Fálkinn - 07.11.1936, Blaðsíða 12

12
DASHIELL HAMMET:
Granni maðurinn.
Leynilögreglusaga.
„Hann er málaflutningsmaður Wynands“,
sagði jeg, „jeg get ekki sjeð neina ástæðu
til, að þú getir ekki treyst honum“.
„Datt mjer ekki i hug“.
Hún rýmdi til i sófanum. „Sestu — það
eru miljónir af ýmsu, sem jeg þarf að spyrja
þig' um“.
„Ilvað segirðu um að fá þjer glas áður en
við byrjum?“
„Ágætt, mjer stendur á sama, hvað þú
kemur með, nema ómögulega eggjasnaps",
sagði hún, „jeg fæ altaf velgju af honum“.
Þegar jeg kom framan úr eldhúsinu aftur
voru Nora og Jorgenson að spreyta sig á að
tala frönsku saman. Dorothy ljest altaf vera
að borða, og Mimi hafði farið að leika sjer
við tíkina aflur. Jeg útdeildi glösunum og
setlist svo hjá Mimi.
Hún sagði: „Konan þín er yndisleg".
Jeg sagði: „Mjer lílcar að minsta kosti vel
við hana“.
„Segðu mjer sannleikann, Nick, heldurðu
að Clyde sje verulega geðveikur — jeg
meina, svo geðveiknr, að það ætti að gera
eitthvað við því?
„Hvernig ætti jeg að vita það?“
„Mjer er þetla áhyggjuefni úlaf börnun-
um“, sagði liún. „Jeg get engar kröfur gert
lil lians framar. Þegar við fengum skilnað
fjekk jeg greidda upphæð í eilt skifti fyrir
öll, en börnin eiga kröfu á hann. Við eigum
ekki nokkurn eyri til nú orðið og jeg hefi
ekki hugmynd um, livað jeg á að gera við
krakkana. Ef hann er geðveikur þá á mað-
ur á hættu að liann sóliuidi aleigu sinni og
láti þeim ekki eftir nokkurn eyri. Ilvað
finst þjer að jeg ætti að gera?“
„Ertu að hugsa um að koma honum á
geðveikrahæli ?“
„Nei“, sagði hún og dró seiminn, „en mig
langar mikið til að hafa tal af honum“.
„Ilún tók hendinni um handleggin á mjer.
„Þú mundir gela fundið hann“.
Jeg liristi liöfuðið.
„Viltu ekki hjálpa mjer, Nick. Einu sinni
vornm við þó vinir. Stóru bláu augun lienn-
ar voru bljúg og biðjandi.
Dorothy hafði nánar gætur á okkur, það-
an sem hún sat, við borðið.
„í guðanna bænum, Mimi“, sagði, jeg,
„það eru þúsundir af leynispæjnrnm til í
New York, láttu einhvern af þeim gera
þelta, jeg er hættur þessháttar gamni“.
„Jeg veit það, en —. Var Dorry mjög full
í nótt?“
„Það var vist jeg, sem var fullur Mjer
sýndíst hún vera allsgáð“.
„Finst þjer hún ekki vera orðin lagleg“.
„Mjer hefir altaf fundist hún vera falleg“.
Ilún hugsaði um þetta í svip og sagði svo:
„Hún er ekki nema barn ennþá, Nick“.
„Ilvað kemúr það eiginlega þessu máli
við?“ spurði jeg.
Hún hrosti: „Ætlarðu ekki að fara að
klæða þig, Dorry?“
Dorry endurtók ólundarlega, að hún gæti
ekki sjeð hversvegna hún þyrfti að fara að
hanga sjer til leiðinda hjá Alice frænku.
F Á Ll K I N'N
Jorgenson sneri sjer að konu sinni: „Frú
Charles er svo ástúðleg að stinga uppá, að
við —“
„Já“, sagði Nora, „hversvegna dokið þið
ekki ofurlítið við. IJjerna kemur margt fólk.
Það verður að vísu varla sjerlega skemtiíegt,
en —“ Hún veifaði glasinu í stað þess að
Ijúka setningunni.
„Mig sárlangar til þess“, svaraði Mimi
hægt, „en jeg er hrædd um, að Alice —-“
„Gerðu afhoð í símanum“, sagði Jorgen-
son.
„Það skal jeg gera“, greip Dorolhy fram í.
Mimi kinkaði kolli: „Farðu nú vel að
henni“.
Dorothy fór inn í svefnlierbergið. Það var
eins og öllum ljetti. Mjer varð lilið til Noru
og hún deplaði augunum til mín, glað-
klakkaleg á svip en jeg neyddist til að taka
því vel, því að Mimi horfði á mig líka.
Mimi spurði mig: „Er það alvara, að ykk-
ur langi til að við verðum lengur?“
„Vitanlega er það hláköld alvara“.
„Jeg ætla að vona, að þú Ijúgir þessu ekki.
Þótti þjer ekki vænt um Júlíu veslinginn?"
„Júlía veslingurinn ljómar vel af þínum
vörum. Jú, jeg kunni sæmilega við hana“.
Mimi lagði aftur hendina á liandlegginn
á mjer. „Hún spilti hjónabandi mínu og
Clydes. Auðvitað hataði jeg liana —þá, en
það er langt síðan þetta var. Mjer var ekk-
ert í nöp við hana, þegar jeg fór til hennar
á föstudaginn. Og, Nick, jeg sá liana dauða.
Hún átti ekki skilið að deyja. Það var hræði-
legt. Það gildir einu um tilfinningar mínar
í hennar garð lijer einu sinni en nú finn jeg
ekkcrt nema meðlíðan. Jeg sagði Júlía ves-
'lingurinn af þvi að jeg meinti það“.
„Jeg botna ekki í hvað þú eiginlega vilt“,
sagði jeg, „jeg botna ekkert í hvað þið eig-
ielega viljið, öll saman“.
„Öll saman“, át hún eftir.
„Hefir Dorotliy verið —“
Dorothy kom innan úr svefnherherginu.
„Jeg gekk frá þessu“. Hún kysli móður sína
á munninn og settist hjá henni.
Mimi kíkti í spegilinn i lokinu á farða-
dósinni sinni til þess að athuga, hvort munn-
urinn hefði ekki mist lit, og spurði: „Hún
mun ekki hafa móðgast af þessu?“
„Nei, jeg sá um það. Hvað á maður að
hafast að, þess til að gera sig verðugan þess
að fá svolítið í staupinu?“
Jeg sagði: „Maður á að fara að borðinu,
þar sem ísinn er og flöskurnar og skamta
sjer sjálfur“.
Mimi sagði: Þú drekkur of mikið“.
„Jeg drekk ekki eins mikið og Nick“.
Hún strunsaði að borðinu.
Mimi liristi höfuðið. „Þessi börn, þessi
börn! En hvað vorum við að tala um —
matst þú ekki Júlíu Wolf mikils?“
Dorothy kallaði: Vilt þú ekki einn með
mjer, Nick?“
„Iljartans þakkir“, sagði jeg og síðan við
Mimi: „Jú, jeg kunni sæmilega við liana“.
„Þú ferð eins og köttur í kringum heitan
graut fram hjá spurningunum mínum“,
sagði hún, „kunnirðu t. d. eins vel við hana
eins og þú kunnir einu sinni við mig?“
,,Þú meinar þessi kvöld, sem við eyddum
saman ?“
Hún hló innilega. „Þetta kalla jeg nú
svar“.
Hún sneri sjer að Dorothy, sem kom til
okkar með glösin. „Þú verður að reyna að
fá þjer kjól með þessum bláa lit, elskan
mín, liann fer þjer vel“.
Jeg tók eill glasið af Dorothy og sagðist
halda, að nú yrði jeg að reyna að fara að
ldæða mig.
.VII.
Þegar jeg kom út úr baðherberginu, sálu
Nora og Dorotliy í svefnherberginu. Nora
var að snnrfusa á sjer hárið, Dorothy sat á
rúmstokknum með sokkhol i liendinni.
Nora sendi mjer koss í speglinum yfir
snvrtlborðinu, liún ljek á alls oddi.
„Þjer þykir ósköp vænl um Nick, er það
ekki Nora“, spurði Dorothy.
„Hann er gamall grískur sauður, en jeg
liefi vanist homim“.
„Eiginlega lieiti jeg Cliaralambides“, sagði
jeg. „Þegar karlsauðurinn liann faðir minn
kom liingað lil U. S. A. sagði fíflið, sem af-
greiddi hann á Ellis Island, að Charalam-
bides væri ekki skrifandi vegna þess að jiað
vær svo langt, og svo rakaði hann af jiví
lubbann, svo að ekki varð eflir nema Cliar-
les. Gamla manninum var alveg sama, þeir
hefðu gjarnan mátt kalla liann X eða Y, ef
þeir aðeins vildu hleypa lionum í land“.
Dorothy góndi á mig. „Jeg veit aldrei hve-
nær jiú lýgur og livenær jiú seg'ir satt“. Hún
fór að fara í sokkinn, en hætti í miðjn kafi.
„Hvað var hún mamma að reyna við þig?“
„Ekki neitt, hún ætlaði bara að reyna að
veiða upp úr mjer. Hana langaði lil að vita,
livað jiú gerðir og sagðir í nótt“.
„Datt mjer ekki í liug. Og hvað sagðir þú
henni?“
„Ilvað gat jeg' sag't? Þú sagðir ekki neitt
og gerðir ekki neitt“.
Það komu hrukkur í ennið á henni og
hún valdi sjer annað umtalsefni: „Jeg liefi
aldrei vitað, að jiað hafi verið okkuð á milli
ykkar mömmu. Vitanlega var jeg svoddan
óvili jiá, að jió jeg liefði tekið eftir sínu al'
liverju mundi jeg ekki liafa botnað neitt í
j)ví. Jeg vissi ekki einu sinni að j)ið þúuð-
ust“.
Nora sneri sjer frá speglinum og brosti.
„Nú þykir mjer týra á skarinu. Hún veifaði
Dorothy með greiðunni. „Láttu j)að bara
fjúka barnið gott“.
Dorothy sagði alvarleg: „Svei mjer ef jeg
Iiafði hugmynd um j)að“.
Jeg var að tína títuprjóna úr nýstrokinni
skyrtu. „En um hvað hefirðu hugmynd nú?“
spurði jeg.
„Ekki neitt“ sagði hún og dró seiminn og
í'ór að roðna. „En jeg kann að slafa og kveða
að og leggja saman. „IJún beygði sig niður
að sokknum sínum.
„Þú Iiefir munninn á rjettum stað, stelpu-
kind“, tautaði jeg, „j)ú erl erkiflón, en vertn
ekki svona vandræðaleg á svipinn. Ekki
getur þú að því gert, þó að þú hafir saur-
ugar hugmyndir“,
Hún leit upp og hló, en jægar hún spurði:
„Heldurðu að jeg liafi erft margt frá
möinnni?“ varð hún alvarleg.
„Það kæmi mjer ekki á óvart“.
„En heldurðu það?“
„Þú vilt að jeg svari nei? Nei, nei!“
„Þarna sjerðu livaða djöful jeg liefi að
draga", sagði Nora glaðlega. „Það er hvorki
liægl að bíta liann eða tyggj,a“.
Jeg varð fyrslur til að klæða mig og fór
inn í setustofuna. Mimi sat á hnjánum á