Fálkinn - 21.08.1937, Blaðsíða 5

F Á L K I N N
5
Lindaá fellur austur með hraunjaSrinum. Langt i austri rísa einstök
fjöll á sljettnm söndum, eins og eyjar úr hafi. — Ljósmgnd Stefán
Gnnnhj. Egilsson.
var tjaldað, eru þar góð tjald-
slæði.
Úr Heilagsdal er um 4 stunda
gangur niður til bæja sunnan
Mývatns.
Leið þessi öll er sæmilega
greiðfær gangandi mönnum og
sú styðsta úr bygð til Herðu-
breiðalinda, varla meira en 50
(50 km. Þegar liður á sumar
og snjór hverfur úr fjöllum, er
þó vafasamt livort liægt er að
ná i vatn á leið þessari, frá því
farið er úr Heilagsdal og þar til
komið er i lindirnar. Sennilega
má þó lengi fá vatn úr fönnum
í Herðubreiðarfjöllum.
Ódáðahraun, hinn forni lieim-
ur útilegumannasagnanna, má
að vísu nú heita nokkurnvegin
kannað. Það eru engar líkur tli,
að þar finnist djúpir, gróður-
sælir dalir, þar sem menn,
klæddir gæruskinnum og prjóna-
fötúm, reki síðlagðaðar sauða-
hjarðir á beit. Þó eru ennþá
stór svæði í þessum víðáttu-
mikla liraungeim lítið rannsök-
uð, þvi vegna vegalengdanna er
örðugt að ferðast þar, nema
með mikllm og dýrum útbúnaði
og þeir, sem leggja leið sína
þangað, fara mest áður þektar
og tiltölulega greiðfærar slóðir.
Til þess að bæta úr þessu,
þarf að reisa gott sæluliús í
Herðubreiðarlindum og gera
t)ílfært af væntanlegum Aust-
urlandsvegi við Jökulsá og suð-
ur í lindarnar, sem eigi virð-
ist miklum vandkæðum bundið.
Ferðafjelag Akureyrar hefir
sett sjer þetta mark, en tii
framkvæmda getur ekki komið
fyr en búið er að gera bílveg
austur yfir Mývatnsöræfi frá
Reykjablið, enda skortir fjelag-
ið ennþá algerlega fje til slíkra
framkvæmda. Þegar þessu
marki er náð, er opin tiltölu-
lega greiðfær bílleið suður til
Dyngjufjalla og Öskju, auðvelt
að setja göngubrú á Jökulsá,
skamt sunnan við lindarnar,
sem geri gangandi mönnum
ljetl að komast til Hvannalinda
og Kverkfjalla, og opnaðir al-
veg nýir möguleikar til ýtar-
legra rannsókna á viðáttumestu,
stórbrotnustu og minst þektu
óbygðum landsins.
Slíkar framkvæmdir mundu
þvi veita fjölda ferðamanna ó-
gleymanlegar ánægjustundir og
endurminningar og stuðla að
aukinni þekkingu, á nokkurum
hinum stórfeldustu fyrirbrygð-
um í sköpunarsögu lands vors.
Ólafur Jónsson.
(Greinarhöfundur hefir kveði'ö
kvæði það, sem hjer fylgir, og þó
að Fálkinn birti aldrei kvæði, þykir
rjett að gera undantekningu, því að
kvæði þetta árjettir þá góðu lýsingu,
sem á undan er farin. Kvæði þetta
nefnist:
t Herðubreiðarlindnm.
Hefurðu reikað um hraunin grá
heitur og vegamóður.
Ilvergi vatn eða stingandi strá,
steinrunnið haf er yfir að sjá,
lífsins iokaður sjóður.
Athygli verður að engu beitt,
allur hugurinn snýst um eitt:
Læki og grænan gróður.
Augað það svíkur og eyrað bregst
— öræfin ginna og villa. —
í holgrýti árstrauma heyra þér tekst,
hitinn og þorstinn á sálina legst
og tjarnir á hraunið sjer tylla,
með syndandi endur og s.vanafjöld.
sveipar um bakkana gróðursins tjöld,
scm geislarnir vefa og gylla.
En þegar að sól er að setjast við mar
og syrtir að jökulsins rótum,
hillingar hverfa, sem himininn bac,
hraunið er grátt, eins og áður það
var,
hólótt með holum og gjótum.
Viðáttan breiðir sig voldug og auð,
veðurbarin, þögul og dauð,
að hauðurs og himinsins mótum.
En lífsins eilífu öfl eru sterk,
þótt oft verði þungur róður,
þau geta fært hraunið í grænan serk.
Það gerist dásamlegt kraftaverk;
i eyrum þjer hljómár óður
linda, sem brjótast úr brunaþröng
og breyta þöngninni í fuglasöng,
en auðninni í ilmandi gróður.
Eg sat í lindunuin sumarkvöld
og sá þaðan vítt og lengi.
Það glitraði á jökulsins gljáfægðan
skjöld,
þar gnæfðu Kverkfjöllin svört og köld
sem hrímþurs úr hjarninu gengi,
en Herðubreið marvaða í móðunni
tróð
og mænirinn logaði í sólarglóð,
sem stilti á hann gulina strengi.
Eg fæturnar baðaði í freyðandi lind
og fann hvernig lífið streymdi
um liraun og auðnir frá hæsta tind,
i hreinu vatninu sá eg mynd,
sem aldrei eg aftur gleymdi:
Bláan himininn haðast eg sá,
björtu sólroðnu skýi á
sjálfur eg sal og dreymdi.
Við leitum að jafnaði langt yfir
skamt
þess ljóss, sem er fegurst og dýrast.
Himininn opinn er öllum jafnt,
en öllum að sjá það ei virðist tamt,
sem hjer niðr’á jörðinni lúrast.
Það stoðar ekki að liorfa hátt,
ef himininn stendur opinn á gátl
við hlið okkar skarpast og skírast.
Eg fann l>að best þetta fagra kvöld
við fjallsins glitrandi strauma.
Lindin sjálf, hún var kristallsköld,
þó kveiktu í bárunum röðulsins tjöld
og gerðu úr gulli tauma,
sem leiddu mig inn i þann leyndar-
dóm,
er lífgar og nærir þau fögru hlónt,
sem litklæði lífsins sauma.
Og þegar að sólin var sigin í unn,
eg signdi mig hrifinn og hljóður,
svo drakk eg lífið af lindarmunn,
og lagðist niður hjá víðirunn,
og fann, að guð hann var góður.
Eg hafði sál mína í sólroðann fært,
eg sofnaði fast og mig dreymdi vært
við brjóst minnar björtu móður.
Héilagsdatur, lítið, grasi gróið daiverpi, suðaustur af Bláfjalli, um 15—
20' km. suður frá Mi/vatni. — Ljös-mgnd Stefán Gunnbj. Egitsson.
POLA NEGRI,
pólska kvikmyndaleikkonan hefir ný-
lega leikið í kvikmyndinni „Madame
Bovary“, sem sýnd mun verða hjer i
vetur. Hjer sjest hún i kvikmyndinni.
HENRY COOPER,
sem fyrrum var danskennari herlog-
ans af Windsor, og hafði sóma af,
því að hertoginn dansar prýðilega,
bjó til „krýningardans" i vor, og
sýndi hanii ásamt kvikmyndaleikkon-
unni Crystal Brooke. Þau sjást bæði
hjer á myndinni.
FRÁ BILBAO.
Mynd þessi er af Jesúitakirkjunni
i Bilbao.