Fálkinn - 21.08.1937, Side 7

F Á L K I N N
7
forrnsatriði, að jeg geri hús-
rannsókn hjá yður.
Gerið þjer svo vel, eins og
yður þóknast, sagði Culver. Þjer
þurfið ekki að sýna mjer úr-
skurðinn.
O’Malley hafði endaskifti á
öllu í stofunni en gat ekki fund-
ið neitt grunsamlegt. Culver
fvlgdi honum með augunum og
l>rosti, og kveikti sjer í sig-
arettu.
Ekki má jeg hiðja yður
um að gefa mjer sigarettu?
sagði O’Malley, jeg hefi gleymt
mínum heima.
Tvær sigarettur lágu öðru-
megin í hylkinu en hinumegin
var fult, og það var sú hliðin,
sem Culver otaði að O’Malley.
En hann hirti þær tvær, sem
lágu útaf fyrir sig. Culver kipti
að sjer hylkinu þegar hann sá
hvað leynilögreglumaðurinn ætl-
aðist fyrir, en hann var heldur
seinn til. O’Malley hló og braut
sigaretturnar i tvent. Og' sinn
brilliantsteinninn kom út úr
livorri.
— Mikill sauður getið þjer
verið! sagði hann við Culver.
Það vissi jeg undir eins og jeg
sá yðuri í fyrsta skifti, en aldrei
hefði jeg trúað, að þjer væruð
svona grænn!
— Segðu mjer hvernig þú
fórst að þessu, sagði jeg við O’-
Malley þegar við höfðum af-
hent lögreg'lunni Culver. Þú
vissir þá altaf að Culver var
morðinginn? Hvernig gastu vit-
að það?
Hvað gerðir þú daginn sem
Manton var myrtur?
— Það er mjer ómögulegt að
muna! Það er ástæðulaust fyrir
mig, að vera að brjóta heilann
um það.
— Já, einmitt! Það þurftu
þeir heldur ekki, Byrne, Ward
eða Hale. Það var enginn sjer-
stakur viðburður fyrir þá, að
Manton færi til Paris. En Culver
liefir allan tímann verið við-
búinn að svara spurningunum.
Hann vissi um morðið, þvi að
hann framdi það sjálfur, og
hann hefir rifjað skýrslu sina
upp, að minsta kosti hundrað
sinnum, þangað til honum skeik-
aði ekki og hann kunni hana
utanað eins og þulu. Þegar jeg
heyrði að hann mundi alt sem
f hann hafði aðhafst þennan dag,
þó að tveir mánuðir væru liðn-
ir síðan, þá þóttist jeg sann-
færður um, að hann væri morð-
inginn. Hann drap liann milli
klukkan hálf fimm og hálf sex
beið eftir því að Manton færi
úr húsinu. Það er orðið dimt á
þeim tíma dags í janúar, og
það eru ekki margir niður við
ána um það leyti. Og þetta var
á sama tíma og hann sagðist
hafa verið lijá mönnum tveim-
ur, sem liann hafði ekki gert
boð á undan sjer áður. Mjer
fanst samt fulhæpið að taka
liann fastan á þessum líkum,

SJALFBOÐALIÐSVEITIRNAR
AFNUMDAR.
Danir liafa nú lagt niður hinar
svoneíndu sjálfboðaliðssveitir sínar:
Akademisk Skyttekorps, Kongens
Livjægerkorps, Köbenliavns Amls
Skyttekorps og Köbenhavns frivill-
ige Luftforsvarskorps og ganga eign-
ir þeirra til ríkisins og áhöld flesl
líka. Á ofanverðri myndinni sjest
jiegar Akademisk Skyttekorps er a‘ö
kveðja, en að neðan eru myndir af
ýmsum kunnum meðlimum sveit-
anna. T. d. sjest formaður ihalds-
flokksins danska, Christmas Möller
á neðri myndinni til hægri.
Svona er Broadway?
Smásaga eftir Brayton Eddy.
Þrjú sjálfsmorð og tíu gjaldþrot
var afleiðipgin af verkfallinu. Allir
í vixlarafirmanu J. P. Larkin & Co.
litu döprum augum á tilveruna.
Risavaxinn maður með barðastór-
ann hatt vatt sjer inn i skrifstofuna.
Hann starði með viðkennandi á-
huga á húsgögnin og staðnæmdist
totningarfullur við hurð, sem stóð
upp á gátt.
— Er það mr. Larkin?
Rjett.
— Mjer skilst, að þjer sjeuð maður
með mikilli dómgreind, en það er
sjaldgæfur eiginleiki nú á dögum.
Mjer hefir verið sagt, að enginn af
en jeg gat mjer til um, livað
liann mundi gera ef hann væri
sekur: hann mundi segja
Byrne að jeg hefði hann grun-
aðan og ráðleggja honum að
strjúka. Og til sönnunar mundi
hann lauma einhverju, sem
Manton hefði átt, á visan slað
hjá Byrne. Jeg Ijet skyggja hann
og hvað vissi jeg ekki i
morgun fór hann til Byrne.
— Jeg get ekki annað en
dáðst að þjer, að þú skyldir
geta rakið þetta svona, sagði
jeg við O’Malley.
Það hefði hver aulinn get-
að, urraði O’Malley. Sannast að
segja datt mjer ekki annað í
hug, en að þú sæir þetta sjálfur.
skjólstæðingum yðar hafi tapað eyri
í verðhruninu.
Röddin var djúp og útlitið að-
laðandi. Mr. Larkin þóknaðist að
taka’ lappirnar ofan af skrifborð-
inu.
Fáið þjer yður sæti.
— Heiðarlegir menn eru sjald-,
gæfir nú á þessum tímum hjelt gest-
urinn áfram og hlassaði sjer í stól-
inn. — Sjaldgæfir eins og hænu-
tennur.
Má jeg bjóða yður vindil?
Þakka yður fyrir.
— Eld?
— Mikil nærgætni. Nú kom ský
af tóbaksreyk. -— Sannleikurinn er
sá, mr. Larkin, að mig langar til að
gera viðskifti við menn, eins og
yður. Menn sem eru áreiðanlegir og
varfærnir.
—- Jeg dáist að hyggindum yðar,
sir.
— Jeg er eins og barn i allri
kaupsýslu, skiljið þjer. Jeg veit ekk-
ert, í livað maður á að leggja pen-
inga. Jeg verð að fela yður að ráða
þvi að öllu leyti. En þjer hafið góð
meðmæli, og jafnvel þó að þjer
hefðuð þau ekki, þá þykist jeg saml
vera svo mikill mannþekkjari, að
jeg er viss um, að mjer er óhætt að
treysta yður.
— Mjer þykir vænt að heyra
þetta. Mr. Larkin góndi á vindil-
stúfinn sinn. Á hverri minútu fæffisl
nýr fábjáni í heiminum!
Hann horfði rannsakandi á skjól-
siæðing sinn. —- Hve mikið fje haf-
ið þjer hugsað yður að táta mig fá
umráð yfir? .... mr......hmm!
— Daggot, heiti jeg. Já — mundu
60.000 dollarar vera nægilegir til að
byrja með? Hvorki meira eða rninna?
Andlit mr. Larkins bærðist ekki,
en honum fanst hann vera kominn
upp i himingeyminn i loftfari.
— Jú, sagði hann íhugandi, —
það ætti að vera nægilegt. Það er að
segja nema þjer háfið hug á meiru.
— Skrifið þjer mig þá fyrir 60.000,
sagði risinn og stóð upp. — Jeg
skal setja ávísunina í póst í kvöld.
—; Alt í lagi.
— Og ef þetta fer vel, þá veit jeg
af ýmsum sem hafa peninga ........
—> Þakka yður fyrir. Þeir eru til
i að freista gæfunnar líka?
— Enginn vafi á því.
Mr. Daggot tók um liandlegginu
á miðlara sínum.
— Mjer er sama þó jeg segi yður
það, mr. Larkin, að á hverri mínútu
streymir olía fyrir þúsund dollara
upp úr eigninni minni. Það er
staðreynd. Olíulind í Texas. Jeg sje
um, að þjer skuluð ekki tapa á því.
Þjer skuluð ekki iðrast eftir
það.
Vitið þjer hvernig það atvikað-
ist? Nú skal jeg segja yður: við
ætluðum að búa til gosbrunn og . .
ha! Er klukkan orðin hálftólf?
—- Jeg er hræddur urníy að það sie
svo.
— Afsakið þjer mig, þá neyðist
jeg til að fara. Hann nam staðar og
hvíslaði: — Jeg fæ heilan.kassa af
whisky um nónbilið í dag. Besta
skotskt whisky. Maður getur ekki
slept svoleiðis tækifæri.
—- Nei, ekki í svona árferði.
Þeir tókust í hendur í dyrunum
og mr! Daggot sagði: „Þjer ætlið þá
að gera það sem þjer getið fyrir
mig.
— Þjer megið reiða yður á það.
Frh. á bls. 13.