Fálkinn - 21.08.1937, Qupperneq 11

F Á L K I N N
11
YNGffU
U/&NQURNIR
Söguleg sumarferð.
1. Einu sinni voru þrir drengir,
sem hjeiu Bjarni, Tumi og Finnur.
Þeir liöfðu fengið sjer bát einn
laugardag, og ætluðu nú í skemti-
ferð upp eftir ánni, sem rann
skamf frá þorpinu, sem þeir áttu
heima i. Kynstrin öll af mat höfðu
þeir með sjer, og svo vitanlega tjald
og veiðitæki. Finnur, sem var mikifl
bóka-bjeus og aldrei leit upp úr
skræðunum, kom með þykka bók
um svifflug og hugsaði um það nótt
og nýtan dag. Á sömu stundu, sem
hinir drengirnir fóru að búa sig
undir veiðiskapinn, var Finnur far-
inn að lesa bókina, og hann ljet það
ekkert á sig fá, þótt drengirnir ljetu
rigna yfir hann háði og spotti, og
segðu, að honum væri skammar
nær að halda sig við jörðina, því
að þar ætli hann heima.
2. Drengirnir urðu ásáttir um, ab
liggja um nóttina i gömlum virkis-
lu'rni, sem var á hólma þarna í ánni,
og þessvegna rjeru þeir þangað með
alt sitt dól. Þarna í hóhnaniuú voru
veiðimennirnir úr nágrenninu auð-
sjáanlega vanir að koma saman, þvi
að niðri í turninum fundu strákarnir
Ijöldann allan af veiðistöngum. En
nú þyknaði i lofti og þótti þeim
fyrirsjáanlegt að óveður mundi
skelia á þá og þegar. Og það leið
ekki á löngu þangað lil þrumurnar
fóru að druna i fjarlægð, og svört
og drungaleg ský sigldu kappsigt-
ingu um himininn. Nú var óveðrið
skollið á þá, og hvað eftir annað
glampaði af eldingunum í myrkrinu
fyrir utan. Drengirnir stóðu allir við
hálfhrunda gluggagætt og störðu á
jiessa tilkomumiklu sýn.
3. Nú hvesti allstinnan og Tuma
livarflaði i hug, að máske væri viss-
ara að lita eftir bátnum. Hann hljóp
niður í vörina, j)ar sein ]>eir höfðu
dregið bátinn á land. og hver
getur lýst skelfingu hans: Báturinn
var farinn! Vatnið hafði vaxið, og
jiað var komið flug í ána og lá við
að flóðið væri komið upp að sjálf-
um turninum. En bátinn sá hann á
reki upp undir bakkanum, sem þeir
höfðu áður farið frá og sýndist hon-
um hann vera að fjara þar uppi.
Tumi flýtti sjer lil kunningja sinna
til þess að segja þeim frá þessurn
óskemtilega atburði. Rokið fór si-
vaxandi og ekki varð drengjunum
rórra er þeir fundu, að turninn
skalf og nötraði og ljek allur á reiði-
skjálfi.
N /
4. Alt i einu kallar Finnur há-
stöfum: — Mjer dettur nokkuð í hug:
Jeg flýg lil lands og sæki bátinn!
Hinir drengirnir góndu á hann: —•
Skykli hann nú vera orðinn alveg
bandvitlaus? En Finnur skipaði
jjeim, að láta nú hendur standa
fram úr erinum, og hjálpa sjer lil
að bera allar veiðistengurnar þarna
niðri efsl upp í lurninn, og svo fær-
in og tjaldið, og binda stengurnar
þar saman og þekja þær með
tjalddúknum. Hann gaf skipanir sin-
ar, skýrt og ákveðið — nú ætlaði
lu.nn að sýna þeim, hvort hann
dygði til nokluirs og hvort honum
gæti orðið kunnáttan i svifflugi að
gagni.
ftlll með islenskuro skippm1 «f>
5. Hann mátti engan tíma missa.
Drengirnir fundu hvernig turninn
skalf og riðaði og þegar þeir litu
ofan sáu þeir, að flaumurinn i ánni
náði upp að turninum alt í kring.
Það var eins og lurninn stæði í
ánni, og hólminn var horfinn. Lolcs
var Finnur tilbúinn og svifflugan
líka. Þeir horfðu áhyggjufullir á
hann, en þetta var eina björgunar-
vonin. „Hjálpið mjer nú upp á brún-
ina ineð sviffluguna“, sagði Finnur.
Og nú bar vindurinn hann í ált til
lands, þangað sem báturinn var. Það
brast og brakaði í stöngunum og
Finnur var inilli heims og heljar.
Hann lækkaði i lofti, en jafnan kom
svipur og lyfti honum aftur. Loks
lenti hann heilú og höldnu á bakk-
anum.
(). Honum lóksl fyrirhalnarlítið,
að vaða út í bátinn og koma hon-
um á flot og nú rjeri hann af öll-
um kröftum út til kunningja sinna í
turninum. Það mátti ekki seinna
vera, því að nú voru stórir steinar
farnir að hrynja úr turninum, með
ógurlegu braki og brestum, og vatn-
ið óx í sifellu. Hann rjeri bátnum
að einum af neðstu gluggunum og
náði þar taki i gamalt trje, sem enn
stóð upp úr ánni, meðan Bjarni og
Tumi skriðu ofan í bátinn.
Þeir voru rjetl að koinast að
landi þegar þeir heyrðu ógurlegan
hávaða. Það var turninn, sem var
að hrynja. Það fór hrollur um dreng-
ina, er þeir hugsuðu til þess, hvern-
ig mundi hafa farið fyrir sjer, ef
þeir hefðu ekki sloppið úr prísund-
inni áður en turninn hrundi. En
nú gátu þeir ekki annað en borið
virðingu fyrir Finni, sem jieir höfðu
skopast svo mikið að áður.
Tóta frænka.
- Hefir yður aldrei dottið í hug
að giftast, ungfrú Hólm?
— Nei, því skyldi jeg vera að
gifta mig. Húsdýrin mín uppfylla
til sainans skarð eiginmannsins.
Hundurinn er urrandi allan daginn,
páfagaugurinn bölvar, og katturinn
kernur of seint heim á kvöldin.
Skrítin tilraun.
Myndin sýnir, hvernig fimm strák-
ar fara að því, að lyfta þeim sjötta,
með því að lyfta sínum vísifingri
hver. Teikningin sýnir, hvernig þið
getið farið að þessu, en þess verður
að gæla, að allir strákarnir lyfti
nákvæmlega á sama tíma, ef tilraun-
in á að takasl. Þetta er líkast galdri
til að sjá, en skýringin er mjög ein-
told. Hún er ekki önnur en sú, að
af því að drengirnir lyfta allir undir
eins, þá er það ekki nema fimti hluti
af stráknum, sem hver drengur hefir
á vísifingrinum.
HERTOGAYNJAN AF KENT,
eða Marína Grikkjaprinsessa, sjest
hjer með dóttur sinni, sem fæddist
um jólin í vetur.
Gunna öskraði eins og hún ætlaði
að springa. Frændi hennar kemur
lil hennar og spyr: — Hefurðu tann-
pínu, Guuna mín?
— Nei — æ æ æ æ æ æ æ æ!
— Hefirðu týnt einhverju l>á?
Nei, æææææææææ!
Á jeg að gefa þjer brjóstsykur?
Nei, æææææææææ!
Súkkulaði, kökur, lakkris?
Nei, æææææææææ!
Kanski jeg eigi að kaupa bríiðu
handa þjer?
— Nei, nei, æææææææææ
Ilvað viltu þá, Gunna mín?
- Jeg vil grenja æ æ æ æ æ æ!
Gestur á safni er að horfa á
gamla mynd af skylmingarmanni.
Það vantar bæði hendur og fætur
á myndina en undir stendur: Sigur-
vegarinn.
—- Ganian væri að sjá hvernig
liann títur út sá sem tapaði, úr því
að sigurvegarinn er svona!