Fálkinn - 11.12.1937, Blaðsíða 13

F Á L K I N N
13
ERNST BOHLE
heitir einn af forstjórum þýska ul-
anríkisráðuneytisins, sem nýlega var
i kynnisför í London. Hjer sjest
hann (t. h). ásamt Winston Churc-
bili.
SPÁNARBÖRNIN í BÍÓ.
Danir rjeðust í það að taka til fóst-
urs til bráðabirgða fjölda barna frá
Bí skalöndunum, er Franco hóf sóku
sína þar og fólk flýði undan honum
Þessum börnum var svo komið fyrir
í einskonar „brökkum" utan borgar-
innar, en það reyndist ílt að tjónka
við þau, því að þau kunnu illa vist-
irni og voru hin ódælustu á alla
iund. Og nú er fje það uppjetið, sem
móttökunefndin hafði til umráða til
þess að aila önn fyrir börnunum og
nefndin veit ekkert hvað hún á að
gera. Henni reynist erfitt að ná i
meira fje, og miklir erfiðleikar eru
líka á j)vi að koma börnunum til
Spánar aftur. Hefir þessi barnataka
orðið að vandræðamáli.
Hjer á myndinni sjást börnin á
sýningu i bíó, sem eigandi Odeon-
leikhússins. Herman Sörensen, bauð
þeim á ásamt sendiherra spönsku
stjórnarinnar. Þau eru að gæða sjer
á „sætu vatni með sítrónkjarna“ eð i
hvað það nú heitir, og ýmsu öðru
góðgæti.
-----x----
er staðfesíi til fullnustu það, sem Dench
hafði áður gefið í skyn. Og meðan hún
stóð þarna niðursokldn í hugsanir sinar og
gleymdi öllu kringum sig, opnaðist hurðin
og Grant Dallon kom sjálfur inn, hægt og
rólega. Hann slaðnæmdist stundarkorn og
horfði á bakið á Joyce, svo læddist liann
aftan að henni eins og köttur, gægðist yfir
öxlina á henni og las símskeytið sem lá
á borðinu.
Svo dauðahljólt hafði alt þetta gerst, að
Joyce hafði ekki hugmynd um, að nokkur
maður væri i stofunni annar en hún, fyr
en henni varð litið upp og hún sá andlit
Grants í speglinum framundan sjer, sem
hjekk yfir arinhillunni.
Hún varð svo óttaslegin, er hún sá augna
ráð mannsins, að liún ætlaði að hljóða upp
vfir sig, en áður en liún hafði komið upp
nokkru hljóði greip Dalton fyrir kverkar
henni og kastaði henni til hliðar, svo að
hún gat ekki náð í símskeytið. Hann tók
svo fast á henni, að hún gat ekki náð and-
anum um stund.
33.
Maður í morðhug.
Joyce var ósjálfbjarga eins og barn í
klóm þessa kraftamanns, sem hafði ráðist
á liana, svo óviðbúið, að hún hafði ekki
einu sinni getað rekið upp liljóð. Því að
hann hjelt svo fast um bai'kann á henni,
að hún gat ekki komið upp nokkru hljóði.
Dalton kipti henni frá borðinu.
— Þjer skal ekki verða gagn að þessu
simskeyti, urraði hann og góndi á hana
ógeðslegum augunum. Og ef þú vilt vita,
hver það er, sem hefir steypt þjer i glöt-
unina, þá er það Dench.
Joyce lá við köfnun. Henni fanst blóðið
vera að stirðna i æðurn sjer, fanst höfuðið
bólgna og stækka — eins og það væri að
springa. Andlilið á Granl fanst henni ægi-
legt ásýndum, henni var ljóst, að mannin-
um var alvara að drepa hana. Lif hennar
var honum auðvitað ekki mikils virði, úr
því að líf hans sjálfs var í hættu. Hún var
alveg jafn bjargarlaus og mús i klónum á
ketti..
Þetta hefir Dench afrekað, tautaði
Grant, andlit lians var tryllingslegt og fing-
(ur hans kreistu hana eins og þeir væru úr
járni. En þá opnaðist leynihurðin i þilinu
og Dench kom fram í dyrunum.
Það var svo dimt i ganginum inn af
dyrunum, að Dench fjekk stýrur í augun
þegar hann kom fram í dagsljósið og var
dálitla stund að fá fulla sjón. Og þó hann
væri fljótur til viðbragðs varð Grant Dal-
ton samt fljótari til.
Hann slepti Joyce, hljóp aftur á bak og
náði í tvær byssur, sem hjengu á þilinu.
Annari miðaði hann á Dench en hinni
beint á Joyce.
— Hafðu þig hægan, Dench, sagði hann.
Ef þú hreyfir, þó ekki sje nema litla
fingur, þá skýt jeg ykkur bæði. En hún
skal fara fyrst. Líttu á, hjerna hef jeg
hana, og hjerna þig líka.
Dench hreyfði sig ekki. Hætlan var of
mikil — ekki fyrir hann sjálfan, heldur
fj7rir Joyce. Grant sagði satt. Hvítt andlitið
á honum var djöfullegt, uppmáluð grimdin.
— Þú sagðir einu sinni, að jeg þyrði ekki
að drepa, Dench, sagði hann. — En nú er
um lífið að tefla fyrir mig, ef þið náið
mjer, og maður hefir ekki nema eitt líf.
Joyce, sem var svimandi og stóð á önd-
inni og hjelt sjer i röndina á borðinu, fanst
þetta eins og martröð. Hún gat ekki fengið
sig til að trúa, að þetta væri raunvera.
Dench var jafn kyr og hún sjálf, en það
skildi á með þeim, að hann var fyllilega
með sjálfum sjer og hann horfði grænu
augunum fast og stöðugt á Granl. Hann
stóð miðja vegu milli arinsins og borðsins,
svo að liann var ekki eins nærri Grant og
Joyce var. Hann var að velta þvi fyrir sjer,
livort liann ætti að ráðast á Grant. Ef hann
hefði verið einn með honum, hefði hann
ekki skoðað liuga sinn um það, en áliætt-
an var of mikil fyrir Joyce. Grant gat vel
mistekist að hitta hann, en það gat ekki
hjá því farið að hann liitti Joyce, sem stóð
fast við byssukjaftinn.
Rás viðburðanna truflaðist við það að
hurðin var opnuð og Jeff kom inn. Hann
stóð eitt augnablik kvr, lostinn skelfingu
og var auðsjeð, að. liann trúði ekki sínum
eigin augum. En þegar hann liafði áttað
sig svo að hann hafði einráðið að lilaupa á
Grant, sá morðinginn liann í speglinUm og
grcnjaði til hans, dýrslega og ógnandi.
— Standið þjer þar sem þjer eruð, Ball-
ard. Ef þjer hreyfið yður eitt skref, þá
skýt jeg hana hjerna fyrir augunum á yð-
ur. Það eru hvorki þjer nje Dencli, sem
verðið látnir ganga fyrir. .Toyce skal ríða
á vaðið.
Jeff staðnæmdist eins og hann hefði orð-
ið að steini. Hann heyrði á rödd mannsins,
að hann var brjálaður, og að hann mundi
tvímælalaust ekki láta standa við orðin
tóm. Hættan, sem Joyce var stödd í, lamaði
hann a ðfullu. Hann fór að brjóta heilann
um hvað liann gæti tekið til bragðs. Dench
stóð enn kyr í sörnu sporum og jafn róleg-
ur og áður. Af því að hann var ekki í eins
miklum hugaræsing og Jeff, gat hann gert
sjer grein fyrir, livert efni símskeytsins
væri og skildi að hjer var um líf og dauða
að tefla fyrir Grant Dalton. Hann skyldi að
maðurinn var svo æstur og vitlaus, að hann
vílaði ekki fyrir sjer að drepa livern sem
væri, en liann tók líka eftir þvi, að fing-
ur hans titruðu á byssulásunum.
Þau voru fjögur þarna í stofunni. En á
næsta augnabliki bættist einn maður við.
Philipp kom rólegur inn í dyrnar og stað-
næmdist þar. Hann starði á þau öll eins
og naut á nývirki og varð jafn fölur og fað-
ir hans var. Hann var miklu veikari að
skapgerð en faðir hans og varð frá sjer
numinn af hræðslu, er hann sá hvernig
komið var.
Grant sá hann á sama hátt og hann hafði
sjeð Jeff áður — í speglinum.
-— Settu bifreiðina út, skijiaði hann.
stattu ekki þarna gónandi eins og fábjáni,
búðu alt undir flótta í einni svipan. Jeg
skal sjá um þessi þrjú á meðan.
Tennurnar glömruðu í munninum á
Phillip er hann sneri við, fullur skelfingar
og fór út. Augnabliki síðar heyrðu þau
hann hlaupa ofan stigann.
Þjer hafið sigrast á okkur, Hawk, sagði
Dench rólega.