Fálkinn


Fálkinn - 11.06.1938, Side 6

Fálkinn - 11.06.1938, Side 6
F Á L K I N N (i Hann sá ekki við þvf. Ihinn slarði tri/llingslei/a á andlitsmi/nd sína. TKAt) vnr liiilftími þangað lii lcsl- in átti að fara* óg það var tek- io að (limma. Geórge Sharlott skim- ;iði kriiigum sig til þess. að full- vissa sig um, að enginn sæi til hans áðitr en hann smeygði sjer inn i siniaturninn á hlaðinu. Hann sneri töluskífunni og beið ineð eftirvæntingu. Loksins var svar- að með karlmannsrödd: „Vixlara- skrifstofa Sharlotts og Binns!“ „Er herra Binns viðlátinn?“ „Augnablik jeg s*kal gæta að því. Hve'rn tala jeg við?“ „Jeg heiti Fender,“ svaraði Shar- l.ott og laug til nafns. „Augnablik —“ Ofurlitil þögn og svo Iteyrði Shar- lott rödd starfsbróður síns í sírn- anum. „Halló, Freddie“, sagði Sharlott. „Það er George. Segðu ekki neitt fyr en jeg'hefi sagt þjer hvcrnig i öl 111 liggur..“ „Hvert í heitasta. Ert þú . . . . ?“ ,,lJegi ]>ú, maður. Enginn má vita, að jeg hafi símað til þín í dag. Ertu einn? Það var gott. Heyrðu til. Jeg kent heini deginum f>r en jeg liaíði ætlað mjer. Það er nokkuð alvarlegt á seiði“. „Alvarlegt? Hvað ætti það nú að vera?“ spurði Freddie Binns for- viða. * f „Jeg gel ekki sagt þjer l>að í símanum. En )>að er um að gera að hlaupa ekki á sig. Hefirðu haft skifti á þessunt hlutabrjefum þú manst - og fengið handhafaskulda- brjefin i staðinn?“ „Ja ■ „Það er gott. Þá bjargast þetta. Jeg skal segja þjer frá þvi þegar við hittumst. Það hefir lekið út dá- lítið, sem helst átti að vera okkar einna á milli og þessvegna er um að gera að vera fljótur til. Ef lest- inni seinkar ekki, get ieg verið kom- inn á skrifstofuna fyrir klukkan átta i kvftld og þá verður þú að vera þar fyrir.“ „Þvi miðúr, George það get jeg víst ekki. —“ „Hversvegna ekki?“ „Jeg hefi lofað Gertie að fara id með henni í kvöld.“ „Þú verður að fresta því. Þetta er iniklii nteira áríðandi." „Getur það ekki beðið til morg- uns? Þú veist hvað Gertie er af- brýðisöm og tortryggin. ...“ „Það stoðar ekki neitt,“ tók Shar- lott fram i. „Kaupsýslumál verða að ganga fyrir. Þig langar vist ekl:i tii að missa aleiguna og komast á vonarvöl, fremur en mig?“ „Vonarvöl -?“ „Já, jeg skai segja þjer hvernig í öllu þessu liggur, þegar jeg kém. En hlustaðu nú á, og gerðu eins og jeg segi. Þú ferð af skrifstofunni á venjulegunt lima og kemur svo aft- ur klukkan kortjer yfir sjö. En reyndu að laumast inn þannig að englnn sjái þig, og segðu fyrir all-i muni ekki neinum liverl þú ætlar að fara.“ „Jeg verð að minsla kosti að segja Gertie það. Hún....“ „Nei, þú mátt ekki segja henni það lieldur. Þú verður að finna einhverja viðbáru. Ef þú segir nokk- tirri lifandi sál að þú ætlir að hitta mig i kvöld, þá megum við búasl við því versta. Skilurðu nú hver al- vara er á seyði ?“ „Gotl og vel,“ andvarpuði Freddie Binns og lagði árar i bát. „Jeg skal vera á skrifstofunni klukkan kortjér yl'ir sjö.“ „Það er gott! Sjáumst aftur, kunn- ingi!“ George Sharlott lagði af sjer heyrnartólið, læddist út úr sima- klefanum og þrammaði um stjettina eiris og ekkert hefði iskorist. Hann var viss um, að Freddie mundi ekki í neinu brégðast þvi, sem um var lalað. Honum hafði orðið órótt, eins og eðlilegl var. Fyrsti þátturinn í áætlun Sharlotts hafði gengið að ósktim. Lestin brunaði inn á stöðina klukkan tuttugu og tvær mínútur yfir sjö, og George Sharlott fjekk sjér bifreið til skrifstofunnrar og ljet ldlstjórann aka alveg upp að dyruni. Hann lauk upp hurðinni, heilsaði næturverðinum glaðklakkalega og gekk hlístrandi að lyftunni. Alt hafði farið eins og hann ætlaðist til. Ef nauðsyn bæri til nturidi bílstjór- inn geta vottað, að hann hefði ekið alveg að dyrunum og næturvörður- inn mundi hiklaust sverja, að han'i hefði heilsað Sharlott og sjeð hann fara inn i lyftuna. Hann hafði með öðrum orðum látið eftir sig nægar sannanir fyrir því að hann fór ekki i launkofa með komu sína i húsið, svo að enginn skyldi geta sagt síðar, að hann hefði laumasl þar inn. Nú var um það eitt að gera, að vera rólegur og hlaupa ekki á sig. Hann gekk hratl inn ganginn, staðnæmdist fyrir utan dyr einka- skrifstofunriar, lauk hurðinni upt> með lykli og lokaði eftir sjer. Freddie Binns sal í skrifborðs- stólnum með fæturna uppi á skrif- borðinu. Þegar Sharlott kom inn dró hann að sjer fæturna og muldr- aði hálf gramur: „Jæja, ertu þá kominn, George. Þú ert dálaglegur, að koma mjer i svona vandræði." „Hvað ertu að taula?“ sagði Shar- lott hlæjandi. „Jeg var auðvitað að hugsa um Gertie. Hún ætlaði að setja alt á annan endann þegar jeg hringdi og sagði að jeg yrði að vinna í kvöld. Það var auðsjeð á öllu að hún trúði ínjer ekki. Hún heldur auðvitað, að jeg sje að skenita mjer með annari stúlku hún er bæði hrædd um mig og tortryggir mig.“ „Þú munt ekki hafa sagt henni hvert þú ætlaðir?“ „Nei, vitánlega gerði jeg það ekki,“ svaraði Freddie gramur. CHABLOTT einblindi á hann. A slikjugreidda hárið, yfirskeggið og feitar kinnarnar. Freddie er fá- háni, hugsaði hann. Hann hjelt að hann væri kvennagull. Það eitt var næg ástæða til þess að hann væri hættulegur. Hve auðveldlega gal hann ekki blaðrað einhverju kaup- sýsluleyndarmáli í einhverja stelp- una. Það var vissast að losna við hann. „Það er leitt ef Gertie hefir þótt við þig!“ sagði Sharlott. „En það var mjög áríðandi að jeg gæti tala;“ við þig i kvöld. Opnaðu peninga- skápinn við skulum líta á skulda- brjefin.“ „Skuldabrjefin eru í lagi,“ sagði E'reddie hálfönugur. „Mjer er ómögu legl að skilja, að það geti verið nokkuð athugavert við þau. Þú hag- ar þjer eins 'og við værum stórbóf- ar, báðir tveir. . . .•“ „Taktu frani skjölin og svo skal jeg ftkýra þjer frá hvernig i þessu liggur,“ sagði George hægt og með áherslu. Freddie hristi höfuðið yfir þess- ari fásinnu, en fór samt að pen- ingaskápnum og stakk lyklinum í skráargatið. Sharlott dró skrifborðsskúffu sína úl með hægð svo að það heyrðist ekki og laumaði hendinni ofan i hana. Og í sama bili og Freddie Binns sneri sjer við rjetti Sharlott upp höndina og það blikaði á skamm- byssu. Hann miðaði á vinstri brjósl- vasa fjelaga síns og á næsta augna- bliki glumdi hár hvellur. við í skrif- stofunni. Augun í Freddie voru starandi af undrun. Skjölin fuku úr höndun- um á honum og hann bærði var- irnar eins og hann ætlaði að segja eitthvað. En svo riðaði hann og hneig niður á gólfið án þess að gefa frá sjer nokkurt hljóð. Sharlott stóð upp úr sæti sínu og brosti kaldranalega. Svo lyfti hann skammbyssunni og miðaði aftur'.— í þetta skifti á skrifborðið. Kúlan markaði breiðan gára i skril'- borðsplötuna, og hann brosti aftur. Ef nætuvörðurinn hafði heyrt skotin mátti hann engan tima missa. Sharlotl beygði sig yfir dauða fje- laga sinn, þrýsti skammbyssunni inn i hægri hendi hans og krepti dauða fingnrna um hana. Engin fingraför hans sáust greinilega á byssunni, en það var til þess ætlast. Hann fór fingrunum um hárið á dauða manninum, svo að liárið för í allar áttir, síðan reif hann af hon- um flibbann ot' hálshnýtið. Þegar hann hafði gert sjálfum sjer sömu skil rauk hann út að dyrunum og setti l>ær upp á gátt. „Hjálp! hjálp! hrópaði hann Iram i dimman, mannlausan ganginn. Lyftan var þegar komin á leið upp. Næturvörðurinn hlaul að hafa heyrl skotin. Eftir augnablik kom maðurinn æðandi úl úr lyftiinni. „Flýtið þjer yður flýtið þjer yður!“ hrópaði Sharlott. „Náið þjer i lögregluna! Jeg hefi skotið Binns!" Næturvörðurinn glápti á hann þegjandi. „Flýtið þjer yður maður!" hrópaði Sharlotl æstur. „Hjer hefir orðið ótlalegt slys, skiljið þjer þáð ekki'? Jeg jeg er hræddur um, að fje- lagi minn sje dáinn. Náið þjer lljóll i lögregluna! Næturvörðuririn kom auga á niíinninn, sem lá endilangur á gólf- inu, og ná-hvitnaði. „Væ . . væri ekki betra að nota sim- ann? spurði hann skjálfandi. „Nei, nei. . . . Það er ekki nema limatöf að þvi,“ sngöi Sharlotl ó- þolinmóður. „Það er venjulega lög- regluþjónn hjerna á götunni l'yrir utan. Flýtið þjer yður niður og náið i hann. Jeg skal síma lil læknis á meðan.“ „Já, já, nú fer jeg!“ Næturvörð- urinn hvarf inn i lyftuna. Sharlott hljöp aftur inn í skrif- stofunn, tíndi saman skjölin, sem Fréddie hafði ínist á gólfið um leið og hann fjell, stakk þeim, sem hann þurfti á að halda, undir bólsturinn á chesterfield-stólnum en Ijet af- ganginn dreifast uni gólfið. Úr skúffu i skrifborðinu tók hann leið- arbók fletti henni upp og setti hana á borðið og gerði strik við þær lestirnar lil Dover, sem voru i sainbandi við skipsleiði suður yfir Ermarsundið. Nú var alt undirbúið. Hann fleygði sjer í skrifborðsstói- inn og tók báðum höndum fyri'r ‘j

x

Fálkinn

Direkte link

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Fálkinn
https://timarit.is/publication/351

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.