Fálkinn - 11.06.1938, Side 6

F Á L K I N N
(i
Hann
sá ekki við þvf.
Ihinn slarði tri/llingslei/a á andlitsmi/nd sína.
TKAt) vnr liiilftími þangað lii lcsl-
in átti að fara* óg það var tek-
io að (limma. Geórge Sharlott skim-
;iði kriiigum sig til þess. að full-
vissa sig um, að enginn sæi til hans
áðitr en hann smeygði sjer inn i
siniaturninn á hlaðinu.
Hann sneri töluskífunni og beið
ineð eftirvæntingu. Loksins var svar-
að með karlmannsrödd: „Vixlara-
skrifstofa Sharlotts og Binns!“
„Er herra Binns viðlátinn?“
„Augnablik jeg s*kal gæta að
því. Hve'rn tala jeg við?“
„Jeg heiti Fender,“ svaraði Shar-
l.ott og laug til nafns.
„Augnablik —“
Ofurlitil þögn og svo Iteyrði Shar-
lott rödd starfsbróður síns í sírn-
anum.
„Halló, Freddie“, sagði Sharlott.
„Það er George. Segðu ekki neitt
fyr en jeg'hefi sagt þjer hvcrnig i
öl 111 liggur..“
„Hvert í heitasta. Ert þú . . . . ?“
,,lJegi ]>ú, maður. Enginn má vita,
að jeg hafi símað til þín í dag. Ertu
einn? Það var gott. Heyrðu til. Jeg
kent heini deginum f>r en jeg liaíði
ætlað mjer. Það er nokkuð alvarlegt
á seiði“.
„Alvarlegt? Hvað ætti það nú að
vera?“ spurði Freddie Binns for-
viða. * f
„Jeg gel ekki sagt þjer l>að í
símanum. En )>að er um að gera að
hlaupa ekki á sig. Hefirðu haft
skifti á þessunt hlutabrjefum þú
manst - og fengið handhafaskulda-
brjefin i staðinn?“
„Ja ■
„Það er gott. Þá bjargast þetta.
Jeg skal segja þjer frá þvi þegar
við hittumst. Það hefir lekið út dá-
lítið, sem helst átti að vera okkar
einna á milli og þessvegna er um
að gera að vera fljótur til. Ef lest-
inni seinkar ekki, get ieg verið kom-
inn á skrifstofuna fyrir klukkan
átta i kvftld og þá verður þú að
vera þar fyrir.“
„Þvi miðúr, George það get
jeg víst ekki. —“
„Hversvegna ekki?“
„Jeg hefi lofað Gertie að fara id
með henni í kvöld.“
„Þú verður að fresta því. Þetta
er iniklii nteira áríðandi."
„Getur það ekki beðið til morg-
uns? Þú veist hvað Gertie er af-
brýðisöm og tortryggin. ...“
„Það stoðar ekki neitt,“ tók Shar-
lott fram i. „Kaupsýslumál verða
að ganga fyrir. Þig langar vist ekl:i
tii að missa aleiguna og komast á
vonarvöl, fremur en mig?“
„Vonarvöl -?“
„Já, jeg skai segja þjer hvernig
í öllu þessu liggur, þegar jeg kém.
En hlustaðu nú á, og gerðu eins og
jeg segi. Þú ferð af skrifstofunni á
venjulegunt lima og kemur svo aft-
ur klukkan kortjer yfir sjö. En
reyndu að laumast inn þannig að
englnn sjái þig, og segðu fyrir all-i
muni ekki neinum liverl þú ætlar
að fara.“
„Jeg verð að minsla kosti að
segja Gertie það. Hún....“
„Nei, þú mátt ekki segja henni
það lieldur. Þú verður að finna
einhverja viðbáru. Ef þú segir nokk-
tirri lifandi sál að þú ætlir að hitta
mig i kvöld, þá megum við búasl
við því versta. Skilurðu nú hver al-
vara er á seyði ?“
„Gotl og vel,“ andvarpuði Freddie
Binns og lagði árar i bát. „Jeg skal
vera á skrifstofunni klukkan kortjér
yl'ir sjö.“
„Það er gott! Sjáumst aftur, kunn-
ingi!“
George Sharlott lagði af sjer
heyrnartólið, læddist út úr sima-
klefanum og þrammaði um stjettina
eiris og ekkert hefði iskorist. Hann
var viss um, að Freddie mundi ekki
í neinu brégðast þvi, sem um var
lalað. Honum hafði orðið órótt, eins
og eðlilegl var. Fyrsti þátturinn í
áætlun Sharlotts hafði gengið að
ósktim.
Lestin brunaði inn á stöðina
klukkan tuttugu og tvær mínútur
yfir sjö, og George Sharlott fjekk
sjér bifreið til skrifstofunnrar og ljet
ldlstjórann aka alveg upp að dyruni.
Hann lauk upp hurðinni, heilsaði
næturverðinum glaðklakkalega og
gekk hlístrandi að lyftunni. Alt
hafði farið eins og hann ætlaðist til.
Ef nauðsyn bæri til nturidi bílstjór-
inn geta vottað, að hann hefði ekið
alveg að dyrunum og næturvörður-
inn mundi hiklaust sverja, að han'i
hefði heilsað Sharlott og sjeð hann
fara inn i lyftuna. Hann hafði með
öðrum orðum látið eftir sig nægar
sannanir fyrir því að hann fór
ekki i launkofa með komu sína i
húsið, svo að enginn skyldi geta
sagt síðar, að hann hefði laumasl
þar inn.
Nú var um það eitt að gera, að
vera rólegur og hlaupa ekki á sig.
Hann gekk hratl inn ganginn,
staðnæmdist fyrir utan dyr einka-
skrifstofunriar, lauk hurðinni upt>
með lykli og lokaði eftir sjer.
Freddie Binns sal í skrifborðs-
stólnum með fæturna uppi á skrif-
borðinu. Þegar Sharlott kom inn
dró hann að sjer fæturna og muldr-
aði hálf gramur:
„Jæja, ertu þá kominn, George.
Þú ert dálaglegur, að koma mjer i
svona vandræði."
„Hvað ertu að taula?“ sagði Shar-
lott hlæjandi.
„Jeg var auðvitað að hugsa um
Gertie. Hún ætlaði að setja alt á
annan endann þegar jeg hringdi og
sagði að jeg yrði að vinna í kvöld.
Það var auðsjeð á öllu að hún trúði
ínjer ekki. Hún heldur auðvitað, að
jeg sje að skenita mjer með annari
stúlku hún er bæði hrædd um
mig og tortryggir mig.“
„Þú munt ekki hafa sagt henni
hvert þú ætlaðir?“
„Nei, vitánlega gerði jeg það
ekki,“ svaraði Freddie gramur.
CHABLOTT einblindi á hann. A
slikjugreidda hárið, yfirskeggið
og feitar kinnarnar. Freddie er fá-
háni, hugsaði hann. Hann hjelt að
hann væri kvennagull. Það eitt var
næg ástæða til þess að hann væri
hættulegur. Hve auðveldlega gal
hann ekki blaðrað einhverju kaup-
sýsluleyndarmáli í einhverja stelp-
una. Það var vissast að losna við
hann.
„Það er leitt ef Gertie hefir þótt
við þig!“ sagði Sharlott. „En það
var mjög áríðandi að jeg gæti tala;“
við þig i kvöld. Opnaðu peninga-
skápinn við skulum líta á skulda-
brjefin.“
„Skuldabrjefin eru í lagi,“ sagði
E'reddie hálfönugur. „Mjer er ómögu
legl að skilja, að það geti verið
nokkuð athugavert við þau. Þú hag-
ar þjer eins 'og við værum stórbóf-
ar, báðir tveir. . . .•“
„Taktu frani skjölin og svo skal
jeg ftkýra þjer frá hvernig i þessu
liggur,“ sagði George hægt og með
áherslu.
Freddie hristi höfuðið yfir þess-
ari fásinnu, en fór samt að pen-
ingaskápnum og stakk lyklinum í
skráargatið.
Sharlott dró skrifborðsskúffu sína
úl með hægð svo að það heyrðist
ekki og laumaði hendinni ofan i
hana.
Og í sama bili og Freddie Binns
sneri sjer við rjetti Sharlott upp
höndina og það blikaði á skamm-
byssu. Hann miðaði á vinstri brjósl-
vasa fjelaga síns og á næsta augna-
bliki glumdi hár hvellur. við í skrif-
stofunni.
Augun í Freddie voru starandi
af undrun. Skjölin fuku úr höndun-
um á honum og hann bærði var-
irnar eins og hann ætlaði að segja
eitthvað. En svo riðaði hann og
hneig niður á gólfið án þess að
gefa frá sjer nokkurt hljóð.
Sharlott stóð upp úr sæti sínu
og brosti kaldranalega. Svo lyfti
hann skammbyssunni og miðaði
aftur'.— í þetta skifti á skrifborðið.
Kúlan markaði breiðan gára i skril'-
borðsplötuna, og hann brosti aftur.
Ef nætuvörðurinn hafði heyrt
skotin mátti hann engan tima missa.
Sharlotl beygði sig yfir dauða fje-
laga sinn, þrýsti skammbyssunni
inn i hægri hendi hans og krepti
dauða fingnrna um hana. Engin
fingraför hans sáust greinilega á
byssunni, en það var til þess ætlast.
Hann fór fingrunum um hárið á
dauða manninum, svo að liárið för
í allar áttir, síðan reif hann af hon-
um flibbann ot' hálshnýtið. Þegar
hann hafði gert sjálfum sjer sömu
skil rauk hann út að dyrunum og
setti l>ær upp á gátt.
„Hjálp! hjálp! hrópaði hann Iram
i dimman, mannlausan ganginn.
Lyftan var þegar komin á leið
upp. Næturvörðurinn hlaul að hafa
heyrl skotin. Eftir augnablik kom
maðurinn æðandi úl úr lyftiinni.
„Flýtið þjer yður flýtið þjer
yður!“ hrópaði Sharlott. „Náið þjer
i lögregluna! Jeg hefi skotið Binns!"
Næturvörðurinn glápti á hann
þegjandi.
„Flýtið þjer yður maður!" hrópaði
Sharlotl æstur. „Hjer hefir orðið
ótlalegt slys, skiljið þjer þáð ekki'?
Jeg jeg er hræddur um, að fje-
lagi minn sje dáinn. Náið þjer lljóll
i lögregluna!
Næturvörðuririn kom auga á
niíinninn, sem lá endilangur á gólf-
inu, og ná-hvitnaði.
„Væ . . væri ekki betra að nota sim-
ann? spurði hann skjálfandi.
„Nei, nei. . . . Það er ekki nema
limatöf að þvi,“ sngöi Sharlotl ó-
þolinmóður. „Það er venjulega lög-
regluþjónn hjerna á götunni l'yrir
utan. Flýtið þjer yður niður og náið
i hann. Jeg skal síma lil læknis á
meðan.“
„Já, já, nú fer jeg!“ Næturvörð-
urinn hvarf inn i lyftuna.
Sharlott hljöp aftur inn í skrif-
stofunn, tíndi saman skjölin, sem
Fréddie hafði ínist á gólfið um leið
og hann fjell, stakk þeim, sem hann
þurfti á að halda, undir bólsturinn
á chesterfield-stólnum en Ijet af-
ganginn dreifast uni gólfið. Úr
skúffu i skrifborðinu tók hann leið-
arbók fletti henni upp og setti hana
á borðið og gerði strik við
þær lestirnar lil Dover, sem voru i
sainbandi við skipsleiði suður yfir
Ermarsundið. Nú var alt undirbúið.
Hann fleygði sjer í skrifborðsstói-
inn og tók báðum höndum fyri'r
‘j