Fálkinn - 11.06.1938, Qupperneq 12

12
F Á L K 1 N N
JONATHAN GRAY:
HVER
ÞEIRRA
VAR
,UGLAN‘?
LEYNILÖGREGLUSAGA.
sem var að klifra upp á svalirnar að her-
bergi frúarinnar, á annari hæð.
Jæja, svo er best að jeg fái að heyra
æfintýri yðar, sagði Gallowav við Humpii.
Jeg fjekk þessari dömu fimm þúsuild
pnnd, sem hún átti að leggja í kvikmynda-
fjelag. En hún strauk með peningana. . . .
og með þessum manni.
Hann benti á maharadjainn, og nú varð
augnabliksþögn. Galloway skildi, að hann
varð að fara varlega. Allir eru að vísu jafn-
ir fyrir lögum.... venjulega. En í málum
sem háítsettir og sjerstaklega konunglegir
menn eru við riðnir, verður að sýna nær-
gætni. Sá lögreglumaður sem dregur þess-
konar fram i dagsbirtun.a liefir að jafnaði
iitla ánægju af þvi.
— Þjer játið, að þjer hafið farið bjer inn
í herbergið með valdi, spurði liann, og þótl-
ist vera á öruggum grundvelli hvað það
snerti.
- Já. Til þess að ná peningum míniím
aftur.
— Er þetta satt?
Það var maharadjainn sem varpaði fram
þessari spurningu og benni var beint til
Gwen. Hún setti upp mesta sakleysissvip.
- Upp á vissan máta, já. En drottinn
minn, hvernig þetta hljómar þegar hann
segir það! Jeg elska hans konunglegu
lign.... get jeg nokkuð að því gert?
sagði bún með tilbærilegum blygðunar-
svip og horfði á lögreglufulltrúann.
Þegar bann stakk upp á því að jeg kæmi
hingað, þá gleymdi jeg öllu 'öðru og fór.
Jeg gleymdi kvikmyndinni. Jeg gleymdi
lierra Proclor og peningunum lians. Jeg.
gleymdi öllu nema þvi hve yndislegt það
væri, að lians hátign skyldi vilja hafa
mig nærri sjer.
Galloway sagði ekki neitt og mahara-
djainn starði á liana og þagði. Það var
vandalaust að sjá hvað hann hugsaði.
En Val greip tækifærið sem gafst þarna.
Gwen var líklega als ekki • eins ljeleg
leikkona og. Schekburg vildi vera láta.
— Ætlið þjer að kæra br. Proctor fyr-
ir að hafa ruðst inn til yðar? spurði
hann.
— Nei, og jeg hefi ekki heldur ætlað
mjer að hafa af honum fje. Þetta er alt
gleymsku minni að kenna.
—Yðar hátign, sagði Val og hneígði sig
fyrir maharadjainum. Þjónninn yðar
virðist vera haldinn af þeirri glapsýn, að
jeg hafi ráðisl á hann og barið hann.
Ætlið þjer að kæra það?
Maharadjainn borfði lengi á liann.
Ncj, jeg óska ekki afskifta lögreglunnar,
sagði hann.
Nú kom til Noru kasta að blanda sjer i
málið og það var ekki árangurslaust.
— Væri það ekki ágæt hugmynd, að
Hans konunglega tign gengi inn í kvik-
myndasamninginn, sagði hún. — Það væri
sennilega ágætlega varið peningum. Hann
gæti borgað hr. Proctor jæssi fimm þús-
und pund, sem hann hefir lagt fram og
að öðru leyti útkljáð málið við frúna,
þegar þeim þykir tími til. Og þegar jeg
skrifa grein mína í „The Ranner" gæti
jeg svo sagt, að alt hefði farið vel á
endanum.
Aftur varð dálítil þögn. Maharadjainn
leit á Gwen og Noru á víxl. Nora græddi
vist ekki á þeim samanhurði. Hárið var
úfið og fötiii liennar höfðu ekki heinlínis
lagast við klifrið milli svalanna.
Jeg ætla að gera það sem frúin
stingur upp á, sagði maharadjainn loks-
ins. Herra Proctor skal fá þessi fimm
þúsund pund hjá mjer, en það er með því
skilvrði, að ekki verði minst á þetta einu
orði í hlöðunum.
Ef Yðar konunglega tígn hefir nokkuð
á móli því að það sje hirl, þá haga jeg
mjer auðvilað eftir því.
Jæja, þettá ætti þá að vera í lagi,
sagði Val og geispaði. Við getum öll
farið að hátta. Jeg ætla hara að tala
utan i hann Humph j>egar hann hefir feng-
ið ávísunina maharadjains. Og nú fær
Galloway fulltrúi næði til að halda áfram
ugluveiðunum. Heilsið þjer Ashdown full-
trúa þegar þjer hittið hann næst, lierra
Galloway, og seg'ið honum að við söknum
lians i golfklúbbnum.
XXVI MORGUNINN EFTIR.
Val fór snemma á fætur morguninn eftir.
Hann vildi hitta Noru, þvi að það var svo
margt sem hahn þurfti að tala við hana um.
En hún sást hvergi. Bara að hún færi ekki
áður en hann næði tali af henni!
Hann hafði Iengi talað við Ilumph Proc-
tor, sem sagði honum alt af ljetta um erfið-
leika sína. En úr því að hann fjekk fimm
jiúsund pundin aftur, mundi alt hjargast.
- Og ef það dugir ekki og þú þarft á
hjálp að halda, jjá láttu mig vita jjað, sagði
Val. — í guðanna hænum, Humph, jjegar
Jjú ert í klípu jiá lalaðu við vini þína. Það
er ef til vill ekki mikið, sem við getum gert
fyrir j)ig, en jjú getur að minsta kosti reynt
Jiað.
Þú ert góður vinur, sagði Humph og
var dálítið óstyrkur í röddinni. Ef þú
hefðir ekki komið til sögunnar mundi jeg
líklega hafa drepið hana.
Humph fór burt með fyrstu lest og fyrri
part dagsins varð Val að svara alskonar
spurningum. Allir vildu vita livað gerst
hafði um nóttina. Allir gestirnir engdust
sundur og saman af forvitni.
Val sagði ekki neinum neitt. Hann gaf
ýmislegt í skyn um stjórnmálabrellur og
leyninjósnir, en annars kom honum ekki
orð yfir varir.
Ákafinn í fólkinu varð enn meiri síðdegis
þegar maharadjainn tók saman pjönkur
sínar og fór. Rjett á eftir fór frú Gwen af
gistihúsinu. Og geslgafanum ljetti stórum.
Nora sýndi sig ekki fyr en eftir hádegið.
Hún var töfrandi í ljósa kjólnum sínum og
enginn skyldi liafa sjeð á lienni, hve erfiðis-
sama nótt hún hafði átt. Val skundaði á
móti henni.
—Loksins! kallaði hann. — Meðan jjjer
sváfuð Jjá hefir margt merkilegt skeð. Jeg
hefi stórtíðindi að segja yður.
Nýjan jjjófnað eða árás á saklausa
konu?
Nei. En Gus og Fay hafa loksins kom-
ið sjer saman. Þau eru komin hingað. Þau
komu til Jjcss að segja mjer frjettirnar og
tóku Jim og Diönu með sjer. Og nú ætlum
við að halda ofurlitla veislu. Við vorum að-
eins að bíða eftir yður.
Og jjelta varð skemtilegt samkvæmi. Jim
og Díana voru beinlínis kjánaleg af ein-
tómri sælu. Gus og Fav, sem voru alveg ný-
trúlofuð, gátu ekki fengið annað dæmi
belra til eftirbreytni.
Hafið þið opinherað trúlofunina?
s.jurði Val.
Nei, sagði Fav og stakk hendinni í
stóra lófann á Gus. Hann gráthað mín
svo, Jjessi aumingi, að jeg hafði ekki brjóst
í mjer til að segja nei lengur. En við ætlum
að halda því strangleyndu svo lengi sem
við getum.
Val brosti. Hann hafði nú sínar hugmynd-
ir um, hve Fay kvnni vel að jjegja yfir
leyndarmálum.
Að minsta kosti verð jeg að leyfa mjer
að óska ykkur allra heilla á lífsleiðinni í
henni veröld, sagði liann. — En Gus, held-
ur Jjú að Jjjer sje ekki hollast, að revna að
sætlast sem fyrst við sir Jeremiah?
Jú, svaraði Gus. — Jeg hefi hugsað
mjer Jjað. Jeg var hræddastur við Fav, en
nú er Jjað afstaðið. Svo að Jjað er víst hest
að segja föður hennar það sem fyrst. Það
er hara eitt sem mjer þykir leiðinlegt og
það er að geta ekki kallað hana Díönu
„tengdamömmu“.
Unga frúin roðnaði.
En Jjað er engum að kenna fremur en
sjálfum yður, hrúðarræningi, sagði Nora.
Og Jjjer, Díana þegar Jjjer hafið nú
sjeð, hverskonar maður Jim er, getið þj.er
|)á fyrirgefið okkur?
Af öllu hjarta, sagði hún með svo
miklum hátíðleik, að allir fóru að skelli-
ldæja.
— Hafa foreldrar vðar fyrirgefið vður
likfa? spurði Nora.
Jég er hrædd um að Jjau hafi ekki gert
það. Annars eru Jjau nú farin frá London.
Jeg ætla að stinga upp á að við drekk •
um eina skál, sagði Jirn og slóð upp. — Og
ieg vona að þið drekkið hana öll með mjer.
Það er nokkuð sem hefir orðið svo Jjýð-
ingarmikið fyrir mig og Diönu, þó að það
sje alt á huldu ennjjá. Við fengum tækifær-
ið, og svo er vkkur fyrir Jjakkandi, kunn-
ingjar mínir, að við tókum Jjað. Skál fyrir
„Uglunni“ hver sem hann nú er!
— Gelum við drukkið jjá skál, Nora?
sagði Val.
Það getum við.
— Skál „Uglunnar"!
Allir stóðu upp og klingdu glösum.
Þau óku lil London í nýja bilnum hans
Jim. Val og Nora stóðu eftir og veifuðu til
Jjeirra.
Nú vei’ð jeg víst að fara, sagði Nora.
— Nei, ekki strax?
Jú, undir eins. Hve lengi haldið þjer
að „The Banner“ vilji boi’ga gistihúsreikn-
inginn minn, eftir að furstinn er farinn?
Þegar öllu er á botninn hvolft Jjá verður
árangúrinn af þessari ferð varla fvrir kostn-
aðínum.