Fálkinn - 18.08.1939, Blaðsíða 8

8
F Á L K I N N
Smásaga eftir JACK RIGGINS:
vildi segja: „Þú erl ekki sv'o vitlaus,
stráksi minn!“
Svo tók Jnin okkur liáða undir
anninn og skálmaði liróðug af stað,
eíns og hún lief'ði verið a'fi sækja
tvo kunningja lil skips. Og við plægð
uin þarna mannfjöldann, þangað til
vifi fundnin bifreiðina, sem beið eftir
okkur. Stelpan og Lawrence settust í
aftursætið, en jeg á inóti þeim og
bifreiðarstjóramun var sagt að aka
á lögreglustöðina i 29. götu, sein að
visu var talsvert langt undan. En
þar átti jeg kunningja, gamlan skóla-
bróðir, sem var starfsmaður saka-
niáialögreglunnar, og næðum við í
hann var hægl að útkljá málið i
kyrþei.
Mjer gafst tækifæri til að athuga
kvenmanninn nánar á leiðinni.
Hún var grönn og ekki há, með
skrítið og gleltið andlit, augun ið-
andi af fjöri en með lit, sem ekki
var liægt að lýsa, augnahárin ó-
venjulega löng og dökk, gagnstælt
hárinu, sem var ljóst og loítmikið,
það sem af því sást, undan litlurn
flókahalti, sem sal á ská á kollinum
á henni. Hún var fátæklega til fara.
Kápan þ'röng og sliti.n, græn treyja,
og skellótt pils niðurundan.
Við höfðum ekið þégjandi um
stund, þegar stúlkan fór að mala:
„Mjer finst óþolandi að koma t.
Eigum vifi að sættast á að fara ekki
á lögreglustöðina? Þeir trúú mjer
ekki þar hvort sem er þeir trúa
aldrei stelpum eins og mjcr.“
Jeg skal ekki reyna að dylja, að
jeg var þegar fajinn að kenna í
brjósli um stúlkuna, og sama mátli
lesa út úr andliti Lawrence. Þess
vegna ætlaði jeg að fara að taia við
ekilinn, jiegai' Lawrence kom með
aðra tillögu:
„Við skulum aka á gistilnisið mitt,
og þar getum við fengið stúlku til
þess að rannsaka stelpuna — jeg vil
nú ganga úr skugga um, livort hún
hefir tekið úrið.“
Svo ókum við enn um stund þegj-
andi, þangað til Lawrence rauf þögn-
ina og spurði:
„Hvað heitið þjer annars, stúlka
góð?“
„Péggy,“ svaraði hún. „Hver á
annars þennan bíl?“
„Jeg á hann,“ svaraði jeg.
Svo sagði ckkert okkar neitt, þang-
að til vifi konuim að gistihúsinu,
og þar skildi jeg við Lawrence og
Peggy.
pM) leið hálft missiri jiangað til
jeg rakst á Peggy í næsla skifti.
Þegar jeg, dáginn eftir fyrstu
fundi okkar, hitli Lawrence, spurði
jeg hann, hvernig þjófaleitinni hefði
reitt af, og bann sagði að hún hefði
TEG heiti Jack Higgins, er Ameríku-
maður og skrifa að meðaltali
tvæ’r langar smásögur á mánuði, auk
tveggja bóka á árinu. Mörgum finst
jiað vera hræðilegt bull, sem jeg
skrifa — Það er um ástir, um ungí
fólk, og af j>ví að unga fólkið er
hálf brenglað nú á dögum, j)á getur
vel verið að efni'fi i sögunum mínum
sje j)að líka. En af jjví að ritstjórum
stóru mánaðarritanna þykir gaman
að því sem jeg skrifa og kaupa l)afi
altaf að ósjeðu, þá hefi jeg ekkerl
samviskubit af ritstörfunuin. Ritlaun
mánaðarritanna og forleggjaranna
eru svo rausnarleg, að jeg, þrátt fyr-
ir hve ungur jeg er því að jeg er
nefnilega ungur líka, og af því staf-
ar efnisvalið — lifi áhyggjulausu
lífi og mig vantar aldrei neitl.
Þegar jeg verð dálítið eldri breyt-
isLsjálfsagt efnið, sem jeg skrifa um,
og j)á getur vel verifi, að fólkið, sem
finnur ekki púðrið í mjer núna, fari
að lesa sögurnar mínar, en æskan
snúi við mjer rassinum og segi:
Hvað ætli að jiessi gamli naggur
viti um sálarlíf?
En sem sagt, þá er jeg ungur enn-
j)á, og jeg er trúlofaður og þarf
ekki að biðja ncinnar fyrirgefningar
á' því.
Jeg trúlofaðist henni Peggy, eða
el' jeg á að segja alveg satt og vera
nákvænnir, j)á trúlofaðist hún Peggy
mjer, í dag. Og þvi segi jeg frá þessu
hjerna, í staðinn fyrir að setja grein-
arstúf um ])að í trúlofunardálk
Moggans, að þetta með hana Peggy
er í rauninni svo ágæt saga, að jeg
gæti ekki skáldað aðra betri.
Það eru nú bráðum tíu ár síðan
jeg sá hana fyrst — það var mjög
síðdegis, það man jeg svo vel, og það
rigndi og var versta luntaveður, svo
að maður hugsaði ekki um annað en
að komast heim til sín, ef maður þá
ekki var heima. Jeg stóð niðri á
briggju, j)ar sem stóru skipin ensku
liggja, og beið eftir því, að eitt af

j)essum báknum yrði dregið upp að
bryggjunni, svo að hægt væri að
sel.ja upp landganginn. Þetta tók
herfilega langan tíma, en mjer var
ómögulegt að svíkjast um að bíða.
Jeg átti að taka á móti ættingja min-
um frá Englandi, sem átti kolanám-
ur í Wales og sæti í enska þinginu.
Hann lijet Clark Lawrence og
hafði keypt sjer skemtibústað á
Floridaskaga, og ætlaði að dvelja j)ar
nokkra mánuði. Svona hagaði því
nú til, og ætlingjarnir í New York
höfðu kjörið mig lil afi taka á móti
lionum.
Þegar jeg haffii be'fii'fi klukkutima
„Jeg hefi engu úri stolið. Þjer
hljótið að vera brjálaður, mann-
skratti karlsauður. Sleppið j)jer
mjer — annars sparka jeg i vömbina
á yður — og ])á dettur af yður ein-
glyrnið og þjer fáifi hixta.“
„Er ekki hetra afi jeg kalli á lög-
regluj)jón,‘“ sag'fii jeg, j)vi mjer fansl
jeg ekki geta verifi aðgerðalaus.
„Skilið þjer mjer úrinu aftur,“ sagð'
jeg við hana, „j)á lofar hann yður
að sleppa.“
Iín stelpugægsnið hlustaði alls ekki
á ])að, sem jeg sagfii. Hún sperti sig
framan í frænda minn og glenti
framan i hann hortugasta skjáinn,
Lawrence snaraðist lil
og greip í haúdlegginn
á nngri shilkii.
fóru faijægarnir loksins að spúasl
upp úr skipinu, og mjer tókst að ná
í Lawrence einmitt í sömu svifum,
sem hann var a'fi sogast inn lil toll-
heimtumannanna.
Þegar við höfðum verið sviðnir í
hreinsunareldi l)eirra og vorum á
leið út i bifreiðina mína, snaraðist
Lawrence alt i einu lil hliðar og
greip i handlegginn á ungri stúlku,
sem auðsjáanlega var að reyna afi
hverfa í fjöldann, og dró hana-til
okkar.
„Sleppið þjer mjer!“ kallaði stúlk-
an hátt.
Eri Lawrence herti bara á takinu.
„Þjer hafifi stolið úrinu mínu!
Skilið mjer því aftur, og þá skal
jeg sýna yður miskunn fyrir lög,
og láta y'fiur sleppa." Jeg gat sjeð að
Lawrncee var reiður.
sem til er á nokkurri Amerikustelpu.
„Hafi jeg stolið úrinu yðar j)á meg-
io ])jer gefa mjer á hann, svo nefið
á mjer fletjist út, og j)að væri mjer
J)ó ekki um, |>ví að jeg hefi falleg-
asta nefið i öllu bæjarhverfinu, sem
jeg bý i, og ])ar eru j)ó allar falleg-
ustu stelpurnar i New York — ef
þjer hafifi ekki heyrt j)að fyr. En
gerið þjer svo vel að rannsaka mig
— kallið j)jer á lögregluna. Á jeg
að afklæða mig hjerna?“
Clark Lawrence var auðsjáanlega
farinn að digna. Þarna voru j)úsund-
ir manna alt i kringum okkur, og
])ó að hann j)ættist viss um, að
stúlkan hefði tekið úrið, ])á gat
honum auðveldlega skjátlast.
Hann sneri sjer að mjer og spurði:
„Hvað fiiist yfiur að jeg eigi að
gera, Jack?“
„Við skuluin l'ara niefi hana á
næstu lögreglustöfi og láta litkljá mál-
ið þar. Viljið ])jer ekki gera okkur
þann greifia, fröken? Fari svo, að
ökkur liafi skjátlasl, þá fullvissa jeg
yður um, að við skulum reyna að
bæta yður það upp.“
Hún leit lil min og brosli ofurlítið
út í annað munnvikið, eins og hún
HETJAN
lögreglustöðina. Þi'fi getið eins vel
rannsakað mig hjerna og géngið úr
skugga um, að jeg er ekki með úrið.“
„Hvaða erindi áttuð 1>jer eiginlega
niður að skipinu?“ spurði jeg.
„Orna mjer dálítið inni hjá toll-
urununi - og svo er Iíka svo gaman
afi sjá, þegar margir ferðamenn
koma i land. Þarna er margt hef'fi-
arfólk innan um, sem svigar sig eins
og ánamaðkar, lil þess að pretta toli-
verðina um einn dollar. Að það skuli
liafa sig ti! þess. Væri jeg i þess
sporum, ])á mundi jeg gefa tollur-
umim tiu. En |)ið skiljið víst ekki,
afi það getur verið kalt að lóna lengi
MÍN
á götunni, og heima get jeg ekki
haldist við.“
„Hafið þjer enga atvinnu?“
„Nei, i hvert skifti sem jeg fæ
vinnu, þá eyðileggur hann fóstri
minn það l'yrir mjer. Hann drekkur
álíka mikið af whisky og gosbrunn-
urinn i Battery Place spýr vatni á
hverjum degi. Og ]>egar hann cr
orfiinn peningalaus, þá kemur hanu
lil min og vill fá lánað. Og þó und-
arlegt megi virðast, vilja húsbænd-
urnir ekki hafa þesskonar fólk vað-
andi um húsakynnin sin. Og svo er
mjer sagt upp. Bara að jeg gæli kom-
is! í arinan bæ. Jeg er útfarin í
hattaskreytingu og meðan jeg var í
hanskaversluninni á Broadway, tvö-
faldaði jeg vifiskiftaveltuna á hálf-
um mánuði.“
Nú sneri lnin sjer afi Lawrence.
„Þjer munifi ekki reka verslun,
sem jeg gæti fengið stöðu í? Þjer
erufi eiginlega ósköp góðmannlegur,
þó að þjer klipuð mig i handlegginn
áðan. Viljið þjer líta á?“
Hún bretti ermina upp fyrir ol-
boga og benti á handlegginn. „Þarna
koma tveir stórir marblettir á morg-
un — og það er yður að kenna.
i
í
1