Fálkinn - 18.08.1939, Page 9

F Á L Iv I N N
y
,,Jey vissi að þjer muncluð koma, ogeiginlega heffii je</ átt að flýja.“
oi’ðið árangurslaus. Stúlkan liafði
alls ekki úrið, og þó liafði hún verið
f;erð úr hverri spjör. Og Peggy hafði
hrósað sigri, sem ekki var furða.
Svo hafði hann ákveðið, að gera
eitthvað fyrir hana, í sárabætur — -
hvað það var, fjekk jeg elcki að. vita,
og jeg gleymdi stúlkunni alveg þang-
að til einn góðan veðurdá’g, að jeg
frjetti að Clark Lawrence væri and-
aður. —
Þegar arfleiðsluskrá haús var opn-
nð, rakst jeg á nafnið Peggy Lone
meðal þeirra, sem hann liafði ánafn-
að dánargjalir. Hún átti, að því er
arfleiðsluskráin sagði, heima í heima-
vistarskóla ungra stúlkna, skamt frá
Philadelphia. Þar átti hún að verða
þangað til hún yrði 24 ára, og fá
ákveðna fjárupphæð af eignum Law-
rence á hverju ári, þangað til hún
giftist.
Jeg get ekki neitað því, að jeg rak
upp stór augu, þegar jeg las þetta,
en Clark Lawrence var i mörgu til-
liti einkennilegur maður, og þegar
hann rjetti öðrum hjálparhönd, þá
gerði hann það svo um munaði.
En nú langaði mig til að sjá Peggy
aftur, og af þvi að jeg þurfti að fara
til Philadelphia hvort sem var, vegna
arfsins, fór jeg einn daginn út í
þennan kvennaskóla, sem lá spöl-
korn fyrir utan borgina, einn sjer, í
stórum gömlum trjágarði.
Forstöðukonan var einstaklega al-
úðleg kerling, sem lók á móti mjer
opnum örmum, og fór með mig inn
í einskonar móttökustofu, en þangað
kom Peggy svo að vörmu spori. Hún
hafði ekki breyst nokkra vitund.
Andlitið var alveg jafn galgöpa-
iegt og daginn sæla í New York
forðum, en liún var bara miklu bei-
ur klædd, að maður ekki segi ijóm-
andi vel.
Þegar hún sá hver gesturinn var,
brá glettnisvip fyrir í andlitinu. Svo
rjetti hún mjer hendina með tigu-
legu látbragði, svo að hefðarfrú í
New York hefði ekki getað gert
betur.
„Það gleður mig að sjá yður, herra
P.iggins. Yður líður vel? Það hef'r
víst margt drifið á dagana i New
áork síðan jeg fór — en maður
neyðist lil að gefa sjer tínia til að
mentast."
Jeg var mállaus af undrun. Gat
þetta verið sama stúlkan, sem við
höfðum lagt hendur á fyrir einu
missiri á bryggjunni í New York,
og borið þjófnað uþp á?
Hún sá undir eins hvað jeg hugs-
aði, og undir eins varð alt andlitið
eitt bros. Og brosið breyttist svo í
skellihlátur, sem smilaði svo, að jeg
varð að hlæja lika.
„Tókst mjer ekki vel?“ sagði hún
loksins, er hún hafði hlegið út. „Það
er ’alls ekki erfitt að verða fín frök-
en — svona utan á. En að öðru leyti
- hvað það er erfitt! Hugsið þjer
yður, svona verð jeg að vera allan
daginn, annars fæ jeg ákúrur. En
þjer getið reitt yður á, að jeg nýt
mín betur, þegar jeg er komin upp
í herbergið mitt á kvöldin."
„Langar yður þá ekki lil að verða
eins og hinar ungu stúlkurnar hjerna
í skólanum?“
„Nei, mr. Riggins, það getið þjer
bölvað yður upp á. Jeg vil gjarnan
læra að koma fram sem siðuð mann-
eskja og tala eins og þjer og mr.
Lawrence, en fyrir alla muni vil jeá
ekki verða eins og flestar skóla-
syslur mínar, því að þær hugsa
ekki um annað en tildur og dans og
þesskonar, sem auðvitað getur verið
skrambi gaman, en verður lmndleið-
inlegt, þegar til lengdar lætur. Sann-
ast að segja, við stúlkurnar í New
York.......Jæja, við látum það liggja
milli hluta.
„Svo að yður leiðist þá lijerna?“
„Ne-ei — mr. Lawrence sagði, að
jeg gæli aldrei orðið að manneskju,
ef jeg lærði aldrei neilt — og þess-
vegna læri jeg auðvitað. En — viljið
þjer ekki hjóða mjer til New York i
sumarleyfinu, eða á jeg að hýrasl
hjerna, þegar allar hinar stelpurnar
eru farnar?“
Innan um alla gletnina kom nú
angurblíða fram í augun á Peggy —
það var eins og þau væru biðjandi!
„Jú, auðvitað megið þjer koma og
heimsækja mig í sumar," flýtti jeg
mjer að segja. Og áður en jeg fór
aftur, hafði jeg ráðstafað þessu við
forstöðukonuna.
TYTESTtJ árin kom Peggy til mín á
^ hverju sumri og í hvert skifti,
sem hún kom, sýndist mjer hún hafa
fríkkað síðan seinast.
New York-hrognamálið hvarf smá-
saman og hreyfingarnar urðu eðli-
legri, án jjess að hin tölrandi glelni,
sem Peggy var eiginleg, hyrfi um
leið.
Það er best að meðganga jmð: Þeg-
ar svona voru liðin sex ár, var jeg
orðinn svo skotinn i Peggy, að eng-
inn maður getur orðið skotnari í
nokkrum kvenmanni, og þessvegna
má nærri geta, hvernig mjer var
inr.anbrjósts einn daginn, meðan jeg
beið þess að hún kæmi.
Hún var nú að ljúka við skólann,
og jeg hafði beðið systur mína að
sækja hana til Philadelphia.
Aldrei á æfi minni hefi jeg verið
jafn viðkvæmur á taugunum og jeg
var þeiinan dag. Jeg hafði nefnilega
afráðið að biðja Peggy — biðja hana
að verða konuna mina — en skratta
korninu ef jeg vissi, hvernig jeg
álti að koma orðum að þvi.
Jeg hafði ótal sinnum sagt frá því
i smásögunum minum, hvernig mað-
ur fer að því að biðja sjer stúlku
— teygt þennan lopa og undið liann
og spunnið í ótal útgáfum, en þegar
jeg átti að gera þetta i verunni, þá
olli mjer það kvala og vandræða,
sem mjer virtust óviðráðanleg.
Svo rann lestin úpp að hlaðinu.
— Hún var ennþá fallegri en í
fyrra, og það gerði mjer ennþá erf-
iðara lyrir. Sjálf var lnin látlaus og
hispurslaus eins og hún átti að sjer.
Þegar við komum heim, og henni
hafði verið sýnt herbergið, sem hún
álli að hafa, kom jeg henni fyrir í
stórum stól inni hjá mjer, og svo
fórum við að tala um framtíðina.
„Hvað hafið þjer nú hugsað yður
að taka fyrir,Peggy?“ spurði jeg.
Peggy horfði á mig stóru fallegu
augunum, og jafnframt því sem blóð-
rásin örvaðist hjá mjer við augnatil-
litið, þá fór hrollur um mig um leið,
því að jeg var hræddur um, að hún
niundi hlæja að mjer, þegar jeg hafði
sagl henni það, sem mjer var niðri
fyrir.
„Jeg ætla að ferðast, Jack. Fara
út í heiminn og líta kringum mig.“
„En — Peggy. Ekki getið þjer
farið ein?“
„Hversvegna? Haldið þjer að nokk-
ur geri mjer mein?“
„Nei, en það gæti verið að ein-
hver saknaði yðar?“
Hún leit á mig aftur, þessum aug-
um, sem mjer var ómögulegt að ráða,
og jeg fór alveg út af laginu.
Þessvegna gat jeg ekki sagt neitt
við hana þann daginn, og þegar jeg
kvaddi hana á brautarstöðinni nokkr
um dögum siðar, hvíslaði hún að
mjer:
„Jeg veit vel livað þjer ætluðuð
að segja við mig um daginn, en það
sloðar ekkert, Jack. Jeg get aldrei
gifst yður.“
TAFNVEL þó að Peggy væri nú
J komin í svo mikla fjarlægð frá
mjer, að jeg gæti haft hugann við
annað en hana — líka við annað
kvenfólk — þá hafði jeg samt ekki
gleymt henni. Henni skaut oft upp
í huga mínum og jeg sá augu hennar
greinilega fyrir innri sjónum mín-
um. Jeg skildi bara ekki, hversvegna
hún hafði sagt þetta við mig — og
á jjennan hátl.
Jeg var á lerðalagi um Evrópu,
lil þess að tala við ýmsa forleggjara
og var kominn lil London í heimleið.
Þar fjekk jeg boð, að taka þátt i
dansleik hjá einum af ættingjum
Clark Lawrence. Af þvi að viðskifti
min höfðu dregist á langinn þann
daginn, kom jeg nokkuð seint. Jeg
gladdist þegar jeg sá ýmsa amerik-
anska kunningja í gestáhópnum. Jeg
gat haldið mig að þeim, því að jeg
hata siðvendni Englendinga.
Kunningjarnir kyntu mig ungri
skáldkonu franskri, sem jeg hafði
tekið eftir undir eins og jeg kom
inn í salinn, fyrir það hve hún var
suðræn og fögur.
Það fjell mætavel á með okkur,
því að við áttum mörg sameiginleg
áhugamál, og jeg er ekki lrá því, að
við höfum dansað fullmikið saman
i— meira en enskt siðalögmál leyfir.
En þá kom jeg aít i einu auga á
Peggy.
Húu sat ein dálitið afsiðis og jeg
gat sjeð, að hún hafði á mjer augun
meðan jeg var að dansa við frönsku
stúlkuna.
Þegar dansinn var úti, flýtti jeg
mjer inn í hliðarstofuna lil að heilsa
henni — en hún var horfin.
Allar gömlu tilfinningarnar vökn-
uðu á ný og jeg fór að leita að
lienni. Hún gat ekki verið farin.
Loks fann jeg hana i krók i vetrar-
garðinum.
Hún leit ekki einu sinni við þeg-
ar jeg kom inn, en sagði með und-
arlegri ókunnuglegri rödd, sem var
ólík hinni kátu Peggy:
„Jeg vissi að þjer munduð koma,
og eiginlega hefði jeg átt að flýja,
en jeg gat það ekki, Jack. Nú verð-
um við að tala út.“
Hún tók málhvild og jeg setlist á
móti henni.
„Sjáið j)jer, Jack,“ hjelt hún á-
fram. „Mjer hefir þóll vænt um yður
síðan þjer komuð og heimsóttuð mig
á skólanum í fyrsta skifti, og hins-
vegar eruð þjer eini maðurinn, sem
jeg get ekki gefið jáyrði þó þjer
bæðuð mín. Þessvegna fór jeg í
ferðalag til þess að reyna að gleyma
yður. En mjer er það ómögulegt, og
þegar jeg sá að þjer voruð að draga
yður eftir þessari frönsku fugla-
hræðu, sem hefir hundrað sinnum
meira á samviskunni en jeg, ])á á-
kvað jeg að segja yður sannleikann.
— Jack, hjer með bið jeg yðar —
ef þjer viljið taka á móti, sem
brúðgumagjöf frá mjer, gullúrinu,
sem liggur aftan við sætið i bifreið-
inni, sem við ókum saman í fyrir
tíu árum.“
Líttu á, lesandi góður. Jeg fyrir-
gaf Peggy af því að jeg elskaði hana.
Og ef þú getur ekki fyrirgefið henni,
þá er það af þvi, að jeg hefi ekki
lýst henni nógu vel. Enginn sem
þekkir hana niundi geta stilt sig um
að fyrirgefa henni.
RADIO-HUNDURINN.
Lögreglan i Ástralíu hefir verið
að gera ýmiskonar tilraunir með
húnda í sambandi við loftskeyta
sendingar. Víðtækið er fest á hund-
inn og hann siðan sendur eitthvað
út í buskann, en síðan er honum
skipað fyrir á þann hátt, að það er
kallað til hans í útvarpinu. Það hefir
komið á daginn, að hundarnir hlýða
fyrirskipununum, sem þeir fá þessa
leið. — En þetta er ekkert nýtt. Það
eru mörg ár síðan að maður einn
lijer á landi talaði við hundinn sinn
i sima, er hann hafði lent í slangri
í annari sveit, og skipaði honum að
koma heim. Og luindurinn gegndi
undir eins! Hver veit nema sveita-
menn geti sparað sjer að fara i
göngur framvegis, en sent hundana
á afrjett með viðtæki á bakinu, en
beðið þulinn um að siga og segja
„sæktu það“, meðan á göngunum
stendur!