Fálkinn - 01.09.1939, Qupperneq 12

12
F Á..L K I.N.N.
STANLEYSYKES:
Týndi veðlánarinn.20
reikningum og skuldum vafinn, og lánardrotnarnir
höfSu i hótunum við micj, ef jeg borgaði ekki.
Þessvegna neyddist jeg til að lakct lán hjá Levin-
sky, fimm þúsund pund, og notaði mjer letjni-
nafnaaðferð Levinskys til þess ■ að fú lánið tindir
nafninu Edward Derrington, því að það gelttr
skaðað álit læknis mikið, ef það berst út aö hann
rambi á barmi gjatdþrots.
Síðan — hugmyndin um þetta kom smátt og
smátt og svo lævíslega að jeg man ekki einu sinni
hvort okkar átti hana — kom freistingin mikta.
Þegar á alt var litið var samt leið tit tit tir þess-
um ógöngum, óheiðarleg og ólögleg að vísu, en
saml skárri en langt barningslíf undir sligandi
skuldum. Liklega höfum við fyrst drepið á þetta í
gamni, en smútt og smátt fésti hugmyndin rætur
i luig okkar og vurð að föstum ásetningi. Ef jeg
dœi gæti konan mín fengið titborguð fjögur þtis-
und pund. Ef jeg tjetist þeyja, þá mundi htin líka
fá WOO pund, að því tilskildu, að svikin væru svo
vandlega undirbúin og framkvæmd, að ekkert
kæmist upp — og þetta hafði þann kost, að þá
gat jeg notið peninganna sjálfur. Svo lögðum við
á ráðin i sameiningu (jeg sakfelli konuna míiui
ekki um meira en kunnugt er, þó að jeg segi frá
þessu, því að það er auðsjeð, að htin var í vitorði
með mjer. Hún sótti læknirinn og síðar fjekk
hún dánarvottorðið). Við afrjeðum að flytjast á
stað, þar sem jeg væri ókunnugur, leigja mjer
ibúð með húsgögnum, til þess að komast hjá
hnýsni matseljanna, og eftir nokkurn tímu átti
konan min að sækja til min lækni. Jeg varð að
teiku alvarlegan sjtikdóm svo vel, að hann Ijeti
blekkjast, en það hefði enginn ólæknisfróður mað-
ur getað svo örugt vœri, og eftir einn eða tvo daga
átti hún að fá dánarvottorðið. Jeg vissi mætavel,
að lœknar gefa oftast dánarvottorð án þess að
skoða likið, ef þeir hafa sjeð sjtiklinginn skömmu
áður en hann dó, og ef sjúkdómurinn er þess
eðtis, að búast má við að hann drági til dauða.
Orðalag dánarvottorðanna leýfir þetta og ýtir jafn
vel undir lækna i að gera það, vegna þess\að gerl
er ráð fyrir, að þau sjeu látin af hendi ókeypis.
Og flestum læknum er lítið um, að koma á heimili
nýlátinna manna, nema þeir 'sjeu sjerstaklega
beðnir um það. Þeim finst að þeir geti nwnna
síst komið á sorgarlieimili, þar sem manneskja
liggur á börunum, sem þeim átti að standa næst
að hjálpa. Þetta fanst mjer altaf. Jæja, nóg um
það — jeg þóttist viss um, að það mundi ganga
að óskum að fá voltorðið. Og síðan varð að falsa
jarðarförina.
Jæja, nóttina, sem jeg átti að „deyja“, fór jeg
upp úr rúminu til þess að tjúka við ýmsar und-
irbtiningsráðstafanir, og varð þá titið út um glugg-
ann. Sá jeg þá að maður, sem gekk fram hjá
hliðinu hjá mjer, staðnæmdist alt í einu og clatt.
Hann lá þarna grafkyr á gangstjettinni, svo að jeg
kallaði á konuna mina og bað lwna að fara og
atliuga manninn, því að þetta atvik gat leitt af
sjer lögregluheimsókn og heimsóknir þarna í ná-
grenninu, er gálu orðið til þess, að við yrðum
að fresta framkvæmdunum á ráðabruggi okkari
Jeg vildi ekki eiga á hættu að fara út sjálfur,
þvi að jeg átti að heita dauðveikur. Konan mín
kom hlaupandi upp aftur og sagðist halda að
maðurinn væri dauður. Nú kom mjer alt i einu i
hug, að ef svo vœri — og það var ósennilegt, að
konunni minni skjátlaðist um þelta, því að hún
var gömul lijúkrunarkona — þá hefði maðurinn
þarna á götunni komið eins og hann væri kall-
uður. Svo að jeg fór í yfirfrakkann minn, bretti
upp kragann, Ijet hattbörðin slúta og fór úl mcð
henni, eftir að jeg hafði gáð vandlega að, hvórt
nokkur væri á götunni og sjerstaklega hvort Os-
borne læknir væri ekki að koma í sjúkravitjtin
til mín. Það var dimt og jeg sá ekki nokkra lif-
andi sál, svo að við bárum manninn inn í liúsið
og aflœstum \dyrunum. Jeg þarf ekki að lýsa því,
hve forviða jeg varð þegar jeg sá að þeila var
Levinsky veðlánari! Og ekki var jeg i vafa um
það, að hann var steindauður. Jeg vissi auðvitað
að hann átti heima i Southbourne, og mjer hefði
ekki fundist merkilegt, þó jeg hefði hitt hann á
götunni. Það gelur viljað til hvenær sem vera
skcú. En liitt fanst mjer undraverð tilviljun, að
hann skyldi deyja við dyrnar hjá mjer. Þegar ú
alt er lilið verður fólk þó að deyja einhversstað-
ar, og sumir cleyja á gölum úti. Svo að einkenni-
legri tilviljanir hafa nú skeð.
En þetta var tilviljun sem um munaði, í tvö-
földum skilningi. Mig vantaði einmitt lík til þess
að nota í jarðarförina. En svo bættisl við, að
þelta skyldi vera Levinsky! Mjer datt að kalla
uridir eins í hug, hvernig jeg gæti notað mjcr
þetta og jeg flýtli mjer að beygja mig niður og
leita í vösum hans. Þegar jeg hafði bæði líkið og
lyklana þá gat jeg ekki aðeins látið jarðarförina
fara fram miklu öruggar en ella og hirt þessa
fjögur þúsund punda líftrygginqu, helclur gat jeg
líka farið á skrifstofu Levinskys og eyðilagt víx-
ilinn fyrir skulci minni hjá veðlánaramim og auk
þess hirt það, sem væri i reiðu fje i peninga-
skápnum hans, ef nokkuð væri. Þannig blasti
við mjer tækifæri til þess, uð bæta fjárhag minn
um níu þúsund pund, og þú gæti jeg byrjað lífs-
starf á nýjan leik í framandi táridi. Og korian
mín, sem /nundi annasl fjárreiður mínar, mundi
geta selt „praxis“ minn — sennilega fyrir tvö
þúsund pund. Þegar maður hefir afráðið éin
svik, þá setur maður ekki fyrir sig að bæta fteir-
um við. Samviskan þegir við því...................
. .Þegar jeg hafði luigsað um þetta i hálftima
hafði jeg lokið við liina nýju áætltin mína, sem
fjell mœtavel í samræmi við þú eldri. Jeg sá auð-
vitað, að.Levinsky mundi verðu saknað og að leit
mundi verða hafin að honzim hecjar i stað, en
jeg gerði mjer etigar áliyggjur út af því. Hann
yrði í öruggusta feluslað sem völ var á, í gröf ann-
ars manns, og engar menjar mundu sjást um, að
hctnn hefði komið til mín. Þetta fanst mjer um
sinn, en þar skjátlaðist mjer auðsjáanlega. Likið
var látið inn í tómt svefnherbergi, þangað til Os-
borne læknir liafði verið á ferð, en untlir eins og
hann var farinn gát jeg hctldið áfram viðbúnað-
inum. Þegar jeg hafði áfklætt líkið og lagt það i
rúmið mitt, fireytti jeg andlitinu á þvi, svo að
þáð vcirð óþekkjanlegt. Jeg rákað.i það, litaði hár-
ið clekkra með lit, sem jeg hafði keypt til þess að
lita mitt eigið hár síðar, en af því að mjer fansl
þessi breyting ekki nægja, sprautaði jeg bráðiiu
va.ri nndir hörundið á nefinu og mótaði það, svo
að andlitið varð áþekkjanlegt. Það er skrítið hve
litið þarf til þess.
Síðan tók jég lykla Levinskys og vasaljós hans
og fór ~á skrifstofuna hans. Jeg hafði komið þang-
að áður, þegar jeg tók hjá honum lcjniðí svo jeg
rataði vel. Þetta var auðvelt og engin hætta á að
maður yrði gripinn að verkinu, vegna þess að jeg
hafði rjcttu lyklana og fór beint inn, án þess að
þurfa að tefjast við dyrnar. (Ef lyklarnir hefðu
ekki gengið að, mundi jeg hafa hæll við innbrots-
áformið undir eins). Jeg lauk upp einkaskrifstofu
hans og opnaði peningaskápinn, og lýsti með
vasaljóSinu óg fann nafnaskrána eftir stutta stund.
Þegar jeg fjekk lánið, hafði jeg skrifað nafnið
mitt í hana og liann hafði sagt mjer frá, til lwers
hann notaði hana, svo að jeg sá hana vel og þekti
fíána fljótl áftur. Það tók mig hjerumbil tuttugu
mínútur í viðbót að finna vixilinn minn. Síðan
fór jeg heim aftur og brendi víxilinn og nafna-
skrána og fór með brautarlest til Birmingham um
morguninn, áður en birti af clegi. Morgunintt eftir
fór konan min til læknisins tit þess að f.á dánar-
vottorðið, og síðan til jarðarfarastjórans, eins og
lög gera ráð fyrir.
Jeg var lengi að lmgsa mig nm, hvaða teguncl
veikinda jeg ætti að kjósa. Jeg athugaði sjúkdóm
eftir sjúkdóm en hafnaði þeim öllum, af ýmsum
ástæðum. Það vctr nauðsynlegt, að sjúkdómurinn
væri þess eðlis, að læknirinn ætti auðvelt með að
þekkja hann án ílarlegrar rannsóknar og gefa út
dánarvottorð í vissu um, að sjúkdómurinn hefði
verið banvænn. Ennfremur slóð það á miklu,
uð uppgerðin væri svo eðlileg, að hún gæti blekt
læknirinn, hversu athugull sem hann væri. Því
Ijósari sem hin ytri einkenni væru, því betra.
Loks valdi jeg heilahimnubólgu, og tókst að
sýna á mjer 'einkenni þess, að jeg hefði þennan
sjúkdóm. Jeg Ijet atrópíndropa í annað augað til
þess að þenja úl sjáaldrið og tók ofurlítinn skamt
af apomorfini þegar jeg heyrði að Osborne lœknir
var kominn. Eftir fimm mínútur var jeg orðinn
sárþjáður. Jeg slrengdi hálsvöðvana til þess að
sýna og jeg hefði heilahimmibólgu p'g slagæðin
varð brátt afarhröð og óregluleg vegna velgjunnar.
sem jeg fjekk af apomorfinskamtinum. Að því er
líkamshitann snertir þá má auka lwnn með þvi
að halda heitri flösku undir handarholinu í stutta
stund, meðan læknirinn er að fara úr frakkanum.
. . Það er ósk mín að birta þessa afdráttarlausu
játningn mína til þess að aðstoða lögregtuna eins
og unt er. Mjer virtist, sjerstaklega eftir að dauði
maðurinn barsl svo hentuglega upp í liendurnar
á okkur, að hvergi væri nokkur veila á áætlun
minni, en úr því að hún hefir mistekisl þá vukir
það ekki fyrir mjer núna, að þræta fyrir þcmn
gtæp, sem jeg hefi verið sakaður um, og sem
tögreglan hefir itarleg kynni af, heldnr að reyna
að forðast, að jeg verði sakaður um morð, sem
jeg ekki hefi framið. Að mínu læknisviti dó Levin-
sky eðlilegum clauðciaga þó sviplegur væri, eins
og lika fram hefir komið við líkskoðuniná. Jeg
átti þar engan hlut að máli-og bið óhræcidur á-
rangursins af frekari rannsóknum þar að lútandi.
HAROLD SAMUEL LAIDLAW, M.B.
eða EDWALD DERRINGTON
Holly Grove, Barhaven.
„Jæja, hvernig lýst þjer á?“ sagði Drury
við Ridley, er þeir höfðu lesið skýrslu
fangans greinilega. „Sá kann að teygja lop-
ann. Hvað eigum við að gera við þetta?“
„Víð höfum tekið hann fastan fyrir inn-
hrot og fjársvik. Og hann meðgengur hvort-
tveggja."
„Já, en mergurinn málsins er, hve mikið
annað af skýrslunni við eigum að taka trú-
anlegt? Hún er að vísu í samliengi, og við
vitum, að sumt úr henni er salt. Það er
áreiðanlegt, að hann ljet grafa Levinsky,
og úppgerðarveikindin lians skýra fyrir okk-
ur, hvernig ástatt var um „hinn manninn“.
Þú manst að við vorum að hrjóta heilann
um, hvað liefði orðið af veika manninum.
Mjer datt aldrei í hug, að hann væri ekki
til. Og mjer datt ekki í hug, að það gæti
verið um uppgerð að ræða, vegna þess að
Osborne þóttist svo viss um, að sjúkling-
urinn liefði verið með heilahimnubólgu.
Það er rjelt, sem Laidlaw segir, að ólæknis-
fróður maður hefði ekki getað leikið þenn-
an leik. En við megum ekki taka þetta alt
trúanlegt eins og guðspjall, án þess að
rannsaka það — hvað sem öðru líður. Við
verðum að tala við Osborne og fá að vita,
livort hægt er að fá skýringu á öllum þeim
einkennum, sem hann þóttist sjá, af skýrslu
Laidlaws. Það getum við ekki prófað sjálf-
ir, en alt hitt getum við prófað, og það
verðum við að gera, vel og vandlega. Jeg
ætla nú að rannsaka skýrsluna sjálfur, lið
fyrir lið, og athuga, livort þar er nokkur
ósamkvæmni. Þú manst eftir atvikinu með
stundaskrána? Ef einlrversstaðar kemur á-
líka ósamkvæmni fyrir hjá honum, þá ætt-
um við að ná tangaiTialdi á honum, því að
við vitum liklega ýmislegt, sem hann veit
ekki að við vitum.“
Það varð þögn i nærfell klukkutíma,
meðan þeir voru að rýna sinn í hvort afritið
af skýrslunni. Ridley ljet sjer duga að lesa,
en Drury sat með stóra pappírsörk fyrir
framan sig, á móti honum og skrifaði í
sífellu eitthvað, sjer til minnis. Hann hafði
altaf þá aðferð, þegar hann var að setja
sig inn i mál, og það kom honum oft að
gagni. Jafnvel þó hann læsi skáldsögur,
hafði hann fyrir venju að skrifa upp minn-
isgreinar og benda á mótsagnir hjá höf-
undinum.
Loks stóð Ridley upp, kveikti í pipunni