Fálkinn - 01.09.1939, Síða 13

F Á L K 1 N N
13
1 2 3 4 I1 m 6 7 R 9 10
■*<«:, i 1 0 m
Wt 12 ! m 13 | 1 14 0
l 16 m 0 17 18 m S&K 1 9 20
21 1$ 22 m 23
24 .1» 25 10 26 j m 27 0I28
29 30 31 m 33
H m 34 | 1 I- <£> 0
3ö" 36 1 1 m 0 37 38 39
40 | m 42 m 10 43
14 10 45
47 f$g 4« 49 10 *° 10 51 |
52 53 | 54 55 56 57 m
Wk m 58 0 0
59 1 i0 60 1 | ■I 1
Krossgáta Nr. 307.
Skýring.
Lárjett.
1 óviss. 6 ári. 11 tægjur. 12 legg.
13 frekar. 15 mögulegt. 17 flýtir 19
brjála. 21 blæs. 22 bára. 23 frum-
eind. 24 lögsagnarumdæmi. 2(5 deila.
28 ríki. 29 hitta á. 32 tyrkneskir em-
bættismenn. 34 óvandaður. 35 á
skyrtu. 37 kóngur. 40 ílát. 41 selur
4 lóðrjett. 43 kann við mig. 44.
bónda. 45 afhenda. 40 Eimskipafje-
lag. 47 stríð. 49 æða. 51 flík. 52
syndakvittun. 55 lóga. 58 gosstaður.
59 alþjóðin. 60 árbækur.
Lóðrjetl.
1 drekkur. 2 fum. 3 kann við
sig. 4 verslun í Rvík. 5 verra. 6 út-
stilling. 7 kjassa. 8 straumur. 9 fugls.
10 mannsnafn. 12 á sig komið. 14
plöntuhluti. 10 ljóð. 18 endirinn.
20 kvenmannsnafn. 25 mynnin. 27
áborið. 30 arabiskt mannsnafn. 31
tíu. 32 bit. 33 Irlendinga. 35 logn.
36 naga. 38 flík. 39 innyfli. 41 fisk-
urinn. 42 kvenmannsnafn. 48 lauf.
50 fall. 53 hleyp. 54 mannsnafn el'.
56 beita. 57 lita.
Lausn á Krossgátu Nr. 306.
Ráðning.
Lárjett.
2 kross. 7 iða. 9 æra, 10 liás. 12
önnum. 14 þústa. 16 agn. 17 kákasus.
20 amt. 21 nam. 23 rænir. 24 oka.
26 rák. 28 óra. 30 re. 32 laga. 33
góss. 34 sú. 35 brauk. 36 kasta. 37
at. 38 gagg. 40 brak. 41 ós. 42 mun.
43 raf. 45 fer. 46 folar. 49 rýr. 51
urt. 52 Niðarós. 54 lág. 55 útrás. 57
Lúkas. 59 aur. 60 þak. 62 rær. 63
húrra.
Lóðrjett.
1 iðn. 3 ræ. 4 orltan. 5 S. A. 6 lás.
7 innar. 8 auk. 10 hús. 11 staka. 12
ögn. 13 már. 14 þur. 15 ama. 18 kæna.
19 sigg. 22 málugur. 24 orsakar. 25
Úrban. 27 kakan. 38 óskar. 29 bú-
ast. 31 ert. 34 stó. 39 Gnoð. 40 búar.
42 metta. 44 fýlar. 45 frú. 46 fis. 47
lanar. 48 ról. 50 rás. 52 nár. 53 súr.
56 Rut. 58 kær. 60 þú. 61 K. R.
Frækin sundkona.
Stundum spyrja menn að því.
hvort Jenny Kannnersgaard, danska
konan, sem synt hefir hvert þol-
sundið öðru frækilegra, muni ekki
vera frægasta sundkona í heimi. En
þvi fer fjarri. Að vísu mun hún hafa
synt lengst allra kvenna á Norður-
löndum. Nýlega ætlaði hún að synda
frá Sjálandi til Jótlands, 130 kin. leið,
en gafst upp er hún liafði synt þrjá-
tíu tíma. Um líkt leyti vann amer-
íkanskur sundmaður, Clarence Giles
það al'rek að synda 461 km. Var
hann 77 Vá tima að því.
Berjatínsla.
Hjer áður fyrr þótti það frekar
löðurmannlegt verk fyrir fullorðið
fólk, að tína ber. Það var aðallega
barnagaman. í sínu fræga kvæði
kemst Jónas Hallgrímsson svo að
orði: „og lyngið á Lögbergi helga
bíánar af berjum hvert ár, börnura
og hröfnum að leik ....“. Það er
ckki laust við að kenni nokkurrar
lítilsvirðingar á berjatínslunni í
þessum hendingum.
En nú er öldin önnur. Landsinenn
eru farnir að rumska og vakna cil
hugsunar um, að berin sjeu dýrmæt
og ljúffeng fæða. Því miður hefir
áður fyr verið iítil þekking á mat-
vælum, og nokkuð vill kenna óráð-
vendni í matvæla-viðskiftum. Það er
ekki fyrr en upp á síðkastið að liús-
mæðrunum hefir orðið vel ljóst, að
saft ber þvi aðeins það nafn með
rentu, að hún sje unnin úr berjr-
safa. Anílíniitað sykurvatn er ó-
inerkileg vara.
Flestar íslenskar húsmæður geta
sjálfar sjeð sjer fyrir berjum í safi
til ársins, með þvi að heimilisfólk
hjálpist við að tína ber. Á fjölda
heimila eru börn eða hálfvinnandi
unglingar, sem geta lagt til drjúgan
skerf af berjum.
Sveitafólk hefir alt of dautan
skilning á þessu máli. Það klingir
við, að ekki megi tefja fólk frá hey-
skapnum til að fara í berjamó. Af
gömlum vana er einblínt á grasið.
En það verða húsfreyjurnar að
skilja, að það er ekki nóg að hugsa
um súrt slátur og saltað eða reykt
kjöt til vetrarins. í matargeymsl-
unni þurfa lika að vera berjaafurð-
ir til ársins.
Það mun leitun á þeim, sem ekki
liafa mætur á nýjum berjum, ekki
síst bláberjum, með góðu útáláti.
En nú vill svo til, að sykruð bláber
má geyma í öllu falli fram undir
hátíðir, í góðri geymslu. En árlangt
eða lengur má geyma hráa saft, ef
rjett er að farið. Vafalaust má blanda
saftina minna af sóttverjandi efnuin
hjer, en ráðlagt er í útlendum fyrir-
mælum, vegna þess að hjér er kalt
í veðri. Skilyrði vitanlega hentug
geymsla. Berin geta m. ö. o. verið
nýmeti alt árið. En það vill ein-
mitt vanta hjer á landi.
Með vaxandi þekking eru kræki-
berin komin til vegs og virðingar,
því saftin úr þeim er fyrsta flokks
vara, ef rjett er að farið við vinsl-
una. En áður þótti lítið koma til
annars en bláberja.
Ránverð, sem hjer er á seldum berj-
um, gerir það að verkum, að útflutn-
ingur er óhugsanlegur, enda mundi
ekki um önriur ber en aðalbláber
að ræða. Það eru þau ber, sem
Norðmenn flytja út. Önnur bláber
eru í Noregi nefnd „Blokkebær“ eða
„Blakbær", og þykir litið til þeirra
konia.
En það er ekki nema alt gott um
það að segja, að fjölskyldurnar
reyni að afla berjanna sjálfar, og
húsbændurnir fari lika i berjamú.
Það er engu lakara útisport að tína
ber í góðu berjalandi, en að ieiða
lax eða leika golf! G. Ci.
og þrammaði fram að arninum. Þar iljaði
liann sjer um stund á bakhlutanum, að
dæmi hugsandi Breta, og hripaði eittlivað
aftan á umslag á meðan. Nokkrum mínútum
siðar teygði Drury sig að rauðu blekbytt-
unni og setti feit strik á víð og dreif undir
ýmsar setningar í minnisblöðum sínum.
„Búinn?“ spurði Ridley.
„Já, og þetta er afar einkennileg skýrsla,
þegar maður hefir greint hana sundur.
Ilvað finst þjer um hana?“
„Eh umm,“ sagði Ridley hikandi og
glápti á umslagið sitt, „jeg þekki svo lítið
lil þessara aðferða, sem þið notið, en eftir
almennu brjóstviti að dæma —
„Það er ekki annað en brjóstvitið, sem
jeg bið þig um að beita,“ tók Drury fram
í. „Hjer kemur engin dulspeki til greina.“
„Það fyrsta, sem sló mig, var þessi merki-
lega tilviljun, að líkið skyldi berast upp i
bendurnar á lionum, einmitt þegar hann
þurfti á því að halda. Hann reynir að út-
skýra það með því, að segja, að ómögu-
legar tilviljanir geti skeð. Vist er það, en —“
„Rjett. Það var fyrsta athugasemd. Sú
næsta er framhald af henni.“
„Mjer er ekki vel ljóst, bvað þú átt við.
önnur athugasemd mín er alt annars kyns.“
„Jæja, gerum ráð fyrir, að sú einasta til-
viljun gerist, að maðurinn deyi þarna á
götunni hversvegna var það þá í tilbót
eina líkið í allri veröldinni, sem Laidlaw
var verulega mikilsvirði að ná í. Að það
var þetta lík, tvöfaldaði vinninginn, i raun
og veru? Þarna kemur tilviljanakenningin
fram aftur en í þetta skifti er öfugt á-
statt. Hver ný tilviljun gerir þá, sem á
undan er komin, margfalt ósennilegri. Þetta
er önnur rauðstrikaða atbugasemdin mín.
En livaða athugasemd hafðir þú á samvisk-
unni? Við skulum kalla hana númer þrjú.“
„Hann segir, að Levinsky hafi verið á
gangi á götunni, en við erum að kalla vissir
um, að hann hafi verið í bifreið.“
„Alveg rjett. Við getum ekki sannað, að
bann bafi verið í bifreið, en ökulengdin á
mælirnum og tjaran á hjólunum eru að
heita má óvggjandi sannanir og þar við
bætist, að miðinn frá Derrington fanst i
bifreiðinni. Nú kemur næst að mjer. Fjórða
atriðið er enn þýðingarmeira. Hið upp-
runalega áform bans virðist ákaflega hæpið,
ef við eigum að trúa skýrslunni. Tókstii
eftir bve bann er margorður, þegar hann
er að lýsa undirbúningnum undir sjúkdóm-
inn, og hvernig liann atliugaði þar hvert
smáatriðið út í æsar, svo ekki skyldi verða
fyrirslaða á, að fá dánarvottorðið. Þetta
var mætavel undirbúið. Allar tilviljanir
sjeðar fyrir, og ekkert aukaatriði vanrækt,
bversu smávægilegt sem það var. Það átti
að standa lieima eins og klukka og gerði
það líka. En þegar að jarðarförinni kem-
ur, þá lætur bann duga að segja eina setn-
ingu um hana. Alt, sem bann segir, er —“
Drury gáði í minnisbiöðin sín, „Og síðan
varð að falsa jarðarförina“. En þetta var
vitanlega lang erfiðasti þátturinn í málinu!
Hvernig getur maður látið ókunnugan jarð-
arfararstjóra annast um jarðarför, ef ekk-
ert lík er lagt í kistuna Or því að Laidlaw
var svona forsjáll um allan undirbúning-