Fálkinn - 03.11.1939, Page 13

F Á L K I N N
13
Setjið þið saman!
/.....................
2.....................
k.....................
5 ....................
6 ....................
10.....................
11.....................
12.....................
Dtbreiðið Fálkann!
158.
1. Útdautt.
2. Silungur.
3. Úr.
4. Bær á Spáni.
5. Lenin.
(>. Næði.
7. Úrgangur.
8. Gigt.
9. Borg í Egyptalandi.
10. Mannsnafn.
11. Gamalt spil.
12. Drotning.
Sanistöfurnar eru alls 30 og á að
búa til úr þeim 12 orð er svari til
skýringarorðanna. Fremstu stafirnir
taldir ofan frá og niður og öftustu
stafirnir, taldir neðan frá og upp
eiga að mynda:
Nöfn tveggja kúgaðra ríkja.
Strikið yfir hverja samstöfu urn
leið og þjer notið hana í orð og
skrifið orðið á listann til vinstri.
Nota má ð sem d, i s'em í, a sem á,
o sem ó, u sem ú, — og öfugt.
SAMSTÖFURNAR:
a—a—a—ak—al—an—as—dauð — gon
—-i—i—i ð—i r—i s—4 s k—j ah—k a—o—
ok—ov—ró—rusl—sig—tar—tarr—ur
—uit—ulj—ve—verk.
Itáðning á 157: Adolf Hitier —
Benito Mussolini.
POLA NEGRI FYRIR RJETTI.
Pola Negri hefir farið i skaða-
bótamál við franskt blað, fyrir grein,
sem það birti um hana. í greininni
var sagt, að hún væri nasisti og ætti
vingott við Hitler, en þetta varð til
þess, að ameríkönsku fjelögin sögðu
upp samningum sínum við hana. —
Hjer sjest hún vera að koma að
bæjarþingstofunni í París.
Macchiavelli vissi ráðiS.
Eftirfarandi gamansaga er pískruð
á kaffiluisunum í Ítalíu, þar sem
menn hafa gaman af að draga dár
að hjegómagirnd „II Duce“:
— Mussolini kom til himnaríkis
og Napoleon fagnaði honum inni-
lega. — Guð kemur hjerna inn eftir
nokkrar mínútur, sagði hann, og af
því að þú ert ókunnugur lijerna, þá
ætla jeg að láta þig vita, að við er-
um altaf vanir, að standa upp þegar
hann kemur.
— Ha — standa upp? Ekki dettur
mjer það í hug! Manstu ekki að jeg
er II Duce?
— Jeg er Cæsar, sagði rödd bak
við liann — og ekki þykist jeg of
góður til þess að standa upp, þegar
guð kemur inn.
— En það þykist jeg, og mjer er
skítsama hvað þið hinir gerið. Jeg
hreyfi mig ekki! sagði II Duce.
Þá lá við, að þeir færu að munn-
höggvasl út af þessu og ])að seig í
þá alla. En þá kom Macchiavelli inn.
— Elskið þið friðinn, piltar, sagði
hann. — Jeg skal ráða fram úr þessu.
Og innan skamms lieyrðust þrjú
liögg barin á dyrnar. Merkið um, að
nú væri guð að koma inn.
— Tilbúir piltar! sagði Maccliia-
velli — nú kemur Ijósmyndarinn!
Þá spratt Mussolini upp, krosslagði
liendurnar á bringuna, þandi út lung-
un og rjetti úr sjer og brosti.
Hann liefir verið uppreisnarmaður alla
sína liundstið, sagði baróninn.
Það var líka hann, sem þvergirti leið-
ina á pósthúsið og barði mig í andlitið með
keyri, þegar jeg ætlaði að ryðjast inn. Það
er eingöngu röskleika liestsins míns að
þakka, að jeg var ekki tekinn fastur, en gat
komist heim og aðvarað yður, náðugi herra.
- Er það svona ískyggilegt, Boris?
Natasja fleygði sjer i faðm föður síns.
Úr því að það er Osinski, sem stendur fyrir
þessu, verðum við að flýja, pappi. Hann
liatar okkur af þvi að þú sagðir honum upp,
þegar hann ætlaði að faðma mig að sjer i
ölæði. Hann sór læfnd þá og nú ætlar hann
að framkvæma hefndina. Flýttu þjer, pabbi,
við verðum að bjarga lífinu áður en Os-
inski kemur.
Boris studdi mál liennar af kappi.
— Náðugi herra, hestarnir standa fvrir
þríeykissleðunum. Komið þjer! Eftir tíu
tíma getum við verið óhult fyrir handan
landamærin!
Baróninn rjetti úr sjer. Augu hans skutu
neistum hugrekki og dirfsku og röddin var
eins og málmhljóð, er hann brýndi hana:
— Jeg er gamall hermaður — aldrei
mundi mjer detta í hug, að flýja eins og
rakki. Hjer á jeg heima, á óðali feðra
minna. Jeg vík ekki hársbreidd. Ef upp-
reisnarmennirnir ráðast á höllina, skal jeg
sýna þeim, að jeg kann að verjast. Að vísu
er heimilisfólkið ekki margt, en nú fer jeg
inn í bæ og bið hjeraðsstjórnina um mann-
hjálp.
- Þj er komist ekki gegnum fylkingar ó-
vinanna, náðugi herra — vegurinn til hæj-
arins er lokaður.
— Jú, Boris, jeg kemst — Það skaliu
reiða þig á.
Pabbi, skildu mig ekki eftir eina, sagði
barónessan. — Geturðu ekki sent Boris?
— Jeg verð að tala við hjeraðsstjórann.
Hann veitir mjer viðtal undir eins, en ráðs-
mann minn lætur hann ef lil vill liíða lengi,
og hjer er auðsjáanlega engum tíma að
spilla.
Hann faðmaði dóttur sína, klappaði henni
á kinnina og sagði hughreystandi:
- Vertu upplitsdjörf, Natasja — ennþá er
hættan ekki skollin á. Þeir gera enga árás
fyr en í nótt. Og jeg verð kominn aftur eftir
þrjá tíma, í síðasta lagi. Vertu sæl á meðan,
telpa mín. Vertu hughraust!
Hann sneri sjer á liæli og ætlaði að fara
út, en Boris stóð fyrir honum.
— Úr því að þjer hættið á þessa ferð, þá
takið mig með til fylgdar, svo jeg geti hjálp-
að yður þegar mest liggur á.
— Vitleysa, Boris! Jeg hefi skammbyssuna
í mitlisólinni, til vonar og vara og að öðru
leyti treysti jeg fótunum á honum Grana.
Jeg læt ekki skelfast af hótunum Osinskis,
en skal sýna þrjótnum þeim, livor okkar er
sterkari. Ef liann skyldi koma beini jeg orð-
um mínum til fólksins míns. Jeg er sann-
færður um, að enginn af því beinir vopnum
gegn mjer eða mínu lieimili. Ef lil vill hefir
Osinski tekist að blekkja sumt af því með
lygum og rógi, en jeg ætla að minna það á,
að við höfum þolað súrt og sætt saman í
áratugi, og að það hefir þrásinnis vottað
mjer þakklæti sitt. Svo að þú sjerð, Boris, að
jeg þarf ekki á fylgd þinni að lialda. Bíð þú
hjerna lieima og þá veit jeg, að dóttir mín
er i góðs manns höndum. Bú þú alt til varn-
ar, ef þörf gerist, og ef eitthvað óvænt gerist
þá skaltu liringja til hjeraðsstjórans. Vertn
sæl, Natasja. Jeg vona fastlega, að við get-
um drukkið kvöldteið okkar saman i næði,
eins og við erum vön.
Þau kvöddust með kossi svo fór bar-
óninn úl og skömmu síðar heyrðist hófatak
á stjettinni. Baróninn var riðinn af stað.
Natasja veifaði úr glugganum, er liann leit
við í síðasta sinn og kvaddi með keyrinu.
Hún andvarpaði skjálfandi en Boris reyndi
að hugga hana:
Þjer skuluð ekki vera hrædd. Jeg skal
verja yður fyrir öllum hættum, jafnvel þó
að það kosti mig lífið.
Barónessan rjetti honum henídina. — Jeg
treysti þjer, Boris. Þú ert góður og trú-
lyndur eins og faðir þinn og afi, sem hafa
verið hjá okkur mann fram af manni.
Ungi maðurinn roðnaði upp i liársrætur
og horfði vandræðalega ofan á gólf, eins og
hann þyrði ekki að snerta liendi baróness-
unnar. En svo bar liann liana upp að vör-
um sjer og flýtti sjer á burt.
Nalasja kinkaði kolli eins og i draumi og
sagði lágt: — Já, góður og trúlyndur. Ó,
að jeg gæti sagt það sama um Dimitri. En
mjer liggur við að efast um gæsku lians og
trúlyndi — og ást.
2. KAPÍTULl.
Natasja leit aftur og aftur á litlu rokoko-
klukkuna. Slög liennar mintu hana á, að
tíminn leið — að nóttin nálgaðist. En livað
gat hafa orðið af föður hennar?
Hvað eftir annað nam hún staðar á erli
sinum fram og aftur um gólfið og starði úl
um gluggann. En úti var ekkert að sjá. Ekki
svo mikið sem eina einustu stjörnu á kol-
svörtum næturhimninum.
Henni var hrollkalt og hún vatt sjalið
fastar um herðar sjer og settist við hvítan
postulínsofninn, því að frá honum lagði
þægilegan liita. Og þar sem hún sat þarna
— og hallaði höfðinu aftur — varð henni
litið á mynd af ungum tigulegum manni, og
það var eins og dimm augun í myndinni
einblindu á liana.
Það var Dimitri barón von Platonoff.
Rúm tvö ár voru nú liðin síðan liún kynt-
ist Dimitri. Hún var á leið til vinkonu sinn-
ar í heimsókn. Faðir hennar liafði ekki haft
tíma til að fylgja henni, og ástkær móðir
hennar var nýdáin. Natasja fann tóman
kvennaklefa í lestinni, sem var að leggja
upp þegar klefahurðinni var lirundið upp