Fálkinn - 12.01.1940, Side 5

F Á L K I N N
5
T. v.: Saga Gyðinga fram að fæðingu Krists var undir hrútsmerkinu. Að
ofan: Fiskaskeiðið nær gfir timabilið frá Krists fæðingu til ársins 1ÍI60.
T. h.:Myndin táknar tímaskeið nautsins, sem samkvæmt kenningu stjörnu-
þýðenda var blómaskeið Egyptalands hins forna. Apisnautið var hið
helga dýr þ'éirra.
í þessu hóróskópi stóð jarðskjátftin n i San Fransisco, ÍO.-IÍ. mars 1033.
t
ti) vegs í þjóðfjelaginu, njóta lífs-
gleðinnar og kúga aðra. Hinn verð-
ur iðinn og friðsamur pennans niað-
ur, sem vill helst lifa í sinum eig-
in draumaheimi. Hann lætur sjer
nægja, að njóta lifsgleðinnar i hug-
anum og skrifa skáldsögur um það,
sem hinn fyrri vildi upplifa. Þvi að
á þessum sex stundum, sem liðu milli
fæðingar drengjanna höfðu stjörn-
urnar breytt afstöðu. Drengurinn með
bandið fæddist seinna, Og þá var
steingeitarmerki sjálfselskunnar og
eigingirninnar í sjóndeildarliringn-
um og sólin, Mars og Saturnus rjett
undir, en hinn var fæddur í mcrki
vogarskálanna, en þeim fylgir mildi
og Htillæti og áðurnefndar stjörnur
voru lægst i hóroskópinu, eða stjörnu
sjánni. Og með þvi að athuga flciri
stjörnur, finnur býðandinn ýms önn-
ur einkenni á börnunum. Mars veld-
ur þvi, að á öðru barninu verður
stórt og bogið nef, en Venus því, að á
hinu verður uppbrett nef. Annar
drengurinn giftist þrisvar sinnum,
hvað eftir annað, en hinn ekki nema
einu sinni og giftist seint. Og sjálf
dagsetning fæðingarstundarinnar
gefur líka upplýsingar. Annar dreng-
urinn er fæddur 10. jan 1934 kl. 1.45
að morgni, og þessvegna giftist hann
3. júni 1969, eftir langa trúlofun,
og hefir skrifast mikið á við unn-
ustuna sína!
Nú mundu ýmsir geta hugsað sjer,
að stjörnuafstöðurnar hefðu álirif á
útlit mannsins’ og einkenni, en ekki
á lífsferil hans. Hver er sinnar gæfu
smiður, segir máitækið, og örlögum
sinum ráða menn sjálfir. Maður ræð-
ur þvi t. d. sjálfur, hvaða dag maður
giftir sig. Jeg ætla að giftast 7. mars,
og það kemur engum stjörnum við.
En stjörnuþýðandinn brosir að
svona staðhæfingum og spyr, hvort
hann megi ekki skrifa upp hóro-
skópið þitt. Svo gerir hann það,
rýnir á það dálitla stund og segir
svo: Nei, þjer giftið yður ekki fyr
en 15. október. Það koma óvæntar
liindranir fyrir. Já, jeg get sagt yður
það eins og það er: það er botn-
langaþólga. Uppskurður í mesta hasti
og svo seinn bati á eftir. Þjer hafið
ekkert að ótlast, því að þetta gengur
all vel, en það seinkar giftingunni.
Og svo bætir stjörnuþýðandinn
niáske við: Annars skal jeg segja yður
það, að þjer giftist nógu snennna.
Þjer hafið stríðsplánetuna í 7. húsi
í stjörnusjánni, og það hefir áhrif
á hjúskapinn. Þjer megið ekki búast
við friðsömu hjónabandi!
Nú mun lesandinn segja: Ef spá
stjörnuþýðandans rætist, þá er það
sjerstök tilviljun. Sjúkdómana getur
einstaklingurinn ekki ráðið við. En
yfirleitt er maðurinn sinn eiginn
herra og ákveður, hvað liann gerir
og hvenær liann gerir það. Og hvað
er eftir af manninum, ef alt, sem
hann tekur sjer fyrir hendur, er á-
kveðið fyrirfram frá fæðingu hans,
af máttarvöldum, sem liann ræður
ekkert við'?
Hvað þetta mál snertir skiftast
stjörnuþýðendur i tvo flokka. Annar
telur, að maðurinn hafi frjálsan vilja
og að stjörnurnar gefi hónum aðeins
hvöt og bendingar, sem hann ræður,
hvort hann fylgir eða ekki. Þess-
vegna sje hóróskópið honum aðeins
til leiðbeiningar uin, hvað liann eigi
að gera, og hvenær liann eigi að gera
það. — En hinn flokkurinn — og
hann er miklu fjölmennari — heldur
því fram, að frjáls vilji mannsins,
sje aðeins hugarburður. Viljinn er
ekki frjálsari en skaplyndi manns-
ins leyfir honum að vera. Og nú er
liægt að sjá skaplyndi hvers ein-
staklings í stjörnusjánni og ráða svo
af því, hvernig maðurinn bregst við
hverju þvi, sem fyrir hann kemur.
Viljinn er ekki annað en þáttur úr
skaplyndinu.
Og hvað eru „örlög“ mannsins, ef
larið er út í þá sálma? Þeim má
skifta í þrent: það sem orsakast al'
Iians verkum og það sem kemur fram
án þess, að nokkur virðist eiga or-
sökina til þess
Það sem maðurinn hefst að, „af
eigin vilja“, stafar af skaplyndi hans
og líkamlegu atgjörfi. Örkvisinn hefir
sig ekki í að verða járnsmiður eða
hnefakappi. Og lifsglaður órabelgur
lærir ekki til prests, ef liann fær
að vera sjálfráður. Heiðarlegur mað-
ur t'alsar ekki víxla og dryggjuræf-
illinn verður ekki bindindispostuli.
Það sem maðurinn tekur sjer fyrir
hendur stafar af löngun hans, en
ekki vilja. Og þó sagt sje um maiin,
að hann hafi komist áfrant i hcim-
inunt, af því að hann hafi vilja til
liess, þá getur stjörnuþýðandinn sagt
- er hann hefir sjeð hóróskóp
mannsins — að metorðagirndin sjc
ríkasti þátturinn í skaplyndi ltessa
manns, og þar liggi ástæðan.
Stjörnuþýðandanum er áríðandi að
vita fæðingarstund þess manns ná-
kvæmlega, er þeir búa til hóróskóp
fyrir. Þeir telja sjer mestu erfið-
leikana af þvi, að fæst fólk viti fæð-
ingarstund sína. Þvi að þegar um
tímaákvarðanir er að ræða, getur
fjögra minútna skekkja á fæðingar-
stundinni valdið eins árs tímaskekkju
á því, sem sagt er fyrir. Og ef skekkj-
an á fæðingarstundinni er klukku-
tími, þá veldur það 15 ára tíma-
skekkju. Þetta veldur stjörnuþýðend-
unum afar mikilla erfiðleika, sem
þeir hafa ekki enn getað unnið bug á.
Stundum hafa þeir reiknað út
fæðingarstundina með því, að reilcna
frá ákveðnum viðburði í lifi manns-
ins, sem þeir gátu lesið í stjörnu-
sjánni, og sanna svo, að þessi fundni
fæðingartími sje rjettur, með þvi að
reikna á ný frá honum, viðburði,
sem síðar koma fram á tilsettum
tíma. En það er ekki nema sjaldan,
sem þetta er liægt. í flestum tilfell-
um verður stjörnuþýðandinn að láta
sjer nægja, að lýsa nokkurnvegiun
skapferli og lífsferli mannsins, sém
hann spáir fyrir — gefa rauða jiráð-
inn úr æfi hans.
Stjörnuspárnar eru ekki fullkomn-
ar og verða það aldrei. En hvaða vís-
indi eru fullkomin? spyrja fylgis-
menn þeirra. Er læknisfræðin full-
komin? Eða sagnfræðivísindin? Altaf
koma fram ný sannindi i öllum vís-
indum, en aldrei koma öll sannind-
in fram.