Fálkinn - 12.01.1940, Qupperneq 6

G
F A L K I N N
GERALD VERNER:
MISSKILNINGUR
honum. Og nú datt henni nokkuS
í hug. Hú mundi, að luin hafði litið
við, þegar hún var í bngðunni og þá
hefði ókunni maðurinn verið að
bogra yfir iíkinu.
TóAJFRÚ GLISSOP horföi á hörm-
ungina, sem blasti við henni á
veginum. Vatnsblá augun liennar voru
uppglent af skelfingunni bak við
þykk gleraugun.
Henni iá við að æpa þurrum hálsi,
en tókst með erfiðismunum að stilla
sig. —
Maðurinn var dauður — það vissi
hún. Enginn lifandi maður gat legið
svona grafkyr. Og þarna var blóð
á höfðinu á honum og dökkur blett-
ur liafði komið á moldina. Hann var
nærri því svartur, í rökkrinu.
Pað fór hrollur um jómfrú Glissop,
hún þvingaði sig til að líta af líkinu,
sem lá þarna endilangt á veginum,
og leit nú á málmgljáandi reiðhjólið,
sem hjekk á brúninni á skurðinum,
skamt frá.
bað var nýtt reiðhjól, spánýtt og
fægt og fágað — en hjólið og eigandi
þess bærðu bæði jafn litið á sjer.
Jómfrú Glissop þekti mótorhjólið.
Síðasta hálfan mánuðinn hafði það
þeyst fram og aftur framhjá húsinu
hennar. Og af hjólinu gat hún sjeð,
hver maðurinn var. Annars hefSi
hún ekki getað vitað það, því að
maðurinn lá á grúfu, svo að ekki
var hægt að sjá í andlitiö á honum
Og hana brast kjark til að lyfta lík-
inu, til að sjá andlitið.
„Hvað er um að vera hjer?“ var
sagt bak við hana.
Jómfrú GIissop hrökk í kuðung.
Hún kingdi einhverju og leit við.
Sólbrendur maður í ferðafötum
stóð skamt frá henni.
„Það hefir orðið — slys,“ stam-
aði hún lágt. Maðurinn kom nær.
Hún horfði á hann meðan hann
slóð þarna og virti fyrir sjer líkið.
Hún tók ósjálfrátt eftir bakpokanum,
sem hann var með.
Hann var framandi, hún hafði al-
drei sjeð hann áður. En hún gerði
ráð fyrir, að þetta væri göngumaður
i skemtiferð.
„Þetta er ljótt að sjá,“ sagði ó-
kunni maðurinn. „Er hann dauður?“
„Jeg — jeg held það,“ sagði Jóm-
frú Glissop. Hún vætti þurrar var-
irnar. Henni varð alt í einu flök-
urt. —
Ókunni maðurinn lágði af sjer
stafinn sinn, og lagðist á hnje hjá
líkinu. Hann tók í annan handltgg-
inn, lyfti honum og slepti svo aftur.
Handleggurinn datt máttlaus niður.
Hann hreyfði við höfðinu á líkinu
og beygði sig til að sjá framan i
andlitið.
„Hann er steindauður,“ sagði ó-
kunni maðurinn og rjetti úr sjer.
„Vitið þjer, hver hann er?“
Jómfrú Glissop kinkaði kolli, —
hrukkótt andlitið var snjóhvítt.
„Já“, hvíslaði hún svo lágt, að
varla heyrðist. „Það er hr. — herra
Kinton."
Ókunni maðurinn hrökk við. -—
Hann kiptist til í öxlunum, eins og
steini hefði verið kastað i bakið á
honum.
„Kinton....“ byrjaði hann og
bætti svo við: „Ætti maður ekki að
tilkynna lögreglunni þetta?“
„Það finst mjer sjálfsagt,“ sagði
jómfrú Glissop hikandi.
„Viljið þjer fara og gera það?“
sagði maðurinn. „Jeg skyldi fús-
lega gera það sjálfur, en jeg er ó-
kunnugur hjerna, og það er rjett-
ara, að annað okkar verði hjerna
eftir.“
„Já, já, nú fer jeg,“ sagði jóm-
frú Glissop.
Henni fanst það hræðileg tilhugs-
un, að eiga að vera ein eftir hjá
líkinu.
„Náið þjer í lækni um leið,“ sagði
ókunni maðurinn. Jómfrú GIissop
kinkaði kolli og fór. Um leið og
hún var í bugðunum á veginum leit
hún við. Ókunni maðurinn var nú
aftur á hnjánum yfir líkinu.
Rugley fulltrúi klóraði sjcr uudir
hökuna og kinkaði kolli hátíðlcga,
„Það er svo sem auðsjeð, hvernig
þetta hefir borið að höndum,“ sagði
hann við litla manninn, sem var
með honum. „Kipton hefir verið
á fleygiferð — hjerna, alveg við
bugðuna, hefir hann mist stjórn á
hjólinu — hefir ekið út í skurðinn
og í fallinu hefir hann rekið höf-
tiðið í og rotast til bana.“
Hann áleit sjálfur, að hann hagaði
orðum sinunt eins kirfilega og hanu
væri staddur í rjettarsalnum, og nú
leit hann til sólbrenda ntannsins
ókunna, og til jómfrú Glissöp lil að
sjá, hvort þau fjellust á álit hans.
„Jamm, það virðist vera svo,“
sagði læknirinn. Hann laut niður
og sneri dauða manninum á bakið.
„Er ekki hægt að fá ljós. Það er
kolamyrkur hjerna.“
- Rugley tók upp vasaljós og
kveikti. Þegar hvítt ljósið lagði á
andlit dauða niannsins, rak full-
trúinn upp undrunaróp.
„Þetta — þetta er ekki Kinton!“
sagði hann, og jómfrú Glissop æpti
upp og greip í handlegginn á ó-
kunna manninum.
„Eklci Kinton?“ stamaði hún i
öngum sínum. „En — en þetta er
þó mótorhjólið hans.“
„Já, það er rjett,“ sagði Rugley
fulltrúi, „en maðurinn, sem hefir
verið á hjólinu er Lock, pilturinn,
sem er á bensínstöðinni.“
„Bíðið þið ögn við — það er eitt-
hvað bogið við þetta,“ sagði læknir-
inn og jómfrú Glissop, sem studdist
við unga manninn ókunna, fann
hversu vöðvar hans stæltust. „Mest
af blóðinu hefir komið úr nefinu
á honum. Hann hefir fengið skrámu
á ennið, en hún gerir hvorki til eða
frá.“
„Haldið þjer þá, að fallið al' mót-
orhjólinu hafi ekki drepið hann?“
spurði Rugley forviða.
„Það er einmitt það, sem jeg
held,“ svaraði læknirinn. „Höggið,
sem hann fjekk á ennið, hefir máske
svift hann meðvitundinni, en það
hefði ekki átt að geta riðið honum
að fullu.“
„En hvernig hefir hann þá dáið?“
spurði fulltrúinn.
Læknirinn liirsti liöfuðið og þ'egar
hann loksins svaraði, mátti heyra
á rödd hans, að hann var i vand-
ræðum.
„Jeg veit ekki,“ sagði hann. „Ef
til vill liefir liann vcrið veill fyrir
hjartanu. En það er ekki hægt að
segja um það, nema hann sje kruf-
inn....“ Hann þagnaði og fór að
blístra.
„Hvað er að?“ spurði Rugley fnll-
trúi. —
„Það er dálítið alvarlegt," svaraði
hinn. „Lítið ]>jer á!“
Hann benti á blett hak við hægra
eyra dauða mannsins. Þegar Rugley
gáði betur að, sá hann ofurlítið
kringlótt gat þar, og rann blóð úr.
„Lock hefir verið stunginn með
einhverju oddhvössu, sem hefir farið
inn í heila,“ sagði læknirinn. „Mjer
er nær að halda, að hjer sje um morð
að ræða, Rugley.“
Jómfrú Glissop heyrði að ókunni
maðurinn dró djúpt andann og það
var eins og suðaði í tönnunum á
„Það er hann, sem hefir gert það!“
æpti liún og greip furðu fast um
handlegginn á ókunna manninum.
„Hann hefir gert það. Það hlýtur
að vera hann .... hann var einn
eftir hjá líkinu.“
„Hvaða þvættingur er þetla,“ sagði
ókunni maðurinn með hikandi rödd.
Hann hristi hana af sjer. „Hvað
gengi mjer til að fara að drepa
bráðökunnugan mann? Jeg þekki
liann ekki einu sinni í sjón.“
„Það geta nú allir sagí,“ sagði
fulltrúinn hvass. Tortrygnin skein út
úr honum. „Það er eins og jómfrú
Glissop segir — þjer höfðuð tæki-
færi til þess.“
„Það hafði hún lika," sagði ó-
kunni maðurinn rólega. „Og hún
hafði áhaldið, sent til þess þurfti."
Hann þreif vasaljósið af Rugley
og lýsti hattinn á kcrlingtmni. Það
voru tveir hattprjónar með svörtum
hnöppum í hattinum.
„Þarna sjáið þið,“ sagði ókunni
maðurinn sigri hrósandi, þegar kerl-
ingin hörfaði undan honum. Hann
tók i handlegginn á henni og hjell
henni. Svo dró hann annan hatt-
prjóninn út. Það var þessi, sem luin
notaði. Hún gleymdi bara að þurka
af honum áður en lnin stakk hontim
i hattinn aftur. Þið sjáið hlóðblett-
inn á hattinum.“
Fulltrúinn gætti að og varð al-
\arlegur á svipinn, |iegar hann sneri
sjer að konunni.
„Það er víst best, að þjer komið
með mjer á stöðina, jómfrú Glis-
sop,“ sagði hann, en hún vtirð hams-
laus og hrópaði:
„,Teg ætlaði alls ekki aö myrða
hann. Jeg gat ekki .... jeg vissi
ekki .... þegar jeg sá mótorhjólið
hjelt jeg, að það væri Kinton ....
jeg hefi borgað honum peninga í
mörg ár .... hann hefir hirt hvern
eyri, sem jeg hefi náð i .... hann
vissi dálítið um hann son minn ...
Hann ætlaði að fletta ofan af ....
Þegar jeg sá hann liggja þarna datt
mjer nokkuð í hug .... jeg vissi
ekki, hvað það var .... en . .. .“
Siðustu orðin heyrðust ekki og
nú kjökraði hún og kveinaði og
hjelt báðum höndum fyrir andlitið.
Sólbrendi maðurinn horfði á hana
og það mátti lesa meðaumkvun úr
augum hans.
„Þetta var sorglegur misgáningur
— að drepa vitlausan mann,“ sagði
hann. „En það var blátt áfram
flónska að ætla að reyna að varpa
grun á mig.“
Hann hristi höfuðið og andvarp-
aði.
„Og ef hún hefði beðið, þá hefði
öilum áhyggjum hennar verið lokið.
Rugley horfði forvitnislega á
manninn.
„Hvað meinið þjer með þvi?“
spurði hann.
„Hefði hún beðið þangað til á
morgun hefði Kinton ekki ónáðað
hana framar," sagði ókunni maður-
inn. „Það á nefnilega að fara að
taka hann fastan fyrir fjárþving-
un. Jeg er hjerna i þeim erindum.
Jeg heiti Driffield og er aðstoðar-
maður í Scotland Yard.“
Útbreiðið Fálkann

— Rdö samííöapinnar: —
Edouard Daladíer.
Þessi maður hefir gert meira en
nokkur annar til þess að koma á fót
vinstriflokkasamsteypunni frönsku,
sem jafnvel taldi kommúnista innan
vjebanda sinna. Margir óttuðust, að
sú samsteypa yrði býsna rauð. En
það varð ekki. Hvorki í Spánarmál-
unum nje öðru gætti þess sjerstak-
lega, að róttæk stjórn rjeði í Frakk-
landi. Og eftir samning Þjóðverja
við Rússa hafa vinstriflokkarnir
frönsku hal'nað samvinnu við komm-
únista.
Daladier var flokksmaður Herriots
en stjórnaði „ungtyrkja-fylkingu"
fiokksins, sem tókst að hnekkja valdi
Herriots í flokknum. Daladier er af
alþýðuættum eins og Herriot, var
kennari og síðar prófessor, en brátt
snerist hann allur að stjórnmálun-
um. Hann var aldrei eins vinsæll og
Herriot og ekki nærri eins skemti-
legur ræðumaður.
Það var Herriot, sem ungaði hon-
um út sem stjórnmálamanni og
gerði hann að „rikiserfingja" í
flokknum, Má segja að Daladier hali
ekki launað ofeldið betur en kálf-
arnir, því að liann kipti fótunum
undan fóstra sínum. Herriot gerði
hann að nýlendumálaráðherra i
stjórn sinni 1924 og síðan liefir hann
setið i fjökla af stjórnum. T. d. kvað
mikið að honum sein hermálaráð-
herra í stjórn Chautemps.
Daladier á marga hatursmenn.
Fasistarnir kalla hann „morðingja“
og eiga þar við ]iað að liann sigaði
lögreglunni á þá, er þeir reyndu að
gera byltingu í Frakklandi 1934.
Hann var ódeigur og þótti vaxa í
hverri raun til dæmis kvað mikið
að honum meðan róstúrnar voru sem
mestar í Frakklandi út af Stavisky-
hneykslinu.
Árið 1938 myndaði liann stjórn
og enn heldur hann á stjórnar-
taumum Frakklands. En „skjald-
horgin“, sem hann varð til að skapa,
er ekki burðug. Menn höfðu búist
við |iví, að eftir að hún var komin
ti! valda muiidu Frakkar láta til sin
taka í Spánarmálunum og styðja
stjórnina, en i stað þess tóku þeir
upp „afskiftaleysisstefnuna" með
Bretum og þessvegna sigraði Franco.
Og menn höfðu búisl við því, nð
Frakkar mundu efna gefin loforð og
hjálpa Tjekkum, þegar Þjóðverjar
höfðu í hótunum við ])á. En Tjekk-
ar stóðu einir og franski bandamað-
urinn, sem þeir liöfðu treyst, sveik.