Fálkinn - 19.01.1940, Blaðsíða 4

4
F Á L K I N N
f) Af) VAR VONT ve»ur þann
14. september 1939. Kafbát-
urinn barðist gegn vindi og sjó,
brotsjór eftir brotsjó þaut yf-
ir framstafn lians. skall gegn
stjórnturninum og buldi á and-
litum mannanna, sem stóðu þar,
olíuklæddir, skeggjaðir, þvegnir
af sjó og regni. Bara þeir hefðu
mátt reykja, en það var ekki
bægt, eldurinn liefði sjest langa
leið og komið upp um þá.
Tvenn augu rýna yfir ýfðan
sæ, þau sjá ekki neitt, ekkert
nýtt -— þangað til alt í einu. . . .
„Skip á bakborða“, kallar ann-
ar þeirra niður í turninn. Kaf-
l)átsforinginn klifrar upp stig-
ann. Skyldi það vera lxevskip?
Nei, en stórt skip virðist það
vera, bara myrkrið væri ekki
Fjórir skipverjar af kafbátimm, sem sagt er frái i greinihni, ,,fá sjer
reyk“. Þeir mega ekki reykja niðr'. í bátnum.
stuttur. „Reykur beint undan“,
lieyrist kallað frá turninum. —
Foringinn, sem var sestur við
borðið, missir skeiðina niður á
gólf. Eftir fáeinar sekúndur
stendur hann í turninum. Varð-
foringinn, sem hafði sagt: „Þetta
verður góður dagur fyrir okk-
ur“, virðist hafa rjett fyrir sjer.
Ennþá veit enginn, hvernig þessi
dagur á eftir að verða í raun og
veru.
Kafbáturinn nálgast skip, sem
befir ekki tekið eftir óvininum.
Of seint sendir það frá sjer neyð-
armerki og staðartilkynningar.
Eftir tveggja tírna eltingarleik
stöðvar kafbáturinn skipið með
nokkrum viðvörunarskotum. —
F. H. er nafnið, 4600 smálestir
samkvæmt Lloyds skipaskrá. Á-
ÆFINTYRI ÞYSKS KAFBATS
í NORÐURHÖFUM
Eins og lesenduv „Fálkans“ munu minnast leitaði þý.sk-
ur kafbátur hafnar í Reykjavík í september s.l. Höfðu
þrír af skipverjum slasast og einn mjög hættulega, og
var hann lagður lijer á sjúkrahús. „Fálkanum“ hefir nú
borist grein úr þýsku blaði, þar sem sagt er frá þess-
ari æfintýraför kafbátsins norður í höf, ig ei þar nán-
ar skýrt frá slysförum Schmidts vjelamanns, þess sem
hjer var settur á land og sem mun dvelja hjer til stríðs-
loka. Hann er nú gróinn sára sinna og lætur mjög ve'
af dvöl sinni hjer á tslandi.
jafn svart og það er. „Sendið
honurn skeyti: „Stöðvið slrax“,
skipar foringinn. En skipstjóran-
um á liinu skipinu dettur ekk'i
í hug að stöðva skip sitt. Reyk-
háfar þess byrja að spúa reyk
og neistum eins og eldfjall hefði
tekið að gjósa, Hraðinn eykst,
kafbáturinn eltir. Eltingarleikur-
inn lieldur áfram.
Skipið sendir frá sjer þráð-
lausar tilkynningar: „S—O—S.
Eltir af þýskum kafbátum“. Nú
vita þeir á kafbátnum, að það
er Englendingur, sem flýr þá,
en honum skjátlast: það eru eng-
ir kafbátar, heldur aðeins einn
kafbátur. Samt á skipið ekki að
komast undan, stríð er stríð. —
Englendingurinn gerir það, sem
Schmidt vélamaður, sem stasaðist og
dvelst nú hjer í Reykjavík.
hann getur, sendir frá sjer liverl
skeytið á fætur öðru, gefur til
kynna, hvar hann sje staddur,
biður um hjálp, eykur enn lirað-
ann. Það versnar i sjóinn. —
Kafbáturinn getur varla lialdið
áfram með svo miklum hraða.
Hann getur ekki heldur skotið,
vegna þess, að báturinn veltur
of mikið.
Loks birtir upp. Englendingur-
inn gefst upp, áhöfnin tekur til
bátanna, nálgast kafbátinn, —
kemst í kalifæri. „Bið að lieilsa
Mr. Churchill“, kallar kafbáts-
foringinn, „það er ekki einungis
mjer að þakka, að þið ])urfið að
laka til áranna svo snemma
dags,“ — Englendingarnir svara
með handapati og hlátri, þrátt
fyrir alt. Það er ekki langt í
land og þeir geta búist við að-
stoð þá og þegar, þar sem ensk
varðskip hljóta að hafa fengið
neyðarskeytin. Björgunarbátarn-
ir hvei’fa smátt og smátt, tund-
urskeyti rífur skip þeirra, kaf-
báturinn heldur áfram ferð sinni,
sjórinn ólgar.
„Jæja, þetta verður kanske
góður dagur fyrir okkur,“ segir
varðfoi’inginn við varðmanninn
í turninum. „Jeg væri ekki á
móti þvi; liöfum bvort eð ei’
ekki sjeð neitt í þrjá daga í röð,
kanske lijálpar okkur vonda
veðrið nú sem oftar.“ — Háset-
inn, sem liafði verið með þeim
í turninum, til þess að reykja
sígarettu, hverfur aftur niður í
hátinn, til þess að vikja úr vegi
fyrir þeixrx næsta. Kafbátsmenn-
irnir reykja eftir skipulagi: sá,
sem ætlar að fá sjer reyk á þil-
farinu eða í turninum, festir
s])jald með nafni sínu á ‘ vegg-
inn niðri, svo að fjelagar hans
viti, hver er uppi, til þess að fá
sjer loft og íæyk. — Rjetl við
spjaldið er áletrun á veggnum:
„Fimm mínútur, fáðu þjer reyk,
annars færðu illan leik“. Reykja
og hlusta á útvarpið — það er
aðalatiiðin fyrir kafbátsmann,
þegar bann er búinn að sofa og
borða og þarf ekki að vera á
verði.
í þetta skifti er hvildartíminn
höfnin reynir ekki lengur að
komast undan, heldur setur út
bátana og yfirgefur skipið. Þar
sem langt er í land, ætlar kaf-
bátsforinginn að draga bátana
nokkrum sjómílum nær strönd-
inni. En fyrst verður lxann að
draga þá fjær skipinu, svo að
liægt verði að sökkva F. H., án
þess að stofna áböfninni í voða.
Þegar búið er að fæi’a bátana,
kallar foringinn til skipstjórans:
„Bíðið andartak, jeg ætla bara
að skoða skipið, kem bráðum
aftur.“ Síðan snýr kafbáturinn
aftur að F. H.
Smákæna, sem kafbáturixm
hefir meðferðis, er sett út. Fyrsti
stýrimaður, einn undirforingi og
einn háseti fara um borð. Þegar
þeir koma aftur, er þeim tekið
opnum örmum, enda koma þeir
færandi hendi, með dilkakjöt,
svínslæri og stóra hrúgu af
bráuðum í fanginu. Búrið á F.H.
var vel búið öllum lifsnauðsynj-
um og sælgæti. Matvælum þeim,
er kafbálsmennirnir ná í, ætla
þeir að skifta milli sín og á-
liafnax-innar, sem á eftir langan
Kafbáturinn á Reykjavíkurhöfn.