Fálkinn - 01.03.1940, Qupperneq 2

2
F Á L K I N N
- GAMLA BÍÓ -
,Það er ýmist of eða van‘, segir
ináltækið. Við þekkjum stúlkur, sem
alls ekki liafa of mikið af biðlum.
En Nancy litla Briggs, aðalkvenper-
sónan í inyndinni „Þrír biðlar“ hef-
ir nóg af þeim. Að vísu er það visl
hvergi leyfilegl að eiga tvo eða
fleiri eiginmenn, en það er þó altaf
gott að hafa úr nógu að velja, því
að eins og skáldið sagði í vísunni
Ii 1 stúlkunnar, með ósk um marga
biðla, að —
„Þótt það verði ei þeim til fjár,
þá er það altaf gaman.“
Þessi biðlamynd er gamanmynd,
fyndin og skemtileg. Ungur rithöf-
undur, frægur og sigursæll, Mal
Niles að nafni, (leikinn af Roberl
Montgomery), er umsetinn af leik-
konunni Vivian Herford (Claire
Dodd). Eitt kvöld bíður hann henn-
ar og er búinn að gera ait sem við-
feldnast á heimili sínu í því skyni
að taka vel á móti lienni, breyta
Ijósum o. s. frv. En viti menn, leik-
konan kemur, en liún er ekki ein-
sömul. Með henni er móðir liennar,
mesta leiðindakerling, áleitin skraf-
skjóða. Rithöfundurinn finnur brátt
inn á það, að þær mæðgur ætla alls
ekki að láta hann sleppa, heldur
knýja hann til að ganga að eiga
Vivian. En það hnoss vill Mal Niles
með engu móti hreppa og „stingur
af“ út í sveit til fyrirlestrahalda.
En hann fær að reyna það, að hann
er kvennagull. í sveitaþorpi einu
hittir hann unga stúlku, Nancy
Briggs (Janet Gaynor) og henni list
síðar vel á hann. En hún á fyrir
höndum að giftast, en þegar til
kemur fær bún símskeyti frá kær-
astanum, um að hann geti því mið-
ur ekki verið ýiðstaddur brúðkaup-
ið! Grátur og gnístran tanna í fjöl-
skyldunni, auðvitað! Þau Nancy og
Mal verða svo samferða til New
York, en því fer fjarri, að rithöf-
undurinn sje í nokkrum ástaþönk-
um, það ké'mur alt seinna á sínum
tíma. En í New York bætist þriðji
biðillinn í hópinn. Það er vinur
Mals og útgefandi, Hanson (Fran-
chot Tone) geðslegasti maður. -
Fyrsti biðillinn er heldur ekki enn
út úr sögunni, þótt hann befði ekki
ástæður til að vera viðstaddur brúð
kaupið. Og nú er að sjá, hvernig
jiessi Gordions-hnútur leystist, því
að auðvitað geta þeir ekki allir
þrír fengið sömu konuna. Sá hlær
best, sem síðast hlær. Or því verður
kvikmyndin sjálf að skera.
Hún verður sýnd i Gamla Bíó
iniian skamms.
Blaðið „Chicago Tribune“ segir frá
því, að hundafjöldinn í Bandaríkj-
unum hafi þrefaldast á siðustu sex
árum. Samkvæmt hagskýrslum munu
nú vera um 15 miljón hundar í
ríkjunum. Elsti vinur og fylgifiskur
mannkynsins er kominn í tísku —
aJlir vilja eiga hund — en það bitn-
ar á börnunum. Hundskarfan hefir
útrýmt vöggunum, tíkurnar tekið við
af mæðrunum og í funkisíbúðunum
heyrist ekki barnagrátur heldur
hundgá. i blöðunum morar of aug-
lýsingum — „Hundar til sölu“,
„hundar aldir upp“, „hundar vand-
ir“. í útvarpinu eru haldnir fyrir-
lestrar um meðferð bunda og upp-
eldi og hundar eru keyptir og seld-
ir fyrir mörg hundruð miljón doll-
ara. — Hundafróðir menn hafa reikn
að út, að það kosti ekki minna en
tíu cent á dag að eiga hund, og kost-
ar hundaframfærið í Bandaríkjunum
þá ekki minna en 550 miljón dollara
á ári. Það er helmingi meira en and-
virði seldra landbúnaðarvjela i U.
S. A. árið 1930.
- NÝJA BÍÓ -
VALDEMAlt POULSEN
er frægur danskur verkfræðingur og
hugvitsmaður, sem gert hefir ýmsar
uppgötvanir í rafmagnsfræði. Ný-
lega var V. P. sjötugur og var hon-
um þá margvíslegur sómi sýndur,
m. a. var broncelikan af honum af-
hjúpað i dönsku útvarpsstöðinni.
Hjer sjest formaður danska útvarps-
ráðsins, hr. Fisker vera að ávarpa
V. Poulsen framan við hljóðnemann,
en Poulsen er yst til hægri á mynd-
inni. í miðju er Iíkanið áf honum.
Það er gert af myndhöggvaránum,
lohs. Bjerg.
Þeir menn hljóta að vera áræðnir
i meira lagi, sem ]iora þvi að kvæn-
ast aftur konunni, sem þeir hal'a
skilið við og orðið himinlifandi yt'ir
því að hafa losnað við hana.
Reyndar er það ekki alveg vist,
að eiginmaðurinn i kvikmyndinni
„Þan giftn sig aflur“, hafi verið
svo geysilega feginn, svona inst inn
beinið, þegar hann losnaði úr hjóna-
bandstengslum við konu sina. Að
minsta kosti gleymdi hann sjer al-
gerlega, þegar hann sá hana aftur,
eftir að þau höfðu verið skilin um
nokkurt skeið. Frúin var þá gifl
öðrum manni, en sá fyrri fór ekki
að því, heldur vindur liann sjer um-
svifalaust að henni og tekur hana i
faðm sjer og kyssir hana fast og
innilega. Reyndar er þeta ekki svo
ótrúlegt, vaninn getur sjálfsagl náð
föstum tökum á hjónabandskóssum
eins og öðru. Smámisfellur í sambúð
f.vrnast eflaust við langan aðskilnað,
en hinar djúprættari tilfinningar
halda sjer þá betur, standa eftir, ])eg-
MÓÐGAÐI GARBO!
Enski H amletleikarinn Laurence
Oliver Ijek nýlega aðalhlutverk i
mynd, sem heitir „Planes“. Við það
tækifæri kom á daginn, að hann
liafði komið til Hollywood fyrir
fimm árum, en af vissum ástæðum
var haft hljótt um það.
Arið 1933 átti að leika „Kristínu
Svíadrotningu“, með Gretu Garbo
og Laurence Oliver. Tilraunamynd-
unin gekk ágætlega og fjelagið fór
]>egar að auglýsa myndina. En hinn
nýi mótleikari Garbo ljet standa á
sjer, og fjelagið sendi skeyti eftir
skeyti til Englands. Þegar Oliver
loks fór af stað, sendi hann svo-
látandi skeyti á undan sjer: „Biðjið
ungfrúna að reyna að sitja á sjer!“
En þetta gaman var ekki tekið vel
upp og John Gilbert var látinn leika
hlutverkið. Auðvitað kunni Oliver
]>essu illa, og fór hið bráðasta aftur
og heitstrengdi að stíga aldrei fæti
á Ameríku framar. En þó hefir
hann ekki staðist tilboðin að vestan.
Hjer er hann að leika á móti Mafle
Oberon.
Þegar Albert prins al' Wales, síð-
ar Játvarður VTI., var að læra krist-
indóminn í æsku, sagði kennarinn
honum, að fyrir guði væru allir
menn jafnir.
— Þei, þei, þetta máttu ómögulega
segja henni mömmu, sagði prins-
inn.
„MANNDÝRIГ.
Hollywood hefir lokkað til sín
helstu leikkonur Evrópu, en fæstar
hafa þolað vistaskiftin. Þannig er
um hina ágætu leikkonu Simone
Simon, sem hafði einkum útlitið til
síns ágætis. En það þótti ekki gott
vestra. Fegurðarsnillingarnir gerðu
alt, sem þeir gátu lil að breyta and-
litinu á henni. Það tókst, en leikur
hennar beið hnekki við, svo að
ameríkönsku myndirnar hennar
])ykja lítils virði. Hún varð fljótl
leið á Ameríku, en var tekið opn-
ar hið ómerkilegra þokar og hverf-
ur sýnum.Svona fer það fyrir hjón-
unum í myndinni, þeim Raoul Mc-
Leish og Vicky. Ást ]>eirra vaknar á
ný við endurfundina, ]). e. a. s. hún
liafði aldrei dáið, bara sofið. Við
þessa endurfundarkossa rifjast upp
fvrir Vicky þessi stutti hámingju-
ríki tími, þegar hún var gift Raoul.
Það hafði þó ekki verið neitt sjer-
lega rólegl líf, altaf eitthvað nýtt og
óvænt, frumleg uppátæki og gaura-
gangur. En samt sem áður fanst
henni það nú hafa verið hið eina
gæfusama líf, — og j)ó, og þó, ólíkl
öruggara var nú reyndar að búa
með núverandi eiginmanni sínum,
Bob Benton, rólyndum náunga.
En svo fer að þau dragast livort
að öðru á ný. Þau taka aftur til að
lifa sínu fyrra óróalífi. Loks Ijúk-
ast upp augu þeirra fyrir þvi, að
])au hefðu aldrei átt að skilja. Þau
ákveða að taka saman aftur. Maður
frúarinnar, (þ. e. sá síðari) reynir
að þumbast við, en má ekki við of-
urkappi ástarinnar.
Vicky er leikin af Lorettu Young,
Raoul McLeish af Tgrone Poiuer.
Myndin er fjörug og full af skrýti-
legum tiltækjum.
Verður bráðlega sýnd á Nýja Bíó.
um örmum, er hún kom til Frakk-
lands aftur og var ráðin til að leika
i „Manndýrið“ (La Béte Humaine),
sem er kvikmyndun á skáldsögu efl-
ir Zola. Leikur hún þar með Jean
Gabin. Myndin hefir fengið ágætar
viðtökur í Frakklandi.