Fálkinn - 01.03.1940, Qupperneq 8

8
F A L Ií I N N
#•

HNEYKSLIÐ
Á HAFINU
5aga EÍtir DalE CDllins
Skammbyssuskot rýfur þögn hitabeltisnæturinnar. — Er
það morð? Lesandinn er sjálfur með luxusskipinu, er það
plægir öldurnar, og fylgist með viðburðunum. En samt
koma sögulokin honum á óvart.
CkÁPHURÐIN opnaðist aftur. Lulu
skelti henni í lás, svo að small
í — og nú lieyrði hún á smellinum
í lásnum, að hún var læst. Harmsag-
an hafði gerst svo skyndilega, í eld-
ingar vetfangi, að henni gal'st ekki
lóm til að ihuga, hvað gerst hafði,
en lnin skildi að hún yrði að liugsa
skýrl — hvað sem það kostaði.
Þó að loítsnerill snjerist i sifellu
1 klefanum var loftið enn mettað af
púðurreyk og hvellurinn af skamm-
byssunni ómaði enn fyrir eyrum
hennar. Hún heyrði hratt fótatak í
göngunum. Walter Douglas ofursti
lá dauður við rúmstokkinn liennar
með kúlu i enninu. Silkislobrokkur-
inn lians hafði opnasl að framan, svo
að það sást í röndótt náttföt með
sterkum litum —• glannalegur ein-
kennisbúningur á liki.
Skammbyssan lá við liliðina á
lionum. Það var ekki sekúndu að
missa. Hún heygði sig i skyndi og
stakk byssuskaftinu í lófann á hon-
um. Nú heyrðist hratt fótatak fleiri
manna í göngunum. Hún leit á
klukkuna. Vísarnir sýndu tíu mín-
útur yfir þrjú. Það gerði ill verra,
að það skyldi vera orðið svona fram
orðið. Það var lítt sæmilegt að hafa
Douglas ofursta iiggjandi á gólfinu
lijá sjer um miðja nótt — jafnvel þó
að hann væri með kúlu i höfðinu.
Klefadyrnar opnuðust og livít-
klæddur þjónn með nábleikt andlil
gægðist inn.
„Hvað....“ byrjaði liann, en þagn-
aði er hann sá dauða manninn iiggj-
andi á gólfinu. Lulu leit upp, stór-
um bláum augum og strauk hárið
frá enninu.
„Það er liræðilegt!“ kvalth liún upp
úr sjer með öndina í hálsinum.
Þjónninn var lítill vexti. Farþegarn-
ir ýttu honum og sumir gægðust yf-
ir öxlina á honum. Allir voru i nátt-
klæðum og andlitin æst og föl. Eitt
augnablik var dauðakyrð. Fleiri far-
þegar komu og reyndu að troða sjer
að dyrunum. Og alt i einu fór spurn-
ingunum að rigna niður.
„Hvað hefir skeð?“
„Er eitthvað að?“
„Hver hefir verið drepinn?"
„Er þetta morð?“
„í þessum ægilega liita. Hvað sagði
J«g
„í klefanum hennar1“
„Ó, sjáið þjer, það hefir liðið yfir
hana frú Atuwill."
Lulu hlustaði á, undarlega ósnort-
in og starði enn á starandi andlitin,
bláum augunum, sem jiessa stundina
virtust vera alveg tilfinningalaus.
„Rýmið þið til — farið jiið frá!“
Köld og skipandi rödd heyrðist gegn
um alt masið. Fyrsti stýrimaður á
skipinu, sem hafði hleypt sjer í ein-
kennisbúning utan yfir náttkiæðin,
ruddi sjer braut inn í klefann.
„Hvað hefir gerst hjer?“ spurði
nann.
Lulu benti á dauða manninn. Ljós-
ið fjell á hinn íturvaxna líkama
hennar og það glóði á hárið. For-
inginn var liár og fríður maður og
sviphreinn á vangann. Fyrst datt
honum i hug: Guði sje lof, að jeg
stóðst freisinguna og bendlaðist ekki
við hana. Hefði ált að geta sagt
mjer sjálfur, að hún var hættuleg
— með þetta lika nafn.
Hann hnyklaði brúnirnar og sneri
sjer að farþegunum o'g hvesti á þá
augun.
„Hvað hafið þið að gera hjer?“
spurði hann, eins og hann væri að
tala við götustrákahóp. „Þetta kem-
ur engu ykkar við. — Jeg bið
ykkur öll að hverfa inn i klefana
ykkar þegar í stað. Jeg sagði: þegar
í stað! Hangið ekki hjerna — þið
flækist fyrir. Farið undir eins burt!“
Farþegarnir, sem margir voru
háttstandandi fólk, þorðu ekki ann-
að en að hlýða möglunarlaust er þeir
heyrðu þessa skipandi rödd. Þeir
ÉL
sneru frá og löbbuðu inn til sín og
tautuðu afsakanir.
„Og má jeg svo hiðja um skýringu
á þessu?“ sagði stýrimaðurinn loks
þegar alt var orðið hljótt.
Skipið klauf sjóinn og myrkrið
eins og ekkert hefði ískorist. Far-
þegarnir hurfu sjónum. En þeir fóru
ekki í rúmið. Þeir skiftust í æsta
flokka í göngunum eða fóru í hóp-
um inn í klefana til þess að ræða
þessi gífurtíðindi. Þeir báðu um á-
fengi og aðra hressingu. Nafn Douglas
ofursta var á allra vörum. Þetta var
óttalegt, vitanlega var það, liræðilegt
og ógeðslegt — en þó var tilbreyting
að jiví á langri sjóferð, sem var far-
in að verða nokkuð einhæf. Það
hafði ekki einu sinni verið tækifæri
til að pískra um nein hneyksli um
horð eftir að skipið kom i hitabeltið.
En þetta var viðburður, sem jafnvel
hitinn gat ekki kæft.
Og að það skyldi einmitt vera
þessi manneskja — þessi Lulu Low.
Kvenfólkið um borð hafði liaft liorn
í síðu hennar. Flestar jieirra voru
farnar að litast upp, þær höfðu
skrælnað fyrir tímann af margra ára
dvöl í hitabeltinu. Þær hlutu að hata
Lulu Low, sem var svo töfrandi fríð
og minti þær svo átakanlega á ólijá-
kvæmilegan gang lífsins. Og svo var
hún leikkona í jiokkabót — liað
sagði hún að minsta kosli.
„Frekjuídrósin! Undir eins og jeg
sá hana í fyrsta sinn . . .
„Maður skammast sín fyrir að
vera kvenmaður, vegna kvensnifta
eins og hennar og hennar nóta . . “
„Og Douglas ofursti, jietta líka
prúðmenni . ... “
„Jeg jiekli hann i Poona fyrir
mörgum árum. Hver kvenmaður sem
liafði munninn fyrir neðan nefið,
gat vafið honum um fingur sjer.“
„Jeg var hrædd um, að það mundi
enda með skelfingu, undir eins og
jeg sá, að liann var að stíga í væng-
inn við hana. Yeslings maðurinn.“
„Hvaða dularáhrif eru liað, sem
svona kvensniftir liafa á karlmenn-
ina?“
„Það má guð vita! En hver veit
nema þeir fari að skilja, að við
erum ekki eintóm afbrýðssemi, eins
og þeir vilja vera láta.“
Því að framkoma karlmannanna
við Lulu hafði verið alt öðruvísi en
kvenfólksins. Þeir liöfðu ekki getað
komið augum á galla hennar — og
því ákafar sem kvenfólkið benti á
gallana jiví blindari höfðu karl-
ó
mennirnir orðið. Karlmennirnir, sem
mest sópaði að um horð höfðu altaf
haldið sig þar sem Lulu var. Hún
var altaf miðdepill í hópi karl-
mannaskara — liað liafði verið
hörmung að liorfa á jiað.
En nú var Jietta gjörbreytt. Karl-
mennirnir voru þögulir og svöruðu
aðeins stutt jiegar konurnar þeirra
sögðu:
„Nú viðurkennirðu kanske, að jeg
hafði rjett fyrir mjer?“
Eða: „Hefi jeg ekki frá því fyrsta
varað þig við henni?“
Og karlmennirnir svöruðu bara:
„Jú, það held jeg.“ Eða:
„Þetta er leiðinlegt atvik!“ Það
var jiýðingarlaust að reyna að bera
fram varnir fyrir Lulu. Dauður mað-
ur í klefa ungrar stúlku, klukkan
jirjú um nótt — jafnvel hinir frjáls-
lyndustu af karlmönnunum um horð
þorðu ekki að hætta sjer út í að
verja slíkt. Og ýmsir jieirra iðruð-
ust jiess hve mikið jieir hefðu verið
með Lulu. Að vísu hafði hún látið
hros sitt ganga jafnt yfir alla, og
enginn jieirra gat sjerstaklega heitið
sá útvaldi — en samt voru sumi
karhnennirnir í hópnum nú leiðir
yfir, að jieir skyldu hafa haft svo
mikil mök við annan eins vafagrip.
Og hvað var jiað svo, sem eigin-
lega hafði gerst?
Enginn gat svarað þeirri spurn-
ingu til fullnustu — en jiað var
staðreynd, að Douglas ofursti hafði
verið skotinn í klefa Lulu, að þau
voru bæði í náttklæðunum og að
þetta var um klukkan þrjú. Og jietta
var meira en nóg til jiess að gefa
gróusögunum vængi. Svo mintist fólk
ið alt í einu aumingja ekkjunn-
ar ofurstans. Straumur af farjiegum
lijelt nú til klefa ofurstans, en frúin
var ekki jiar. Hún hafði eflaust
verið kölluð til skipstjórans, svo að
hann flytti henni harmfregnina. —-
Þetta voru vonbrigði. Hver einasta
frú um borð hefði fúslega viljað
hugga frú Douglas og þrýsta henni
að sjer. Hún var ein af þeim, og
það var Lulu sök, að hún var orðin
ekkja. Það var hræðilegt.
Þær spígsporuðu fram og aftur
fyrir utan klefann hennar, en liá
loksins að hún kom, var einn af for-
ingjunum með henni og skipsjómfrú
líka, og farþegarnir voru beðnir um,
að hypja sig inn til sín. En lieir
höfðu sjeð náfölt andlitið á ekkj-
unni. Ó, jiessi Lulu — hún átti til
þungrar sakar að svara!
Það var farið að birta jiá loksins
að uppveðraðir farþegarnir komust
í rúmið. En jjeir fóru snemma á
lætur aftur og flýttu sjer að klæða
sig og komast upp á jiilfar aftur til
að heyra frjellir. En farþegárnir á
slórskipi eru ekki jafn frjálsir og
fólk á þurru landi. Þeir eru undir
aga, fá aðeins að heyra það, sem
skipstjórinn álítur, að lieir hafi gott
af og jiað er höfð stjórn á þeim.
Foringjarnir á skipinu reyndust
þöglir og lieyrnarlausir og jiernur
svöruðu allar eins og einn maður:
„Jeg liefi ekki hugmynd um það,
frú“. Og Lulu Low var kyr i klef-
anum sínum. Það var pexað um,
hvort liún myndi vera þar sem
fangi. Frú Douglas sást ekki heldur
— loað var nú ekki nema eðlilegt.
Fólkið safnaðisl í smáhópa og
ræddi um athurð næturinnar og
hugsanlegar afleiðingar hans. Þetta
varð sannkallaður kvennadagur. Þær
fengu ríkuleg sigurlaun þann dag og
karlmennirnir fengu á baukinn svo
um munaði. Það var óhugsanlegt að
„lyncha“ fólk um horð, en hugurinn
um borð gekk jió í þá átt. Því að —
jafnvel jió að það kæmi á daginn,
að Douglas hefði fyrirfarið sjer —
hversvegna hafði hann þá gert jiað?
Og hversvegna hafði hann gerl jiað
i klefa Lulu?
Skömmu eftir mörgunverð sáust
fjöllin við Aden. Farþegarnir komust
í æsing á ný. Yrði Lulu framseld
lögreglunni þar?'
Skipið seig hægt inn á höfnina
og farþegarnir hópuðust meðfram
borðstokknum, stóðu jiar og teygðu
sig.
„Þarna kemur lögreglubáturinn!“
„Nú skulum við sjá hvað gerist."
Digur maður og rauður i andlili
kom um horð.
„Þetta er Pearse majór,“ sagði
einn af farþegunum, sem áður hafði
komið til Aden. „Hann er foringi
lögreglunnar lijerna — skipstjórinn
hefir víst sent honum loftskeyti."
Majórinn virtist ekki vera sjerlega
hrifinn af að þurfa að fara um borð
i skip í versta miðdegishitanum.
Hann hvarf inn til skipstjórans, urr-
andi og fussandi. Paterson skipstjóra
ljetti, er hann sá majórinn og bauð
honum whisky. En sjálfur dralck
hann sítrónuvatn meðan liann var
að skýra majórnum frá, livað gerst
hafði.
„A, jeg skil, jeg skil,“ sagði majór-
inn. „Dauður í klefa jiessa kvendis
klukkan þrjú um nóttina. Hann hafði
skammbyssuna i hægri hendi. Og
stúlkan heitir?“
„Lulu Low,“ sagði skipstjórinn.
„Herra minn! Hvílikt nafn! Jæja,
liað er best að lnin komi hingað. En
jeg þarf að tala við lækninn fyrst.“
Skipstjórinn liringdi á jijón og gaf
honum fyrirskipanir.
Einn af foringjunum sótti Lulu
Low ofan í klefa og var svo' nær-
gætinn að fara með liana leynistigu
upp í klefa skipstjórans, svo að hún
jiyrfti ekki að ganga fram lijá far-
þegunum. En samt sáu einhverjir
jieirra hana og tóku eltir, að hún
var í svörtum kjól. Karlmönnunum
fanst svarti kjóllinn fara henni prýði
lega — en gættu þess vel að hafa
ekki orð á liví, en kvenfólkið vissi,
að lnin hafði klæðst svörtu af því
að Jiá bar meira á hárinu — auð-
vitað. Jæja, jiað var eina bótin, að
Pearce majór sýndist vera maður,
sem ekki Ijet að sjer hæða. Kven-
fólkið hrosti.
En jafnvel ]jó Pearce Ijeti ekki að
sjer hæða, stóð hann ])ó upp jiegar
Lulu kom inn, og jiað var meira
en hann hafði ætlað sjer að gera.
Því að hún var aðlaðandi þarna
sem hún stóð, róleg og virðuleg,