Fálkinn - 01.03.1940, Síða 9

I
FÁLKINN
. . . . mú jeg svo biðja uin skýringu á þessu? sagði stýrimaðurinn
með blá og tær augu, eins og í sak-
lausu barni.
„Gerið þjer svo vel að fá yður
sæti, ungfrú Low,“ sagði skipstjóri.,
„Þakka yður fyrir.“ Lulu settist.j
„í fyrsta lagi, ungfrú . . . hm . . .
Low,“ sagði Pearce majór, „vil jeg
biðja yður að segja mjer yðar rjetta
nafn.“
„Það er Lulu Low,“ svaraði hún.
Þjer verðið að gefa l'oreldrum inin-
um sök á því, en ekki mjer, ef þjer
kunnið illa við nafnið.“
„Hm — nú jæja —viljið þjer svo
segja okkur hvernig þessi sorglegi
viðburður atvikaðist?“
„Það er stutt mal og einfalt,“ sagði
hún með mjúkri rödd. „Ofurstinn
hafði elt mig á röndum og angrað
mig si og æ síðan við fórum frá Bom-
bay. Jeg veit ekki, livort yður er
það kunnugt, en liann drakk eins
og svín og brúkaði nautnaeitur líka.
Jeg hafði ekkert saman við hann að
sælda. Að því alveg sleptu, að hann
hafði einskonar eiginkonu með sjer
um borð . .. . “
„Einskonar eiginkonu ....?“
„Nú jæja, jeg á við hættulausa
dömu, en heldur grannvitra,“ sagði
Lulu. „Eins og jeg sagði. Að því al-
veg sleptu, að hann hafði konuna
sína með sjer, var ofurstinn ekki
þesskonar maður, að jeg kærði mig
um návist hans. Jeg hafði andstygð
á honum og fanst kvöl að því að
hann hjekk altaf í mjer."
„Sögðuð þjer lionuni það?“
„Hvað eftir annað. Og svo í nótt
— eða rjettara sagt snemma i morg-
un — þegar jeg ætlaði að fara að
hátta ....“
„Klukkan þrjú i morgun ....?“
„Það var svo heitt, að flestir voru
á fótum langt fram eftir nóttunni.
Eins og jeg sagði — þegar jeg loks-
ins um þrjúleytið fór niður i klef-
ann minn og ætlaði að fara að
hátta, kom Douglas ofursti inn í
klefann í náttklæðum og slobrokk
og fór að ofsækja mig. Hann var
ölvaður og hafði tekið morfín líka
og var ekki með rjettu ráði. Jeg
skipaði lionum þegar í stað að fara
út. Enþá varð hann uppvægur og
ságðist mundu skjóta kúhi í haus-
inn á sjer ef jeg ekki flýði með hon-
um undir eins og við kænnim í
næstu liöfn. Jeg hló að honum og
sagði,'að liann skyldi sofna og sofa
úr sjer vírnuna. En þá þreif liann
skammbyssuna og skaut, án þess að
jeg gæti hindrað það. Hann dntt
dauður á gólfið, og þegar hvellur-
inn heyrðist kom þjónn hlaupandi.
„Hm, jeg skil,“ sagði Pearce og sat
hugsandi um stund. Svo leit hann
upp. „Sjálfsmorð?"
Luhi kinkaði kolli.
„En getið þjer þá gefið okkur skýr
ingu á, hversvegna hörundið var
ekki sviðið kringum skotsárið, eins
og vanl er þegar skotið er á örstuttu
fsei-x — þjer sáuð víst engin merki
þess, Iæknir?“
„Nei,“ svaraði skipslæknirinn. „Og
það er venjan. Maður, sem fremur
sjálfsmorð heldur altaf byssulilaup-
inu fast að höfðinu þegar hann
hleypir af.“
Nú þurfti Lulu að taka sjer um-
hugsunarfrest áður en hún svaraði.
Kanske hikaði lnin sekúndu of lengi.
Svo livarf skugginn, sem allra
snöggvast hafði komið á andlitið.
„Ekki altaf, læknir,“ svaraði hún
rólega. „Þjer gleymið, að þetta var
„leiklnissýning" ef jeg svo má segja
ofurstinn var i uppnámi og þótt-
ist vera að leika dramatiskt hlutverk.
Hann hjelt byssunni svona — í i'ullri
armlengd frá höfðinu." Hún sýndi
þeim hvernig hann hefði gert Jiað.
„Þetta var einmitt ein aðalástæðan
til, að mjer skildist of seint, livað
um var að vera. Það var sjálfs-
morð,“ sagði hún rólega.
„Vafalaust -— vafalausl! En segið
þjer fnjer ungfrú Low — livernig
getur staðið á Jiví, að ofurstinn hafði
byssuna í liægri liendinni?“
Lulu sá ekki gildruna. „Þvi ekki
það?“
„Því að ofurstinn var örfhentur,"
sagði majórinn. „Þjónninn, sem bar
á borð fyrir hann liafði tekið eftir
Jiví, og konan hans hefir slaðfest
það.“
Lulu horfði fast framan í Pearce
majór.
„Ef J)jer hefðuð mína reynslu á
Douglas er hann var að reyna að
ná í mig, J)á munduð Jijer vera mjer
sammála um, að liann var jafnvíg-
ur á báðar hendur, Jiegar hann var
æstur,“ svaraði hún rólega.
„Hum!“ sagði Pearce majór. Hann
leit á læknirinn: „Álítið J)jer J)etta
mögulegt, læknir?“ spurði liann.
„Jeg l)ori ekki að fortaka það,“
sagði læknirinn.
Karlmennirnir J)rír sátu um stund
og liorfðu á hana. Hún sat með hend
urnar krosslagðar í fanginu. Enginn
þeirra J)óttist vita, hvað nú ætti til
bragðs að taka. Þá rauf Lulu þögn-
ina. Hún stóð upp og strauk hrukk-
urnar úr pilsinu.
„Herrar minir,“ sagði liún með
skýrri rödd. „Þið eruð glámskygnir.
Þið hafið lieyrt sannleikánn, en
trúið lionum ekki. Hversvegna? Jeg
skal segja ykkur J)að. Vegna l)ess að
jeg er með platínugult hár og heiti
Lulu Low. En J)iS megið ekki
kenna mjer um Jiað. Jeg hefi bæði
nafnið og liárið frá foreldrum mín-
um. Hvorttveggja er arfur, sem hefir
vafasamt verðmæti. Og svo hætir J)að
gráu ofan á svart, að jeg er leik-
kona. Jeg viðurkenni, að J)að óhapp
er mjer að kenna. En Jiað gerir mig
víst ennjiá grunsamlegri í ykkar
augum. Er ekki svo?“
Hún J)agnaði, eins og hún byggist
við svari, en karlmennirnir þrír sátu
þegjandi og istörðu á hana.
„Ef jeg hefði heitið Jane Smith",
sagði hún, „og verið venjuleg og
leiðinleg skolhærð stúlka og máske
kenslukona I Jiokkahót, hefði jeg
getað framið morð, án þess að ykk-
ur hefði komið til hugar að gruna
mig um það. Er J)etta ekki rjett?
Nei, þið þurfið ekki að liafa fyrir
því að svara. Þetta sem jeg hefi sagt
er svo augljóst. Eruð þið mjer ekki
sammála?“ Hún lirosti til Jieirra.
„Hm!“ sagði Pearce majór og
rendi vonarauguin til whiskyflösk-
unnar. Honum veitti ekki af hjarta-
styrkingu núna, þó að hann væri
ekki vanur að neyta áfengis fyrri
liluta dags.
„Jæja, en J)egar jeg liefi hrakið
það eina, sem ef til vill gæti skoðast
sem sönnun gegn mjer,“ sagði Lulu
róleg, „þá leyfist mjer kanske að
minnast á annað líka. Haldið J)ið,
herrar mínir, að reyml leikkona,
eins og jeg er, mundi lokka mann
niður í klefa til mín klukkan þrjú
um nótt og skjóta hann þar — vit-
andi það vel, að minst lnindrað
manns mundu heyra skotið og koma
hlaupandi eftir nokkrar sekúndur?
Hahlið þið ekki, að leikkonu liefði
luigkvæmst hetra ráð? Hvað segið
|)ið til dæmis um Jiilfarið i
myrkrinu?"
„Hm,“ sagði Pearce majór.
,,Hm!“ muldraði skipstjórinn.
„Hefir ykkur yfirleitt dottið i
hug að spyrja ykkur um, hvað hún
mundi vinna við slikt morð — kæna,
platínuljósa leikkonan?“ hjelt Lulu
áfram í kaldhæðnitón. „Ekki getur
verið um afbrýðissemi að ræða af
hennar hálfu. Og getið Jiið að lokum
skýrt fyrir mjer, herrar mínir,
hvernig hún hafði komist yfir
skammbyssuna ofurstans — því að
þetta sje hans byssa? Hafði hún
hana ekki viðbúna, ef ske kynni.
að hann kæmi inn í klefann hennar
lil J)ess að láta skjóta sig? Viljið
þið nú ekki tala saman um J)essi
atriði, sem jeg liefi drepið á? Þið
viljið víst helst vera einir á meðan?
Ef þið þurfið að tala við mig aftur,
þá verð jeg i klefanum minum.
Verið þið sælir, herrar mínir!“
Hún gekk út úr skipstjóraklefan-
um róleg og virðuleg, og lirosti um
leið og liún fór út, því að hún var
ánægð með frammistöðuna.
Mennirnir J)rir fóru að tala saman
um málið, eins og hún hafði lagt
til að þeir gerðu.
En Lulu fór ekki beint inn í klef-
ann sinn. Hún gekk bein í baki og
upplitsdjörf aftur Jiilfarið og áhorf-
endurnir urðu svo forviða á dirfsku
hennar og rólyndi, að Jieir lileyptu
henni framhjá, án þess að sýna
henni andúð. En flestir göptu þeir
af undrun. Lulu virtist ekki taka
eftir þvi — enda var lnin leikkona.
„Nei, aldrei hefi jeg nú vitað. . . .“
byrjuðu kynsystur hennar.
Digur karl brýndi raustina: „Hún
er huguð, stúlkukindin.“
„Albert!“ sagði konan hans.
Þegar Lulu kom ofan, gekk liún
framhjá klefanum sínum. Það var
ekki nokkur sál í göngunum og
ekki heldur fyrir ulan dyrnar hjá
frú Douglas. Lulu tók i handfangið.
Hurðin var læst að innanverðu.
„Það er jeg,“ hvislaði Lulu. „Opn-
ið þjer!“
Hurðin opnaðist; ekkja ofurstans
og unga stúlkan, sem var grunuð
um að liafa myrt hann, stóðu aug-
liti til auglitis.
„Komið þjer inn!“ sagði ekkjan
kjökrandi. „Hvað hefir gerst? Hvað
ætla þeir að gera við yður?“
Frú Douglas var föl og tekin. Hún
var þreytuleg — þreytt augu og
l>reytt sál. Hún settist grátandi á
rúmstokkinn og horfði óttaslegin á
gestinn.
„Alt hefir gengið að óskum,“ sagði
Lulu. „Jeg verð beðin fyrirgefning-
ar og skipstjórinn lætur mig sitja
hjá sjer við miðdegisverðinn, ti!
l>ess að hreinsa mig af grun í augum
hinna farþeganna. Þjer skuluð vera
viss um það!“
„Guði sje lof — ó, guði sje lof!"
sagði frú Douglas, eins og þungri
byrði væri Ijett af henni.
„Þetta fer alt vel! Þjer hafið líf-
tryggingaruppliæðina og eftirlaunin
hans. Og J>að birtir aftur yfir æfi
yðar. Ó, að vera giftur dýri eins og
honum i svona mörg ár! Jeg skil ekki
hvernig þjer gátuð afborið það! Það
hlýtur að vera undursamleg tilfinn-
ing að vita sig vera lausan við
hann.“
„Já, Jiað er það — það er það!“
sagði frú Douglas. „Þjer hafið verið
mjer svo óumræðilega góð — þjer
eruð ósíngjarnasta og elskulegasta
manneskjan, sem jeg liefi nokkurn-
tima hitt á æfi minni. Og liugsið þjer
yður — jeg gerði mjer alveg gagn-
stæða hugmynd um yður — aðeins
af l>ví, að þjer voruð falleg og Ijós-
hærð — og svo leikkona!
„Já, það er nú þetta, sem stendur
mjer fyrir vinsældum hjá kvenfólk-
inu,“ sagði Lulu og ypti öxlum.
„Að mjer skyldi geta komið það
til hugar, að þjer væruð naðra,“
lijelt frú Douglas áfram. „En jeg var
viti minu fjær — hann var að gera
mig brjálaða. Annars skifti mig l>að
ininstu — jafnvel þó að þjer hefðuð
verið sú, sem jeg hjelt, þá liefði jeg
undir öllum kringumstæðum reynt
að losna við hann — hvað sem það
kostaði.“
„En það var nú best að losna við
hann þannig, að þjer hefðuð hag af
því,“ sagði Lulu.
„Já, já, jeg veit það,“ sagði frú
Douglas og strauk grátt hárið frá
Framh. á bls.