Fálkinn - 01.03.1940, Side 10

10
F A L K I N N
HEIMAGERÐ HENGIREKKJA.
Við búum eigi aðeins til hengi-
rekkjuna sjálf, heldar líka áhöidin,
sem þarf til að gera hana. Skyttan
eða nálin, er gerð úr trjebút, sem
einn cm. á livorn veg, en lengdin eins
og rnynd a segir til um. 1 netið er
notað sterkt hampgarn, ein rjúpa af
bindigarni eða sterkt umbúðasegl-
garn. Ef garnið er í rjúpum, er rak-
inn endinn innan úr og skyttan fylt.
Möskvamálið — mynd b — er notað
til að binda möskvana á, svo að þeir
verði jafnstórir. Lykkju er brugðið
á snæri, og hún fest á krók eða dyra-
handfang, eins og sýnt er á c, við L.
A þeirri mynd sjáið þið líka, livernig
fyrsti möskvinn er hnýttur. E. er
fyrsti endinn á garninu. Þegar hert
er á garninu um möskvamálið eða
riðilinn, kemur löng rennilykkja og
fyrsti möskvinn, m, sem þið sjáið
við d. Við e sjáið þið, hvernig net-
nálinni er brugðið undir möskvamál-
ið, stungið gegnum lykkjuna, L, og
nýi möskvinn hnýttur; eins og sá
fyrri, sjá mynd f. Gætið þess, að
möskvamálið sje jafnan lárjett og
hornrjett við lykkjuna. Við g sjest
enn nýr möskvi. Nú liefir möskva-
málið verið dregið úr, svo að þið
sjáið, hvernig möskvarnir líta út,
þegar þeir eru lausir. Þarna á mynd-
inni eru aðeins sýndir fáeinir möskv-
ar, svo að þeir sjáist greinilegar,
en í sæmilega breiða hengirekkju
þarf 40 möskva á breiddina. Þegar
röðin er búin, er möskvamálið eða
riðillinn tekinn úr, og svo byrjum við
nýja röð við h. — Takið eftir, að
nú er fyrri endinn — E kominn til
hægri. í hvert sinn,' sem ný umfcrð
eða röð byrjar, er lykkjan tekin af
króknum eða handfanginu, og net-
inu snúið við, svo að maður geti á-
valt byrjað frá vinstri. Við i er sýnt,
hvernig næsti möskvinn er hnýttur,
eftir að ný umferð byrjar. Við k
sjest hert að honum um riðilinn.
Við 1 sjest nýja umferðin, þegar henni
er lokið, og þá er byrjuð næsta um-
ferð. Þegar hengirekkjan er orðin
hæfilega löng, er gerð umferð með
löngum lykkjum eða möskvum, eins
og við fyrstu umferðina. Loks er
þrætt gegnum allar löngu lykkjurn-
ar og gengið frá þeim, eins og sýnt
er á m. Enda-snúrurnar þurfa að
vera úr sterku snæri og augun á
endunum, sem rekkjan er liengd upp
á, verða að vera rambyggileg.
Rekkjan er stöðugri og veltur
minna, ef þverslár eru seltar í hana
til endanna, eins og sýnt er á mynd
a. Þyktin á listunum er 1% sinnuni
2 cm. og lengdin svarandi til breidd-
ar rekkjtinnar. Sýling er gerð inn i
endana á listunum. Þegar húið er að
linýta 30—40 cm. af rekkjunni, er
annar listinn notaður til þess að
hnýta eina umferð um. Svo er iistinn
tekinn út og aftur hnýtt um möskva-
málið. Þegar 30—40 cm. vantar á
lengdina, er aftur hnýtt ein umferð
utan um listann. Þegar rekkjunetið
er fullhnýtt, er listunum smeygt inn
í möskvana, sem hnýttir höfðu verið
um þá, og útjaðrarnir á rekkjunni
látnir falla inn i sýlinguna á lista-
endunum.
Ef rekkjunetið er gegndrepið með
kreosótvökva eða öðru, sem ver fúa,
og síðan þurkað vel og viðrað, gelur
það enst í mörg ár, jafnvel þó að
það sje látið hanga úti alt sumarið.
— Hversvegna stingurðu altaf hatt-
inum þínum undir stólinn þegar þú
kemur á veitingahús. Ertu hræddur
um að lionum verði —stolið.
— Nei. En jeg er hræddur um að
hann þekkist.
S k r í 11 u r.
Nr. 588. Hatturinn, scm aarð lifandi.
\
— Það er leiðinlegt, að þjer skul-
ið ekki geta sjeð sjálfur, hve þessi
hattur fer yður vel. . . .!
— Ha? Þegar þjer komuð hingað
fyrir sex vikum, sögðust þjer vera
blindur, en nú þykist þjer vera
heyrnarlaus og mátllaus. Þjer fáið
aldrei ölmusu hjá mjer framar.
Betlarinn: — Góða frú! Ef þjer
hefðuð verið blind og svo fengið
sjónina aftur, er jeg viss um að þjer
hefðuð lika orðið mállaus af undrun.
Shaw og dansmærin.
Ameríkönsk dansmær skrifaði
Bernhard Shaw, að hún hefði heyrt,
að heilinn í honum væri alfullkom-
inn. En að álili fróðra manna væri
líkami hennar alfullkonnnn. Þess-
vegna væri það ráð, að þau gift-
ust, svo að fuílkomleikar þeirra
beggja sameinuðust i börnunum.
Shaw svaraði: — En setjum nú
svo, að börnin erfðu kroppinn á
mjer og heilann úr yður! Vegna þess
að þetta gæti komið fyrir, þori jeg
ckki að ganga að hinu ágæta til-
boði yðar.
Gestur stendur upp frá kaffiborði
á veitingahúsi og fer í frakka, en
þá kemur maður til hans og spyr
kurteislega:
— Eruð j)jer Sighvatur Eyvinds-
son frá Vestmannaeyjum?
— Nei, svarar maðurinn hvumsa.
— Dátt mjer ekki í hug! En þetta
er frakkinn hans Sighvats. Jeg er
nefnilega Sighvatur Eyvindsson frá
Vestmannaeyjum.
ó Drp.kkiö Egils-öl
— Heyrðu, pabbi, hversvegna ertu
svona rauður á nefinu?
— Það kemur af austangjólunni,
drengur minn. — Farðu inn og
sæktu flöskuna, sem er í skápnum.
Drengurinn sinnir því ekki, en þá
segir móðir hans:
— Heyrirðu ekki. Þú áll að sækja
austangjóluna hans, sem er í skápn-
um.
»f« Allt með Islenskum skrpum'
— Mjer finst þessir stólar alls ekki
vera nógu háir.... /