Fálkinn - 01.03.1940, Side 11

F Á L K I N N
11
KÓSRAUÐ NÁTTTREYJA.
HLÝ VETRARDRAGT.
Óvenjulega falleg dragt sell saman
L,r indversku lambaskinni og gráu
klæði. Hún er aö vísu nokkuð dýr,
en þetta er þó ágæt húgmynd fyrir
þá, sem vilja breyta gömlu loðkáp-
u.nni sinni.
Fallegar nátttreyjur eru sjaldgæfar,
og þessvegna á þessi sjerlega fallega
treyja það skiiiö, að henni sje veitt
athygli. Hún er prjónuð eins og
jakki í sniðinu, og er haldið saman
með Jjandið um mittið. Um hálsinn
er lagJegur drengjakragi, ermarnar
eru sloppermar, en þó ekki viðari
en hentugt er.
STRÍÐSDRAGT.
Striðið liefir jafnvel áhrif á tísk-
una. Hjer sjest stríðsdragt, ein af
mörgum. Hún er hentug og hlý,
svipuð flugmannafötunum, sem börn
in liafa gengið í undanfarin ár, og
sem fullorðna fólkið liefir stundunr
öfundað þau af.
NÝ SMOKINGDRAGT.
Hvita lireysikattaskinnið fer mjög
vel, og utan um það eru sett gljáandi
flauelsbönd. Dragtin er mjög ein-
föld, en falleg og er sjerstaklega
hentug, þegar jafnframt henni er
notað hlýtt ,,slá“ eða swagger.
Otbreiðið Fálkann!
□scar Clausen:
Frá liðnum dögum.
Bóndakona með úr og hring.
Kona Einars gainla, seni var
liafnsögumaður í Flatey fvrstu
áratugi síðustu aldar, lijet Guð-
rún og var mesta myndár- og
skartkona. Einar var vel efnum
búinn, þegar hann var á besta
skeiði, þó að habn að lokum yrði
gustukamaður madömu Guð-
rúnar Magnúsdóttur á Ballará,
þegar bann var orðinn ellihrum-
ur einstæðingur. Það voru
ekki nema ríkustu liefðarfrúr og
prestsmadömur, sem i þá daga
liöfðu liring á bendi og úr í vasa,
en þetta hvorttveggja bafði bafn-
sögumaðurinn í Flatey tillagt
Guðrúnu konu sinni. Þessi
einstaki „luxus" hefir hneykslað
aJmenningi, og var því þessi visu
kveðin:
Mjer líst Guðrún inesta þing,
mikið er sagt af lienni,
á sjer ber hún úr og hring,
en á þó bóndamenni.
Síra Guðlaugur yrkir í
hrakningum.
Síra Guðlaugur Guðmundsson,
faðir Jónasar skálds, Kristjáns
ritstjóra og þeirra systkina, var
prýðilega gáfaður maður og vel
skáldmæltur. Hann var af fá-
tæku foreldri og áður en bann
fór í skóla, rjeri hann undir
Jökli og var þá farinn að yrkja.
Eitt sinn var hann liáseti hjá
Arna nokkrum formanni í
Keflavík og hrakti þá yfir þver-
an Breiðafjörð, vestur á Rauða-
sand. — Aftakaveður var og
ekki sjáanlegt annað, en að þeir
færust þá og þegar. í þessum
brakningi kvað síra Guðlaugur
þetta:
Við erum frá,
þá fölnar brá,
fellur strá sem rósin.
Glampa sjá,
má öldum á,
cftir dáin ljósin.
Hrognakaup fyrir 100 árum.
Fjtíi- tæpum 100 árum var
mönnum vist ekki ljóst, bversu
tnikið fóðurgildi var í fiskhrogn-
um, handa skepnum. Getið er
um mann, sem Sigurður bjet
og var í innanverðum Breiða-
firði, liklega í Revkhólasveit.
Það þótti nýlunda, að hann
kevpti hjfogn af sjómönnum,
saltaði þau og gaf skepnum á
vorin. - Sigurður þessi var hag-
mæltur og orti bæjarvisur, en
þær þóttu nokkuð skömmóttar
og nærgöngular mönnum. Einn
þeirra, sem fyrtist af vísnakveð-
skap Sigurðar, var Ari Jochums-
son, bróðir Matthíasar skálds
og þessvegna kvað hann þessa
vísu:
Yfir þveitir, urð og mó
orðstír sveita spillir,
með silfurfægða svarta skó
Sigurður brognakyllir.
Sigurður mun, eins og vísan
bendir til að liafa verið mikill i
lofti, og má m. a. sjá það á því,
að bann gekk á „silfurfægðum
svörtum skóm“, en slikt gátu þá
ekki veitt sjer aðrir en belstu
böfðingjar og ríkismenn. Það
mun bafa fokið í Sigurð, þegar
bann bevrði vísu Ara, því að
þá svaraði hann svona:
Þá sinnulevsis sultarlogn
sækir að og horinn,
yrði feginn ef að hrogn,
ætti þá á vorin.
Kaþóiska sjúkrahúsið í
Stykkishólmi.
Guðmundur Gunnarsson frá
Nýp á Skarðströnd er nú bók-
bindari í Stykkishólmi. Hann er
vel hagmæltur maður. Þegar
ákveðið bafði verið að bvggja
kaþólska sjúkrahúsið á hæð
cinni í Stykkishólmi, kvað Guð-
mundur þessa visu:
Bráðum rís bygging á liólnum,
brosir hin heilaga mær.
Þar verður klerkur á kjólnum.
kaþólskur ofan í tær.
Harða vorið 1882.
I harðindunum og hungrinu
1882, þegar flestir hjer á landi
urðu að svelta lieilu lningrinu,
var eins og ljetti vfir fólkinu og
það gæfi mönnum nýja lífsvon.
þegar frjettist, að gjafakornið
væri í uppsiglingu.
Jón bóndi í Hólkoti í Staðar-
sveit kvað ]iá Jiessa vísu við Her-
uisi dóttur sina, sem imin liafa
verið að kvarta um svengd sina:
Má ei skrafa um matverk
fremur,
mjólkur- svalar biandan grá.
Þegar gjafakornið kemur,
köku skal hún Dísa fá.
er miðstöð verðbrjefavið-
skiftanna.
Enska leikaranurú Alfred Lester
hugkvæmdist einu sinni að koma
fjelaga sínum i bobba á leiksviðinu.
I.ester átti að rjetta honum brjef,
sem hann átti að lesa upphátt. En
af því að Lester vissi, að hinn leik-
arinn kunni ekki utanað, jrað sem
í brjefinu stóð, rjetti hann honum
óskrifaða paþpirsörk, í staðinn fyrir
brjefið.
En leikarinn ljet ekki að sjer hæða
og sagði rólegur: — Jeg gleymdi
gleraugunum mínum, svo að jeg verð
að biðja yður að lesa þetta fyrir mig.