Fálkinn - 01.03.1940, Síða 14

14
FÁLKINN
Franco, núverandi einrœðisherra á
Spáni.
FRANCO Á FLÓTTA.
Frh. af bls. 5.
sínum íyrir borð oí> klæddist ar-
abiskum fötum. burnus og tur-
ban. Nú var það Arabaliöfðingi,
sem sat í flugvjelinni, þegar hún
lenti í Cacablanca að taka ben-
sin. Þeim tókst með naumindum
að sleppa frá frönsku lögregl-
unni, sem kom á vettvang til að
athuga farþegana í þessari einka-
flugvjel. Lögreglunni höfðu þeg-
ar borist- fregnir um uppreisn-
ina í Marokko og var því vel á
verði.
Síðla dags lenti flugvjelin í
Tetuan og nú breyltist „Araba-
höfðinginn" i uppreisnarforingj-
ann Franco hershöfðingja, sem
hrinti nú spænsku borgarstyrj-
öldinni af stað.
Blaðamaðurinn, sem fjekk
þessa ferðasögu hjá Pollard maj-
ór sjálfum gat ekki að sjer gerl
að spyrja hann, hvers vegna
hann hefði nú eiginlega lagt út
i þelta ævintýr og þar með lagt
líf sitt og stúlknanna i hættu.
Jeg kæri mig ekkert um
að vinir mínir sjeu ráðnir af
dögum, svaraði majórinn og
tæmdi whiskvglasið sitt í mestu
rólegheitum og leiddi algerlega
hjá sjer hina sögulegu þýðingu
frásagnar sinnar.
Það var þannig breskur ævin-
týramaður, sem olli því, að
Franco tókst að hrínda af stað
hinni blóðugu borgarstyrjöld á
Spáni. Það var sisl að furða, þótt
Franco byði honum til Spánar
lil að vera viðstaddur viðhöfnina
og alla dýrðina við valdatöku
fascista. Þessi enski majór er
engan veginn þýðingarlaus mað-
ur i sögu spænska^ hlóðbaðsins.
Fangavörðurinn (við Etla sífulla):
— Ertu nú koniinn aftur, ræfillinn?
Elli: — Já, það held jeg. Hefir
komið nokkur póstur til mín síðan
seinast?
TRÖPPUGÖTUR.
Frh. af bls. 5.
sjer klæðaburð Vesturlandabua,
og konurnar liafa látið slæðurn-
ar og síðkyrtilinn falla, en tekið
upp stutta kjólinn og nýtísku-
hattinn. Rn svona tröppur eru
víðar en í Austurlöndum. í Nea-
pel eru aðrar litlu lakari. Og
þær hafa það fram yfir tyrk-
nesku tröppurnar, að þarna
„spássjera“ vegfarendur undir
þvottasnúrum strætisbúa, því að
jiað er algengur siður suður þar
að hengja þvotl sinn til þerris
yfir götunum. —
Og meira að segja í hinni
sljettlendu Danmörku eru til
tröppugötur. Hver skyldi trúa
því! ?
Én þótt svona tröppur í göt-
um sjeu aðallega í gömlum borg-
um, eru þær uka til í nýtisku
bæjum, því að það er ekki alls
staðar, sem bægt er að laga und-
irstöðurnar til eftir geðþótta sin-
urn. En þar eru líka tröppur með
nýtísku sniði og ekki jafn ævin-
lýralegar og þær gömlu.
Hreyfitröppur i New York.
Latinercjuden í Álaborg.

Skákin stóð fimm ár.
Líklega hefir engin skák verið eins
lengi á döfinni og sú, sem tveir
menn tefldu hjer á árunum. Átti ann-
ar þeirra heima í Ameríku, en hinn
í Ástralíu og tefidu þeir brjefleiði.s.
Ástralíumaðurinn sendi sína leiki
með pósti austur yfir Kyrrahaf og
yfir til Californíu, en brjef Ameríku-
mannsins fóru yfir Atlantshaf og
austur um Súes-skurð, þannig að
hver leikur og mótleikur fór sam-
tals alla leið kringum jörðina. Og
j)á er skiljanlegt, að skákinni væri
ekki lokið fyr en eftir fimm ár.
Elsta grasafræði heimsins
er krotuð á veggi kiefa eins í must-
erinu við Kranak. Eru jietta myndir
af ýmsum jurtum, sem einn af höfð-
ingjum Egyptalands hafði heim með
sjer úr lierferð, er hann gerði til
Arabíu. Myndirnar sýna ekki aðeins
jurtirnar í heilu iíki, heldur eru
þarna líka sjermyndir af blöðum
þeirra, blómum, duftberum og á-
vöxtum eða kjörnum.
Ernir í skjaldarmerkjum.
Það er æfargamall siður að nota
arnarmynd í skjaldarmerkjum.
Höfðingjarnir í Persíu hinni fornu
og í Babýlon notuðu örninn sem
táknmynd og síðar var hann notað-
Ur sem hersveitarmerki í her Róni-
verja. En Konstantin keisari mikli
notaði fyrstur manna tvöfaldan örn
í skjaldarmerki sínu, og skyldi það
tákna, að hann væri höfðingi tveggja
ríkja. Samskonar örn var í skjald-
armerki Austurrikis meðan ]iað var
keisaradæmi.
HNEYKSLIÐ Á HAFINU.
Frh. af bls. 9.
enninu. „En hann gerði mig hrjál-
aða. Jeg var viti mínu fjær. Þegar
liann slagaði dauðadrukkinn af stað
tii klefans yðar, vissi jeg ekki, livað
jeg gerði. Ef jeg hefði vitað það, þá
hefði jeg látið hann fara -— og það
því fremur sein jeg var svo heimsk,
að jeg grunaði yður um græsku. . . .
en jeg var ekki með öllum mjalla.
Það er dagsatt, kæra ungfrú Lulu
— þegar jeg tók skammbyssuna upp
úr töskunni hans og elti hann, þá
vissi jeg ekkert, hvað jeg gerði. —
Ilugsið þjer yður, að þegar jeg
hafði skotið hann, ætlaði jeg að
skjóta yður líka — og svo mig
sjálfa þar á eftir, svo að málið væri
]>ar með búið.“
,,Nú skuluð þjer vera rólegar,"
sagði Lulu hughreystandi og klapp-
aði á öxlina á henni. „Svona, reyií-
ið þjer að jafna yður. Þetta hefir
verið hræðileg martröð. Þjer verðið
að hugsa yður ]iað sem vondan
draum, og þá gleymist það um
síðir.“
„Já,“ svaraði frú Douglas grál-
andi. „Þjer voruð svo undursamlega
hugsunarsamar, að fela mig í skápn-
um. Þá var það sem jeg rankaði við
mjer aftur og skildi, hvað jeg ælti
að gera.“
„Það tókst ágætlega," sagði Luiu.
„Þjer hiðuð þangað til allir aðrir
voru farnir.“
„En hversvegna sýnduð þjer mjer
þessa nærgætni og samúð?“
„Jeg þóttist vita, livílíkt helvíti
líf yðar mundi liafa verið í þessi
tuttugu ár, sem þjer liöfðuð verið
gift öðrum eins manni og Douglas.
Trúið mjer til, cf nokkur þarf á
samúð að halda vegna manndýrs
eins og Douglas, þá skal hún koma
til platínuljósrar meðsystur eins og
jeg er. Jeg veit hvílíkar skepnur
])essháttar menn eru stundum —
það megið þjer vera viss um. Og jeg
hata þá! Þegar jeg hitti slíka menn,
tek jeg altaf málstað konunnar.
Altaf!
En frú Douglas var sú eina af öll-
um farþegum skipsins — körlum
sem konum — sem nokkurntíma
fjekk að vita það.
örugt varnartæki.
Þegar Svíar sátu um þýska bæinn
Kissinge árið 1032 sóttu þeir svo
fast á, að hæjarhúar voru í þann
veginn að gefast upp. Én ])á kom
manni einum í bænum snjallræði i
hug. Hann hafi mikla bíflugnarækt
eins og bæjarbúar yfirleitt, og nú
safnaði hann saman fjölda af hi-
flugnabúunum og raðaði þeim á
borgarmúrana. Þegar Sviarnir sóttu
á, var bíflugnabúunum velt ofan af
múrunum og nú rjeðust flugurnar á
Svíana og bitu þá svo, að þeir flýðu
undan i ofboði. Þannig bjargaði
þessi bíflugnakongur, Peter Heim
hjet hann, bænum.
Stærsta drifreim heimsins
er í rafstöð í New Orleans í Amer-
iku. Hún er að vísu ekki nema 46
metra löng, en 2.15 metra breið og
24 millimetrar á þykt. í reimina
voru notaðar 450 sútaðar nautsliúð-
ir og voru þær valdar úr 5000 lnið-
um. Hjólið, sem reimin snýst á, er
átta metrár í þvermál og reimin er
1400 kg. á þyngd. „Mikið er alt hjá
mjer“, segja þeir í Ameríku.
Hann var heiðursmeðlimur!
Lögreglan handsamaði nýlega írsk-
an ræningjaflokk, en i hópnum var
maður, sem ekki sagðist hafa tekið
])átl i ráninu og krafðist því að
verða látinn laus. Bófaforinginn var
spurður um, hvort þetta væri satt
sagt frá, og hvort liann væri ekki í
flokknum.
— Eiginlega er hann það ekki.
Hann er bara heiðursmeðlimur! var
svarið.
Handsprengjurnar
hafa, svo vist sje, verið notaðar í
meira en tvö þúsund ár. Það eru sem
sje áreiðanlegar heimildir fyrir því,
að Kínverjar notuðu þær í ófriði um
300 árum f. Kr. þegar þeir voru að
berja á villimönnum í Suður-Kína.
Þessar „sprengjur“ voru bambus-
reyr, sem fyltur var með púðri og
járnarusli.