Fálkinn - 24.05.1940, Blaðsíða 9

F Á L Iv I N N
9
ina þína þarna við höfnina lijálpa
mjer að grandskoða vörusending-
ar til þeirra. En það varð árang-
urslaUst.
Hörmung er að liugsa sjer live
mikið er flutt af skrani inn í
þetta land! Við opnuðum sekki
með úrgangssilki og tíndum
sundur ósköpin öll af reiðhjóla-
skriflum frá Japan. Við skárum
upp saumana á leðurvörum frá
Indlandi og efnaprófuðum inni-
haldið í kryddkössunum, og
hrærðum glerperlum og filabeins
líki. Alt jafn árangurslaust. Og
það verð jeg að segja — það
fræddist jeg þó um — að fjöld-
inn allur af varningi, sem fólk
kaupir í þeirri irú, að hann sje
ekta, er ekki annað en verðlaus-
ar eftirlíkingar. En af geróíni eða
kókaini fundum við ekki grand.
Jeg er liræddur um að tollmenn-
irnir hafi lilegið að mjer á hak
— og mennirnir þínir bölvuðu
mjer í sand og ösku útaf allri
aukavinnunni, sem þeir höfðu
mín vegna.
En nú var jeg kominn i víga-
hug og vildi ekki láta undan. Jeg
fór á ný yfir allar þær upplýs-
ingar, sem jeg liafði fengið hjá
Scotland Yard og valdi nú úr 10
—12 firmu, sem jeg ákvað að
heimsækja persónulega.
í tvo daga gekk jeg á milli
þessara góðhúa, spurði og spurði
og skrifaði lijá mjer, en fann
ekkert, sem gæfi mjer átyllu til
að kalla í þig eða þína menn.
Að vísu liöfðu margir af þessum
mönnum, sem jeg heimsótti, ekki
hreint mjel í pokanum, en það
átti þó ekkert skylt við smyglun,
að þvi er jeg gat best sjeð.
En svo fyrir fáum dögum tók
forsjónin í taumana og hjálpaði
mjer út úr ógöngunum.
Jeg var á leiðinni til gólfdúka-
kaupmanns, sem jeg hafði grun
á, og leiðin lá um Coxstreet. Þeg-
ar jeg var að ganga fyrir lilið
milli húsa kemur stór og rik-
mannleg einkabifreið fram lijá,
staðnæmist nokkur skref frá
mjer, dama stígur út og gengur
inni í svolitla járnvörubúðarholu
þarna í húsinu — verslun með ó-
dýrum vörum, sem aSeins fátækl
ingar kaupa. Fyrst og fremst
varð jeg forviða, þegar jeg' sá
liver daman var, sem kom út úr
bifreiðinni, því að jeg þekti hana
undir eins. Og svo varð jeg for-
viða þegar jeg fór að athuga búð-
ina og sá skiltið '— það er aS
segja nafnið. Þar stóð Collins &
Collins — og jeg mundi, að jeg
hafði rekið mig á þetta nafn í
.einu eða öðru sambandi. En
hvar?
Svo mundi jeg eftir þvi. Nafn-
ið var heitið á einu af þeim
hundrað firmum, sem jeg liafði
leitað mjer upplýsinga um og
rannsakað vörur til. Jeg gáði að
því. Eigendur firmanns voru
tveir bræður, sem hjetu Collins,
voru griskir að uppruna en höfðu
fengið dvalarleyfi í Englandi og
síðan enskan borgararjett. Þetta
Hjer er mynd af sveitakirkju eins og þær eru flestar í Austur-
ríki, og sjást austurrískir hermenn á gangi fram hjá kirkjunni.
Þeir lialda enn sínum gömlu einkennisbúningum, en yfirstjórn
hersins er nú komin í hendur þýskra liösforingja. Hinsvegar
hafa austurískir foringjar verið teknir í þýska herinn.
var eldhúsgagnaverslun — lieild-
sala og smásala.
Svo athngaði jeg hversvegna
jeg hafði orðið mjer út um upp-
lýsingar um þetta firma, og hvað
vörur það flytti helst inn.
Veistu hvað það var?, — Það
voru hitaflöskur!
Firmað Collins & Collins flutti
inn hitaflöskur frá Japan. Þær
komu með ýmsum skipum til
London frá hafnarbænum Kor-
asch og af minnisgreinum mín-
um, er jeg liafði gert cftir toll-
skránum, sá jeg að það var ekk-
ert smáræði, sem þeir fluttu inn.
Geturðu skilið þetta? Firmað
flutti inn hitaflöskur lil lands,
sem sjálft hýr til hitaflöskur —
meira að segja til útflulnings.
Það var þetta, sem olli því, að
mjer þótti þetla firma grunsam-
legt, en jeg mundi jafnframt, að
jeg hafði rannsakað þessar flösk-
ur mjög ítarlega niðri í tollhlöð-
unum, án þess að finna nokkuð
atliugavert við þær, þó að við
opnuðum margar þeirra. Eftir
því sem tollmennirnir sögðu
mjer, þá var ódýrara að flytja
hitaflöskur inn frá Japan, en að
kaupa þær innlendu, og þá skýr-
ingu hafði jeg gert mjer að góðu.
En þegar jeg sá þessa dömu
fara inn í búðina, þá vaknaði
grunur minn aftur. Því að —
veistu hver liún var? .Tú, ])að var
lafði Bershall!
Parliam fulltrúi leit upp.
— Nei, var það hún? Lafði
Bershall — hún er alræmd fyrir
svallið í náttklúbbunum — cock-
tailsamkundur — fjáraustur —
og ef jeg veit rjett — líka fyrir
eiturlyfjanotkun.
— Alveg rjett. Jeg þekki líka
svolítið til hennar. Svo að nú
skilurðu, að jeg' varð forvitinn,
og spurði sjálfan mig lxvað i
skollanum þessi unga, háættaða
dama liefði að gera þarna, í ofur-
lílilli eldhúsgagnabúð í leynigötu.
Ef hún hefði farið inn í einhverja
íbúðina þarna, þá mundi jeg hafa
haldið að hún væri í líknarerind-
um, en að aka út í litla smá-
verslun til þess að kaupa eldhús-
gögn — nei, það var ekki í sam-
ræmi við þá hugmynd, sem jeg
liafði um lafði Bershall.
Jæja, jeg kom mjer fyrir
skamt frá búðinni til þess að
hafa gætur á henni þegar hún
kæmi út aftur. Og það liðu ekki
margar mínútur þangað til hún
kom út, steig inn i bílinn og ók
á burt. Undir handleggnum var
hún með dálítinn böggul, ekki
ósvipaðan flösku.
Mjer fanst þetta alt svo dular-
fult, og af því jeg liafði hita-
flöskuinnflutning þessarar versl-
unar í lmga fór jeg inn i búðina
og bað um eina hitaflösku. Það
var annarhvor þeirra Collins-
bræðra, sem afgreiddi mig —
lítill svartskltugur kubbur með
flóttaleg augu. Það var eins og
hann hikaði sem snöggvast þeg-
ar hann heyrði hvað jeg bað um,
en þegar jeg endurtók beiðnina
lók þann flösku ofan úr liillu og
hjó utan um hana lianda mjer.
Jeg fór með hana heim og rann-
sakaði hana og komst að raun
um, að þetta var venjuleg ensk
hitaflaska.
Jeg spurði nú sjálfan mig:
hvernig stendur á, að verslun,
sem flytur inn hitaflöskur frá
Japan í stórum stíl, selur enslcar
hitaflöskur í búðinni sinni? Ilvað
gerir kaupmaðurinn þá við jap-
önsku flöskurnar?
I lögreglusafninu fann jeg gögn
fyrir því, hvaðan þessir heiðurs-
bræður höfðu komið og hvað
lögreglan vissi um þá. Það var
eiginlega ekki sjerlega fallegt,
Þeir' höfðu báðir verið gerðir
rækir úr Frakklandi fyrir smygl-
unartilraunir — smyglun á eitur-
lyfjum. En frá Hellas liöfðu þeir
llúið út af gjaldeyrissvikum og
í Póllandi höfðu þeir setið inni
nokkur ár fyrir fjársvik og fyrir
að svíkja meðalavörur — það
gat meðal annars verið kókain.
Loks liöfðu þeir fengið leyfi í
okkar ágæta landi, Englandi, og
nokkrum mánuðum eftir að þeir
byrjuðu að versla í London var
borgin morandi í eiturlyfjum.
Alt þetta fanst mjer dálítið
grunsamlegt og jeg einsetti mjer
að liafa gát á þessari búð í
nokkra daga. Spottakorn frá
húðinni er kökubúð. Þar sat jeg
tvo daga í röð og þambaði hand-
ónýtt kaffi og borðaði svo liart
kcx, að það stendur í mjer enn-
þá. En svo held jeg hinsvegar,
að mjer liafi tekist að uppgötva
hverskonar verslun fer fram
þarna hjá Collins.
Því að aðeins þessa tvo daga
hafa sjö menn gert sjer erindi
inn i búðina - fólk, sem alls ekki
mundi láta sjer til liugar koma
að» fara inn í Cox Streel til þess
að kaupa nokkurn hlut, svo lengi
sem nokkurt Bond Street er til.
Og síst af öllu mundi þetta fólk
fara inn í eldhúsgagnabúð og'
kaupa sjer hitaflösku. Því að jeg
slcal veðja hverju sem vera skal
um, að það voru hilaflöskur, sem
það kom með í bögglunum, sem
það var með undir hendinni þeg-
ar það kom út úr búðinni.
Til reynslu sendi jeg Bob Hel-
ton, sem er á blaðinu hjá okkur,
þangað, til þess að kaupa hita-
flösku, en þegar við skoðuðum
hana sáum við, að hún var ensk.
Jeg komst líka að því, að Collins
& Collins höfðu enga sölumenn
lil að selja hitaflöskur út um
land — en hvað gerðu þeir þá
við þær? Ætluðu þeir að geyma
þær þangað til þær hækkuðu i
verði? Varla.
Það lilaut eitthvað að húa und-
ir þessu og jeg held, að jeg hafi
lcomist að livað það er. Við skul-
um athuga það þegar við kom-
um aftur á skrifstofuna þína,
Párham. Því að það er japönsk
ftaska sem er i bögglinum, sem
jeg skildi eftir hjá þjer. Jeg stal
henni blátt áfram í varnings-
hlöðunni við East Dock.
Dale kveikti sjer í sígarettu.
Parham fulltrúi jdóraði sjer í
lmakkagrófinni.
—Tja — það kann að vera að
þú hafir rjett fyrir þjer — en
kanske líka ekki. Þetta er að
vísu kynlegt með þessa skifta-
vini ])arna í búðini — en jeg
liefi nú sjeð margt kynlegra.
Alt getur liaft sínar ástæður. En
nú skulum við flýta okkur upp á
skrifstofuna — jeg er forvitinn
Frh. á bls. U.