Fálkinn - 10.01.1941, Blaðsíða 9

svo aÖ þeir sem um fóru sáu liann
ekki tilsýndar. Nú kom stúlkan út í
breiögötuna. Hún hætti að hlaupá,
en liann heyrði að liún var móð. Og
hann heyrði að hún kjökraði. Þarna
var liklega einhver harmasagan að
gerst.
Hann ljet hana fara fram hjá sjer.
Þetta va'r grönn, ung stúlka, hatt-
laus og kápulaus. Hún hjelt liendinni
fyrir munninn, eins og hún væri að
byrgja niðri í sjer grát.
Lasalle hafði ekki lokið upp hlið-
inu. Hann liætti við það og stakk
lyklinum í vasann og virtist hugs-
andi. Svo gekk hann úr skugganum
út á götuna. Fyrst læddist liann en
svo herti hann á sjer og var nú á lilið
við stúlkuna. Hann sá að liún ætlaði
* að fara að liiaupa aftur, þó að hún
gengi upp og niður af mæði.
„Afsakið þjer ungfrú, get jeg ekki
orðið yður að liði?“
* Stúlkan nam staðar og horfði á
hann óttaslegin. En lienni hægði er
hann stóð kyr.
„Nei — þakka yður — jeg held
ekki. Jeg verð vist að hlaupa.“
„Þjer getið víst varla lilaupið
meira. Það er betra fyrir yður að
ná í bifreið. Það er stöð hjerna rjett
hjá og þar eru altaf bifreiðar.“
„Þakka yður fyrir, — en jeg get
ekki leigt vagn. Afsakið þjer — jeg
er að flýta mjer að ná í lækni.“
„Það er læknir i þriðja húsi hjer
frá i götunni. Jeg skal lijálpa yður
að ná í liann.“
„Þakka yður fyrir — en — en jeg
hefi ekki peninga, og Celliavani er
kunningi Jean Pauls. Hann þekkir
liann og sjúkdóm hans. Afsakið þjer
— jeg verð að halda áfram.“
„Ungfrú! Hafið þjer nú min ráð.
Ef þjer viljið endilega ná í Celliavani
þá tökum við þessa bifreið þarna.
Komið þjer nú. Þjer verðið fljótari
* og eigið ekki á liættu að springa af
mæði.“
Lasalle þrýsti á bjöllu bílstöðvar-
innar. Bílstjórinn kom fjjótlega. Las-
« alle liafði hjálpað stúlkunni upp í
vagninn. Hún settist inn i horn og
heyrði, að bílstjórinn fjekk nafn og
númer læknisins.
Svo settist maðurinn inn við hlið-
ina á henni. „Gerið þjer svo vel að
segja mjer, hvaða sjúkdómur það er?
Já, afsakið þjer, það er ekki af ein-
tómri forvitni, — jeg hefi dálítið vit
á sjúkdómum.“
,Jean Paul hefir l'engið blóðspýting.
Cellivani hefir varað liann við að
reyna mikið á sig, en Jeán Paul hefir
svo mikið að gera á teiknistofunni,
að hann mátti til að vinna. Cellivani
segir, að lungun sjeu ekki í hættu,
en þau eru ekki svo sterk, áð þau
þoli bæði liita og ofreynslu. Og —
nú er það komið fram.“
Maðurinn þagði. Hann viríist hafa
fengið að vita nóg. Eftir nokkrar
mínútur námu þau staðar í þröngri
götu.
,Viljið þjer ná. í læknirinn, ungfrú,
svo getum við ekið til baka.“
„Þakka yður fyrir. Þakka yður
fyrir hjálpsemina. Nú skal jeg vera
fljót. Jeg lieiti Yvonne. Jeg kem eftir
nokkrar minútur."
[ ASALLE liallaði sjer aftur i vagn-
•L< inum. Það ljek bros um varir
hans. Jeg heiti Yvonne, liafði hún
sagt. Röddin var jafn töfrandi og
hún sjálf. En hver var Jean Paul?
IJklega maðurinn hennar eða unn-
usti. Hvað kom það honmn við?
Hann var ekki vanur að skifta sjer
af högum annara. Hann vildi helsl
ekki gera það. Hann var sjálfum sjer
iiógur.
Hversvegna liafi hann farið að
skifta sjer af stúlkunni? Hafði það
verið af meðaumkvun? Víst ekki.
Hann hafði heyrt svo mikinn grát
um æfina, að slikt hafði ekki áhrif
á hanh. Var það af því að liann þekti
hana? Nei, hann þekti þúsundir
FÁLKINN
9
manna og liafði ekki opnað sál sína
fyrir neinum þeirra. Hann trúði ekki
á örlög en var sanfærður um, að
liann væri sinnar eigin gæfu smiður.
Það hafði hann verið hingað til, alt
frá þvi að hann var ungur leikari og
hafði uppgötvað, að hann mundi al-
drei komast lengra en að fá smá-
hlutverk. En hann ætlaði sjer að
verða rikur og enginn verður ríkur
á smáhlutverkunum. Hann vildi
græða peninga með Ijettu móti og
njóta lífsins. En livernig átti liann
að fara að Ijví?
Svo liafði hugmyndin komið eins
og þruma úr heiðskíru lofti og hann
hafði framkvæmt hana. Og liann var
orðinn ríkur og lifði eins og lionum
ljet best. í fimtán ár hafði hann leik-.
ið sama lilutverkið, og það hafði gert
liann ríkan. Hann var ánægður,
krafðist ekki meira.
Hversvegna sat hann hjerna? Ilafði
liann ekki sjeð grátandi stúlku oft
áður? Voru örlögin að taka í taum-
aria. Nei, honum var ekki um þetta.
Átti hann ekki að taka af skarið?
Nú opnuðust húsdyrnar. Unga stúlk
an kom út og læknirinn á eftirir, með
tösku i hendinni. Lasalle settist i
framsætið, svo að þau tvö gætu set-
ið saman.
„Celliavani læknir!“ Hann kynli sig
og framburðurinn var með ítölsku-
hreim. — „Hugo Lasalle!“ Þeir
hneigðu sig báðir.
Yvonne hnipraði sig í horninu.
Lasalle sá, að hún var örmagna af
þreytu, en fann að hún mundi vera
honum þakklát. Eftir nokkrar mínút-
ur nam vagninn staðar við jtex hæða
hús í Lafittegölu. Lasalle steig út
og rjetti Yvonne hendina.
„I.eyfið þjer, að jeg komi upp með
yður. Hver veit nema jeg geti hjálp-
að lækninum eitthvað."
Yvonne kinkaði kolli. Hún virtist
ekki hugsa um annað en sjúklinginn.
Hún hljóp á undan þeim upp stigana.
Þeir komu á eftir, inn í herbergi með
daufri birtu. Þar lá ungur maður og
fölur í rúmi og virtist sofa. En
Yvonna lá á hnjánum við rúmið og
kjökraði.
| ASALLE var ekki um jiá breyting,
■^sem á honum varð næstu vikurnar.
Hann hafði haft sömu vehjurnar
árum saman. Farið að heiman fyrir
klukkan níu bæði sumar og vetur.
Áður en jjjónarnir komu. Annar
þjónninn var enskur en hinn kín-
verskur og báðir þagmælskir. Þeir
sáu húsbóndann sjaldan. Þeir áttu
að koma klukkan níu og vera farnir
fyrir klukkan sex. Ef það væri ekki
lialdið þá mistu þeir vinnuna. Og
Lasalle borgaði þeim betur, en þeir
gátu átt von á annarsstaðar.
Þeir þektu húsbóndann ekkert.
Vissu, að hann fór að heiman áður
en þeir komu og kom þegar þeir voru
farnir. Þeir vissu ekkert livað hann
starfaði eða i hvað klúbbum hann
var. Og þeir kærðu sig ekkert um að
vita það.
Þessvegna urðu þeir hissa einn
morguninn er þeir hittu Lasalle
heima. Og hann sagði þeim að bera
fram miðdegisverð handa þremur,
klukkan fimm siðdegis. Svo fór liann
og James þjónn sá hann hverfa fyrir
horn inn i Lafittegötu.
En það var ekki í síðasta skifti
sem þetta kom fyrir. Stundum var
það miðdegisverður handa tveimur
stundum handa þremur. James heyrði,
að húsbóndin kallaði gestinn Celli-
vani og ungfrúna Yvonne. Eiriu
sinni yfir borðum spurði liúsbónd-
inn um einlivern Jean Paul. Og
James heyrði Yvonne svara: „Svo er
yður fyrir að þakka, að hann er nú
bráðum hress og getur farið að koma
lieim.“------
„Það eru gleðifrjettir, ungfrú Yv-
onne!“
Lasalle var það ljóst sjálfum, að
nú hafði nokkuð skeð, sem hann
hafði ekki ætlast til sjálfur. Hann
var orðinn ástfanginn af Yvonne.
Hann var ekki í rónni, þegar hann
sá hana ekki. Hann hafði koinið Jean
Paul fyrir á liressingarhæli, í sam-
ráði við Cellivani lækni. En fram
yfir það vildi Yvonne ekki þiggja
neitt af honum. Hún brosti þegar
hann bað hana að hætta við teikni-
vinnuna í Notre Dame, en hjelt á-
fram að vinna í kirkjunni á hverjum
degi. Og á hverjum degi gaf hún
betlaranum við dyrnar tíu centíma.
Lasalle lcallaði þetta ávana og hún
hló og sagðist viðurkenna það. En
hún þáði ekkert af honum nema
heimboð einstöku sinnum.
Þá gat hún reikað um stofurnar,
sem voru svo dauðar, af því að þarna
var ekkert heimili, og dáðst að öllu
dýrmætinu, sem þar var saman kom-
ið. Dýr málverk, allskonar málmsmíði
úr dýrum málmum, höggmyndir,
bókasafn. Og hann horfði á hana og
var ánægður. Hún gekk altaf jafn
látlaust til fara og liegar hann ympr-
aði á, að hún ætti að fá sjer eitthvað
af fallcgu kjólunum, sem þau sáu í
búðargluggunum, þá liló hún bara og
sagði að það yrði að bíða þangað til
Jean Paul væri orðinn frægur húsa-
meistari.
Hún lireyttist aldrei á að segja, að
það væru margir, sem æltu bágara
en hún. Til dæmis aumingja bellar-
inn við Notre Dame. Þangað ætti
liann að^gera sjer ferð einhverntíma,
ef hann vildi sjá þjáð andlit.
T)AÐ liðu þrír mánuðir áður en
Jean Paul fjekk að fara heim.
Kvöldið áður bað Lasalle Yvonne
um að borða með sjer. Yvonne var
jiað nauðugt, en tók l)ó boðinu. Henni
liafði orðið það ljóst, að það voru
ekki eingöngu föðurlegar tilfinning-
ar, sem Laselle bar til liennar. Henni
þótti það leilt, en það eina, sem hún
gat gert var að láta bera sem
minst á live mikið hún lilakk-
aði til að Jean Paul kæmi
heim. Hún gerði alt til að
gleðja hann, keypti blóm af
litlum efnum og setti á borð-
ið. Hún talaði um hve það
yrði gaman, þegar Jean Paul
- gæti orðið þriðji maðurinn í
samkvæmum þeirra. Hún
hjalaði og liló til þess að
reyna að reka raunasvipinn
á Lasalle á flótta.
Þvað var aðeins sem snöggv-
ast, sem Yvonne veittist
erfitt að láta ekki á neinu
i, bera. Það var þegar hún
sneri sjer að lionum
eftir að hafa snúið bak-
Frh. á bls. 11.
-----Þá varð James litið á hús-
bóndann. Og liann lók eftir, að það
var eins og skuggi færi um andlitið
á honum þó að hann brosti og segði:
Hann stóð bak
við sementstöpul,
svo að hún gat
ekki sjeð haim . .