Fálkinn - 07.02.1941, Blaðsíða 13

F Á L K I N N
13
KROSSGÁTA NR. 364
Lárjett. Skýring.
1. tóntegund, 4. jnunkinn, 10 rösk,
13. þjóö, 15. skærurnar, 16. skær, 17.
maíin, 19. litaöi, 21. bíta, 22. koria,
24. dýr, 26. veðráttufar, 28. drykki,
30. nart, 31. greinir, 33. efni, 34. vidd,
36. því næst, 38. silfur, 39. fjaran, 40.
ölduna, 41. frumefni, 42, vön, 44.
borðhaldi, 45. ókunnur, 46. eign, 48.
staður, 50. hvildi, 51. móðunni, 54.
frusu, 55. rúst, 56. lyndum, 58. ferð-
ar, 60. skriðum, 62. áhöld, 63. hár-
greiðslustofa, 66. biti, 67. samstæður,
68. skömbmina, 69. á í Noregi.
Lóörjelt. Skýring.
1. vera, 2. mælarnir, 3. hræddari,
5. skýli, 6. vann, 7. þvaðurgefnar, 8.
úttekið, 9. tók, 10. lieimtaði, 11. gsfa
upp refsingu, 12. mannsnafn fornt,
14. korni, 16. fen, 18. heimsendir, 20.
siglingatækinu, 22. fljótið, 23. hljóð,
25. tæki, 27. niann, 29. stríðir, 32.
gyðja, 34. verm, 35. lipur, 36. sam-
tenging, 37. jökli, 43. skyld, 47. lærð-
ar, 48. ávöxtur, 49. vörumerki, 50.
glaufin, 52. hiti, 53. ánægja, 54. söng-
flokka, 58. umgangur, 59. gyðingur,
60. pólsk á, 61. takmark, 64. dvali,
65. frumefni.
LAUSN KROSSGÁTU NR.363
Lárjett. Ráðning.
1. hár, 4. röndótt, 10. gái, 13. Ólaf,
15. nærði, 16. girn, 17. latann, 19.
fórnin, 21. sila, 22. afa, 24. húnn, 26.
Niflungaætt, 28. von, 30. Kai, 31. Inn,
33. ek, 34. áar, 36. ýta, 38. U.Ek, 39.
raungóð, 40. skutull, 41. tn., 42. nám,
44. ilt, 45. La, 46. ant, 48. Áki, 50.
ein, 51. rausnarlegir, 54. bann, 55.
arm, 56. alfa, 58. brunar, 60. yrling,
62. ráða, 63. efans, 66. iðar, 67. úða,
68. uxarnir, 69. IRA.
Lóðrjett. Ráöning.
1. Hól, 2. álas, 3. ratinn, 5. önn, 6.
næ, 7. Drafnar, 8. óð, 9. tif, 10. ginnti,
11. árin, 12. inn, 14. fali, 16. grút, 18.
nafnagátuna, 20. óliættule'gar, 22. auk,
23. agi, 25. svertan, 27. Indland, 29.
okann, 32. nulli, 34. Ánn, 35. Róm,
36. ýki, 37. att, 43. skarfar, 47. trauða,
48. Ánd, 49. ilm, 50. erfiði, 52. Anna,
53. illi, 54. bráð, 57. anar, 58. brú, 59.
Rex, 60. ysi, 61. grá, 64. fa, 65. NN.
„Það er sorglegt að heyra,“ sagði Blyth
vingjarnlega. „En liversvegna. .. . ?“
„Hversvegna jeg varð hjerna áfram? Það
skal jeg segja yður,“ tók Peters frani í.
„Meðan konan mín lifði, hugsaði jeg ekki
um annað en hana. En þegar hún dó, hjet
jeg sjálfum mjer því, að Cluddam skyldi
hefnast fyrir það, sem liann liafði gert mjer
og mörgum öðrum til miska. Mig grunaði
margt um ýms viðskifti hans, en jeg gat
ekkert sannað. Svo fór jeg að njósna um
hann — það er ekki fallegt frásagnar?"
Hann ldó napurt. „Mjer stóð á samó um
það, það var engin sómatilfinning í mjer
lengur. Jeg er hissa á, að jeg skyldi ekki
drepa hann....“
Hann þagnaði skyndilega og horfði fast
á móti, er Blyth leit á hann.
„Það er heimskulegt af nijer að segja
þelta undir núverandi kringumstæðum,“
hjelt hann áfram, „en jeg liugsa, að þjer
skiljið, að ef jeg liefði í raun og veru drepið
manninn, þá mundi jeg ekki hafa sagt það.
Hann fjekk það, sem hann átti skilið, hver
svo sem það hefir verið, sem ljet það úti,
og jeg ætti að þakka mínum sæla fyrir, að
það var ekki fyrir minni hendi sem liann
sálaðist. Ef þjer álítið nú, að yður beri að
taka mig fastan, eftir þetta, sem jeg hefi
sagt, þá er jeg til reiðn. Mjer er orðið
nokkurnveginn sama, hvernig alt veltist.“
Barry horfði á hann, íhugandi.
„Nei,“ sagði hann. „Mig langar ekkert til
að taka yður fastan, og jeg vona líka, að
þess verði ekki þörf. En þó vil jeg ráðleggja
yður, að tala ekki svona um Cluddam við
annað fólk. Þjer þurfið þ!ví ekkert að ótt-
ast, og auk þess geri jeg ráð fyrir, að þjer
getið gert grein fyrir, hvað þjer liafið að-
hafst og hvar þjer liafið verið siðasta sól-
arhringinn.“
„Það gæti jeg eiginlega vel, ef jeg hugsa
mig um það,“ sagði Peters, en virtist ekki
leggja mikið upp úr þeirri hlið málsins.
„Það er gott. Þjer getið sagt Clarke njósn-
ara það, og svo látum við það duga, fyrst
um sinn. En segið þjer mjer nú fleira um
Cluddam. Áttuð þjer líka heima hjerna í
húsinu?“
„Nei, hann bjó hjer einn. Jeg kom á
hverjum morgni klukkan níu, frú Harris,
þvottakonan, kom klukkan hálfníu. Yið
höfðum hæði lykla. Frú IJarris þvoði gólf-
in, bjó um rúmið hans og tók til morgun-
mat handa honum. Hann borðaði utan
heimilisins að öðru leyti, oftast nær á lítilli
matstofu við Paddington-stöðisa. Ungfrú
Page kom líka klukkan níu. Frú Harris
fór að öllum jafnaði um hálftólf-leytið, hún
liafði ekki svo mikið að gera. Við ungfrú
Page áttum að vinna á skrifstofunni til
klukkan sex. Stundum unnum við fram
yfir, en aldrei lengur en til sjö.
„Hversyegna ljet Cluddan engan búa i
húsinu hjá sjer?“
„Hann vildi vera einn, þegar hann tók á
móti heimsóknum á kvöldin."
„Hverskonar heimsóknir voru það?“
„Oftast nær karlmenn — stöku sinnum
kvenfólk."
„Þektuð þjer nokkuð af því fólki?“
„Nei, og það var ekki fyr en eftir að
konan mín dó, að jeg þorði að hætta á, að
vera á gægjum á kvöldin. Þetta fólk fór
venjulega inn um bakdyrnar.“
„Nú, svoleiðis. Hvað var klukkan þegar
þjer fóruð af skrifstofunni i gær?“
„Jeg fór snennna — klukkan var ekki
fyllilega sex. Cluddam kom fram á skrif-
stofuna til okkar og sagði, að við mættum
fara bæði, enda væri litið að gera. Það
þýddi auðvita’ð, að liann bjóst við heimsókn
fyr en venja var til.“
„Og ungfru Page fór um leið og þjer?“
„Já.“
„Virtist Cluddam vera órór, eða öðru-
visi en hann átti að sjer?“
„Nei, öðru nær, hann virtist vera í ó-
venjulega góðu skapi.“ (
Blyth tók lyklakippu upp úr yasanum.
„Við fundum þessa lykla á líkinu. Þekkið
þjer þá?“ spurði liann.
Peters tók við lyklunum og skoðaði þá.
„Jú, alveg rjett, þetta eru lyklar Cludd-
ams. Jeg liefi oft sjeð þá, þegar hann stóð
með þá í liendinni, eða ljet þá liggja á
skrifborðinu.“
„Gelið þjer sagt mjer, að hvaða stað hver
um sig gengur?“
„Það held jeg“. Peters tók lyklana af
hringnum og lagði þá hvern eftir annan á
skrifhorðið, um leið og liann sagði, að
liverju hver um sig gengi. „Þetta er úti-
dyralykillinn, hjer er hakdyralykillinn,
skrifborðslykillinn og lykillinn að peninga-
skápnum þarna í horninu. Jeg er eklci viss
um, að hverju þessir þrír lyklar ganga, en
jeg lield að þeir sjeu að handkoffortunum,
sem hann notaði í ferðalögum.“
„Ferðaðist hann mikið?“
„Nei, ekki sjerlega. Hann var nokkra
daga í Amsterdam í fyrra, en venjulega fór
hann til Paris.“
„Reglulega, eða af handahófi?"
„Það leið altaf nokkur tími á milli, en
mismunandi langur. Jeg giska á, að liann
hafi farið sex til sjö ferðir þangað á ári.“
„Var hann lengi í þeim ferðum?“
„Stundum aðeins einn dag, eða svo, og
stundum heila viku, — en aldrei lengur en
viku.“
„Var liann laus á fje, sem maður kallar?“
„Nei, hann var fremur naumur. En hann
hafði það til, að eyðja í sjálfan sig. Hann
var gefinn fyrir góðan mat og vín, en lion-
um þótti altaf skemtilegra að láta aðra
borga fyrir sig.“
„Vitið þjer hvort hann fór þessar París-
arferðir í. kaupsýsluerindum, eða sjer til
sþemtunar?“
„Tvímælalaust í viðskiftaerindum. Hann
var ekki þannig gerður, að hann færi i
skemtiferðir, og jeg vai’ð stundum var við,
að honum þótti miður, að þurfa að fara.“
„Mintist hann aldrei á við yður, hvaða
viðskifti hann liefði í París?“
„Aldrei. Til þeirrar hliðar á viðskiftum
hans þekki jeg ekki vitund. Jeg bauð hon-
um einu sinni, að fara fyrir hann því að jeg
tala sæmilega frönsku, en hann svaraði því
einu, að ef jeg hjeldi mjer ekki í skefjum,
/