Fálkinn - 25.04.1941, Blaðsíða 10

10
F Á L K I N N
VHCSfftf
tt/SNbURHIR
Lnbbi.
Hvert einasta barn í bænum þekti
Lubba. Ekki vegna þess, að hann
væri beinlínis fallegur, heldur af því,
að hann var skeintilegasti og vitr-
asti hundurinn í bænum. Að minsta
kosti sögðu börnin það, og hann Árni
gamli, maðurinn sem átti Lubba,
sagði það líka.
Einu sinni fyrir mörgum árum
hafði Árni gamli verið ungur og
röskur iþróttamaður og farið i sigl-
ing og starfað hjá fjölleikaraflokki
og ferðast með honum land úr landi.
Þar lærði liann að temja ýms dýr
og kenna þeim að leika allskonar
listir. En svo varð Árni gamall og
gigtveikur. Þá fluttist hann heim aft-
ur og settist að í fæðingarbæ sinum.
Og Lubbi var það eina, sem hann
hafði heim með sjer.
Nú hafði Árni gamli og Lubhi átt
heima i baklmsinu hjá honum Jón-
geir slátrara í nokkur ár og börnin
í bænum liöfðu kynst Lubba. Mikið
var hann vitur, hann Lubbi!
— Á jeg að segja þjer nokkuð,
mamma, sagði hún Tóta litla, telpan
hans Jóngeirs við móður sina. —
Hann Lubbi getur gengið á aftur-
löppunum, og hann getur staðið á
.hausnum og hann getur hlaupið
gegnum gjarðir. Og svo getur hann
talið — — —
— Hvað getur hann, segirðu? tók
móðir hennar fram í. — Ekki geta
dýrin talað og þá geta þau heldur
ekki talið ....
— Hann krafsar með löppinni.
Þegar hann á að segja, hvað margir
sykurmolar sjeu á borðinu, þá krafs-
ar hann með löppinni jafnoft og
moiarnir eru. Og hann getur sótt
og komið með alt, sem hann Árni
gamli segir hqnum — þú ættir að
vita, hvað hann er vitur!
Jú, Lubbi var vitur og ákafiega
hændur að liúsbónda sínum, og það
sýndi hann best núna, eftir að Árni
gamli var lagstur í rúmið. Hann
hafði orðið innkulsa og veikindin
lögðust þungt á hann; þarna lá liann
i ísköldu herberginu, skjálfandi af
sóttinni, — gat ekki komist fram úr
rúminu, gat ekki náð sjer í neitt að
borða og ekki gat hann heldur lagt
í ofninn — hann gat ekkert nema
að klappa Lubba og segja við hann:
— Farðu út og náðu í hjáip, Lubbi
minn! Iiúsbóndi þinn er veikur —
jeg er alveg ósjálfbjarga. Við erum
alveg einir hjerna, við erum svangir
og okkur er kalt — farðu út og náðu
i eitthvað að borða lianda okkur.
Svo dróst hann fram úr rúminu
og út að hurðinni og opnaðí, svo að
hundgreyið gæti smogið út. Síðan
lagðist hann ljemagna upp i rúmið
aftur, altof þreyttur til þess að minn-
ast þess, að hann hafði gleymt að
láta hundinn fara með peninga til
að kaupa matinn fyrir, og heldur
ekki með seoil, eins og liann var
vanur að skrifa, þegar hann sendi
Lubba til bakarans eftir brauði eða
mjólk, eða hvað það nú var annað,
sem hann Ijet hann sækja.------------
Lubbi smaug niður stigann. Hann
var glorhungraður og það lá illa á
honum. Litla liundshjartað í honum
hafði hrærst við að sjá húsbóndann
og vininn liggja svona máttvana og
hljóðan. Lubbi skildi vel, að þarna
var ekki alt með feldu.
En hvað átti hann nú að taka til
bragðs? Svangur, hafði húsbóndi
hans sagt? Já, Lubbi var svangur,
og þá var búðin lians Jóngeirs slátr-
ara besti staðurinn að fara í. Þar
hafði hann oft og mörgum sinnum
fengið ketbein og bragðgóðar nögur
hjá blessuðum slátraranum — þar
hafði húsbóndi hans líka oft keypt
ýmislegt handa sjálfum sjer. Þess-
vegna rjeð Lubbi af að fara inn í
búðina.
En nú viidi svo illa til, að Jón-
geir hafði ráðið til sín nýjan búðar-
þjón fyrir fáeinum dögum. Og hann
þekti ekki Lubba. Þvi var það, að
þegar hann sá hundinn koma irfh
og fara að dansa á afturlöppunum
— eins og Lubbi var vanur að gera,
þegar hann bað Jóngeir einhvers —
þá bandaði búðarþjónninn honum
frá með svuntunni sinni og hrópaði
ógnandi:
— Snáfaðu út hjeðan, óræstið þitt!
Lubbi varð alveg hissa — þessu
hafði hann aldrei orðið fyrir áður
— en úr því að maðurinn vildi ekki
gefa honum neitt, þá varð hann að
bjarga sjer sjálfur! Og svo hoppaði
liann upp og náði sjer i tvo girní-
lega steikarbita, sem þjónninn var
nýbúinn að skera.
Og áður en búðarþjónninn hafði
áttað sig, var Lubbi kominn út úr
dyrunum, inn um portið og upp stig-
ann í bakhúsinu. Hurðin hjá hús-
bónda hans fjell ekki að stöfum, hann
fiýtti sjer inn — og Árni gamli varð
mikið forviða, þegar hann sá ket-
stykkin.
Árni gamli var ráðvendnin sjálf,
og hann þóttist undir eins skilja,
að Lubbi hefði ekki komist yfir þenn-
an mat með heiðarlegu móti. Þess-
vegna varð hann sár yfir þessurn til-
tektum hundsins.
— Nei, ekki vil jeg fara að skamma
þig, greyið, þú liefir ekki skilið mig
betur en þetta! tautaði hann og
klappaði hundinum, sem stóð við
rúmstokkinn og liorfði á hann trygg-
lyndum augum. — En við verðum
einhvernveginn að bæta úr þessu —
bíddu nú svolítið við!
Með mestu erfiðismunum náði hann
sjer í blað og blýant, og svo skrif-
aði hann, að hann væri veikur og
ósjálfbjarga. Lubbi níundi hafa gert
eitthvað ljótt af sjer, en hjerna
fylgdu peningar með, og svo bað
hann afsökunar á atferli hundsins.
Síðan lagði hann peningana og brjef-
ið í umslag og festi það við liáls-
bandið á Lubba.-----------
Jóngeir slátrari stóð í búðinni og
náði ekki upp í nefið á sjer fyrir
vonsku. Sveinninn hafði sagt honum
frá hundófjetinu, sem hafði slolið
ketinu, og Jóngetri slátrara skildist,
að úr því að hundurinn hefði dans-
að, þá gæti ekki um aðra verið að
ræða en Lubba. Þessvegna átti Lubbi
nú ekki upp á háborðið, þegar liann
skaust inn úr dyrunum rjett á eftir.
— Út með þig, þjófhundur! urr-
aði Jóngeir slátrari, en í sama bili
kallaði Tóta, sem hafði komið inn í
búðina líka:
— Líttu á, pabbi, það er brjef
við hálsbandið á honum Lubba. —
Adamson er hjálpfús.
S k r í 11 u r.
*
Stóri bróðir: — Þarna sjerðu hvað
þav er Ijótt þegar maður heldur ekki
fyrir munninn á sjer meðan maður
geisparl
Bóndinn: — Hafið þjer frjett að
liann bróðir minn er dauður?
Presturinn: -— Já liann er nú kom-
inn til föðurliúsanna, blessaður. Við
vorum góðir vinir, en nú sjáumst
við aldrei framar.
— Hjerna um dagin skaut jeg 25
rjúpur í skoti.
— Þótti engum mikið. Einu sinni'
skaut jeg 35.
— Skollinn hirði þig. Næst skalt þú
segja fyrri frá.
Kanske það sje til þín — viltu gá
að því?
Slátrarinn tók brjefið og las það.
Það hýrnaði heldur betur yfir honum
við lesturinn. Og nú rjetti hann ljóm-
andi fallegt ketbein' að Lubba.
— Þú ert duglegur hundur, sagði
hann. — Og þú Tóta, farðu til henn-
ar mömmu þinnar og beiddu liana
um að líta upp til hans Árna gamla.
Hann liggur veikur, svo að hún verð-
ur að gefa lionum eitthvað að borða
Qg hlynna að honum. Það væri dá-
laglegt afspurnar, ef við stæðum ver
í stöðu okkar en hundurinn þarna!
— Mikið ósköp er þetta kál seigl!
>— Það er ekki kálið, sem þjer er-
uð að skera. Það er skeggið!
— Hún elskar mig — hún elskar
mig ekki — hún elskar mig — hún
elskar mig ekki! —
/V(V/V/V/V
Móðirin: — Hvernig líst þjer á
hann Mumma minn litla?
Vinkonan: — Hann er ljómandi
fallegt barn, en mjer finst hann
liálf krangalegur. Þegar hann Siggi
minn var á vöxt við hann var hann
miklu stærri.
/V-'/Vz'/^'/Vl'/V'