Fálkinn - 08.08.1941, Qupperneq 12

12
FÁLKINN
r
Francis D. Gríerson:
Framhaldssaga.

Toma hn§ið.
Le^nUögreglnsaga.
___-----=,■- 30. -„ -=u..

„Það er gott. Jeg kem undir eins. Þjer
verðið að sjá um, að enginn hreyfi við
neinu,“ sagði Barry. Svo hringdi hann af
og tók innanhússsímann. Lögregluþjónn
svaraði og Blyth sagði:
„Náið i Martin yfirlögregluþjón og biðjið
liann um, að koma með mjer út á Harrow
Road. Heyrið þjer það. Hann verður að
koma eins fljótt og hann getur. Segið hon-
um að það sje viðvíkjandi nýju morði, og
við verðum að hafa venjulegu mennina
með okkur. En látið þetta nú ganga fljótt!
Eruð þjer tilbúinn, Marrible?“
Svo flýtti hann sjer niður í garðinn og
])ar stóð lögreglubifreið, sem liafði vei'ið
að koma. Þeir hlupu upp í bifreiðina og
óku af slað.
Marrihle sagði ekkert fyr en þeir voru
komnir út úr West End og runnu eins og
elding út Edgw'are Road.
„Sögðuð þjer að það hefði verið Eva
Bage, sem fann Peters dauðannr4
Barry svaraði aðeins með því, að kinka
kolli, og Marrible reykti nú vindilinn
hugsandi.
Þeir hittu Clark við hús Cluddams og
heið hann þar óþolinmóður.
„Hvar er ungfrú Page?“ spurði Barrv.
„Hún er i einu lierherginu uppi á lofti,“
sagði Clarke. „Hún er afar óstyrk.“
„Er nokkur hjá henni?“ spurði Marrible
spakur.
„Það er maður frá okkur hjá henni,“
svaraði Clarke drumhslega og Marrihle
kinkaði kolli. Þeir fóru inn í stofuna, sem
liafði verið Cluddams „allra helgasta".
Peters sat í stól við horð, sem var alþakið
skjölum. Hann hafði hnigið fram, höfuðið
og'annar liandleggurinn lá á horðinu. Blvth
litaðist um í stofunni, gekk svo að likinu
og lyfti höfðinu á því ofurlítið. Það var
ekki falleg sjón. Marrible beygði sig til ]>ess
að sjá andlitsdrættina á líkinu.
„Hann hefir verið kyrktur," sagði hann
og benti á rauða rák á hálsinum. Svo Ijet
Barry líkið hallast aftur i stólnum, tók
fram stækkunargler og fór að skoða rákina
á hálsinum.
„Já, kyrktur hefir hann verið en ekki
með snöru. Maðurinn hefir notað keðju.
Litið þjer á merkin hjerna." svo rjetti liann
úr sjer og leit kringum sig. „Hvað er
þetta?“ muldraði hann. Á borðinu lá leð-
urtaska, eins og bankasendlar nota undir
peninga og verðbrjef. Við töskuna var á-
föst keðja með lykkju til að festa um úlf-
liðinn.
„Það sýnisl eitthvað búa undir þessu,“
sagði Marrible.
Barry skoðaði töskuna og keðjuna ná-
kvæmlega, en hreyfði ekki við því. „Hver
veit nema að það sjeu fingraför á því,
sagði hann. „Jeg er hræddur um, að það
hafi verið ráðist á Peter aftan frá.“
„Það virðist henda á, að hann hafi þekt
morðingjann og ekki átt sjer nein's ills von
úr þeirri átt,“ sagði Marrible. „Maður snýr
ekki baki að þeim manni, sem búast má
við morðtilraun frá.“
Barry sagði: „Alveg' rjett. Og þá dettur
manni aftur í hug þessi dularfulla persóna,
sem hann liefir reynt að neyða fje út úr.
Nú,“ hjelt hann áfram. „Þarna kenuir þá
Martin.“
Lögregluþjónninn kom með ljósínyndar-
ann og fingrafaramanninn og svo byrjaði
hann venjulega rannsókn á líkinu og stof-
unni, ásamt því, sem í henni var.
„Mjer finjst að við ættum að fara upp lil
Evu Page meðan þeir eru að þessu,“ sagði
Bany.
Marrible kinkaði kolli og svo fóru þeir
upp á loft. Eva var föl og í lnigaræsingi,
en hún heilsaði þeim stillilega.
„Jeg get ekkert í þessu skilið,“ svaraði
hún þegar Barry bað hana, að segja alla
málavexti. „Jeg get ekki liugsað mjer, að
Peters hafi átt nokkra óvini. Hann var
jeg meina, liann gerði engjum manni mein.
Eftir að við höfðum verið hjá hróður mín-
um fór jeg út og borðaði með Jack með
mr. Vane — og.svo fór jeg hingað —“
„Ein?“ tók Barry fram í.
„Já, ein. Mr. Vane þurfti að fara í ein-
hverjum erindagerðum. Jeg kom inn —“
„Augnablik! Var hurðin ólæst eða tókuð
þjer upp lykilinn?“
„•Hurðin var ólæst. Meðan Cluddam lifði
var henni aldrei læst fyr en eftir skrifstöfu-
tima, og jeg geri ráð fyrir, að Peters liafi
farið að gömlum vana, og látið hána vera
ólæsta.“
„Gott, gerið þjer þá svo vel að halda
áfram.“
„Jeg kom inn og gekk inn í innri skrif-
stofuna. Peters sat þar og hallaðist fram á
borðið. Fyrst hjelt jeg að hann svæfi. Jeg
ságði eitthvað við hann og kom við öxlina
á lionum, og þá fyrst sá jeg, að hami var
dauður. Jeg varð víst alveg frá mjer, þó að
mjer væri ekki Ijóst þá þegar, a'ð liann
hefði verið myrtur. En jeg hefi verið svo
veikluð upp á siðkastið, það hefir svo
margt á dagana drifið. — Mjer hugkvæmd-
ist ekki einu sinni að nota símann. Jeg
hljóp út á götuna og í sama bili fór lög-
regluþjónn lijá. Jeg kallaði til hans, og
hann fór með mjer inn. Þegar hann sá
hvernig komið var, hringdi hann á stöðina
sína. Þetta er í rauninni alt sem jeg get
sagt.“
Barry var hugsi og kinkaði kolli. „Og
þjer hafið ekki veitt því athygli, að Peters
hafi verið öðruvísi en hann átti að sjer,
núna uþp á siðkastið?“ spurði hann.
Hún hikaði augnablik, svo sagði liún:
„Jú — það er að vísu ekki viðfeldið að
tala um það núna, en jeg fann ekki betur
en það væri áfengislykt af honum síðustu
dagana.“
„Qg það var máske óvenjulegt?"
„Já. Hann var ekki vanur að drekka i
skrifstofutímanum ■— ekki meðan Clud-
dam lifði. Hann sagði mjer líka hjer áður,
að liann bragðaði mjög sjaldan -áfengi —-
máske eitt ölglas á kvöldin. En þjer megið
alls ekki skilja þetta svo, að jeg segi að
hann hafi verið ölvaður þegar hann kom á
skrifstofuna. Það var hann aldrei. En þetta
þótti mjer óvenjulegt, að hann . . . .“
„Jeg skil það vel,“ sagði Blyth. „Fanst
yður nokkuð annað einkennilegt í fram-
komu hans?“
Hún hrisli höfuðið og var auðsjáanlega
hissa.
„Jeg get sagt yður þella alveg eins og
það er,“ sagði fulltrúinn. „Jeg hefi heyrt
sitt livað um Peters, og' jeg var í þann veg-
inn að fara hingað til að tala við liann,
þegar jeg fjekk tilkynninguna um, að hann
væri dauður. Mjer hefir verið sagt, að
liann hafi drukkið all-mikið og að hann
hafi verið að gorta af, að hann vissi meira
en flestir hjeldu, um, hvernig Cluddam
hefði látið lífið.“
Eva starði á hann og það var auðsjeð á
svip hennar, að hún var forviða. „Hefir
Peters sagt þetta?“ sagði hún. „Hvernig
gat hann vitað nokkuð, sem við — jeg
meina, sem þjer vissuð ekki? Og hvað gaí
honum gengið til að þegja yfir því?“
„Hann getur hafa fengið peninga íyrir
að þegja eða hafl von um, að honum
mundi verða launað ríkulega fyrir að halda
sjer saman,“ sagði Blytli.
Hún hugsaði málið um stund, svo leit
hún upp. Barry horfði fast á hana og hún
sótroðnaði.
„Hvað eigið þjer við með því?“ spur'ði
hún. „Eruð þjer máske að gefa í skyn, að
það hafi verið jeg, sem borgaði honum
fyrir það?“
„Jeg gef ekkert í skyn, ungfrú Page,“
sagði Barry skarpt og kuldalega. „Jeg er
hjer til að bera fram spurningar."
„Það er auðvitað mál,“ tók hún fram í
og nú var hún reið. „Gott, mr. Blytli, jeg
er ekki lögfræðingur, en jeg held jeg liafi
heyrt talað um, að engin sje skyldugur til
að svara ósvífnum spurningum, jafnvel
þó að það sje lögreglan, sem spyr þeirra."
Blyth ypti öxlum. „Það er leitt að þjer
skuluð halda það,“ svaraði hann. „Þjer
komist ef til vill að raun um, að dómarinn
er ekki eins þolinmóður og jeg reyni a'ð
vera. Mjer gengur ekkert annað til, en að
reyna að finna sannleikann í málinu.“
„Guð gæfi að yður tækist það,“ muldraði
lnin þreytulega.
„Það verður, fyr eða síðar — verið þjer
viss um það,“ sagði liann rólega og það
var einliver hreimur í röddinni, sem olli
þvi, að hún leit á hann.
„Þjer megið spyrja mig um alt, sem yður
dettur í hug,“ sagði hún í alt öðrum tón,
og hann hneigði sig.
„Það er í rauninni ekki sjerlega margt,
sem jeg þarf að spyrja yður um,“ sagði