Fálkinn - 05.09.1941, Side 12

12
F Á L K I N N
Francis D. Gríerson: Framhaldssaga
Tóma hu§íð.
Leynilögreglnsaga.
um. Gólfin voru mjög góð, eins og í ýms-
um gömlum liúsuin í Adelplii, og i stað þess
að hafa á þeim dúka, liafði hann látið
gljáa þau. Þar voru ekki nema litlar á-
hreiður og einn tígrisfeldur, sem Godfrey
Elmhurst hafði sent honum.
Það var alt i mestu röð og reglu hjá
Craggs að vanda, og þegar Barry hafði
gengið úr skugga um, að hann hefði nægi-
legt af vindlum, gekk hann út að opnum
glugganum og heið gestanna með óþreyju.
Honum var ljóst, að Dale liafði sýnt hon-
um mikla velvild með því að koma þarna,
og hann var sannfærður um, að framtíð
sín væri undir því komin, hvernig þessari
samkomu reiddi af. Hann rifjaði upp í hug-
aiium atriðin, sem hann liafði ætlað sjer
að leggja áherslu á, vóg þau og mat sönn-
unargildi þeirra frá ýmsum hliðum. Hann
vissi, að Dale og Marrible mundi ekki
leggja mikið upp úr eintómri mælskunni,
og rifjaði alt nákvæmlega upp eins og ung-
ur málaflutningsmaður, sem hlustar á sjálf-
an sig hakla fyrstu ræðuna sína.
Svo truflaði Dale hann í þessum hugleið-
ingum, og hann flýtti sjer út til að taka á
móti vara-Iögreglustjóranum.
„Það var afar vinsamlegt af yður að
koma, sir,“ sagði hann. „Mjer er sjálfum
Ijóst, að heiðni mín var nokkuð djörf, nærri
því óskammfeilin. . . . “
„Ef jeg liefði talið hana óskammfeilna,“
tók Dale fram í og hrosti, „þá hefði jeg
ekki komið. Jeg hefði gefið yður áminn-
ingu í staðinn. Nú erum við ekki í em-
hættisverkum, Blyth, og það, sem jeg segi
við yður, er ekki sagt í emhættisnafni. Jeg
hefi verið áliyggjufullur út af þessu máli
og áhyggjufullur út af yður. Og sama er
að segja um Merton. Mig langar ekki til
að sjá yður hlaupa í strand, eftir alt það,
sem yður hefir tekisl svo vel, en jeg verð
að standa í stöðu minni og þjer verðið að
reynast vaxinn þeirri stöðu, sem yður hefir
verið trúað fyrir. Skiljið þjer mig?“
,„Já, fullkomlega. Og jeg er yður mjög
þakklátur.“
„Agætt. Nú er jeg gestur yðar og fel mig
algerlega i yðar hendur. Má jeg stela ein-
um vindli þarna lijá yður? Ansi eru þetta
fallegar myndir. . . .“
Framkoina hans kom Barry einmitt i
það skap, sem Dále hafði ætlasl til, og
liann hjelt áfram að tala um bækur og
myndir, þangað til að Craggs opnaði og
tilkynti, að Merton væri kominn.
„Halló, Merton,“ sagði Dale. „Komið þjer
nú hjerna. Ef þjer haldið, að þjer getið
gint mig til að spila við yður fram á kvöld,
þá skjátlast yður. Sjáið þjer, Blyth, hann
er hættulegur maður — hann gengur með
ásana i eyrunum. Jeg man einu sinni, þeg-
ar við fórum á fund með Liverpool-lest-
inni. .. . “ ,
Marrible var næsti maðurinn sem kom.
Og Dale lieilsaði honum hlæjandi, sem liöl-
uðum keppinaut og gaf honum i skyn, að
nú væri ágætt tækifæri til að rota hann og
ávinna sjer þakklæti allrar lögreglu i heimi.
Þegar þetta hjal fjaraði úl varð þögn í
stofunni.
„Eigið þjer von á fleiri gestum?“ spurði
Dale, þegar Barry leit á klukkuna.
„Ekki nema Jack Yane.“
„Vane?“ Daie varð auðsjáanlgea eins
forviða og liinir.
Barry hikaði augnablik, svo sagði hann:
„Mjer datt í hug, að það væri gott að
hafa hann hjerna það var hann, sem
fann lík Cluddams.“
Dr. Marrihle leit á vindilinn sinn.
„Það er satt,“ sagði liann hægt og tugði
orðin, „og það er í rauninni atliugavert.
Maður hugsar sjer. . . .“
Það varð ekki upplýst, livað maður hugs-
aði sjer, því að nú opnaði Craggs dyrnar
og kynti, að mr. Vane væri kominn.
Jack gekk rakleitt til Blyth án þess að
gefa liinum gestunum gaum.
„Hafið þjer frjett nokkuð af henni?“
spurði hann.
Barry hristi höfuðið og það kom ör-
væntingarsvipur á Jack.
„Þegar jeg fjekk hoð frá yður lijelt
jeg....“ h3rrjaði hann, en þagnaði svo.
„Þjer hafið ekkert að óttast,“ sagði Barry.
„Má jeg kj'ima yður fyrir mr. Dale og
Mr. Merton, yfirmönnmn mínnm.“
Jack tautaði eitthvað og settist svo lmugg-
inn.
Barry lagði frá sjer vindilinn og ræskti
sig.
„Jeg hefi beðið ,yður um að koma hing-
að, sir,“ byrjaði hann og sneri sjer til vara-
lögreglustjórans, „af því að mig langaði til
að gera yður kunnugt, hvernig sakirnar
stáiðu, áður en jeg gef opinbera skýrslu.
Þetta er einkennilegt mál„ og þessvegna
tel jeg hest að segja alla söguna og láta yð-
ur svo um, hvað beri að gera frekar. Jeg
hefði auðvitað gelað sanrið skýrslu á yenju-
legan hátt, en mig langaði til, að dr. Marr-
ible væri viðstaddur, því að jeg veit, að
hann getur staðfest ýmislegt af því, sem
jeg liefi fram að færa. Jeg vil láta þess
getið, að án hans hefði jeg aldrei getað
komist nokkuð áleiðis í málinu.“
Marrihle lmeigði sig til að þakka fyrir
lofið.
„Þetta verður því miður löng saga,“ hjelt
Blyth áfram, „en ef jeg rek hana ekki, get
jeg ekki útskýrt ýms atriði, sem koma mál-
inu við og mig langar til að drepa á.“
„Áfram með smjerið,“ sagði Dale. „Við
höfum nógan tíma. En segið þjer mjer, á
maður að skilja þetta svo, sem yður hafi
orðið nokkuð ágengt í málinu?“
Bari-y andaði djúpt. „Já,“ svaraði liann.
„Jeg held að jeg geti sagt með vissu, að jeg
viti, hver myrti Samuel Cluddam.“
Merton gamli skríkti.
„Bravó, drengur minn,“ sagði hann. „El’
þjer getið það, þá skal jeg taka ofan fyrir
yður.“
Marrihle, sem hafði setið með krosslagð-
ar fætur, rjetti nú úr þeim.
„Og jeg skal slá yður fallegustu gull-
hamra.“
Dale sagði ekkert.
„Jeg ætla að byrja með deginum, sem
lík Cluddams fanst,“ sagði Barry. „Eins og
þið vitið var mjer falin rannsóknin og jeg
fór undir eins til „Carriscot“. Af skýrslum
mínum hafið þið sjeð, að Cluddam var
stunginn aftan fró. Þegar Vane og liúsa-
miðlarinn opnuðu skápinn datt líkið út.“
„Þetta er alt gamalt,“ tautaði Merton.
„Jeg viðurkenni það, sir, en —-“
„Látið hann segja söguna eins og hann
vill," tók Dale fram í. „Okkur liggur ekk-
ert á.“
Merton þagði og Barry hjelt áfram:
„Jeg rak þegar augun í, hve morðinginn
hafði varast vel, að láta nokkurt spor eftir
sig. Jeg á ekki aðeins við fingraförin. Jeg
var húinn við þvi, að liann hefði hafl
lianska. En alt var undirbúið með allra
mestu nákvæmni. Það var mikið ryk í hús-
inu og jeg bjóst við að finna merki, sem
gætu komið að gagni, eftir gúmmíhæla,
slitna sóla eða því um.líkt. En þar var ekk-
ert slíkt. Jeg fann hinsvegar einkennilegt
merki út við gluggann. Það var í aðal-
dráttunum svipað tveimur 7-uin, eins og
þjer munuð sjá.......“
Hann tók fram pappírsörk, sem merkið
var teiknað á, og Ijet hana ganga á milli.
„Þetta merki mundu reyfarahöfundar
telja einkenni levnifjelags eða því um lík.t.
TVær dularfullar 7-tölur, sem blöðin mundu
nota sem yfirskrift. Það var miklu líklegra,
að þetta væri bragð til að leiða mig á villi-
götur. En loks sannfærðist jeg um, að þetta
merki væri tilviljun ein, og lil að spara
tíma skal jeg láta þess getið, að nú er jeg
orðinn viss um, að það er rjett.“
„IJversvegna eruð þjer þá að tala um
þetta,“ lautaði Merton, en Dale benti hon-
um að þegja.
„Vegna þess að jeg vil að þið vitið, að
jeg hefi liaft augun hjá mjer. Það næsta,
sem jeg vil minnast á var að mr. Vane
hafði sjeð stúlku í dyrunum, unga stúlku,
sem við vitum nú, að var Eva Page.“
„Þjer viljið endilega bendla liana við
þetta,“ sagði hann gramur.
„Það er nauðsynlegt," svaraði Barry ró-
lega. „Gerið svo vel að taka ekki fram í,
Vane. Svo sá jeg, að einhver hafði verið
nætursakir uppi á kvistinum, og það hefir
komið á daginn seinna, að það var Dick
Page, bróðir Evu.
Jeg reyni að hafa jietta eins stutt og' jeg
get,“ sagði liann eins og liann væri að af-
saka sig, „og jeg minnist aðeins á þetta til
að rifja það upp fyrir ykkur.
„Nú virðist málið ætla að fara að skýrast,“
hjelt hann áfram. „Þetta, að Cluddam átti
„Carriscot“, að Eva Page starfaði hjá hon-