Fálkinn - 19.09.1941, Síða 12

12
F Á L K I N N
V
LUKKULEITIN
ÁSTARSAGA EFTÍR LUDWIG BLUMKE
FRAMHALDSSAGA
1.
STORMINN liaí'ði lægt. Freyðandi Norð-
uisjávaröldurnar voru nú orðnar gæf-
ar aftur og liðu rólega upp að slrönd-
inni, sleiktu fjöruna og runnu í sjálfar sig
(ui skildu eftir löður og vatnsperlur á livít-
uni sandinum. Og morgunsólin Ijek í þús-
und litum um glærar öldurnar, gargandi
máfar svifu ljett á hvítum vængjuni, lilakk-
andi yfir veiöi, en dimmblár haústhiminn
myndaði livelfingu yfir.
Ilvað þetta gat verið gjörólíkt hafinu,
eins og það var fyrir nokkrum klukkutím-
um! lJá hafði það hamast eins og óður
berserkur, öskrað, froðufelt, ólmast eins
og villidýr sem hremmir hráð. Fólkið í
fiskiverinu á Strönd hafði lifað i ógn og
skelfingu alla nóttina. Það voru ekki nema
fáir veðurbarðir karlar, sem mundu slíkar
náttúruhamfarir.
Og saml höfðu nokkrir áræðnir Frísar
þorað, að bjóða höfuðskepnunum byrginn.
og þeir höfðu bjargað þrjátíu mönmun úr
gini liins trylta liafs. Nú lá skipið þeirra
brotið í spón þarna úti á sandrifinu.
Bertel Amrum, sem lialði stjórnað hinni
vösku hjörgunarsveit átti þakklæti skip-
hrotsmanna fyllilega skilið ekki síður en
lofsyrði þorpsbúa. En hann miklaðist ekki.
Annar maður liafði lika gengið vasklega
fram. Það var Pjetur Tönning, fátækur
íjómaður, sem bjó litlu sældarlífi í kofa
frammi á sjávarbrún með móður sinni. Nú
stóð hann i loftlágu stofunni sinni og horfði
ílöktandi augum út á sjóinn, með hárið í
lögðum og brunaroða í kinnunum, og
verkjaði í allan skrokkinn eftir lífróður-
inn um uóttina. Hann var herðibreiður en
ekki hár vexti, mjög kraftalegur og rúm-
iega tvitugur að aldri. Andlitið var stór-
skorið og beinamikið og ekki laust við
slægð i svipnum. Fólkið á Strönd hafði
ekki miklar mætur á slrákgeplinum henn-
ar gömlu frú Tönning, þó að hann hefði
oft sýnt, að hann var hugaður og fífldjarf-
ur. Hann var talinn ljettúðugur og þótti
gott í staupinu hann mun hafa haft það
frá föður sinum, sem týndi lííinu í áflogum.
En í dag var Pjetur Tönning þó talinn
með þeim, sem ættu heiður skilið fyrir
vasklega framgöngu.
Hann var ekki einn í stofunni. Tveir af
skipbrotsmönnunum liöfðu verið fluttir
þangað, því að bærinn var næst sjónum,
og þeim veitti ekki af að komast í liúsa-
skjól sem fyrst. Þeir lágu þegjandi og
hreyfingarlausir á hálmdýnum á gólfinu
við ofninn, undir voðum og skinnfeldum
gamall maður með silfurhvítt skegg, og
lítill og ljemagna ljóshærður drengur, sem
hafði verið á vegum gamla mannsins.
Pjetur Tönning sat yfir þeim. En móðir
lians hafði, undir eins og þeir konni, haltr-
að af stað til þess að sækja lækni.
„Eins og það þýði nokkuð?“ muldraði
Pje.tur og hevgði sig niður að fletinu, lil
þess að velja feldinum betur að helköld-
um öxlunum á gamla mannimjm. „Nei,
það er orðinn hver siðastur hjá honum.
Maður heyrir varla í honum andardrát*-
inn.“
Nii hevrðisl hás hrvgla. Ivnýtt og sinaher
Iieudin á gamla manninum þuklaði á feld-
iiium, eins og hanii væri ®ð leita að ein-
liverju máske var hann að Ieita að litla
förunautnum sínum, sem svaf værl. En svo
hneig liendin ljemagna niður á háhndýn-
una aftur.
Hver var hann eiginleg'a þessi deyjaiidi
maður? Skykii drengurinn vera barnabarn
hans? Skyldi eklci vera vegahrjef eða önn-
ur skírteini í gömlu skinnkápunni hans, sem
hjekk til þurks á stólbakinu þarna við ofn-
inn ?
Pjetur var forvitinn og fór að leita í
vösunmm Það fyrsta scm hann fann var
landsupjidráttur, svo kom budda með
nokkium silfurpeningum og nokkrum smá-
skildingum, kringum tuttugu mörk sam-
tals. Svo kom rennvotur farmiði, sem xirl-
ist gi'da leiðina New York - Hamborg.
Það sem skrifað var á farmiðann var al-
veg óiæsilegt, það var aðeins það prentaða,
sem komist varð fram úr.
Loks fann hann í hneptum vasa á káp-
unni dálítið, sem honum þótti skrítið. Það
var svolítill poki úr gulum vaxdúk, og í
hoi.um var auk blautra hrjefa, allmikið af
þýskum bankaseðlum. Eitthvað yfir þús-
und mörk á að giska.
Valnsblá augun í Pjetri urðu stór og
kringlótl. Furðan og ágirndiii skein ú( úr
þeim. Fingur hans kreptust um peningaua,
eins o</ klær á ránfugli.
„Þetta vai' l'undur, sem dálitið var i var-
ið!“ hugsaði hann með sjer. „Enginn lif-
andi maður hefir iuigmynd um þetta. Og
sá gamli segir ekki fleira i þessu lífi.“
Hann horfði kringum sig í stofunni.
Þessir seðlar liefðu eins vel getað týnsl í*
brjmgarðinum þarna úti! Og hann var fá-
tæklingsgarmur, sem gæti liaft stórgagn af
þcrsiun jjeningum. Hann gæti gifsl henni
Ingu Mikkelsen eða ....
Hann vissi að vísu, að það er óleyfilegt
að laka sjer horgun sjálfur fvrir vel unnið
verk, en .... þessir peningai' mundu a!
drei koma gamla manninum að notum.
Ef hann færi skvnsamlega að ráði sínu
gæli hann borgað allar sjuiaskuldir sínar
með þessum jieningum. Og svo ætlaði hann
að ráða sig á skij) fara i langferð.
Nú, og svo .... liann gal liafa erfl þessa
peninga .... eða fengið þá að láni hjá
kunningja sínum .... eða ....
Ilvað sem öðru leið þá var hann stað-
ráðinn i J)ví, að halda peningunum. En
hvað skyldi standa á þessu blauta brjefi,
sem lá hjá þeim? Aðeins tvær fyrstu blað-
síðurnar voru læsilegar og þar stóð::
New York, 1. ágúst 1
Itcrrg Konstantin Sökelund i fíremen.
Kwri faðir minn!
lin lwað siðasta brjefið bitt gladdi mig mikið.
Jeg get ckki með orðnm hjst, lwe jeg er glöð
gfir bvi, að bú hefir fyrirgefið mjer, að jeg gift-
ist Karl Hartwig, og að þú vilt taka mig og barv-
ið mitl í föðurarma þína aftur. Innilegar þakk-
ir fgrir það.
En þvi miður get jeg ekki oi'ðið þeirrar givfu
aðnjótánái, að fá að koma heim til þín aftur.
Dagar minir eru taldir. Lœknarnir hjerna á
sjúkrahúsinu telja mjer enga lífsvon, svo að bráð-
um fiv ieg að sámeinast Karli minum, elskuleg-
um, á himnum. En nú veit jeg að Wulter, dreng-
urinn okkar, stendur ekki einn uppi i heimin-
um, og þaö gerir mjer dauðann miklu Ijettbærari.
Jeg sendi þjer hann nú heim með manni, seia
attaf hefir verið okkur trgggur og ekki Irugðist
okkur í negðinni. Jeg bið big um að endurgjalda
Tom gamlu Haddon það, sem hann hefir gert
fgrir okkiir. Hann segir þjer sjálfur betur frú
því öllu. Jeg er svo máttfarin, að jeg gel ekki
skrifað þjer um það.
Undir eins og jeg liefi lokað augum mínum
heldur Haddon af stað austur um haf með Walter
minn litla. Steg sendi með honum það sem af-
gangs verður af peningum mínum, eftir að far-
gjaldið er greilt. Það eru tólf hundruð mörk.
Gegmtíu þau handa sgni mínum, se'm arf frá
móður hans. Þessara peninga hefir verið aflað
með súrum sveita .....“
Niðurlagið á brjefinu gat Pjetur Tönniiig
ekki Iesið.
Ilann andvarpaði og fór gegnum rauða
hárlubban með íingrunum. Tólf hundruð
ínörk! Dálagleg upjjhæð. Og þau áttu að
verða barni hennar tii blessunar, einhvern-
tíma.
Hann hugsaði málið. Atti liann ekki
drjúgan ])átt í því, að barnið hafði eklci
druknað? Það iiafði muiíað minstu, áð
hann færi í sjóinn, drengsnáðinn. Og ....
Iivaða gagn liefði hann þá haft af þessum
peningum ?
Pjetur skálmaði hugsandi fram og aftur
um gólfið og stakk svo öllu, sem hann
hafði fundið í vösunum, ofan í þá aftur
nema gula vaxdúkspokamun. Hann krevsti
fingurnar utan um hann.
Nú heyrðist fótatak fyrir utan. Pjetur
stakk peningunum í flýti inn í treyjubarm-
inn sinn. Hann gæti hugsað málið síðar.
Fvrsl um sinn þyrftu ekki aðrir að vita
um, að þessir peningar væru til.
Oamla frú Tönning, ráðsett kona, sem
ávail hafði barist fyrir lífinu á heiðarlegan
hált, var að koma með læknirinn, og þrír
menn aðrir voru í förinni. Það voru Ber-
lel Amrum, vikingurinn með ljóst og liðað
skeg'g, kennarinn í þorpinu, lilill maður,
nefbleikur og þokkalegur, með hlá og með-
líðandi augu bak við gleraugun — en þriðji
maðuí'inn var Siwers gamli sýsluinaður-
áhúðarmikill og fyrirmannlegur eins og
kii'kjufaðir.
Pjetur Tönning heilsaði klaufalega. Það
fór hreitt hros um andlitið á hontun, er
hann sagði, að hjer mundi víst ekki vera
mikið fyrir læknirinn að gera.
Læknirinn tók hlustarjiíjnma upj) úr vas-
anum og laut niður að deyjandi mannin-
um. Innan skamms stóð liann upp og sagði.
að hjer væri öll mannleg hjálp árangurs-
laus.
Og nokkrum mínúlhm síðar tók gamli
maðurinn andvörpin.