Fálkinn - 24.10.1941, Blaðsíða 13

F Á L K 1 N N
13
KROSSGÁTA NR. 395
Lárjett. Skýring.
1. smásaga, 7. skjal, 11. gamansemi,
13. áhald, 15. jarðræktarmaður, 17.
japl, 18. svalt, 19. danskt blað, 20.
skaut, 22. gömul mynt, 24. tónn, 25.
sögn f 1., 2G. krydd, 28. liroki, 31.
taugar, 32. kveðskapur, 34. nafn, 35.
fat, 36. svæfa. 37. ulí, 39. gróður-
setja, 40. úrgangur, 41. byggðarlag,
42. dýfing, 45. söngfélag, 46. frum-
efni, 47. sakfeld, 49. rekald, 51. djásn,
53. tóskaparáhald l>f., 55. sveit, 56.
fylgsni, 58. leyna, 60. spirur, 61. sögn,
62. á fæti, 64. skemmd, 65. líffæri,
66. svik, 68. lítili, 70. þingdeild, 71.
höfuSbúnaSur, 72. kann við sig, 74.
barefli, 75. endurtekning.
Löðrjett. Skýring.
1. fella, 2. gömul mynt, 3. frjó, 4.
gremur, 5. skilrúm, 6. löngun, 7.
flaska, 8. blæ, 9. forsetning, 10. þraut-
ir, 12. til lækninga, 14. ungviSi, 1 (5.
gælunafn, 19. bresta, 21. dekkja, 23.
bæjarnafn, 25. karlmannsnafn, 27.
einkcnnisstafir, 29. friSur, 30. tónn,
31. taug, 33. ferSalag, 35. merki, 38.
nafn, ef., 39. taug, 43. frek, 44. í fjósi,
47. liristi, 48. hörgullinn. 50. frum-
efni, 51. jarmur, 52. beygingarending,
54. forsetning, 55. pár, 56. þýskur
titill, 57. rif, 59. árabil, 61. veita eft-
irför, 63. kvenmannsnafn, 66. burt-
fararmerki, 67. vissa, 68'. vtnagróSur,
69. bein, 71. tónn, 73. á simskeytum.
LAUSN KROSSGÁTU NR. 394
Lárjett. Rá&ning.
1. gítar, 7. gruna, 11. órótt, 13. frúin,
15. au, 17. flot, 18. gils, 19. ss. 20. frú,
22. ar, 24. sl, 25. pía, 26. Agla, 28.
frami, 31. núll, 32. Alfa, 34. óma, 35.
múll, 36. æra, 37. fl. 39. þú, 40. tað,
41. þrekleysi, 42. ask, 45. ek, 46. si,
47. api, 49. klak, 50. at, 51. gil, 53.
nurl, 55. geit, 56. kápan, 58. skar, 60.
rif, 61. ee, 62. af, 64. ati, 65. en (>(».
árla, 68. aura, 70. ós, 71. ástir, 72.
starf, 74. nesta, 75. marka.
Láðrjett. Ráðning.
1. grafa, 2. tó, 3. arf, 4. rola, 5. ált,
6. e. f. g., 7. gúll, 8. ris. 9. un, 10. al'-
sal, 12. Torf, 14. risi, 16. urgar, 19.
silla, 21. Úlla, 23. hamhleypa, 25. púlt,
27. af, 29. ró, 30. ma, 31. nú, 33 afrek,
35. músin, 38. lek, 39. þys, 43. skein,
44. klif, 47. arka, 48. Plató, 50. at,
51. gá, 52. la, 54. us. 55. grein, 56.
keli, 57. naut, 59. risna, 61. erta, 63.
Fram, 66. ást, 67. arg, 68. asi, 69. Ara,
71. Ás, 73. fr.
þú lieldur það vera. Þú ert all of auðtrúa,
veslingurinn.“
í fyrsta skifti á æfi hans sló í svarra
milli hans og fósturforeldra hans. Hann
sagði þeim, talsvert reiður, að liann væri
alis ekkert barn léngur og þyrfti ekki að
lála leiða sig. Hann væri uppkominn mað-
ur og vissi sjálfur betur en þau, hvað
mannasiðir væru og hvað ekki. Og að öðru
levti findist honum þetta ódrepandi hatur
ókristilegt og ljótt.
„Sá tími mun koma að hulunni verður
svifl frá augunum á þjer,“ svaraði Bertel
frændi gramur. „Jeg ætla bara að vona
að það verði fyr en það er orðið um
seinan.“
Ingibjörg stóð hljóð úti í liorni og sagði
ekki orð. Tárin runnu niður kinnar henni.
Og henni var afar þungt í hug. Að þetta
skyldi eiga að fara svona! Hún þóttist ekki
* í neinum vafa um, að Walter væri orðinn
ástlanginn af hinni fölsku daðursdrós, sem
hafði svo gott lag á, að ginna karlmennina.
, Hversvegna gat hún ekki varaði Jiann við
þessari ógæfu? Hún elskaði hann meira en
alt i veröldinni og mundi aldrei hætla að
elska hánn. Aðeins guð á himnum vissi,
livað hún tók út lians vegna.
Orðasennan hafði verið svo illskeytt, að
Walter vildi ekki þiggja, að aka til Wil-
helmstad í vagni Bertels gamla. Hann fór
fótgangandi heim til sín um kvöldið og
það var orðið dimt og hvast. Strengur hafði
hrostið í hjarta lians. Heimilisfriðurinn var
rofinn. Beiði og gremja og fylgifiskar þeirra
var eins og illir andar á kreiki i brjósti
hans.
Næslu vikuna leið ekki sá dagur, að
Walter sæi ekki Edelgard. Hún hafði svo
mörgu að sinna í Wilhelmstad, sagði hún.
Og þegar sunnudagurinn kom fór hann
aftur til Ellernbrú, knúinn af innri þrá. Frú
Lund lá í rúminu, og liann gerði sjer til
erindis að spyrja eftir líðan hennar.
Eins og' seinast stóð stúlkan, sem átti
allan huga hans, við garðshliðið þegar liann
kom. Greinarnar á álminum voru komnar
í fagúrgrænt skart. Loftið var þrungið af
vori og vorþrá.
Það var unaðslegt eins og í æfintýri i
lyslihúsinu við tjörnina. Þar sátu þau og
augu Edelgards brendu sig eins og eldur i
hjarta lians og hann sat í sæluvímu hinnar
fyrstu ástar og fanst hann vera í öðrum
heimi. Ilún þrýsti sjer upp að barmi lians
.... hún var hans. Þau lofuðu hvort öðru
eilífum trygðum. Ekkert á jarðríki skyldi
nokkurntíma geta skilið þau.
Undir eins og inóðir liennar kæmi á
fætur aftur, ætlaði hann að biðja um sam-
þvkki hennar, sagði hann. Og þegar hann
hefði lokið við uppgötvun sina og væri orð-
inn frægur maður lmattanna á milli, ætlaði
hann að ganga upp að altarinu með lienrii.
Hann sagði henni frá ýmsum gífurlegum
fyrirætluumn, sagði henni, að hann ætti í
brjefaviðskiftum við firma í Hamburg, við-
víkjandi kaupum á einkaleyfinu, sem hann
teldi sig vísan að fá. Það var ekki óhugsandi,
að hann yrði meðeigandi Eekard & Son,
verksmiðjueigendanna.
Öll kvöld sat Walter önnum kafinn við
útreikninga og teikningar i litlu ibúðinni
sinni í Wilhelmstad, sem var í sjálfri verk-
smiðjubyggingunni. Það hafði gripið hann
einskonar vinnuæði. Fallegustu stúlkuna,
sem liann liafði nokkurntíma augum litið,
gat hann nú kallaði stúlkuna sína. Þetta
tvöfaldaði vinnuþrek lians, svo að alt ljek
í höndunum á honum og jafnvel það erfið-
asla varð lionum auðvelt.
Hefði það bara ekki verið þessi nagandi,
pinandi sársauki fyrir hjartanu á honum!
Hefði bara allar þessar hugsanir, sem
særðu hann og píndu, ekki altaf verið að
ónáða hann. Hann gat ekki varisl að hugsa
lil fósturforeldra sinna, ásakana Bertels
lrænda og' tárvotra augnanna á Ingibjörgu.
Hugsum okkur — ef það væri nú satt,
að honum skjátlaðist í áliti sínu á Edel-
gard? Hugsum okkur, ef hún væri önnur
manneskja en hún ljetist vera. í hvert sinn,
sem hann reyndi að líta rannsakandi aug-
um á þetta mál og hugsaði það út í æsar,
varð honum órótt innanbrjósts. Honum var
ekki unt lengur, að hafa dómgreind á sín-
um eigin tilfinningum.
Hanii var ekki í neinum efa um, að fóst-
urforeldrar lians vildu honum vel og'
revndu að aftra honum frá því, sem þau
voru sannfærð um, að gæti orðið honum lil
ógæfu. Ætti hann ekki að fara heim við
fyrsta tækifæri og biðja þau fyrirgefningar?
En setjum nú svo, að full vináttuslit yrði
með þeim, þegar hann segði þeim, að liann
væri trúlofaður Edelgard? Sá möguleiki
fans honum svo hræðilegur, að hann gal
ekki til hans hugsað.
Það voru þessar hugsanir sem trufluðu
hann í starfinu og sviftu gæfu lians öllum
Ijóma og gerðu hann órólegan og eirðar-
lausan.
Það var barið á dyrnar hjá honum.
Sennilega þjónninn að spyrja um eitthvað.
Walter svaraði önugur: „Kom inn!“ án
þess að líta upp frá vinnunni.
„Gotl kvöld, gamli vinur!“ var sag't með
glaðlegri rödd.
Ilann hrökk við, spratt upp úr sætinu og
nú stóð hann augliti til auglitis við Harald
Carsten. Ilann nnindi það ekki fyr en nú,
að Haraldur hafði ákveðið að koma til
Willielmstad í dag.
Ilaraldur tók í hendina á honum, hallaði
undir flatt og sagði, hálf vandræðalega:
„Þú ert víst ekki reiður mjer lengur, og
getur sjeð af nokkrum mínútum til að tala
við mig? Þó jeg væri að leka niður af
þreytu þá gat jeg ekki liugsað mjer að fara
að hátta án þess að hitta þig fyrst og biðja
þig fyrirgefningar.“
„Vertu ckki að eyða svona mörgum orð-
um að jafnmiklu smáræði,“ sagði Walter
og reyndi að brosa. „Sestu. Hjerna er stóll.
En annars skal jeg ekki neita því, að mjer