Fálkinn - 31.10.1941, Blaðsíða 9

F Á L K I N N
9
virki. Varðmennirnir lyftu byssu
að öxl er vagninn fór lijá. Her-
búðirnar voru spölkorn fyrir
utan borgina á evðilegum og
gróðurlausum stað undir fjalls-
rótunum. Þar er aðeins sandur
og klettahníflar í margra kíló-
metra fjarlægð í allar áttir,
þangað til maður sjer til sjáv-
arins. Miðjarðarhafið er eins og
.silfurband í fjarska.
Grár hermannavagninn ók
austur á bóginn með drjúgum
liraða og í fárra kílómetra fjar-
lægð sáust húsin í Tunis. Til að
sjá var borgin líkust kassa-
lirúgu, sem fleygt liafði verið
þarna í sandinn. Sum hverfin
í Tunis liafa varla götur: þau
liggja fast hvert upp að öðru og
sundin á milli þeirra eru svo
mjó, að maður getur varla
smokrað sjer gegnum þau.
Það er auðvelt fyrir stroku-
mann að fela sig á slíkum stað
þangað til hann fær tækifæri
lil að komast á burt. Lappard
brosti í kampinn er liann hall-
aði sjer aftur á bak i vagninum
og rendi augunum til baka til
liermannaskálans með beinu
múrunum. Að komast burt þýð-
ir það sama bjá flóttamannin-
um og að fela sig í lestinni á
einbverju skipinu á liöfninni.
Það eru margar leiðir inn í
gestafylkinguna, segir máltæk-
ið, en íit er aðeins ein: sjóleiðin.
Fyr eða síðar verður bráðin
að koma fram úr felustaðnum.
Og þá keniur til veiðimannsins
kasta.
Lappard langaði til að fram-
kvæma áætlun sina út í æsar.
En var hann viss um, að áætl-
unin væri rjett? Hann hugsaði
aftur tii Bainville liðþjálfa og
bi’osti í kampinn er hann hug-
leiddi, hve viss hann þóttist í
málinu. Það væri stórkostlegur
sigur fyrir Bainville, ef „monsie-
ur le capitaine" kæmi heim án
bráðarinnar. Það var enginn
vafi á því, að sá góði liðþjálfi
mundi komast að raun um, fyr
eða síðar, að Lappard — af
einskonar skyndilegum mann-
kærleika, sem menn hafa gefið
nafnið sentimentalitet, og var
vant að koma yfir hann stund-
um, þegar örlög manna voru í
veði — hefði reynt að ráða fram
úr málinu upp á eigin spítur.
Ekkert mundi vera Bainville
kærkomnara en að höfuðsmað-
lirinn biði ósigur.
Þeir voru nú konmir inn í
miðbæinn og óku eftir breiðu
slræti, sem liðaðist gegnum
frumbúahverfið og hluta af
Evrópuhverfinu. Nú mjókkaði
gatan aftur. Umferðin var með
jjví mesta og bílstjórinn varð að
blása í sífellu. Uppstökkir Arab-
ar með handvagna sína kúfaða
af ávöxtum, sneru sjer við og,
sendu tóninn, en þögnuðu fljótt
er þeir sáu, að þetta var grár
vagn með merki hersins.
Á einum stað snarsneri bíl-
stjórinn til liægri og þung bif-
reiðin hoppaði niður stakstein-
ólta mjóa götu niður að höfn-
inni.
Lappard ljet bifreiðina bíða á
afsiðis stað bak við vöruskemm-
urnar. Hann vildi ekki láta taka
eftir að hann væri jjarna á ferð.
Svo fór hann gangandi niður
á bryggjuna, þar sem hvítmál-
að stórskip gnæfði við, með liá-
rauða reykliáfa.
Hann stóð í hlje undir skúr og
virti i nokkrar sekúndur fyrir
sjer fólkið á þilfarinu, en það
var ekki margt. Farþegarnir
voru allir í landi enn, aðeins
nokkrir þjónar og yfirmennirn-
ir sem höfðu vörð og svo þrír
básetar við landganginn.
Um borð spurðist liann fyrir
uin hvort „La Elsa“ væri komin.
Það var bún ekki og ekki von
á lienni fyr en á síðustu stundu.
Vinir hennar höfðu boðið henni
í bílferð inn i land.
Hann fór niður í göngin og
fann klefa söngkonunnar. Þar
var aflæst og hann hefði ekki
getað dirkað upp liurðina. Hann
gat ekki farið til skipstjórans
og krafist þess að klefinn væri
opnaður, því að til j)ess liafði
liann ekki röksluddan grun. Það
var ekki víst, að Elsa slæði í
nokkru sambandi við flótta-
manninn Edward Burns - liann
hafði ekkerl fyrir sjer nema
nafnið. Og það væri óviður-
kvæmilegt að vekja grun á
benni að ástæðulausu.
Hann yrði að bíða þangað til
Lappard leit við og rendi aug-
unum eftir endilöngu skipinu.
Nokkrir hafnarverkamenn voru
að bagsa við stóran kassa, en
annars hvergi lireyfing. Það
voru ekki hundrað í liættunni
þó maður hætti sjer fram nú,
jafnvel þó maður væri í ein-
kennisbúningi frönsku gesta-
fylkingarinnar.
Hann skundaði að landgöngu-
brúnni og fór um borð. Varð-
maðurinn ljet hann fara fram
hjá og bar liendina upp að húf-
unni, af því að hann hjelt, að
höfuðsmaðurinn hefði lagalegt
erindi um borð. Lappard ljetti
er liann var kominn hjá —
hann langaði lítið til að láta
spyrja sig um erindi og þess-
háttar, eða verða að snúa sjer
til yfirmannanna. Hann vildi
reka erindi sitt í kyrþei.
liún kæmi.Sæta lagi og laumast
svo inn í klefann á allra síðasta
augnabliki.
Lappard fór upp á Jnlfai'ið,
settist þar ekki fjarri land-
göngubrúnni og beið. Það leið
nærri því klukkutími og lionum
varð órórra og órórra. Farþeg-
arnir komu þarna í mörgum
smáhópum, hlæjandi og áhyggju-
lausir iðjuleysingjar. Hann horfði
lannsóknaraugum á livert ein-
asta andlit. Lappard mundi vel
hvernig nr. (581(5 leit út og var
ákveðinn í að grípa hann, ef
bann reyndi að laumasl um
borð innan um farþegana.
Nú var hringt til merkis um
að skipið væri að leggja af stað,
en Elsa Lollard var ókomin. Svo
voru festarnár leystar og j)á
múndi skipið siga frá hafnar-
bakkanum. Farþegarnir voru
Faðirinn: — Nei, það er all of
Húsgagiuismiðurinn, sem notaði of snemt, telpa mín. Þú hefir ekki
nýjan við. þekt hann nema i sjötiu ár.
auðsjáanlega fullir af eftirvænt-
ingu. Allir vissu að liinn fræga
l'arþega vanlaði og að þeir áttu
á hættu að „missa“ hann þarna.
í sama augnabliki, sem háset- .
arnir ætluðu að laka landgöngu-
brúiia kom bifreið á flevgiferð
fram á hafnarbakkann. Út kom
Elsa, lilæjandi. Eftir henni kom
hár maður, álútur með dökk
gleraugu og Ijel battinn slúta
niður að framán.
Lappard stóð á landgöngu-
bi’únni og straukst við þau.
Hann brosti ibygginn. Um leið
og J)au koniu að honum, lvfti
hann hendinni.
Hann ljet liendina síga aftur,
ei Iiann sá, hve augnaráð kon-
unnar var biðjandi. Svo kvaddi
hann og gekk snúðugt niður á
hafnarbakkann. Um leið og hann
iór framhjá Elsu heyrði hann
hana segja lágt:
„Merci, Monsieur!“
Laþpard stóð kyr á bryggj-
unni, en nú dimdi óðum og' svo
var kveikt á rafljósunum. Hann
fylgdi skipinu með augunum út
i dimmuna og hugsaði til þeirra
tveggja, sem hann hafði látið
sleppa.
Þá heyrði hann rödd, sem
truflaði hugleiðingar hans.
„Mon eapltaine! Gestaliði nr.
(581(5 tilkynnir sig á ný“.
Höfuðsmaðurinn snerist á hæli
og bölvaði.
..Hvaðan úr fjandanum komið
J)jer? Jeg hjelt. .’. . tilraun til að
strjúka?"
„Nei, það var nú eitthvað ann-
að. — Jeg var í Abd-el-Sar. Þeir
fyltu mig þar, og......“ liann
Iiikaði við og hljóp yfir kafla úr
skýrslunni. „Svo fór jeg hingað
niðureftir til að sjá skipið sigla“.
Lappard þurfti ekki að spyrja
hversvegna. Hann hnepti þegj-
andi frá sjer frakkanum og
r jetti nr. (581(5 vasabók með
brjefum í. Hann roðnaði og bar
hendina upp að húfunni.
„En“ — spurði höfuðsmaður-
inn, „hver var þá hann?“
Hann benti í áttina til skipsins,
og átti við álúta manninn með
gleraugun, sein nr. 6816 hlaut
að liafa sjeð. Edward Burns
brosti þreytulega:
„Það var maðurinn hennar!“
„Blöðin mintust ekki einu orði
á hann r— bara á hana.“
„Hann er blindur misti
sjónina við sprengingu. Þau hafa
verið gift i nokkur ár; en það
er aldrei minst á hann. Blöðin
bafa samtök um að minnast al-
drei á hann, til að hlífa þeim
háðum.“
„Það er nóg!“ sagði höfuðs-
maðurinn byrstur. „Snúið yður
lil Bainville liðþjálfa og segið
að jeg hafi gefið yður eins dags
Ieyfi. Jeg skal staðfesta það i
fyrramálið. Góða nótf.“