Fálkinn - 26.06.1942, Síða 13

F A L K 1 N N
13
KROSSGÁTA NR. 420
Lárjett. Skýringar.
1. danskur bær, 6. rusli, 12. kona,
13. ströndin, 15. forsetning, 15. aft-
urenda, 18. eyðir, 19. sama, 20.
liljóð, 22. fjöturinn, 24. býli, 25.
stafur, 27. frönsk borg, 28. jör'ð,
29. innyfla, 31. tók, 32, voða, 33.
skrifa, 35. sleiki, 36. dygð, 38. op,
39. komi í verk, 42. sterkur, 44. af-
skiftasemi, 46. lengra, 48. ganir, 49.
kvendýr, 51. stúlka, 52. flís, 53. for-
boðna, 55. úttekið, 57. bibliunafn,
58. fylkinga, 60. verslunarmál, 61.
nískur, 63. lýsingarorð, ef., 65.
himnur, 66. karlmanni.
Lóðrjett. Skýringar.
1. heit, 2. rót, 3. samhljóðar, 4.
stórbokka, 5. fjall, 7. verksmiðju, 8.
röst, 9. sáðland (fornt), 10. ein-
kennisstafir, 11. góður, 12. ruslið,
14. prófessor, 17. — a, 18. ríki í
Asíu, 21. stúlkur, 23. stórhuga, 24.
maður, 26. lausnarinn, 28. liúsdýr-
inu, 30. stirðbusi, 32. leiði i Ijós,
34. umhugað, 35. veitingastaður, 37.
reikningurinn, 38. sýking, 40. hæli,
41. bylgja, 43. ávöxtur, 44. kunn-
ingja, 45. fljótur, 47. manni, 49.
broddum, 50. stjettar, 53. erta, 54.
stjett, þf., 57. litil, 59. gana, 62.
fangamark, 64. á bílum.
LAUSN KROSSGÁTU NR.419
Lárjelt. Ráðning.
1. Bleiks, 6. nábíti, 12. ólátna.
13. brinna, 15. ló, 16. Anna, 18.
dáin, 19. nú, 20. aða, 22. andlits,
24. arg, 25. lund, 27. Adami, 28.
stál, 29. ógnat, 31. aum, 32. flasi,
33. ónæg, 35. nýár, 36. sjerhvern,
38. gauf, 39. fúar, 42. leiðr, 44. afa,
46. gnæft, 48. orri, 49. stafn, 51.
aura, 52. stó, 53. stórlát, 55. raf,
56. su, 57. garm, 58. afar, 60. m. n.,
61. Indigó, 63. ölglas, 65. afsaka, 66.
slagur.
Lóðrjett. Ráðning.
1. blóðug, 2. lá, 3. eta, 4. inna,
5. kanna, 7. ábati, 8. bris, 9. iin,
10. t n, 11. innrás, 12. Ólalóð, 14.
auglit, 17. Adda, 18. dimm, 21. annó,
23. launhæfar, 24. atar, 26. dansaði,
28. slánana, 30. tæjur, 32. fýrug, 34.
gef, 35. nef, 36. sjerhvern, 38. Giró,
40. ræur, 41. stafns, 43. ertuna, 44.
atom, 45. afla, 47. framar, 49. strók,
50. náföl, 53. saga, 54. tala, 57. gis,
59. rgg, 62. d. f„ 64. lu.
Og Adda var líka laus við „vesöldina ‘
sína. Hún kvakaði eins og fugl á vordegi
og forsjónin hafði sent lienni það, setn
hana vanhagaði mest uni. Ungi maðurinn
var sýnilega fæddur umbótamaður, og nú
var liann þegar farinn að hamast við að
skrifa.
Þegar Sjana ,var komin út úr skrifstoí-
unni og hætt að gráta, fann hún lil ein-
hvers einkennilegs tómleika fyrir hjart-
anu. Þarna var hún komin út á götuna, og
liafði eldci hugmynd um, hverl hún ætlaði.
Hefði hún farið út á yenjulegum tíma,
var ætlun hennar að fara í safnaðarhúsið
og hjálpa til við góðgjörðaveisluna, sem
halda átti til ágóðja fyrir trúboðssjóðinn.
En nú var hún klukkutlmá of snemma í
tiðinni, og færi hún þegar tafarlaust, vrði
hún sett í það að liýða kartöflur, leggja á
borð og gera hitt og þetta annað, sem
henni þótti litið í varið. Og ekki þar með
búið, heldur yrði hún líka að hlusta á
kjaftæðið í kerlingunum, um krakkana
þeirra og annað álíka. Sú- hafði verið tíðin,
að hún hefði getað hlustað á svona tal,
sjer til ánægju, en síðan hún kom úr skól-
anum í Austurríkjunum, leil hún niður á
slík og þvílík áhugamál. Engu að síður var
ekki trútt um, að hún hlakkaði til að
hjálpa til við trúboðsveisluna, og fyndi til
samúðar með þeim, sem fyrir henni stóðu.
Sumpart stafaði þetta af því, að móðir
hennar og amma liöfðu báðar lekið virk-
an þátt í framkvæmdum fjelagsins og auk
þess hafði hún sjálf hjálpað til, öll árin
síð'an hún var fjórtán ára, að undantekn-
um þeim árunum, sem hún var við nám.
Og inst í lijarta sínu þótti lienni vænt um
þessar vingjarnlegu eiginkonur og mæður,
sem þarna voru saman komnar. i>ví, að
öllu athuguðu, var þetta „hennar fólk“ og
ólíkt klúbbskrílnum, sem hún gat ekki
þolað, og aðskotadýrum eins og Dorta og
hans fólki.
Þegar hún kom út úr skrifstofunni, hag-
aði hún sjer því þvert ofan í það, sem
hugur hennar sagði henni, og í stað þess
að fara beint í safnaðarhúsið, tók liún að
ganga sjer til slcemtunar kringum torgið.
í liuga sínum fann hún til viðbjóðs og
reiði, svo að hún hafði ekki einu sinni
neina ánægju af því að liorfa í búðarglugg-
ana; þeir voru ekki einungis eitthvað ann-
arlegir, heldur og beinlínis leiðinlegir. Þeg-
ar hún var komin einn hring, vissi hún
enn ekki, hvað hún ætti af sjer að gera,
svo að hún tók annan hring til. Smám
saman tók skap liennar að breylast, hvort
það nú liefir verið af áreynslunni, og nú
fann hún lil leiði — ekki þó sjálfrar sín
vegna, heldur var þetta einskonár iðrun
eftir framkomuna við frænku, og jafnvel
við Villa Frikk. Og nú, þegar skapið var
lekið að mýkjast, fór að koma betra skipu-
lag og aðgreining á tilfinningar hennar og
meira að segja tók henni að detla Kobbi
Dorta í hug, og hún fann jafnvel Ul löng-
unar til að sjá hann. Bara hún gæti nú
hitt hann af tilviljun og ef liann svo kæmi
til hennar og heilsaði lienni, eins og ekk-
ert hefði í skorist — það yrði yndislegt!
Fyrir það myndi hún jafnvel vanrækja
álið! í safnaðarhúsinu, hvað sem öllum lof-
orðum liði og 1‘ara í bíó með Kobba. O.g
áður en hún vissi af sjálf, var hún komin
móts við húsaþyrpingu Dorta gamla, nið-
ursokkin í þessar hugsanir, og livað verða
myndi ef hann nú lcæmi sjálfur beint í
flasið á henni.
Hún var næstum komin að dyrunum á
skrifstofu Dorta, þegar henni snerist hug-
ur og hún tók að hugsa með sjálfri sjer:
„Hvað er jeg eiginlega að gera? Jeg' er að
hlaupa á eftir karlmanni, eins og vergjörn
vinnukona. Jeg ætli að skammast mín. Og
til hvers er jeg svo sem að því? Ekki vil
jeg giflast honum og get heldur ekki. Svei
mjer ef jeg held ekki, að jeg sje að verða
vitlaus!“
Hún flýtti sjer að breyta um stefnu, en
sneri þó hvorki lieim nje heldur i áttina til
safnaðarliússins, heldur inn í Bostonhúð-
ina, hinu megin við götuna, og hugsaði
með sjálfri sjer: „Þarna get jeg slaðið í
dyrunum og sjeð, þegar hann kemur út.“
En þegar inn var komið, varð hún að
kaupa eitthvað, þvi að hún þekti báðar
stúlkurnar íyrir innan búðarborðið. Hún
heilsaði þeim því glaðkiakkálega og spurði
eftir tvinna, sem álti að eiga við eitthvert
kjólefni, sem hún reyndi að lýsa með
grunsamlegri nákvæmni og taugaóstyrk,
því að' aldrei mátti liún hafa augun af
dyrunum hinumegin við götuna. Hún fjekk
siná-sting í hjartað, nú þegar hún tók eftir
því, sem hún liafði ekki sjeð fyrr, sem sje
grænum bíl, sem stóð skamt frá dyrunum.
Eftir það dugði ekki einu sinni lýsingin á
þessum dularfulla kjól, heldur varð lmn
að kaupa keflið, því hún átti ekki fvrir
öðru eða meiru, lcveðja búðarstúlkurnar
og ganga út, vel vitandi að þær færu að
tala um hana sín á milli, jafnskjótt og hún
væri komin út úr dyrunum.
Þegar út kom, gekk hún, næstum í
leiðslu, beint yfir strætið. En í sama bili
sem hún steig upp á gangstjettina hinu-
megin, lcom Kobbi út úr aðaldyrunum og
gekk yfir að nýja bílnum. Þegar liún sá
hann, liefði hún helst viljað gert tvent í
einu: hverfa niður í jörðina, en samtímis
lilaupa til Kobba og friðmælast við liann.
En þegar til framkvæmdanna kom, gerði
hún hvorugt. Stansaði aðeins og stóð á
stjettarbrúninni, eins og bjáni, og skamm-
aðist sin niður í tær. En verst var þó að
vita alls ekki, livort hann sæi hana eða
ekki, auk heldur, hvort liann vildi sjá
hana eða ekki. Hvað sem því leið, gekk
liann fram hjá lienni, sleig upp í bílinn
og ók burt. Hún stóð eftir, full viðbjóðs og
blygðunar og sagði við sjálfa sig: „Alveg
held jeg, að jeg sje orðin biluð! Jeg skal
aldrei tala við hann eða hugsa lil hans
framar!“
Meðfan liún var að hjálpa til við matar-
framleiðsluna í safnaðarhúsinu, hafði hún
slæman höfuðVerk. Hún reyndi að tala
ekki við neinn, en var samt eins altileg