Fálkinn - 03.07.1942, Blaðsíða 9

F Á L K. 1 N N
„Gott,“ sagði maðurinn,“ þaS
eru gestir hjá honum fyrir. Jeg
er staddur lijer ásamt nokkr-
um fjelögum mínum úr bæn-
um.“
Johnson læknir kinkaSi koíli.
Hann var aS reyna aS gera sjer
ljóst, hvaS eiginlega væri þarna
á seiSi, er hann elti manninn
inn í húsiS. Kunningjar úr bæn-
um voru ekki vanir aS koma
i óvæntar heimsóknir til manna,
sem áltu lieima í afkimum áslr-
ölsku skóganna. Líklega var
eitthvaS grunsamlegt viS þetta.
MaSurinn fór meS hann inn
langan gang og irin í stofu. ViS
dyrnar vjek liann til hliSar og
ljet Johnson fafa inn á undan.
Braley sat viS borSiS. Annar
maSur lá á gömlum hrosshárs-
sófa úl viS vegg og var breytt
áklæSi yfir liann. ÞaS var sótt-
hitaglampi í brúnum augum
hans og rauSir dílar í háSum
kinnum af hitasóttinni. ÞriSji
maSurinn stóS og studdist rijjp
viS þiliS. Hann var meS jarpl
hár og gráustu augun, sem
Johnson hafSi nokkurnlíma
sjeS. Þau voru grá og grimdar-
leg.
„Gott kvöld, Ted Braley,“
sagSi Jolison er hann kom inn.
„Jeg vissi ekki, aS þjer höfSuS
gesti fyrir.“
Braley leit á liina gestina,
hvern eftir annan, áSur en hann
svaraSi. Svo vætti liann þurrai-
varirnar meS tunguhroddinum
og svaraSi:
„ÞaS gleSur mig aS sjá ySur,
læknir — geriS svo vel aS fá
vSur sæti.“
Hann virlisl ætla aS standa
upp, en hætti viS þaS, þegar
maSurinn meS gráu augun
sagSi: „Hann getur fundiS sjer
stól sjálfur. SiljiS þjer þar sem
þjer eruS.“
Johnson læknir ljel sem hann
tæki ekki eftir ógnunarhreimn-
um í rödd mannsins og sagSi:
„ViljiS þjer gera svo vel aS
kynna mig, Braley?“
„Hann lieitir Burton,“ sagSi
Braley. Hann henti á manninn
í sófanum. „Þetta er. . . .“ Hann
þa,gSi.
„AfsakiS þjer,“ muldraSi
maSurinn nieð gráu augún. „Og
jeg heiti 0’Neill.“
„Og jeg heiti Arnold,“ sagöi
maSurinn, sem hafSi opnaS fyr-
ir lækninum. „FáiS þjer ySur
sæti!“
Johnson læknir dró aS sjer
slól meS fætinum og settist.
Hann fann, aS fern augu stöfSu
á hann. Hann varð þur í munn-
inum. Þögnin nnm ekki hafa
veriS lengri en nokkrar sek-
úndur, en Johnson lansl þaS
heil eilífS. Hann botnaSi ekki
i neinu ennþá ástæSunni fyr-
ir nærveru þessara þriggja
manna. En hann fann, aS þaS
var eitthvaS grunsamlegt og ó-
heillavænlegt viS þetta.
Hann leitaSi aS orSum. „Jeg
hefi orSiS fyrir óhappi,“ sagSi
hann og sneri sjer aS Braley.
„Jeg varS aS nauSlenda flug-
vjelinni minni á lækjarhakka
um átta kílómetra hjerna frá.
Og jeg verS aS snúa lienni til
þess aS geta lyft mjer aftur —
og til þess þarf jeg manna-
hjálp.“
„Mjer er vitanlega mesta á-
nægja aS hjálpa ySur, læknir,“
svaraSi Braley og reiuli augun-
um til mannanna þriggja, „en
jeg veit ekki. .. .“
Maðurinn, sem hafSi kallaS
sig O’Neill, kom til Johnson.
„Hver eruS þjer?“ spurSi
hann stult. „Hann kallaSi vSur
lækni, eruS þjer þaS?“
„Já.“
„ÞaS var gott. Okkur vantar
einmitt lækni."
„Varlega,“ sagSi Arnold.
„HvaS ætlarSu aS segja hon-
um?“
„Þegi þú,“ sagSi O’Neill byrsl-
ur. „Láttu mig um þaS. HeyriS
þjer læknir. ViS erum í klípu.
ViS rændum banka í Brisbane
fyrir tveimur dögum.“
„Já, jeg heyrSi um þaS í út-
varpinu,“ sagSi Johnson rólega.
„ÞiS drápu gjaldkerann mcS
skaminbyssuskoti."
„Hann var svo erfiSur,“ sagSi
O’Neill. „ErfiSir menn eiga á
hættu aS vera drepnir mun-
iS þaS! Nú, en þaS var ekki
þaS, sem jeg ællaSi aS lala
um.“
„Þjer ætliS víst aS segja mjer,
aö þjer hafiS lent hjer al' til-
viljun og álítiS, aS þaS sje góS-
ur felustaSur hjerna?" sagSi
Johnson.
„Já en þaS var meira,“
sagSi O’Neill og fór aS sófan-
um, þar sem Burton lá. Hann
tók ábreiSuna ofan af honum.
„KomiS þjer hjerna, læknir.“
Johnson stóS upp og gekk aS
manninum. VestiS og jakkinn
var linept frá — skyrtan var
ötuS í blóSi.
„Eins og þjer sjáiS, þá vorum
við ekki einir um aS skjóta.
Bankagjaldkerinn skaul fyrst
og hitli Burton. Er sárið hættu-
legt?“
„Jeg get ekki sagt um þaS
fyr en jeg hefi skoSaS þaS,“
svaraSi Jolinson. Hann stakk
hendinni í vasann. Bödd O’
Neills stöSvaSi hann.
„Jeg vil ógjarnan skjóta yS-
ur, læknir,“ sagSi hann. „En
jeg hika samt eklci viS þaS, ef
þjer reyniS nokkur undan-
hrögS. Hversvegna stunguS þjer
hendinni í vasann?“
„Til þess aS ná i áhöldin mín,“
sagSi læknirinn og brosti. „Þjer
þurfiS ekki aS óltasl jeg liefi
enga skammbyssu og liefi al-
drei átt.“
O’Neill kinkaSi kolli og benti
Jolinson, aS hann gæli byrjaS
á rannsókninni. Læknirinn
þagSi meSan hann var aS skoSa
sjúklinginn. ÞaS var mjög ó-
vandlega bundiS um sáriS meS
ljereftstusku. — Jolinson lclipti
sundur umbúSirnar og tók þær
frá. SáriS var svart af storkn-
uSu blóSi.
„Jeg þarf aS i'á heitt vatn,“
sagSi liann.
„ÞaS er lieitt vatn á katlin-
um á • eldavjelinni," sagSi Bra-
lev.
„NáSu í vatn, Arnold," skip-
aSi O’Ncill.
Arnold sótti vatniS og John-
son hreinsaSi sáriS. Svo mældi
hann hitann. Hann varS alvar-
legur á svipinn þegar liann las
á liitamælirinn. „Hm þaS er
ekki gott,“ sagSi liann i hálfum
hljóSum.
„HvaS er aS?“ spurSi O’Neill.
„ÞaS er þaS sem jeg er aS
reyna aS finna,“ svaraSi John-
son. Hann lagSist á linje fyrir
framan sjúklínginn. Burton
kveinaSi þegar læknirinn studdi
fingrunum á sáriS. lvúlan var
enn i sárinu, Johnson fann til
hennar. Eftir nokkrar mínútur
stóS hann upp og strauk sjer
hugsandi um liökuna.
„Jæja?“ Rödd O’Neills var ó-
þolinmóS.
Læknirinn sneri sjer liægt aS
lionum: „Hann er mikiS veik-
ur.“
„Veikur!“ ÞaS kom fyrirlitn-
ingarsvipur á O’Neill. „Jeg hcfi
sjeS menn, sem voru ver leikn-
ir en hann. Honum er svo sem
óhætt, bara ef lcúlan næst.“
„ÞaS er ekki sáriS, sem er
hættulegt .... en segiS þjer
mjer, drukkuS þjer og fjelagar
ySar valn á leiSinni hingaS?“
O’Neill og Arnold horfSu hver
á annan.
„Já, viS stöldruSum lijá á,
um 60 kílómetra hjeSan, og
drukkum.“
„GerSuS þiS þaS? VitiS þiS
ekki, aS maSur verSur aS liafa
gát á vatninu, sem maSur
drekkur hjer um slóðir? Maður
verður að sjóSa þaS áSur en
maSur drekkur þaS.“
„ÆtliS þjer aS halda lieilsu-
fræSifyrirlestur fyrir okkur?"
sagSi O’Neill hryssingslega.
„Nei,“ sagSi Johnson. „En
kunningi ySar er með tauga-
veiki.“
__ __ ___ t
Þessi fáu orð komu yfir þá
eins og þruma. Það var eins og
O’Neill stirðnaði af hræðslu,
Arnold tók ósjálfrátt hendinni
um barkann á sjor og Burton

reis upp við dogg í sófanum og
hneig niður aftur.
O’Neill rauf þögnina. „Jeg
hefi þá kanske taugaveiki líka?“
„ÞaS er ekki víst,“ sagði
Jolinson, eins og hann giiti þaS
einu. „Þessi maður,“ hann benti
á Burton, „var veikari fyrir
vegna sársins. Móttækilegri. Það
getur vel verið, aS þjer hafið
sloppið, jeg get ekki sagt um
það nema jeg rannsaki yður.“
„Gott, rannsakið þjer mig Jiá.
Eftir liverju eruð þjer að bíða?“
spurði O’Neill og gekk fram.
Johnson rannsakaði hann í flvti.
„Þjer eruð fílhraustur,“ sagði
hann svo. O’Neill fór burt en
Arnold gekk fram. ÞaS var
dauðaþögn i stofunni, meSan
Jolmson var að rannsaka hann.
„Og þjer hafið slop]iið lika,“
sagði harin að lokum. „Þið liafiS
svei mjer veriS lieppnir, báðir
tveir.“
Hann sá aS augu þeirra O’-
Neills og Arnolds mættust. Hann
vissi livað þeir voru að hugsa
um. O’Neill teygði fram hök-
una, köld og grá augun i hon-
um hvörfluðu til Burtons og
síðan til læknisins.
„Ilaldið þjer aS hann deyi,
læknir?“
Johnson ypti öxlum. „ Það er
ekki hægt að segja um það enn-
þá. Jeg skal reyna að hjálpa
honum eins og jeg get, en jeg
hel’i ekki blóðvatn hjerna með
mjei', eða annaS til að stemma
sligu við sjúkdómnum."
0,Neill horfði á Arnold.
„Jeg vil komast á burt hjeð-
an. Það er engin ástæða til að
eiga á hættu að smitast,“ sagði
hann.
„Jeg fer með þjer,“ sagði
Arnold.
Jolinson læknir hafði dregið
sig í hlje svo lítið bar á, svo að
hann var nú eklci lengur milli
mannsins i sófanum og þeirra
O’Neills og Arnolds.
„Þið ætlið að yfirgefa mig
skilja mig eftir?“ spurði Burton.
„Já, er það elcki sjálfsagt -
heldurðu að það hjálpi þjer
nókkuð þó að við fáum tauga-
veiki,“ sagði O’Neill.
Kinnarnar á Burton urðu
dreyrrauðar. IJöndin á lionum,
sem hafði legið úndir ábreið-
unni, kom fram krept um
skammbyssu.
„Reynið þið bara að strjúka
frá mjer,“ lirópaði hann, „þá
skýt jeg ykkur báða. ÞiS megið
ekki svíkja mig!“
Arnold stóð með hendurnar
á borðbrúninni. Hann var auð-
sjáanlega hræddur við ógnanir
fjelaga síns. O’Neill var hins-
vegar óhræddur. Hann skildi
jietta svo vel. Hann greip hend-
inni til vasans, þar sem hann
Frh. á bls. lí.