Fálkinn - 14.08.1942, Síða 4

4
F Á L K I N N
Þegar
Adolf Hitler.
r
I. apríl 1932, fjekk jeg suður i
Tyrol boð um að koma til
Berlín, því að Röhm, skipulags-
stjóri nasistaflokksins óskaði
að tala við mig sem fyrst. Jeg
fór til Berlín seinni partinn í
apríl. Pabst majór stefndi okk-
ur Röhm saman á Hotel Kaiser-
hof. Jeg varð mjög forviða, er
jeg sá að Himmler var þarna
viðstaddur. Mjer var ekki enn
ljóst, bvað Röhm lá svona á að
tala við mig um.
Hann hóf viðræðurnar með
því að segja að sem foringi S.A.
óskaði liann að kynnast mjer,
sem foringja vopnaðrar lireyf-
ingar, því að stjórnmálamenn-
irnir mundu aldrei komast að
samkomulagi um neitt. Hann
taldi það mjög mikilvægt frá
hernaðarlegu sjónarmiði að
samvinna gæti tekist með sjer
og hinum austuriska landvarn-
arflokki (Heimatschutz). Heim-
atschutz væri í hans augum af-
armikilsvert landvarnarlið, sjer-
staklega vegna þess, að svo
margir bændur væru í því.
Þetta var eiginlega það inerki-
legasta, sem liann hafði að
segja mjer. Hann spurði mig
einnig, hvort jeg væri í sam-
bandi við þjóðernissinna i Ung-
verjalandi, og bvort jeg gæti
komið á hernaðai’bandalagi
við Gömbös, sem þá var enn
hermálaráðherra Ungverja.
Jeg komst ekki að þvi fyr cn
löngu síðar, að um þessar
mundir hafði Röhm í huga að
koma á breiðfylkingu allra sjálf-
boðaliðsflokka þjóðernissinna i
Þýskalandi, Austurríki og Ung-
verjalandi, og hugsaði sjer að
þessir hervæddu flokkar næðu
eirflskonar einræði. Verið getur,
að nærvera Himmlers hafi
varnað þvi, að hann segði það,
sem honum bjó í brjósti. Jeg
var líka varkár og svaraði að-
eins óbeinlínis. Himmler sagði
jeg hitti Hitler
Eftir Starhemberg fursta.
STARHEMBERG fursti hafði á árunum eftir 1920 kynst klíku
Hitlers í Þýskalandi. Síðar skildi með þeim, og- á árunum 1932
—36 varð Starhemberg1 mikill áhrifamaður í Austurríki sem
foringi „Heimatschutz“, fasistaflokks, sem Mussolini studdi með fje,
til þess að vinna á móti hinu vaxandi gengi Hitlers. Var Starhem-
berg varakanslari í stjórn Dollfuss og Schuschniggs. En þegar
Hitler tók Austurríki varð Starhemberg útlægur og eignir hans
gerðar upptækar. 1 byrjun stríðsins gekk hann í franska flugher-
inn, og flýgur nú í her frjálsra Frakka í Afríku. Hjer segir frá
síðustu samfundum hans og Hitlers, árið 1932.
varla nokkurt orð; bar aðeins
fram nokkrar spurningar við-
vikjandi ýmsu, sem bafði gerst
i Austurríki, og á þeim sá jeg
að bann hafði eigi aðeins á-
huga fyrir þeim málum lieldur
fylgdist líka vel með.
Þegar við Pabst major (sem
einnig var líka viðstaddur)
böfðum kvatt og vorum að fara
út mættum við Adolf Hitler
fram við dyraþrepin. Hitler
þekti mig:
„Góðan daginn! Jæja, svo að
þjer eruð staddur í Berlín?
Ætlið þjer að standa lengi við?“
„Nei,“ svaraði jeg. „Aðeins
stutt.“
Hitler svaraði: „Ilefir ekki
Ilelldorf greifi minst á við mig,
að við ættum að hittast. (Ilell-
dorf var þá aðjútant Hitlers).
Mig rámar í, að hann hafi á-
kveðið fund með okkur.“
„Ekki veit jeg neitt til þess,“
sagði jeg. Jeg var að tala við
Röhni áðan, en meira veit jeg
ekki um neina fundi.“
í sama bili gekk bópur ungra
mana frambjá, jeg beld að þeir
hafi verið búlgarskir stúdentar.
Hitler sneri frá og talaði noklc-
ur orð við þá. Pabst majór
hvíslaði að mjer: „Skiljið þjer
ekki — hann vill tala við yður,
þó liann kunni ekki við að
segja það.“
Hitler sneri sjer nú að okkur
og hætti við: „Jæja, þetta er
kanske misminni, en mig minti
endilega að Helldorf segði, að
þjer þyrftuð að tala við mig.“
Jeg svaraði: „Það er mis-
minni. Jeg hefi ekki talað við
IJelldorf greifa.“
Hitler kvaddi mig svo með
handabandi og jeg fór út af
Hotel Kaiserhof. En jeg var
varla kominn inn í gistihús mijt
þegar Josias Waldeck-Pyrmont
fursti, annar aðjútant Hitlers
hringdi og spurði hvort bann
mætti tala við mig. Hann kom
og sagði:
„Manitu (það var Hitler oft
kallaður meðan bann var að
brjótast til valda) þarf að lala
við yður. En það verður að
vera með leynd, þvi að hann
vill ekki, að austurríski flokk-
urinn frjetti af því, vegna þess
ama, sem þjer hafið orðið fyrir
hjerna. Foringin veit hve mikil
fífl nasistaleiðtogarnir í Ausl-
urríki eru. Hann langar til að
tala breinskilningslega við yður
um málið. Hann metur yður
nnikils. Þegar öllu er á botninn
hvolft finsl okkur þjer vera
gamall fjelagi úr upphlaupinu
1923. Jeg býst við að þjer liafið
gott af að tala við foringjann."
„Jæja,“ svaraði jeg, „hvenær
á það að vera?“
„Klukkan 9l/> í fvramálið, á
Ilotel Kaiserhof."
Morguninn eftir kom jeg inn
í aðjútantastofuna nokkrum mín-
útum fyrir hálftíu. Þeir afsök-
uðu kurteislega, sögðu að IIill-
er væri vant við látinn sem
stæði — hvort jeg gæti biðið
nokkrar mínútur?
„Farið þjer inn um næslu
dyr og þar hittiö þjer gamlan
kunningja,“ sagði einn af S.S.-
liðsforingjunum við mig.
Jeg fór þangað. Þetta var ein
að móttökustofunum á Iíaiser-
bof — fóðraðir veggir, ábreiður
á öllu gólfinu — alt eins og á
lúxushótelli. Það var skrítið að
sjá í þessu umhverfi lítinn ótút-
legan mann í brúnni skyrtu,
reiðbuxum og svörtum bnjestíg-
vjelum, sem lá á silkiáklæðinu
á rúminu og var að háma í sig
mat. Við rúmið stóð skutull
með köldu keti, brauði og
smjeri, vínflösku í kæli og'
grapefruit. Hann notaði hvorki
hníf nje gaffal en stífði ketið
úr bnefa og drakk stóra tevga
af stútnum.
Þegar jeg kom í dyrnar rak
bann upp tröllahlátur og sagði
á skíru Bæjaramáli: „Nú er jeg
hissa. Hvaðan kemur Starhem-
berg? Það var gaman að sjá
yður aftur.“ Jeg þekti manninn
undir eins; þetta var Sepp
Dietrich, og við höfðum hitst
í sjálfboðaliðsflokknum Freie
Korps. Þegar hann kom aftur
síðast.
Itimmler, forseii Gestapo.
úr áróðursferð sinni um Efri-
Slesiu lieim til Miinchen hafði
hann verið umbúðamaður lijá
útgáfufirmanu Eher, þar sem
Völkischer Beobachter var síð-
an gefinn út.
Þetta var ekta bæjerskur ær-
ingi, gjörómentaður og stund-
um nokkuð svolalegur. Hann
hafði verið undirforingi í heims-
styrjöldinni en í Freie Korps
hafði hann, að mig minti,
stjórnað riðli og stundum vak-
ið athygli fyrir fífldirfsku og
kæruleysi. Mjer þótti skrítið að
liitta hann á þessum stað.
„Sæll og blessaður, Sepp. Líf-
ið virðist leika við þig.“
„Sæmilega. Veistu að jeg er
orðinn ríkisþingsmaður og einn
í flokki Hitlers. Við þurfitm
ekki að kvarta — aðeins full-
mikið af þessum járnbrauta-
ferðalögum, sífeldar ferðir milli
Berlín og Munchen og þau eru
talsvert lýjandi."
„Þú virðist hafa öll þægindi
hjerna?“
„Já, það er ekkert úl á það
að setja. Við höfum fengið heila
liæð handa okkur og svo hafa
þeir meira að segja bygt handa
okkur. Við erum að eignast
stórhýsi hjerna í Berlin. En
þetta kostar nú skildinginn, því
að við lifum lijer ókeypis og
þurfum ekki að borga fvrir
neitt.“
„Hver borgar þetta alt. Það
hlýtur að kosla einhver reiðinn-
ar ósköp.“
„Hver borgar — livað ætli
jeg vili það. Hitler borgar
hjerna, en einhversstaðar hlýt-
ur hann að fá peningana. En
mjer kemur það ekkert við.“
Svo töluðum við um gamlar
endurminningar. Mintumst á
Austurríki, og Sepp liafði lieyrt
að við ættum í brösum við nas-
istana þar, en var á mínu máli
og móti þeim.