Fálkinn - 14.08.1942, Blaðsíða 8

8
FÁLKINN
í INDVERSKUM BUNGALOW
ÞAÐ ERU FÁAR PERSÓNUR f
ÞESSARI SÖGU — EIGINLEGA
EKKI NEMA HANN OG HÚN. EN
UMHVERFIÐ ER INDVERSKUR
FRUMSKÓGUR MHÐ ÓTAL HÆTT-
UM.
CHEILA LONG starði út yfir ind-
^ verska landslagiS, sem þaut
fram hjá klefaglugganum- í járn-
brautinni. Þessi járnbrautarferð neS-
an frá hafnarborginni og inn í
skóga var sannarlega þreytnndi.
She'.la hafSi veriS á ferS allan dag-
inn í gær og í alla nótt.
En nú var þessi langa ferS bráS-
um á enda. Næst átti lestin aö
staldra á lítilli stöS i frumskógin-
um og J^ar mundi bróSir Sbeilu
vera til taks og taka á móti henni.
Hún fann aS lestin var farin aS
hægja á sjer.
Og Jægar lestin rann inn á stöS-
ina beygSi Sheila sig út um glugg-
ann og skimaSi eftir Jimmy.
Fyrir nokkruin vikum hafSi hún
veriS í Englandi en J)á liafSi komiS
brjef frá Jimmy, sem var þess efrtls
aS hún ferSbjó sig þegar og tók sjer
fari meS l'yrsta skipi til Indlands.
Jimmy var umsjónarmaSur af-
skektrar plantekru og hafSi skrif-
aS systur sinni og beSiS hana aS
koma og verSa ráSskona hjá sjer.
Sheila varS vonsvikin þegar hún
kom á stöSina. Hún gat hvergi
sjeS Jimmy. AuSvitaS mundi hann
koma von bráSar, en henni þótti
miSur aS liann skyldi ekki vera til
taks aS taka á móti henni. Hún
tók saman föggur sínar og steig út
úr lestinni. Fór aS flutningsvagn-
inum til aS líta eftir aS kofforlin
hennar væri tekin út. Sheila var
ung og ljóshærS og virtist föl inn-
an um hitt fólkiS á stöSinni. ÞaS
höfðu komiS tár fram í augun á
henni þegar hún fann ekki Jim.
En þó að liún væri lagleg og
veimiltituleg var hún alls ekki úr-
ræSalaus vandræSagepill. Hún flýtti
sjer sem sagt aS flutningsvagnin-
um og sá um, aS koffortin hennar
væru tekin út. Hún kunni ekki
stakt orS i indverskum málum, en
gerSi sig skiljanlega meS brettum
og beiidingum.
StöSin var eiginlega ekki annaS
en stór skúr og bak viS hann voru
nokkrir sefkofar — Jiorp þeirra
innfæddu. Þetta var einn af út-
vörSum siSmenningarinnar. Lestin
fór ekki Jengra en þangaS og skáli
Jims var fimtán kílómetra undan.
Hann liafSi lofaS lienni aS vera
lil taks á stöSinni með tvo hesta
handa þeim og uxavagn undir
flutninginn. Sheila leit kvíðin á
klukkuna. Ef hún bara hefSi getaS
skilið livaS fólkið sagði við hana
og fengiS skýringu á hversvegna
bróðir hennar var ekki kominn.
Ilún gekk hnípin inn í biðstofu-
skonsuna á stöðinni og þar var
molluhiti. En hún hafði ekki setiS
lengi þegar dyrnar opnuðust og
stöðvarstjórinn kom inn. Hann var
Iiidverji og var í einkennisbúningi,
en Sheilu til mikillar liugnunar gat
hann talað bjagaða ensku.
„Ungfrú Sahib óskar máske að
riða burt og hitta bróður sinn?*'
sagði hann og horfði spyrjandi á
hana.
Hann hafði auðsjáanlega getið
sjer til að hún væri systir Jims.
Sheila hafði oft riðið hestum föð-
ur síns heima í Englandi og varð
þessari uppástungu fegin. ÞaS væri
betra að riða á móti Jim en að
biða eftir honum þarna á stöðinni,
„Það er ekki nema einn stígur
að skálanum hans/1 sagði stöðvar-
stjórinn. „Bara einn — svo að þjer
getið ekki vilst.“
Hann tor á burt til þess að út-
vega henni liest og á meðan fór liún
i reiðföt og löng ferðastígvjel.
Stöðvarstjórinn tók viS farangri
hennar til geymslu og er hún hafði
hlustaS á lýsingu hans á götunni
sem hún ætti að fara, settist hún
á bak. Von bráðar var stöðin og
litla þorpið horfið sjónum og hún
reið alein gegnum frumskóginn.
Það var nokkuS heitt. Þó aS
hún væri meS sólhjálm þá brann
hún í framan og hitinn írá þurri
jörðinni kvaldi hana. Hún gladdist
í livert skifti sem gatan lá inn i
skuggana af stærstu trjánum.
Nálæjgt fjórum kílómetrum frá
stöðinni kom hún að á. Það hafði
ekki rignt í marga mánuði svo að
það var sáralítið í ánni. Hún lið-
aðist ofur meinleysislega milli
klappa og inalarkamba og Sheila
sá i botn. Hún koinst slysalaust
yfir og hesturinn hennar hafði sig
upp á malarkambinn fyrir handan.
Hún reið götuna áfram inn í frum-
skóginn — áfram og áfrain! Og
ennþá var Jim livergi að sjá.
Einum kilómetra lengra undan
fór hún fram hjá fyrsta mannabú-
staðnum síðan á stöðinni. Þetta
var bungalo-w, sem lá einstakur
milli trjánna skamt frá götunni.
Jimmy hafði sent henni myndir af
sinum skála og þessvegna sá hún
þegar, að þetta var ekki bústaður
hans.
Hver skyldi eiga heima þarna.
hugsaði hún. Þarna var enga sál að
sjá hvorki úti eða inni. Og þetta
fanst henni einkennilegt Jjví að oft-
ast voru innfæddir þjónar á stjái
kringum indverska skála, jió að
húsbóndinn væri ekki heima.
Sheila reið áfram. Eftir dálitln
stund heyrði hún niðinn í annari
á skamt framundan. En nú fór
hjarta hennar að slá örara, því að
þetta var ekki sami hægi niðurinn
og í ánni, sem hún hafði farið yíir.
Þetta var hljóð ólgandi hávaða og
fossafalla.
Hún gaf hestinum lausan tauminn
og eftir skamma stund var hún koni-
in á árbakkann. Sá hún nú, að það
var ekki að ástæðulausu sem lienni
hafði fundist hljóðið ískyggilegt. í
stað lítillar ár, sem var auðriðin,
sá hún nú framundan sjer ólgandi
fljót, sem sogaðist áfram i strengj-
um svo aS drýldi á bárunni. Og
hún tók von bráðar eftir að áin
var í vexti. ÞaS liafði vafalaust
komið úrhellis rigning einhvers-
staðar inni í Jandi þar sem hærra
var, svo að vöxtur liafði hlaupiö í
ána. Sheila liafði heyrt getið um
skyndileg skýjaföll upp til fjalla,
sem gátu orðið til þess, að vatnföll
urðu ófær á svipstundu.
Meðan hún dokaði viS á bakk-
anum og var aS jeta sig sundur og
saman um hvort það væri þorandi
aS sundríða ána, sá hún stóran
írjábol koma á fleygiferð niður
strenginn. Hann kastaðist af afli á
klöpp, hringsnerist og flaut svo á-
fram. Sá hún fram á, að sömu með-
ferð mundi hún og liestur hennar
sæta ef liún legði í ána. Hún mundi
drepa bæði sjálfa sig og hestinn ef
hún revndi aS komast yfir
Hún starSi á götuna sem hún sá
á hinum bakkanum. En hvergi gat
hún sjeð Jimmy. Hún átti elcki
annars kost en að snúa við og sofa
um nóttina i biðstofunni á járn-
brautarstöðinni,
Og Sheila sneri við og fór til
baka sömu götuna og *hún hafði
komið. Hún fór aftur fram Iijá
skálanum afskekta og hjelt áfram
áleiðis til stöSvarinnar.
En nú lieyrði liún aftur niðinn
af vatnsflaumi framundan sjer. Ilún
fjekk hjartslátt þegar hún nálgað-
ist l'yrri ána, og sjer til mikillar
skelfingar sá hún, að Jiar var ekki
lengur sama saklausa sprænan,
sem hún hafSi riðiS áður. Áin var
orðin að fljóti og hakkafull. Vatns-
elgurinn sópaðist áfram á fleygi-
skyrluermunum. Sem snöggvast
varS augnaráðið milt og viðkvæmt.
En Dick Miller hai'ði ekkert við
ungar stúlkur að gera og viðkvæmn-
in hvarf aftur úr augunm.
„Halló!“ sagði hann. Röddin var
djúp og sterk.
Sheila glaðvaknaSi. Þegar hún
kom auga á manninn kom hræðslu-
svipur á andlitið og hún spratl
upp af rúminu.
„HvaSan komið Jijer?“ ' spurði
Saga eftir Norah Burke.
ferð, alveg eins og í hinni ánni, og
hoðaföllin köstuðust upp á hakk-
ana. i Stórar trjágreinar og heilir
trjábolir, sem áin hafði rifiS upp
með rótum, soguðust áfram, köst-
uðust upp á klappirnar og flutu
svo áfram á ný.
Slieila stóð þarna mállaus af ótla
og starði á ána. Hún var innikróuð
miíli tveggja fljóta — fangelsuð í
skóginum.
^Svo mintist hún afskekta skál-
ans sem hún hafði farið fram hjá.
Ilún sneri hestinum og þegar hún
staðnæmdist eftir nokkra stund
við svalirnar á skálanum tók hún
höndunum um munninn og kallaði:
„Halló! Er nokkur heima hjerna?“
Ekkert svar. Sheila fór af baki,
batt hestinn við trje og gekk Jjrep-
in upp á svalirnar. Það var dauða-
þögn.i húsinu, en þó benti alt á
að Jiað væri bygt, en að eigandinn
væri ekki lieima.
Sheila fór til hestsins aftur og
leysti liann. Hún fann sjer forsælu'
blett bak við húsið, batt liestinn
liar, vatnaði honum og gaf honum
hey. Svo fór hún inn i húsið. Hún
var soltin og Jireytt og kvaldist af
hita. Tithugsunin um mat, drykk
og svefn var freistandi. Hún fór að
leita að einhverju matarkyns og
fann loksins niðursuðudósir.
„ÞaS hlýtur aS vera karlmaður,
sem á heima hjerna,“ hugsaði hún
brosandi. Karhnenn sem lifðu ein-
ir notuðu niðursuðu til matar. ÞaS
var hvorki vistlegt nje vel um geng-
ið í skálanum. Engin tjöld fyrir
ghiggunum og óþveginn borðbún-
aður i eldhúsinu. Engin lök í rúm-
inu heldur grófgerðar værðarvoðir.
Sheila Jivoði upp í eldhúsinu er
hún hafSi fengið sjer bita og tók
svo til í svefnlierberginu. Hún ætl-
aði sjer að leggjast fyrir í rúminu
og hvíla sig, án Jiess að sofna.
Undir eins og hún heyrði umgang
ætlaði hún sjer að fará upp úr rúm-
inu aftur.
En þetta ltafði verið erfiður dag-
ur. Hitinn og áreynslan hafði gert
hana Ijemagna, svo að hún hafði
naumast hallað sjer úl af fyr en
hún var steinsofnuð.
Ilún svaf enn þegar fótatak heyrð-
ist úti á svölunum. Hún vaknaði
ekki einu sinni Jiegar maSurinn
kom inn í svefnlierbergið og rak
upp undrunaróp þegar hann sá
!ivað var í rúminu lians.
Sheila var Ijómandi þarna sem
hún lá sol'ándi. Bjarta hárið meS
meðfæddu liðunum var eins og
geislabaugur kringum andlitið. Hún
hafði aðra hendina undir rjóðri
kinninni og brosti i svefni.
Maðurinn stóð um stund hreyf-
ingarlaus og horfði á hana. Hann
var liár og þreklegur og sólbrend-
ur. Khakiskyrtan lians var opin í
liálsmálið og hann hafði brett upp
Dick Miller óþjáll.
Sheila sagði honum stamandi
hvernig á ferðum hennar stæði, og
hversvegna hún liefði leitað skjóls
í skálanum hans.
„En jeg — jeg vona, að jeg geti
haldið áfram fljótlega,“ sagði hún.
„Undir eins og önnurlivor áin er
orðin reið.“
Hún lijelt að árnar mundu fjara
jafn fljótt og jiær höfðu vaxið.
„Það merkir Jiað, að þjer verðið
að dvelja lijer um sinn,“ sagði Dick
Miller kuldalega. „ÞaS hefir verið
stórkostlegt skýfall uppi i fjöllum
og Jiað verður að minsta kosti vika
þangað til Jiað minkar svo í ánum
að þær verði reiðar. Og JiaS getur
orðið miklu lengra.“
,,Æ, haldið þjer liað?“ sagði
Sheila í örvæntingartón. Hún var
' lokuð inni milli tveggja fljóta, og
ef Dick Miller Ijeði henni ekki
húsaskjól vissi hún ekki hvað til
bragðs ælli að taka. „Jeg vona —
að Jijer viljið — lofa mjer að vera?"
stamaði lnin.
„Vitanlega fáið Jijer að vera,“
svaraði hann algerlega alúSarlaust.
og svo hjelt hann áfram meS sömu
kuldalegu röddinni: „Haldið þjer
að jeg ætli að reka yður út i frum-
skóginn En þjónarnir mínir, Jirir,
eru í næsta innfæddraþorpi og hafa
auðvitað tepst Jiar, svo að við verð-
um að vinna öll húsverkin sjálf.“
Sheila var ekki hrædd við það
— livert á móti hafði liún hugsað
sjer að taka að sjer innanhúsverkin
í skálanum til Jiess að borga fyrir
vistina. Fyrst tók hún nú fram lök
og koddaver, sem hann liafði geymt
inni i skáp. Þarna var iika beddi
sem ekki liafði verið notaður og
var hann settur upp úti á svölunum
fyrir Dick.
Bak viS eldhúsið, sem var lítiil
kofi er stóð út af fyrir sig, fann
Sheila hænsnahús og tvö egg í
hreiðri. Þarna voru líka geitur i
tjóðri. Sheila einsetti sjer, að Dick
skyldi fá mat sem líonum likaði
svo vel, að honum Jiætti vænt um
komu hennar JiangaS. Við liænsna-
húsið voru beð með grænmeti með
rauðleitum blöSum. Hún framreiddi
þau eins og spínat. Kartöflurnar
skar hún i Jiunnar sneiðar og
steikti þær. Þegar hún hafði borið
á borð var JiaS girnilegra en þaS
hafði verið nokkurntima áður.
Sheila liafði fundið bláan dúk og
hafði fágað hnifa, skeiðar, gaffla
og glös svo að Jiað stirndi á Jiað.
Og saltið hal'ði hún setl í saltskál
i stað þess að koma meS Jiað í um-
búðunum. Þar var glóðarbakað
brauð í stað venjulegra brauðsneiða.
Þegar Dick settist viS Jietla
snyrtilega borð og fann ilminn af
listugum matnum gat hann ekki stilt
sig um að Jíta aðdáunaraugum til
Sheilu. Svona máltið hafði liann
ekki fengið lengi.