Fálkinn - 14.08.1942, Síða 9

FALKINN
9
ÁSTRALÍUMENN SMÍÐA SKIP.
í Ástmlíu hcifa vcrið setlar upp margar nýjar skipasmíða-
stöðvar og þar cr nnnið af kappi að því, að smiða ný skip
og bregta etdri skipum þannig, að þau verði notuð til hern-
aðarþarfa, Ilafa hin nýju skip frá Ástralíu reynst ágæilega. —
Hjer er mgnd af skipasmíðastöð frá Ásralíu. Er verið að
bregta skipinn, sem þar sjest, i tundnrduflaslæðara.
„ÞaS eru ár sí'ðan jeg liefi fengið
svona góðan mat/‘ sagði liann og
vöddin var ekki nœrir eins kuldaleg
og vant var. „En þjer verðið að
spara brauðið — við fáum ekki
brauð aftur fyr en hlaupið cr úr
ánn:.“
„Jeg get bakað einskonar smá-
brauð —• og ef jeg hefði haft ger
gœli jcg vel bakað venjulegt brauð
—- en einhver ráð skal jeg hafa.“
Svo tók hún af borðinu og þvoði
upp. Dick liauðst ekki iil að lijálpa
lienni. Hann var að því kominn að
gera það en liætti við — hún
mundi liklega ekki kæra sig um
að hafa liann hjá sjer í eldhúsinm
ekki vinsamlegar en hann bafði
tekið á inóti henni.
Hann heyrði að hún söng meðan
hún var að þvo upp. Röddin var
lagleg og liann kannaðist við lagið.
Hann hafði aldrei gert sjer grein
fyrir livað það var að hafa stúlku
í húsinu, konu, sem brcytti húsinu
í heimili. Meðan liann stóð úti á
svölunum og starði út i dimman
frumskóginn undir stjörnubjörtum
himni, var hann að hugsa um
Sheilu. Ilann hafði tekið eftir live
liún hafði fallegar hendur og live
fimlega henni tókúst húsverkin.
Og maturinn — iþessi ágæti matur
— sem hún hafði búið til úr engu,
að kalla mátti ......
Alt í einu kom bún út á sval-
irnar.
„Rúmið yðar cr tilbúið,“ sagði
iiún. „Hvenær viljið þjer fá morg-
unmatinn í fyrramálið‘?“
„Þegar yður þóknast," sagði
hann. Þetta var i fyrsta skifti sem
hann sýndi henni nærgætni og
virðingu. „Viljið þjer — viljið þjer
ekki koma hingað út og tylla yður
dálitla stund? Það er svo svalt
hjerna.“
„Þakka yður fyrir — en jeg er
þreytt og ætla snémma á fætur i
Xyrramáiið.“
Ilann varð angurvær þegar hún
bauð góða nótt og fór inn.■ Hann
langaði að liún hefði slaldrað við
á svölunum og talað við hann. En
í sömu svifum og jiessari hugsun
skaut upp ]iá vísaði iiann henni á
bug. Hann minti sig á að hann
liefði ekkert við kvenfólk að gera.
Hann liafði heitið sjáifum sjer því
að láta sig alt kvenfólk einu gilda
l'ramvegis. Fyrir löngu hafði ung
siúlka, sem liann elskaði leikið
liann svivirðilega grátt, og síðan
liafði hann forðast kvenfólk. Hann
hafði lifað út af fyrir sig í þessum
óvistlega skála úti i frumskóginum
í mörg ár og hann liafði aldrei
iðrað þess. Hann liafði nóg að
hugsa — um mælingarstarfið, sem
hann hafði tekist á liendur fyrir
stjórnina.
Morguninn eftir stóð árbíturinn
tilbúinn á borðinu klukkan sjö.
Sheila hafði vaknað snenuna.
Hún hafði sofið í náttfötum af Dick
og uppgötvað að þau voru rifin.
Hver veit nema jiað væri fleira af
fatnaði hans sem þyrfti að gera við.
Þegar Dick var farinn fór Sheila
að atliuga fatnaðinn hans. Sumir
klæðnaðijrnir voru svo lasburða,
að það var margra daga verk að
gera við þá. En henni þótti vænt
um það — hún hafði nóg að gera
meðan liún yrði að biða þarna.
Hún jivoði, pressaði og strauaði það,
sem ekki þurfti viðgerðar, en tók
hitt frá. í skálanum vor ekki nema
stórar nálar og fátt til saumaskap-
ar en liún notaði það eins vel og
henni var unt.
Svo fór hún að hugsa um glugga-
Ijöld í skálann.
Hún ieitaði í skápnum og fann
loks gömul lök, sem ekki var hægt
að nota lengur. En kanske væri
hægt að nota þau í gluggatjöld til
bráðabirgða? Og síðar, þegar hún
væri sest að hjá bróður sinum, greti
hún ef til vill fengið viðeigandi
glúggatjöld og gefið Dick — fyrir
uppihaldið.
Svona atvikaðist jiað, að gamli
skálinn varð vistlegri með hverj-
um deginum. Herbergin voru hrein
og þokkaleg og all varð lieilt, sem
áður var rifið. Sheila gekk oft út í
skóginn og tíndi blóm, sem hún
lók með sjer heim i skálann.
En hún gætti þess vandlega að
flækjast ekki fyrir Dick. Hún bar
aldrei upp vandkvæði sín fyrir
honum og bjargaðist af eigin ram-
leik eins og hún gat. Stundum kom
liann lieim með villibráð, sem liann
hafði skotið og hún matbjó hana.
Það kom varla lyrir að hún notaði
niðursoðinn mat.
Dick Miller gekk engap veginn
dulinn þeirrar breytingar, sem orð-
in var á högumfhans og heimiii.
En þó að þetta væri alt til stór-
bóta var það þó ekkert hjá þvi að
hafa Sheilu nærri sjer þarna i skál-
unum.
Dick liafði verið einn svo lengi
að liann hafði gleymt livernig
falleg kvenrödd hljómaði .... hann
hafði gleymt þeirri gleði, sem ná-
visl kvenna veitir manninum.
Og þó að Sheila væri lítið nærri
honum, vegna þess að hún óttaðist
að vera honum til ama, talaði hún
þó greiðlega við hann þegar hann
ávarpaði hana að fyrra bragði.
Hann var ávalt. liljedrægur við hana.
Það væri heimska að verða ást-
fanginn af henni, sagði hann við
sjálfan sig aftur og aftur. Hún niundi
bregðast honum fyr eða síðar.
Þeim liafði verið það ljóst siðan
í'yrsta daginn að Jimmy Long mundi
liafa áhyggjur af systur sinni og
kveljast af óvissunni um, hvað af
lienni hefði orðið. Á liverjum degi
riðu þau Sheila og Dick að báðum
ánum i þeirri von að sjá einhvern
fyrir liandan, sem vissi hvar Jimmy
væri og gæti komið boðum til lians.
Dick var farinn að lilakka til þess-
ara daglegu útreiða með Slieilu.
Fyrstu dagana riðu þau þegjandi.
Dick hafði heitið sjer því að ieita
aldrei vinfengis við stúlkur framar.
Og þegar Sheila stalst til að líta á
hann og sá alvarlegt og þungbúið
andlitið þorði hún ekki að segja
orð við hann. En eftir nokkra daga
fór Dick að segja orð og orð á
stangli, þó að röddin væri þurleg
að vanda. Og þegar hann heyrði
milda og róiega rödd liennar lang-
aði liann mest til að hún hjeldi á-
lram að tala, svo að hann gæti
hlustað á þegjandi.
Þegar jiau komu niður að ánni
sjötta daginn sáu jiau innfæddan
mann hinu meginn, sem var að
skera gras. Dick hrópaði til lians
og maðurinn svaraði á indversku.
„Hvað segir hann?“ spurði Sheila.
„Hann segist skulu koma boðuin
til bróður yðar um að þjer sjeu.ð
á vísum stað,“ sagði Dick. „Hann
segir, að bróður yðar hafi ekki kom-
ist á móti yður á stöðina vegna
vatnavaxtanna og að liann hafi
verið mjög kviðinn út af yður.“
Sheila varp öndinni. Hcnni Ijelti
því að nú vissi Jimmy að hún var
lifandi og að ekkert amaði að lienni.
Og bráðum rnuni fjara svo í ánni,
að hann gæti komið og sótt liana.
Þau Dick sneru við hestunum og
hjeldu áleiðis heim til skálans. Alt
í kringum þau var frumskógaflækj-
an þungbúin og ógnandi. Sheila
leit við og við á manninn sem reið
við hliðina á lienni. Ilann var svo
sterkur að henni fanst að hún þyrfti
ekki að óttast neitt þegar hann væri
nálægur. Henni sárnaði að lionum
skyldi standa alveg á sama um
hana og fyrirlíta kvenfólk. Þvi að
þessa viku, sem Sheila hafði verið
undir lians þaki, hafði henni skil-
ist hvað ást var.
Hún hlustaði liðlangan daginn
eftir hófatakinu þegar Dick kænii
heim. Og þegar liann kom fór
lijarta hennar að slá hraðar og
djúpur roði færðist i kinnarnar á
henni. Hún skildi nú hvað það var
að þrá kossa og faðmlög. Hún fann
til sársauka við tilhugsunina um,
að honum stæði alveg á sama um
hana. Þó að hann liefði aldrei haft
orð á þvi þá sagði hugboð liennar
henni, að hann hefði fyrirlitningu
á konum. Honum mundi altaf gilda
einu um hana.
fíún liorfði á hann frá hlið núna.
Hún var hugfangin af fallegum
sterklegum höndunum á honum, seni
hjeldu svo ljettilega um taumana, og
af sterkum sólbrendum handleggi-
unum. Hún horfði á hann og liugs-
aði ekki um neitt annað en hann
þegar liestarnir fældust alt í einu og
prjónuðu. Sheila var rjett dottin af
baki, en tókst þó að halda sjer i
faxið og lafa.
Hestur Dicks fældist ver. Fyrst
prjónaði hann og svo jós bann og
hljóp svo útundan sjer.
Sheila sá nú hversvegna hestarnir
höfðu fælst. Hún sá gleraugnanöðru,
sem liafði hringað sig á steini.
Naðran reigði liausinn aftur og jiað
glitraði á hreistrið í sólskininu eins
og spengur i bi-ynju.
Svo rann liesturinn á klöpp og
datt á bæði hnjen. Dick kastaðist
fram af honum. Hann stakst á liöf-
uðið á klett og þó að sólhjálmurinn
tæki ofurlítið úr högginu varð áfall-
ið svo mikið, að Dick lá og hreyíði
hvorki iegg nje lið.
Shiela varð dauðhrædd — hrædd
við að sjá Dick meðvitundarlausan
og hrædd við nöðruna, sem auðsjá-
anlega kunni ekki við þetta ónæði.
Hún teygði upp hausinn og hreykti
sjer og iðaði hvæsandi fram og
aftur — það var auðsjáanlega liætta
á ferðum.
Sheila laut fram og sló til nöðr-
unnar með keyrinu og nú varð bar-
átta mill keyrisólarinnar og nöðr-
unnar. Eftir stutta stund virtist
naðran sannfærast um, að hún hefði
miður þvi að hún hnipraði sig
saman og skaust von bráðar inn í
skóginn.
Það lá við að Sheila grjeti al'
geðshræringunni þegar hún vatt
sjer af hestinum og fór að stumra
yfir Dick. Hún lagði höfuðið á hon-
um varlega i fang sjer. Og það lá
við að hún æpti af gleði er hann
hreyfði sig ofurlítið og stundi. Hann
var þá ekki dauður!
Það leið góð stund þangað til
hann raknaði úr rotinu. Þrátt fyrir
sólbrunann var andlit lians hvitt af
sársauka og Sheila sá, að hann
hafði svöðusár á handleggnum og
annað minna á fætinum. Hún skildi
það aldrei eftir á hvernig henni
hafði tekist að koma honum heim
i skálann. Fyrst hafði hún tekið á
þvi sem hún átti til svo að hann
fengi meðvitundina og síðan hafði
henni tekist að koma honum á fæt-
ur og á hestbak.
„Hallið þjer yður fram á makk-
ann á hestinum,“ sagði hún. „Jeg
skal teyma hestinn.“
Henni fanst hún vera marga
klukkutima á leiðinni lieim. Dick
fjell í yfirlið á stól á svölunum
en Slieila hljóp inn eftir koniaki,
vatni, meðulum og umbúðum. Hún
þvoði sárin með mikilli nákvæmni
og lagði kodda undir liöfuðið á lion-
um. Þegar sársaukin fór að minka
við aðhlynninguna fór Dick að
skilja hvers virði það er að njóta
hjúkrunar lipurra kvenhanda. Hann
fór að skija hvers virði það var
að hafa Sheilu á heimilinu.
Ifann leit upp til liennar og tok
stórri, sólbrendri hendinni um
hendina á henni. Og það var eins
og liún yrði fyrir töfrum við snert-
inguna.
„Sheila ....“ Þó röddin væri
veik var lireimurinn djúpur og titr-
andi. Þegar hún leit til hans á móti
sá liún í augum lians alla þá ást og
ástríðu, sem liana liafði svo oft
dreymt um en aldrei þorað að gera
Frh. á bls. 11.