Fálkinn - 14.08.1942, Qupperneq 10

10
F Á L K 1 N N

YHCSSVU
kC/CHbWRHIR
Páíugla-prinsessan
llim var svo hjegómleg, þessi
prinsessa, sem jeg ætla að segja
ykkur t'rá, að hún var kölluS pá-
fuglaprinsessan, því aS eins og þiS
kanske vitiS, er páfuglinn talinn
ofur hjegómlegur fugl. Hún hugsaSi
nefnilega ekki um neitt annaS en
skraut og glys. En aS vísu varS maS-
ur aS viSurkenna, aS hún var ljóm-
andi lagleg.
Niðri i garSinum voru þeir að
spóka sig, páfuglarnir, sem hún
hafSi svo gaman af, vegna þess, að
þeir mintú hana á liana sjátfa, þeg-
ar hún kom strunsandi í kjól úr
gulli og silki. Og einn dag sagði
prinsessan1:
„Jeg gifti mig aldrei, nema jeg
liitti prins, sem er eins fallegur og
páfuglarnir mínir!“
Svo var það einn góSan veSurdag,
aS prinsessan var að ganga niðri
í garðinum og kom þá auga á ó-
kunnan páfugl, sem var enn fallegri
en fuglarnir liennar. Hann sat á
súlu í garðinum og var me'ð brjef
í nefinu.
„Brjef til mín!“ kallaði hún og
tók það. Hún brann af forvitni meS-
un hún var ,að opna það. Og brjefið
var livorki meira nje minna en bón-
orðsbrjef frá páfuglakonginum.
En nú fór prinsessunni samt ekki
að verða um set, því að liún þekti
páfuglakonunginn ekki neitt. Og
ekki batnaði, þegar hann kom sjálf-
ur. Hann var tjómandi fallega
klæddur og fallegur var hann og
hann hreykti sjer og var drémh-
inn. Hann var beinlínis illilegur,
og prinsessan varð lafhrædd, þegar
liann sagði, að hann ætlaði að taka
liana og fara meS hana í fjarlægt
tand, ]>ar sem hann ætti heima.
„HvaS á jeg nú til bragðs að
laka?“ hugsaði tiún. Og í neyð sinni
fór hún út i skóg, til að tala við
gamla konu, sem hún þekti þar. Og
hún vissi nú jafnlangt nefi sínu,
konan sú.
„Ertu komin til að leita hjálpar
lijá mjer?“ spurði konan, þegar
prínsessan hafði sagt henni frá
vundræðum sínum. „Hversvegna vill
páfuglaprinsessan ekki fara með pá-
fuglakonginum? ÞiS eruS bæði jafn
hjegómleg og singjörn, svo aS þið
hljótið aS eiga vel saman. Hefir þú
kanske ekki altaf látið þjer standa
á sama um annað fólk?“
Nú fór prinsessan að grála og
lofaði, að liún skyldi verða ósköp
góð stúlka og hætta að verða hje-
gómteg, ef gamla konan vitdi lijátpa
lienni, aðeins í Jietta eina skifti.
„Jæja, látum það gott heita. Jeg
skat hjálpa þjer, en þá manstu, að
þú mátt ekki kvarta undan aðferð-
inni, sem jeg nota tit að hjálpa
þjer,“ sagSi konan.
Svo tautaði liún eitthvaS í harm
sinn og nú breyttist prinsessan smátt
og smátt. ,Hún varð Ijót — ekki svo
Jjót, að maður gæti ekki þekt hana,
en samt var hún orði alt öðruvísi
en áður. Augun í henni urðu lítil,
hárið strítt og gljáaiaust, munnur-
inn víkkaði, nefiS stubbaralegt, og
líkaminn renglulegur og kýttur í
herðunum. Þetta var hræðileg um-
breyting, og þegar prinsessan sá
sjálfa sig í speglinum, þá blöskraði
lienni og hún hrökk við og sagði:
„Æ, sketfing er jeg orðin tjót!“
„Jæja, nú er þjer óliætt að fara
lieim til þín aftur,“ sagði gamla
konan. „Nú dettur páfuglskonung-
inum ekki i hug að biðja þín aftur,
úr því að þú ert orðin svona Ijót.“
Og prinsessan fór heim ti! sín,
hágrátandi, og undir eins og pá-
fuglakongurinn sá liana, hypjaSi
hann sig sem hrá'ðast á burt og
sagðist aldrei vildu sjá liana fram-
ar. —
En nú var prinsessan orðin ljót,
eins og þið munið, og það var nú
annað en gaman fyrir liana, ]jví
að liún hafði altaf verið svo sín-
gjörn áður og ekki lnigsað um ann-
að en skart og skemtanir. Nú hugs-
aði hún ekki nema um eitt: hvaS
það væri gaman, ef hinu fólkinu
þætti ofurlítið meira vænl um liana.
„Jeg verð að reyna aS gera eilt-
livað gott af mjer, svo að fólkinu
fari að þykja vænt um mig, og
gleymi livað jeg er ljót,“ hugsa'ði
lnin. Og svo tók hún til óspiltra
málanna.
A hverjum degi fór hún út í borg-
ina og lieimsótti fátæka og sjúka
og færði þeim mat úr höllinni,
saumaði föt handa börnunum, ljek
sjer við þau og sagði þeim sögur.
Smám saman var þeim farið að
þykja svo vænt um hana, að þau
söfnuðust að henni úr öllum áttum,
og nú voru allir liættir að taka eftir
að hún væri ljót, því að öilum þótti
vænt um hana og góðmenskan skein
út úr augunum á henni.
Nú kemur til sögunnar kongsson-
ur, sem lengi hafði þráð að eignast
góða og vitra prinsessu. Hann var
á ferð þarna í tandinu og atlsstað-
ar tieyrði liann börnin segja:
„Prinsessan okkar er besta og
fallegasta prinsessan í heimi!“
Nú dulbjó liann sig sem fátækan
förumann og beið eftir tækifæri til
að sjá liana. Hann varð heldur en
ekki fyrir vonbrigðum, því að hon-
um fanst prinsessan ljót, en hann
settist nú samt um kyrt í borginni
og aldrei heyrði liann annað en
eintómt lof um prinsessuna, livað
hún væri góð og hjálpsöm. Og eftir
því sem hann sá hana oftar, fanst
honum hún verða fríðari. Loks fór
hann í prinsfötin sin og labbaði
upp í höllina og bað prinsessunnar.
„Æ, jeg er svo tjót,“ sagði hún
og leit raunalega undan.
„Ekki finst mjer það,“ svaraði
prinsinn, „og öllu fólkinu sem þú
hefir verið góð við og lijálpað, finst
þú bæði góð og greind.“
Þá leit liún upp aftur — og hvað
lialdiS þiS, að liafi ske'ð? Það liafði
gerst kraftaverk! Prinsessan var
orðin jafn yndislega fögur og hún
liafði verið, þegar páfuglakongur-
inn sá liana fyrst. Og prinsinn stóð
þarna alveg forviða af aðdáun.
„Þú ert yndislegasta prinsessa í
heimi — sjáðu bara sjálf!“ sagði
hann og l'jekk henni spegit.
„Nú veit jeg livernig þetta er,“
sagði liún. „Jeg verS falleg, þegar
jeg er góð og nú ætla jeg að verða
góS altaf, og þá tekur enginn eftir,
þó að jeg verði einhverntíma gömul
og grett.“
Og svo hjeldu þau brúðkaup, og
gömlu konunni, sem liafði hjálpaS
prinsessunni, var boðin þangaS.
Adamson krýnir meistaraverkið.
S k r í 11 u r
— Jecj sver }>jer það að jec/ var
alvecj ódriikkinn þet/ar jet/ kom
heim i qærkvöldi.. Þú sjerð lika að
sporin ern alveg bein.
— Viff ernm að leika háloftsflng,
mamma.
— Heyrið þjer þjónn. Viljið þjer — Afsakið þjer. Jeg átti von á
ekki talca mynd fytir mig þegar kassa með sprengiefni. Hann mnn
við förum framhjá Gibraltar! ekki hafa lent hjá yðnr?