Fálkinn - 09.10.1942, Blaðsíða 6

c
F Á L K I N N
- LITLft SfiGfín -
Petro Pinfl:
e s KILL
TlMK var elstur, svo kom Ro-
land og sí'ðast Eskill. Þennan
vetur voru þeir, allir þrir, hjá henni
föðursystur sinni í hálfan mánuð,
ásamt henni móður einrii — ungri
og fríðri. Þetta var í fyrsta sinni,
sem EskilJ kom til föðursystur sinn-
ar út á landsbygðina. Þessvegna urðu
þeir Roland og Ulrik að eyða fyrsta
deginum í að sýna lionum öll ríki
veraldar og þeirra dýrð, það er að
segja túnið og peningshúsin — fjós
og hestliús og hlöður. Það liafði snjó-
að allmikið, og af því að Eskill var
í digrasta iagi, af fjögra ára ung-
menni að vera.hafði eldri drengj-
unum reynst það argasta strit, að
drösla honum áfram gegnum met-
ers djúpa skaflana. En svona gösl-
uðu drengirnir þrir um akra og
engi i marga klukutima. Stundum
komu þeir að skurði, sem ómögulegt
var að sjá fyrir snjónum, og við eitt
af þeim tækifærum hvarf Eskill ger-
samlega. En með mestu herkjubrögð-
um tókst þeim bræðrum lians þó
að draga hann upp úr aftur.
Þegar jieir komu inn í fjósið settu
þeir Eskii upp á mjólkurfötupaliinn
og sögðu honum að iíta nú vel
kringum sig. Og drenghokkinn gerði
eins og honum var sagt, og litaðist
um — stórum, gljáandi áugum.
Stóru kinnarnar voru blpðrjóðar eft-
ir útiveruna, og votir lokkar hjengu
niður á ennið. Handleggirnir á hon-
um vissu út, því að þeir gátu ekki
iafað beint niður, vegna holdafars-
ins, og um úlfliðina voru djúpar
geiiar í hörundinu. Þarna sem hann
sat var'hann frábær imynd hinnar
fullkomnu heilbrigði. Eskill átti eri-
itt með að líta til liliðar, en nú
reyndi hann það, og þá datt rauða
húfan. haris’ af honum, en Ulrik
flýtti Sje’r áð taka hana upp og setja
l'.ana á höfuðið , á honum aftur.
Eskil fanst hann verða að segja
eitthvað fallegt um alt þetta merki-
iega, sem fyrir augun bar. Bræður
lians bjuggust auðsjáanlega við því.
Hann hló glaðklakkalega og sagði:
— Skoili er þetta skrítið. Hæ—
hæ:— hæ — þetta var skritið!
Roland kinkaði kolli, ánægður.
En Ulrik fór út i horn og náði þar
í beisli, sem liann rjetti upp að
nefinu á Eskil.
— Líttu á þetta, sagði hann alvar-
iegur. Þú veist ekki hvað þetta er,
en það er nú iátið í munninn á
liestunum, skilurðu. Svona — skil-
urðu.
Og hann myndaði sig tii að beisla
Eskil, en liætti við það á síðustu
stundu. Eskil hrá svo við að liann
vait ofan af paliinum, en Roland
var ekki seinn á sjer að lijálpa
honum upp aftur. Og nú benti Ul-
rik á aktýgi uppi á vegg og sagði:
— Aktýgi!
—- Aktýgi! át Eskill eftir og
Iiorfði hugfanginn á gripinn. Þetta
var ákafiega flókið og hugvitsam-
legt, hugsaði hann með sjer.
Nú skulum við fara út að myll-
unni, sagði Roland. .— Nú skaltu
fá að sjá dálitið, sem vert er um að
tala. Komdu nú, snáðabróðir minn.
Og svo fóru drengirnir þrír aft-
ur út í snjóinn og gekk Eskill í
miðið. Það stóð þykt ský út úr
þeim í kuldanum, þegar þeir önd-
uðu frá sjer, enda urðu þeir fljótt
móðir. Þeir heyrðu mylluhjólið suða
i fjarska og svo niðinn í fossinum.
Það var eitthvað geigvænlegt við
þennan foss og lækinn. Karlson
vinnumaður liafði sagt þeim, að
ekki væri hægt að botna í læknum
á löngu svæði fyrir ofan stifíuna,
og að ef maður dytti- í lækinn þá
gæti farið svo, að hann ræki niður
á fossbrúnina og lenti í hjólinu og
malaðist í smátt. Þetta hafði komið
fyrir dálítinn liund í fyrra, sagði
Karlsson. Það fór altaf hrollur um
Roland, þegar hann hulgsaði til
véslings hundsins.
Nú komu þeir niður að læknum
og gengu fram á bakkann. Áður
en eldri bræðurnir höfðu áttað sig
og getað afstýrt því, var Eskill
kominn út á næfurþunnan ísinn á
læknum. Hann gekk nokkur skref
frá landi.
Hann lieldur! kallaði Eskill, og í
sama bili fór liann niður úr.
Enginn sagði neitt. Eskill la i
vökinni með olnbogana uppi á skör-
inni og leit kringum sig, máttlaus
af hræðslu. En svo tók liann nokk-
ur tök með handleggjunum og komst
i land. Svo brölti hann upp á bakk-
ann og gekk til bræðra sinna.
Og nú kom afturkastið. Enginn
vissi hvernig þetta liafði eiginlega
atvikast, enginn mundi nema eitt:
að Eskll hafði verið á floti í myllu-
læknum. En það var nóg. Þeir hjeldu
heim, svo hart sem þeir koniust.
Þar voru þeir háttaðir upp í rúm,
allir jirír og vafið utan um þá vær.ð-
•arvoðum. Og svo fengu þeir k,ökur
og karamellur. Af því að Roland var
að venju sá eini, sem hafði munn-
inn á rjettum stað, sagði hann móður
sinni og frænku söguna, i endur-
skoðaðri útgáfu. Og hún fór á þá
leið, að Ulrik og Roland hefðu
dregið Eskil upp úr lækjarhylnum,
og þrýst vatninu upp úr lionum
með miklum erfiðismunum. Eskill
gat ekki mótmælt þessu, því að
hann var með svo mikið af kökum
í munninum. Og með sjálfum sjer
liugsaði liann sem svo, að það mætti
öldungis einu gilda hverniy liann
liefði komist upp úr læknum. Svona
var hann Eskill litli, sem var svo
feitur að hann flaut — liann skildi,
að það var aðalatriðið, að liann
liafði komist upp úr.
Og i því hafði liann sannarlega á
rjettu að standa.
CHURCHILL
SMUTS og
STALIN.
í sumar fór Win-
ston Churchill i
langferðalag til
Egyptalands og það-
an um lran og Irak
til Rússlands. /
Egyptalandi hilti
hann, auk herstjór-
anna, Smiits forsæt-
isráðherra Suður-
Afríku, hinn ötula
fulltrúa hins merka
samveldislands
Breta. En mest at-
hygli var auðvitað
veitt úl í frá sam-
fundum hans við
Joseph Stalin.
Dvakli Churchill
fjóra daga hjá hon-
um í Kreml og ræddu þeir um styrjöldina oo horfurnar af hinni
mestu vinsemd og sat Churchill veislur miklar hjá Stalin. Með
Churchill voru í heimsókninni Averell Harriman, sem var formaður
sendinefndar Roosevelts til Rússlands, oy ýmsir helstu hermála-
fulltrúar Breta og Bandaríkjanna. — Hjer á efri myndinni sjást
þeir Churchill og Smuts herhöfðingi, en á þeirri neðri Churchill
og Stalin.
UEI1DS0LU8IRGÐIR ARNI JÓNSÍON, HAfNARSTR. 5
RITVJELAR í skólum.
Tilraunir, sem gerðar liafa verið
á 14.000: skólabörnum í Bandaríkj-
unum, hafa sýnt, að þau börnin,
sem eru látin byrja á þvi að læra
vjelritun í skólum, læri eigi að-
eins skrift heldur og lestur, reikn-
ing og landafræði miklu fljótar en
önnur börn, sem eru látin byrja á
því að draga til stafs.
„NÁIÐ ROMMEL
LIFANDI EÐA DAUÐUM"
í rökkrinu, jianii 14. nóvember
1941, ljettu tveir enskir kafbátar
akkerum á liöfpinni i Alexandria
og stefndu til hafs. í hvorn kafbál
hafði verið troðið 50 strandliöggs-
niönnum, sem höfðu boðið sig fram
af frjálsum vilja til þess að taka
að sjer eitt ægilegasta viðfangsefnið
í þessu stríði.
Sir Claude Auchinleck þóttist viss
um, að ef öxulveldali?ið i Afríku
misti foringja sinn, Erwin Rommel
hershöfðingja, mundi orustukjark-
ur þess bila. Strandhöggsmennirnir
höfðu því fengið það hlutverk, að
komast að baki víglinu óvinanna
og handtaka Rommel eða drepa
liann.
Foringi fararinnar var Geoff.rey
Keyes, 24 ára gamall og yngsti of-
ustinn í breska liernum.
Annar kafbáturinn varð að snúa
við til Alexandríu vegna vjelabil-
unar. Hinn hjelt áfram, og kvöldið
eftir var hann kominn fast upp að
landi, rjett austan við Tobruk.
Strandhöggsmennirnir fimtíu voru
í nærskornum, svörtum samfesting-
um og höfðu svert sig í framan.
Fóru þeir nú í land á gúmmibátum
sinum. Tutlugu menn gættu bát-
anna, en liinir lijeldu inn í eyði-
mörkina, áleiðis til aðalstöðva
Rommels, sem voru i stóru liúsi í
herbúðum Þjóðverja i Sidi Raffa,
suður af Tobruk.
Strandhöggvsmennirnir þrjátíu
læddust eftir þlirrum lækjarfarveg
upp með herbúðum Þjóðverja. Enn
voru tveir dagar þangað til stund
þeirra var komin, 17. nóvember á
miðnætli. í tvo daga lágu þeir grafn-
ir í sandi í farveginum. Á nóttinni
teygðu þeir úr sjer og gátu fengið
sjer að eta af *skamtinum sínum.
Rjett fyrir miðnætti, 17. nóv.
fóru þeir á kreik. Fór Keyes ofursti
á undan, með skammbyssuna í
hendinni, en liinir höfðu með sjer
Tommy-byssur og Bren-vjelbyssur.
Þeir höfðu aflað sjer vitneskju um
Frh. á bls. 11,