Fálkinn - 23.10.1942, Side 8

8
FALKINN
George Goodehilde:
Fanginn
Það var fyrri partinn i júní,
að Jack Meldon kom út úr
fangaklefanum í hegningarhúsi
liins opinbera og gekk áfram,
með samanbitnar varir, að liinu
mikla járnhliði, er hafði hald-
ið honum sem fanga í íulla tólf
mánuði. Hann heyrði það lok-
ast, brosti og leit til baka; brosi
hlandið sársauka og beiskju.
„Jack!“ Hann sneri sjer við
og starði af un'drun yfir að sjá
fölt andlit móður sinnar taka
á móti sjer. Með liálf kæfðu ópi
greip hann hendi hennar.
„Drengurinn minn.“ — „Alt
gott, mannna — núna,“ sagði
hann. „Hvílikur dagur. Jeg liefði
aldrei haldið að sólin gæti ver-
ið svona undur falleg. En hve
þú varst góð að koma og hitla
mig. Eigum við að fara eitthvað
til að tala saman?“
„Eitthvað? Jeg er komin lil
að sækja þig og við förum
heim,“ sagði hún ákveðin. „Við
þörfnumst þín, Jack — við
þurftum þín altaf með á bú-
garðinum, en þú kaust heldur
verslunarstörfin. Faðir þinn
sendi mig eftir þjer.“
„Pabbi . . . .“
„Hann — hann skilur. Það
voru freistingarnar og þú — en
við skulum ekki tala um það
liðna. Þjer mun þykja ánægju-
legt að heyra að alt gengur vel
á búgarðinum. Fjárstofninn
hefir aukist allverulega þetta
ár og ekki eitt einast lamb
drepist. En við þörfnumst
hjálpar, þvi pabbi þinn hefir
nú svo mikið kvikfé. Þarna er
bíllinn, sem við förum með.“
Aftur maldaði hann í móinn,
en það hafði engin áhrif. Hún
var búin að tala við föður lians
um þetta. Þau vildu fá hann
heim aftur. Þau langaði til að
reyna, hvort þetta hræðilega
atvik hefði eyðilagt hann, sem
þau höfðu verið svo stolt yfir.
Svo varð það úr, að Jack fór
að vinna á litla, vistlega búgarð-
inum, sem hann hafði alist upp
á. Og hann hafði enga ástæðu
til að iðrast þess. Þegar hann
kom tók faðir hans hjartanlega
á móti honum, hátiðamatur
var borinn á borð og alt bauð
hann velkominn aftur. Það var
gleðistund mikil og svo hrærð-
ur var bann, að hann gat naum-
ast talað. Að lokum spurði hann
um það, sem legið hafði á
hjarta hans, alveg síðan hann
sá fyrst móður sína við hlið
fangahússins. „ Hvernig
hvernig líður Janet?“
„Agætlega.“
„Það var gott, hún hefir náð
sjer eftir áfallið þegar Roh dó?“
„Að mestu levti. Auðvilað var
það ekki rjett hjá Quinn að
að senda Robert nokkurntíma
inn í viðskif talíf ið. Honum
leiddisl það altaf. Þeir segja,
að hann liafi átt lítinn búgarð
þarna út frá.“
Jack kinkaði kolli til sam-
Jivkkis. Hann og Robert Quinn
höfðu verið leikbræður í æsku,
liöfðu gengið á sama skóla og
að lokum komist að hjá sama
verslunarfyrirtækinu. Og Janet
Jack hafði elskað liana.
Hann hafði meira a'ð segja
verið búinn að ákveða að gift-
ast henni, Jiegar hann væri hú-
inn að safna nógu miklu af
peningum. En nú var þetta að-
eins draumur frá liðnum dög-
um.
„Uppskeran er góð,“ sagði
faðir hans. „Við klárum suður-
akurinn á morgun, ef veðrið
helst svona gott.“
Þannig atvikaðist það, að
Jack byrjaði að vinna á bú-
garði föður sins og hjarta hans
grjeri í sólskininu og kvrðinni,
eftir alt Jiað, sem hann var hú-
inn að ganga í gegnum. Það
var óþægilegt fyrir hann að
mæta nábúunum, en liann setti
í sig kjark til þess. Hvað flestir
hugsuðu var honum hjartanlega
sama, en um Janet var það
öðru máli að gegna. í rúmt ár
hafði fallegi kollurinn hennar
með ljósu lokkuhum varla
hvarflað honum úr huga. Hún
hafði trevst honum í blindni
og Irúað honum fyrir ölluin
leyndarmálum sínum, eins og
hesta systir. Það mundi aldrei
verða eins aftur — nema —
nei, sá möguleiki var ekki til,
Jiyi þá hefði hún skrifað lion-
um. Það að hún hafði ekki
skrifað, sýndi ótvírætt að á-
fallið, sem liann hafði valdið,
var ekki gróið.
Það liðu Jirír dagar, áður en
hann sá Janet. Það var í hey-
vinnunni. Hann horfði beint
framan í hana og hún tók eftir
því og gekk hægt til hans.
„Jack.“
„Halló Janel, golt veður í
dag.“
„Þú hefir stækkað," stam-
aði hún.
„0 já, þeir fæða mann vel á
þessum stað.“
Hann horfði á hana og sá að
hún var hrevtt. Það var auð-
sjeð að Jjað gat aldrei orðið
eins og í gamla daga. Vinir
gátu Jjau ennþá verið, en ekkerl
meira. Þetta var J)að sem hann
sá á andliti hennar og hjarla
hans harðnaði dálitið.
„Þú — J)ú hefir heyrt um
Robert?“ spurði hún alvarlega.
„Já, mjer þykir það mjög
leitt. Og svona fljótt eftir að
hann fluttist til Kanada.“
„Það varð lítil hamingja."
„Veslings Roh.“
Hann lcjell áfram að vinna
og hún fór út af enginu til að
ná í hestinn, sem hún hafði
verið með. Augu hans mændu
á e^fir henni. Hún hafði að
vísjf brosað til hans, en það
særði hann, að hún skyldi ekki
taka i hendina á honum.
Föstudagur var markaðsdagur
í litla Jiorpinu og þar seldi Mel-
don eldri afurðir sínar. Næsta
markaðsdag fór Jack með hon-
um. Mestalt fólkið innan 10
km. fjarlægðar hafði safnast
þar saman og .Tack varð að
horfast í augu við það, flest alt
gamlir kunnipgjar. Sumir gengu
fram hjá honum þegjandi, sum-
ir gláptu á hann eins og naut
á nývirki og var auðsjeð að
þeir þektu hann aftur, en höfðu
enga löngun fil að endurnýja
hinn gamla kunningsskap. En
svo voru líka aðrir, sem stað-
næmdust og heilsuðu honum
hjartanlega. Einn þeirfa var
Travers járnsmiður.
„Það er gaman að sjá þig
aftur, drengur,“ sagði hann.
„Svo þú ert á búgarðinum hjá
föður þínum núna.“
„Já, Andy.“
„Það er góð vinna. Mjer þótti
altaf leiðinlegt, þegar þú fórst
til borgarinnar.
Ungur maður, dökkur yfir-
litum, gekk fram hjá og og
Andv kinkaði kolli til hans.
„Nýkominn,“ sagði hann, „og
heitir Newing. Faðir hans er
ríkur og keypti gamla Manor
House handa honum. Mjer er
sagt, að liann sje kærasti Janet
Quinn.“
Jack stirðnaði upp og skyndi-
lega mundi Andv gamli eftir
Jivi, að Jack og Janel höfðu
verið mikið saman.
„Það er kanske ekkert,“ bætti
hann við, „þú veist hve fólkinu
þykir gaman að slúðra um Jjess
háttar.“
Það kom brátt í ljós, að Andy
hafði haft næga ástæðu til að
segja þetta, því næsta dag sá
Jack Newings ríða með Janel
um sveitina. Þau voru skelli-
hlæjandi, — hlæjandi. Það var
sem hnífi væri stungið í hjarta
Jacks, Jiegar hann mundi eftir
því liðna, og sá, að liann Jiess-
vegna gat ekki lcept við New-
ings um hana.
„Er hún trúlofuð?“ spurði
liann mömmu sína Jiegar liann
kom heim.
„Ekki liugsa jeg ])að. Þú
meinar hann mr. Newings?"
„Jeg sá Jiau á útreiðartúr.“
„Hann er ekki góður drengur.
Hann er orðinn spiltur af of
miklum peningum. En það er
víst — er vist gott fyrir .Tanct.“
„Þú heldur ]jað?“
„Það eru erfiðir tímar hjá
Quinn núna.“
„Jeg skil.“
IJann sá Janet oftast daglega
og hún var altaf vingjarnleg
i fjarlægð’— Jiað særði liann
jafnvel meira, en þó hún hefði
hreint og beint ekki litið á
liann. Jack vissi ekki um Jjá
baráttu, sem lhm átti við að
stríða, bæði með sjálfri sjer og
út í frá. Með afbroti sínu hafði
Jack fengið alla fjölskvldu
hennar á móti sjer og nafn
lians var aldrei nefnt í húsinu.
Þar að auki var Newins altaf
i kringum liana, eins og Jjau
væru harð trúlofuð, en liana
langaði alls ekki til Jjess. Hún
vísaði honum ekki á dyr, bara
vegria þess, að faðir liennar og
faðir hans voru mjög nánir
vinir. Meldonshjónin vissu vel
af vansæmd þeirri, sem hafði
fallið á einkabarn Jjeirra, en
þau báru höfuðið samt hátl.
Það var að vísu rjett, að Jaek
hafði verið í hegningarhúsinu,
en þau sáu hann nú vinna eins
vel og ástundunarsamlega og
áður að uppskerunni. Svo hvað
sem hver sagði gat ekkert
hreylt hinni óbilandi trú þeirra
á hinn unga mann. Honuin
hafði skjátlast, en liann var
líka búinn að taka út sína
hegningu fvrir það. Það var
nóg.
„Hann elskar Janet enn,“
sagði mrs. Meldon við mann
sinn.
„Já-há, og hún elskar hann
einnig.“
„Góði guð.“
„Já, það er svo, en hún er
stolt, eins og Quinn. Kanske
kemur einhverntíma sá dagur,
að hún kastar stoltinu fyrir
borð og alt lagast.“
„En hvernig er það með mr.
Newings?“