Fálkinn - 23.10.1942, Page 12

12
F A L K 1 N N
Louis Bromfield:
30
AULASTAÐIR.
♦
♦
:
o
♦
0
:
:
þangað, úr eldhúsum, þvotlahúsum og
búðum í allri Flesjuhorg og þar mátti heyra
frjettir eins og þær, að hr. Jónsson liefði
J)arið frú Jónsson í liausinn með viskiflöslau
eða þá, að dóttirin úr þessu og þessu húsi
hefði sofið hjá syninuin úr öðru liúsi i
túristatjaldi. Þarna hjá Jóa voru saman-
komnar bókstaflega sagt allar frjettir úr
borginni, sem nokkurt l)ragð vai' að, úr
húsum fína fólksins.
Jói sjálfur var svertingi af ljósleitara
taginu, um liálffimtugur að aldri. Þegar
hann sá Öddu, gaf hann merki lil hanjó-
leikarans og lúðurþeytarans og trumbu-
slagarans, en þeir slóðu fyrir sönglislinni i
kránni, og þegar Adda l)irtist í salnum,
var það undir dynjandi músík, sem hæft
hefði sirkusstjörnu. Jói vissi vel, að Adda
kom aldrei, nenia hún ætlaði að gera sjer
verulegan dagamun, en liún var nógu göm-
ul til þess að ná lengra aftur í tímann en
allur þorrinn af gestum Jóa, og kunni þvi
allskonar vísur og söngva. sem höfðu verið
i lieiðri hafðir í Suðurríkjunum í þann tíð.
Þegar Adda kom, fjekk hún aldrei að borga
])aðj sem hún drakk, því skemtun hennar
var miklu meira en þess virði.
Þegar Jói lieilsaði henni, þetta kvöld, sá
hann ])egar, að Adda var bálvond, en það
var góðs viti og spáði góðu um skemlun-
ina, þvi að aldrei tókst henni eins upp og
þá. Það var einhver berserksbragur á
augnaráði hennar og það eitt liefði nægt
til þess að ýta undir fjörið hjá gestum Jóa,
en af því leiddi aftur aukin sala á votu
vörunum, og fullur kassi, þegar síðasti
gesturinn færi, undir morguninn. Koma
Öddu barst um alla krána, eins og eldur í
sinu, og langt út fyrir hana, um alt Skugga-
hverfið og ekki leið á löngu áður en kráin
var orðin troðfull af gestum, svo að ekki
hefði verið hægt að bæta þar við einu
svörtu andliti, þótt gull liefði verið í boði.
Hinir, sem ekki komusl inn, urðu' því að
standa fyrir utan gluggann, og Jói og frú
lians rjettu þeim glösin út um hann, með
aðstoð þriggja ljósbrúnna dætra sinna.
Það koslaði inörg glös að koma Öddu
gömlu af stað. Berserkjahugurinn var ó-
hreyttur eftir fvrstu glösin og kornbrenni-
vínið virlist aðeins gera hana enn önugri
í skapi. Ólundarsvipurinn hvarf ekki af
andlitinu fyrr en Jói kom alskapaður og
hauð henni í dans, en þá lukust líka svörtu
varirnar sundur og hún hrosti yfir alt and-
litið: „Þú erl svoddan krakki, Jói, þú kant
ekkert ahnennilega af gömlu dönsunum,
fremur en hinir.“
Þá reif Jói af sjer einhverja fyndni um
sex appeal og Adda svaraði með hrossa-
hlátri, en samt komst hún ekki á fæturna
fyrr en hún hafði fengið tvo „gráa“ i við-
hót. En ;þá hreinsaði hún líka til á dans-
gólfinu, rak upp öskur mikið og hóf dans,
sem unga fólkið hefði aldrei gelað leikið
eftir, livorki að kunnáttu nje hraða.
Þegar dansinum var lokið, söng lnin
nokkra svertingjasöngva og sjfelt stækkaði
hópurinn fyrir utan gluggann, og hrifning-
in jókst. Svona kvöld lifði kráin hjá Jóa
ekki nema einstöku sinnum. Og Adda
hafði nú gleymt aliri reiði Qg skemti sjer
vel. En saml var eitthvað inst í hugar-
fylgsnum hennar, sem vildi aldrei láta
hana i friði, og þelta var ennþá verra
fyrir þá sök, að hún vissi ekki hvað það
var.
Skönunu -eftir miðnætti kom einn liljóð-
færaleikarinn úr Gylta Húsinu inn til Jóa,
lil þess að fá sjer hressingu. Meðan hann
var að drekka með Öddu og fleirum, sagði
hann: „Hann var heldur betur að skemta
sjer niðri í Gvllta Húsinu, drengurinn hans
Dorta gamla. Hann er þar kóffullur og
segir hverjum sem hafa vill, að hann ætli
sjer að eiga truntuna hana Fríðu Hatts.“
Þá rann upp Ijós fvrir Öddu gömlu.
Hún hafði að vísu farið út til ]>ess að
skemta sjer, en hún hafði llka farið til
þess að veiða upp einhverja skönunina
um Ivohha Dorla, og hana ætlaði hún að
segja Sjönu, lil ])ess rjett að sýna henni,
livílíkur lúsablesi hann væri. Þá gæti hún
kannske liætt að gráta úr sjer augun hans
vegna.
Og þarna hafði hún náð í alveg hæfi-
lega sögu. Kobbi Dorta var heinlinis lagð-
ur upp i hendurnar á lienni. Nú fann hún
gegnum brennivínsþokuna og músíkina
aðeins til einnar löngunar. Ilún varð að
komast af stað og heim, og segja Sjönu
frá þessu. Þá gæti Sjana sjeð, hverskonar
karl þetta væri .... ekki nema það þó að
þykjast ælla að giftast annari eins lióru
og henni Fríðu ......
Hún stóð upp frá hálfu glasi, riðaði á
fótunum og sagði: „Jeg ætla heim.“
Jói gekk í veginn fyrir liana og sagði:
„Ekki ennþá, systir sæl. Við höfum enn
ekki fengið nærri nóg af söng og dansi.“
En Adda var einheitt. Með mikilli ró
og festu, tók luin upp bjórflösku, sem
stóð rjett hjá lienni, hjelt lienni uppi yfir
höfði sjer og endurtók: „Jeg ætla heim.“
Nú lievrðust almenn mótmælahróp og
Jói reyndi að telja henni hughvarf, en
Adda ljel ekki að sjer liæða. Loksins hætli
Jói öllum tökum og Adda sigldi tígulega
fram eftir salnum, með hjórflöskuna í
hendinni. En við dyrnar stansaði hún,
steig u])]) á stól, með bjórflöskuna ennþá
á lofti yfir höfði sjer, og kallaði hástöfum:
„Við verðum að hreinsa borgina af þessu
Dortahyski. Þið verðið öll að kjósa and-
stæðinga lians. Við megum skanunast okk-
ar fyrir að láta slíka erkifanta stjórna
borginni, sem við eigum heima í.“
Ræðunni var svarað með lófataki og
fagnaðarópum um allan salinn, og margir
kölluðu til Öddu og háðu hana að dansa
hara einn dans til. En danslnigurinn var
horfinn frá lienni, fyrir öðru verkefui, sem
nú lá fyrir. Hún varð að hjarga hamingju
Sjönu litlu og segja henni, hverskonar
kóni Kobbi Dorta væri.
Hún rambaði því burt úr kránni og
stefndi áleiðis til Aulastaða. A leiðinni
taulaði hún í sífellu. við sjálfa sig: „Jeg
skal ganga frá honuni. Þessi bölvaður hvíli
þorpari. Hann skal ekki gera neinum af
Lýðs-ættinni skönnn til oftar, ef jeg má
nokkru ráða.“
Adda o])iiaði hliðið og rambaði u])])
trö])])iirnar að háa forskálanum á Aula-
stöðum. Með skjálfandi liendi kom hún
lvklinum í skráargatið og gekk inn í stóni
forstofuna. í ákafanum hirti hún ekki einu
sinni um það að læsa útidyrunum og taka
lykiiinn úr. Hún komst einhvernveginn
upp breiða stigann og að herbergisdyrun-
uin lijá Sjönu. Þar skorðaði hún sig ein-
hvernveginn á fötunum og lamdi því næst
á hurðina með bjórflöskunni góðu.
Eftir nokkra stund vaknaði Sjana dauð-
hrædd við hávaðann og kallaði:
„Hvað gengur á? Hver er þarna?“ ög
Adda svaraði: „Það er hara jeg. Vertu ekki
hrædd, elskan. Jeg vakti þig bara til þéss
að lála þig vita, hvaða svín hann Kohhi
Dorta er. Hann er fullur niðri hjá Gasa-
Mariu og segir öilum hvíta skrílnum hjerna
i Flesjuborg, að hann ætli sjer að giftasl
henni Fríðu Hatts.“
Síðan gerði Adda ofurlítið lilje og stóð
þarna með bjórflöskuna reidda um öxl,
til þess að híða eftir svari Sjönu. En þeg-
ar'hún svaraði ekki öðru en snökti, sagði
Adda: „Farðu nú að sofa, elskan, og láttu
ekki neinu Dorta trufla blessað litla hjart-
að í þjer.“
En snöktinu lijelt áfram og brátt fann
Adda sjálf til syfju, svo að húu snerist á
hæli og lagði af stað niður stigann, reikul
í spori. Og lniu varð æ syfjaðri við liverl
skref, sem hún gekk. Þegar Inin var rjett
komin niður stigann, misti liún bjórflösk-
una úr liendinni, og flaskan valt á undan
lienni. Þegar hún var komin niður á gólfið
í forsalnum, vildi hún helst ekki sleppa
liendi af stigahandriðinu, fyr en hún fvndi
einhvern annan stuðning, leit þá kringum
sig og fann ekki annan vænlegra en fata-
hengið, sem var eins og trje í laginu, sem
hirnirnir klifruðu upp eftir. En þegar hún
greij) í það, sjer til stuðnings, ljet það
undan og skall kylliflatt á gólfið og Adda
með. Hún reyndi árangurslaust að komast
á fæturna aftur, en svefninn varð henni
yfirsterkari, svo að hún lá þar, sem hún
var komin á gólfinu. Eftir augnablik var
hún komin í fasta svefn þar sem hún Iá,
en ofan á henni lá hrúga af höttum og
regnkápum, sem liangið höfðu á fataheng-
inu. Ilún hraut þarna með galopinn munn-
inn og ljel sig dreyma um það, að hún
hefði gengið frá mannorði þeirra Dorlanna
og gert þarfaverk. Kanske Sjana gæti nú
hætt að hugsa um Kohba og gifsl í stað
])ess honum hr. Rikharðs, sem var .svo
almennilegur, og haldið þannig Gunnfán-
anum kyrrum í ættinni.
Þegar þau lir. Ríkharðs og frú Lýðs
komu lieini, klukkan um liálf þrjú, fundu
þau hana þannig, rólega hrjótandi. Það