Fálkinn - 23.10.1942, Qupperneq 13

ir Á L K I N N
13
KROSSGÁTA NR. 435
Lárjett. Skýring.
1. handavinna, 5. maður, 10. hey-
skap, 12. hreyfingarlaus, 14. eftir-
nafn, 15. skordýr, 17. prenti, 19.
nam, 20. einvaldur, 23. skora, 24.
einstœðingur (danskt), 26. megnað,
27. ellimerki, 28. á vettling (þolf.),
30. gola, 31. foragðin, ,32. hef upp á,
34. hrúgu, 35. seig, 36. sátan, 38.
littla, 40. lieill (fornt), 42. reimina,
44. sögn, 46. átt (fornt), 48. líkams-
hluta, 49. kona, 51. hlómleg, 52. ó-
liljóð, 53. ungviði, 55. hljóð, 56.
litast um, 58. greind, 59. heilsufar,
61. rusl, 63. matur (flt.), 64. gælu-
nafn, 65. veiðarfæris.
Lóðrjett. Skýriny.
1. stjórnandinn, 2. úllarílát, 3. dýr,
4. skámmst., 6. tveir eins, 7. gróf,
8. mánuður, skammst., 9. forðabúr,
10. eldstæðið, 11. matur, 13. geð-
breiting, 14. nostur, 15. áköf, 16.
eign, 18. álpast, 21. tveir samhl.,
22. ending, 25. keyrarann, 27. mjón-
ur, 29. hryggja, 31. skip, 33. manns-
nafn, þf., 34. hokra, 37. maður, 39.
hrum. 41. tignarmerkið, 43. bareflis,
44. vökvi, 45. ól, 47. auðar, 49. dýra-
mál, ðO. tveir eins, 53. maður, 54.
eldur, 57. mánuður, 60. fiskur, 62.
tveir eins, 63. grís.
LAUSN KROSSGÁTU NR.434
Lárjett. Ráðning.
1. línur, 7. kjóll, 11. slefi, 13.
skjól, 15. ás, 17. líra, 18. kjól, 19.
óð, 20. ína, 22. me, 24. ós, 25. eli,
26. Rúna, 28. krani, 31. akur, 32.
rtirii, 34. trú, 35. sókn, 36. bar, 37.
sá, 39. la, 40. Ida, 41. Álftavaln, 42.
góa, 45. aa, 4(>. fa, 47. asi, 49. Fram,
51. kal, 53. nisk, 55. tági, 56. Ragna,
58. Síam, 60. Óli, 61. ei, 62. gl, 64.
ara, 65. bt, 66. erði, 68. krás, 70. al,
71. elnar, 72. lóðar, 74. kalda, 75.
skima.
Lóðrjett. Ráðning.
1. ljáir, 2. N. S., 3. ull, 4. rehn, 5.
Fia, 6. ósk, 7. Kjós, 8. jól, 9. ól, 10. lóð-
ir, 12. frek, 14. kjói, 16. snúra, 19. ó-
lund, 21. anir, 23. barnavagn, 25.
ekki, 27. am, 29. rt, 30. nú, 31. aó,
33. islam, 35. satan, 38. áfa, 39. laf,
43. ófalt, 44. argi, 47. Asía, 48. skara,
50. al, 51. ka, 52. L. N., 54. is, 55.
tóbak, 56. riða, 57. Agró, 59. malla,
61. Erna, 63. láðs, 66. eld, 67. ira
08. kló, 69. sak, 71. el, 73. R. I.
var næstum hálftíma verk að koma henni
á fæturna og í rúmið.
í Mylluhorg fór árshátíðin fram, eins og
venjulegá. Fimtán tunnur af bjór lágu i
valnum og þrjú naut og tíu sauðir, sem
steiktir höfðu verið á teinum, yfir stórum
glóðareldi. Verðlaunum var útbýtt fyrir
stærsla fiskinn, sem veiðst hafði og eins
fyrir mestan fjölda fiska veiddan í safír-
hláa vatninu. Auk þess var baðkvenna-
kepni og ungbarnasýning, en hátalarar
glumdu um alt skemtisvæðið i bómullar-
trjálundunum.
A ytra borðinu tókst þetta alt prýðilega.
Krakkar týndust og eitt datt meira að
segja í vatnið, en var bjargað, fjórir eða
finnn sprúttsalar, sem höfðu með sjer
rúgwhisky tii sölu, „dóu“ og voru skildir
eftir sofandi í skjóli þangað lil tími var
kominn að fara heim, tvær konnr þreyttu
iiártog, fjórtán stúlkur, sem höfðu vikið
afsíðis innan um lundana, komu aftur
„trúlofaðar" — að minsta kosti í bili. Sem
sagt, það var ekki annað liægt að sjá en
þessi liátíð væri ósköp svipuð eldri systr-
um sínum, en Dorti gamli hafði efnt til
þeirrar fyrstu fyrir eitthvað tiu árum. En
sjálfum fanst Dorta þessi vera öðruvísi
en ailar hinár, þrátt fyrir alt.
Meðan hann gekk um, kysti krakkana,
gaf feðrum þeirra vindla og mælti þá vin-
málum, fann hann, að þessi gamla hrifn-
ing, sem kom eins og sjálfkrafa, var nú
hvergi nærri. Hann tók þátt í allri hátíð-
inni frá upphafi til enda, eins og liann var
vanur, en hann fann, að þetta var eitthvað
alt annað, og var vonsvikinn í huga sín-
um. Nú liafði hann ekki nokkra ánægju
af látunum. Fólk skemti sjer að vísu, eins
og það var vant, en það var eins og gleði
þess færi einhvernveginn fram hjá hon-
um sjálfum. Honum fanst eins og hvenær
sem liann slægi sjer á tal við hóp, sem var
einhversstaðar samankominn, yrði strax
þögn og gleðin hyrfi samstundis. Sjálfur
varð liann kindarlegur og þegar hann út-
deildi krakkakossunum og vindlunum var
það ekki með lífi og sál, eins og áður liafði
verið. Einu sinni eða tvisvar gerði hann
það að líta við og á hóp, sem liann var
nýfarinn frá, og þá var alveg sýnilegt, að
menn voru að tala um hann og' árás Gunn-
fánans á hann. Einhver rödd sagði sí og
æ: „Gáðu að þjer. Ef illa fer fyrir þjer,
yfirgefa þig allir.“
Öðru livoru var hann að reyna að hug-
hreysta sjálfan sig. „O, jeg hefi ekkert að
liræðast,“ endurtók hann við sjálfan sig,
livað eftir anriáð. „Þeir hafa ekkert sem
þeir geta haft á mjer. Ekki einu sinni Bill
sjálfur getur neitt gerrt. Hann hefir ekki
svo lireint mjel í pokanum sjálfur. Hann
þvrfti aldrei að gera mjer neitt.“
En þessi rödd var bara ekkert sjerlega
sannfærandi. Og einmitt þegar honum
hafði tekist að sannfæra sig.uni, að ekkert
væri að óttast, kom hann kapske til næsta
hópsins og fór að klappa mönnum á axl-
irnar og endurtaka sömu vinmælin og áð-
ur, en fann þá að röddin var hol og mátt-
lans, og þreyltari en áður. En aðal áhyggju-
efnið var það, að hann hafði enga hug-
mynd um það, hve mikið mannskapurinn
hjá Gunnfánanum vissi og hver þessi
mannfjandi, Ríkliarðs, væri. Því að hann
kunni sitt handverk of vel, til þess að geta
verið atvinnulaus flakkari.
Og hvenær sem honum varð hugsað til
sinna eigin manna, sló á hann óhug, en
bara á öðrum forsendum. Ritstjórinn hans
var ekki annað en brákaður reyr, og dugði
til einskis ef i nauðirnar ræki, eins og nú.
Hann var ekkert annað en peð og meira
að segja ekki hollur húsbónda sínum. Hirsh
var alt öðruvisi, og verri, vegna þess, að
hann var hættulegur og ekki gott að sjá
hann út. Stundum kom það fyrir, að hann
fór að ybba sig, og það svo, að halda
hefði mátt, að hann væfi eigandi blaðsins.
Hann hafði það líka tiFað hlaupa á sig
og stofna öllu í vandræði. Dorti gamli vissi
heilmargt um liann og grunaði enn fleira.
Hirsh var þorpari í dálítið stóru broti. Ef
til vill ætlaði liann að fara að nota Chicago-
aðferðir í Flesjuborg, en þar áttu þær alls
ekki við, sökuin þess að borgin var ekki
stærri en hún var.
Og svo, í miðjum þessum áhyggjum, gat
Dorti átt það á hættu að þurfa fyrirvara-
laust að gefa vindil, klappa manni á herð-
arnar eða kyssa þefillan krakka.
Síðast en ekki síst var Kobbi. Hvenær
sem gamli maðurinn leit á liann, var e.iiis
og hann sæi fyrir sjer framandi mann.
Þetta var ekki sá Ivobbi, sem var venju-
lega sikátur og ánægður með tilveruna,
hraustur og laglegur, með tíu stelpur á
hælunum, hvert sem hann fór, sem kom
öllum til að hlæja, hvar sem liann sýndi
sig. Þessi Ivobbi var gráskitulegur og aum-
ingjalegur. Hann gekk alls ekki að verki
sínu með heilum liuga. Þegar Dorti sá
hann. þarna um daginn, öðru hvoru, datt
honum alt af í hug: „Helvískur asninn.
Segist aldrei hafa timburmenn daginn eftir,
þó, þó.“ Hvenær sem Kobbi brosti, var
það eins og falskar tennur væru að brosa,
og þegar hann tók í hendina á einhverj-
um, var það eins og liann væri að taka
í hendina á vaxbrúðu.
Tvisvar síðdegis um daginn, fór Dorti
á fund með ritstjóranum og Hirsh, í einka-
herberginu, sem þeir liöfðu leigt sjer hjá
gestgjafanum, til þess að ráðgast um það,
hvernig svara skyldi árás Gunnfánans, en
árangur varð enginn, mest vegna þess, að
aðferðir þær, sem Hirsh stakk upp á voru
í augum hinna ekki vel formlegar. svo
ekki sje sagt harðhentar, en hafi ritstjór-
inn nokkurntima átt einhvern snefil af
frumleika í sjer fólginn, var liann löngu
útdauður, undir ánauðaroki Dorta. Og í
hvert skifti skeði það áður en nokkur
ályktun væri gerð, að gestgjafinn kom inn
og kallaði á Dorta, til þess að afhenda
einhver verðlaun. Loks fóru þeir ritstjór-
inn og Hirsli á undan öllum öðrum, til þess
að reyna að koma sjer saman um ein-
hverjar tillögur, í skrifstofu „Frjetta“, sem
þeir treystust til að leggja fvrir gamla
manninn.
Kobbi og faðir hans fóru ekki af skemti-
staðnum fyr en klukkan um sjö, þegar ekki