Fálkinn - 13.11.1942, Blaðsíða 10

10
F Á L K I N N
YN8/W
bC/CHbWRHIR
Gamla konan og gullfiskurinn.
Veslingurinn hann Palli litli var að
rógást með viðarbagga, sein hann
hafði tint saman; liann var svo
þreyttuf og soltinn, og nú reyndi
hann að hugsa til matarins, sem
hann átti von á þegar hann kæmi
heim, til þess að gefast ekki upp
þarna á leiðinni.
„En hvað það væri gaman ef hún
stjúpa mín gæfi mjer þykka sneið
af rúgbrauði og ketsneið með —
og svo stóran bolla af mjólk að
drekka. Og svo kanske litla brauð-
sneið með hunangi á eftir, eins og
hún borðar sjálf. Ef jeg fengi þetta
þá yrði jeg víst vel saddur!“ hugs-
aði hann.
Því að meiningin málsins var
nefnilega sú, að Palli fjekk sig al-
drei saddan. Hún stjúpa lians var
skelfing naúm við hann og hann
för altaf svangur í bólið. Hún var
ósköp vond við hann og rak hann
á hverjum degi út i skóg til þess að
tína kalvið í eldinn, því að hún
nenti því ekki sjálf.
Meðan hann var að rogast þarna
áfram með viðarbindið mætti liann
gamalli konu sem studdi sig við
tvo stafi. „Hvert ætlar þú, kunningi,
og liverra manna ertu?“ spurði
gamla konan konan.
Páll sagði henni hver hann væri
og hvert hann ætlaði og svo urðu
þau samferða dálitinn spöl. En nú
varð stígurinn blautur eins og mýr-
arfen og gamla konan sökk í og
stafirnir hennar festust í eðjunni,
svo að hún gat ekki bjargað sjer
upp á þurt, eins og Páll gerði.
„Jeg sekk, jeg sekk!“ lirópaði
gamla konan dauðhrædd. „Fleygðu
viðarbindinu þínu hjerna, svo að
jeg geti stígið á það, annars seka
jeg hjerna.“
Páll sá að þetta var eina ráðið
og svo fleygði hann viðnum sínum,
þó dýrmætur væri, og liann vissi
að stjúpa lians mundi verða afar-
reið þegar hún heyrði það. Nú gat
gamla konan bjargað sjer von bráð-
ar, en viðurinn sökk ofan í fenið
og það var ómögulegt að ná honum
aftur.
„Þakka þjer fyrir hjálpina, dreng-
ur minn,“ sagði gamla konan þegar
þau komu að litlum kof skömmu
síðar, en þar átti konan auðsjáan-
lega heima. „Hjerna, taktu við þess-
ari glerskál með gullfiskinum; þu
inátt eiga hann fyrir hjálpina. Jeg
hugsa að hann verði þjer til hain
ingju.“
Páll tók skálina og þótti ofurvænt
um að Jiafa eignast fallega guli-
fiskinn, sgm í lienni var. Ilann var
svo ljómandi fallegur — gyltur og
rauður og reyndar i öllum regn-
bogans litum. Hann þakkaði kon-
unni fyrir og flýtti sjer heim.
„Jæja, loksins kemurðu þá, ieti-
blóðið þitt!“ hreytti stjúpa hans úr
sjer þegar hún heyrði fótatakið
hans. „Legðu viðinn við eldinn,
svo að hann þorni.“
„Jeg er ekki með neinn við,“
sagði Páll angistarfullur.
„Hvað hefirðu þá verið að gera?“
spurði stjúpan fokvond, og Páll
sagði henni hvernig farið hafði..
„Mikið erkiflón ertu, strákur, til
hvers er að hjálpa ókunnugum kerl-
ingum og missa viðinn fyrir?“ sagði
hún. „En fáðu mjer nú þennan fisk
þarna, þá get jeg að minsta kosti
fengið eilthvað i soðið. Það er vist
óhætt að jeta hann. — Verst er
hvað hann er skrambi lítill.“
„Nei, nei!“ hrópaði Palli. „Þú
mátt ekki jeta liann. Þetta er minn
fiskur og það er gæfufiskur.“
Hann þreif skálina með fiskinum
og hljóp á .burt en stjúpa hans stóð
eftir i dyrunum og hafði í liótunum
við hann.
Nú varð hann að bjarga sjer upp
á eigin spitur. Hann var svo svang-
ur að lionum lá við yfirliði og hann
þorði ekki að fara heim, því ao
þá mundi hún stjúpa lians taka af
honum fiskinn. Hvað átti hann að
gera ?
„Jeg ætla að láta þig ofan i ána
til hinna fiskanna, gullfiskur minn.“
sagði Palli. „Þá verður þú ekki
soðinn.“
En þegar hann kom niður að
ánni heyrði hann vingjarnlega rödd
sem sagði: „Komdu með mjer Palli,
og hafðu gullfiskinn þinn með þjer.
Við skulum koma upp í kongsliöll-
ina!“
„Hvaða erindi á jeg þangað?“
spurði Páll forviðai. En nú sá
liann að þarna var komin gamla
konan, sem liann hafði liitt í skóg-
inum. Ilún stóð þarna og brosti svo
blitt til hans.
„Þar færðu góðan mat og falleg
l'öt, og svo færðu að leika li.jer við
prinsinn, og þú færð að læra það
sama sem liann lærir!“ sagði kon-
an á meðan þau voru á leiðinni
upp í höllina.
„Já, en mundu að jeg er fátækur,
umkomulaus drengur,‘“ sagði hann
„Þú ert hjartagóður og miskunn-
samur bæði vijð manneskjur og
dýr,“ sagði konan. „Jeg reyndi þig
bæði í skóginum í kvöld og núna
heyrði jeg, að þú vildir fara vel
með fiskinn, og jeg hefi sjeð, að
það er enginn hentugri til að vera
leikbróðir prinsins en þú ert. Kong-
inn langaði til að ná í dreng á sama
reki og prinsinn, til þess að vera
með honum; dreng, sem ekki heíði
neitt ljótt fyrir honum, heldur gæfi
honum gott eftirdæmi. Svo lofaði
jeg að finna svona dreng — jeg e;
f.jölkunnuga konan í skóginum —
og nú hefi jeg fundið þig. Sjáðu nú
til þess, að jeg hafi heiður af þ.jer “
Svona atvikaðist það, að Palli
varð heimilisfastur i kongsliöllinrJ
og átti bestu daga það sem eftir var
æfinnar. Og þetta stafaði alt af því,
að hann var góður og lijálpsamur
við gömlu konuna.
— Konan min skilur mig ekki. tierir konan yðar það.
Jeg veil ekki. Jeg hefi aldrei hegrt hana minnast á yður.
S k r í 11 u r.
— Var gaman ú dansleiknum í
gær, fröken?
— Þjer getið því nærri, úr því
að yður vantaði.
—- Jeg jxikka yullhamrana.
—• Þjer misskiljið mig. Það var
svo gaman af þvi að yður vantaði.
— Hvernig líður Júnasi á spítal-
alum? ,
— Ágællega en jeg er hrædnr
um að liann komi ekki út í bráð.
— Hversvegna ekki? spiirðirðu
læknirinn?
— Nei, en jeg sú hjúkrunarkon-
una.
J
Sjálfstæðismaðurinn og Fram-
sóknarkonan hans, koma við hjá
lækninum á leiðinni á kjörfundinn.
— Hvaða uskur er þetta inni í
kránni?
— Annaðhvort eru þeir að láta
einhvern lifa, eðu þeir eru að
drepa einhvern.
Egils ávaxtadrykkir
j