Fálkinn - 13.11.1942, Blaðsíða 12

12
F Á L K I N N
Louis Bromfield: 33
AULASTAÐIR.
„Dettur yður í hug, að jeg' þyrði það?
Hún dræpi mig ef hún kæmist að því “
.„Hvernig vilið þjer það? Hefir hún sagl
eitthvað í þá átt?“
„bess þarf ekki. IJað þarf ekki annað en
að sjá stúlkuna.“
„Ójá, það stendur eittlivað illa í hólið
hennar, eins og Villi Frikk myndi segja.“
„Já, og það þýðir ekkert að reyna að
koma fyrir hana vitinu. Hún segir og seg-
iir aftur, að sjer sje fjárans sama, og kæri
sig ekki um að sjá Kobba aftur í þessu lífi.
,Segisl ekki myndu tala við hann, J>ótt hún
sæi hann á götu. Já, það er þetta bölvaða
stolt Lýðsættarinnar.“
„Það virðist ekki hjá yður eins,“ sagði
lir. Rikharðs.
„Jeg hafði nóg af þvi fyrir eina tið, en
jeg hefi lært margt síðan. Jeg er orðin
gömul kona, og er farin að skilja, að
sloltið getur stundum verið versti óvinur
manns. Já, það getur spilt lífi manns fyrir
fult og alt.“
„Jæja, þjer eruð nú alveg einstök," svar-
aði hr. Rikharðs. „Að minsta kosti skal
enginn geta flækt betur fyrir manui málin
en þjer.“ Alt í einu varð liann alvarlegur.
„Hve miklar eru þessar veðskuldir?"
spurði hann.
„Það eru tíu þúsund dalir með fyrsta
veðrjetti i Aulastöðum. Og svo tveggja ára
vextir." Nú urðu augu hennar vol og hann
hjelt að hún ætlaði að fara að gráta.
„Þessvegna þarf jeg svo mjög á þessum
2500 dölum að halda. Þeir nuuvdu ljetla
töluvert undir.“
„Já, en bara ekki nægilega. Hafið þjer
nolckuð annað, sem hægt væri að veðsetja,
til þess að bjarga þessu?“
„Nei, hjer er alt veðsett og ekki hægt
meira.“
„Jeg ætla að fara og lala við karlana,“
sagði hr. Ríkhatðs eftir ofurlitla þögn.
„Það þýðir ekki nokkurn skapaðan hlut,
eins og nú er komið málum.“
„Bara að jeg hefði vilað þetta svolillu
fyrr.“
„Mjer datt ekki í hug, að þeir myndu
grípa ,til svona ráða.“
Aftur þagði hr. Ríkharðs, steinhissa á
einfeldni hennar. Loksins sagði hann:
„Ilvern á jeg að tala við i bankanum?“
„Það er víst skárst að tala við Hoskins,
bankaráðsformanninn.“
„Jæja, jeg ætla þá að tala við hann.
Reynið þjer að glevma þessu á meðan.
Mig grunar, að jeg geti einhvernveginn
bjargað því“.
Nú gat frúin ekki lengur ráðið við tár-
in, sem runnu niður eftir kinnum hennar,
án þess að lienni tækist að stöðva þau.
Hún sagði snöktandi: „Jeg get bara ekki
skilið, hversvegna þjer gerið yður alla
þessa fyrirhöfn mín vegna. Þjer eruð svo
góður við mig, og jeg er ekki annað en
gamall kerliugarhjáni.“
Hálf vandræðalegur laut hr. Ríkharðs
niður og lagði annan handlegginn um mjóu
herðarnar á gömu konunni. „Það er af
því, að mjer þykir vænt um yður og finst
þjer vera svo dásamleg kona.“
Eftir ofurlitla þögn beit liann á jaxlinn
og bætti við: „. .. . og af því að mig lang-
ar að gefa þessum hundingjum það, sem
þeir eiga skilið.“
Það var satt, sem Villi Frikk sagði um
Sjönu, að „það stóð eitthvað illa í bólið
hennar.“ Hún varð fölari með liverjum
degi. Vann verk sitl að vísu, en áhugalausl,
og ólíkt því, sem verið hafði áðui- en her-
förin hófst. Og nú kom það, sem Villu
frænku þótti verst af öllu: Það var eins
og liún liefði sætt sig þegjandi við það,
sem orðið var, og eins það, að öllu væri
lokið milli þeirra Kobba. Hún var meira
að segja orðin sæmilega vingjarnleg við
hr. Rikharðs og hætl að jagast við Vilia
Frikk. Hún var komið með það, sem
frænka hennar kallaði „piparkerlingar-
svip“, sem bar þess vott, að bún hefði sæll
sig við orðinn hlut og gerði sjer nú alt að
góðu. Frúin þekti svo vel þennan svip frá
ýmsum jafnöldrum sínum, sem höfðu orð-
ið fvrir, vonbrigðum i ástaAiálum á unga
aldri. Og þessi svipur var ekki sjerlega
skemtilegur á stúlku, seiu enn var ung og
lagleg. Frú Lýðs hafði haldið að slikt væri
algerlega komið úr tísku og gerðist ekk i
framar, en liér var ekkerl um að villasl,
Þvi Sjana eins og visnaði upp með degi
hverjum. Hún haí'ði jafnan haldið, að
Sjana gæti ekki elskað á annan llátt en
hún sjálf og jafnöldrur hennar, í þá daga,
en nú komst hún að þeirri niðurstöðu, að
ástin væri altaf söm við sig, á livaða tíma
sem væri. Nú var svo komið, að Sjana
fjekst ekki til að fara í Bíó, enda þótt hr.
Ríkharðs byði lienni, hvað eftir annað.
„Þetta er alveg eins og Rómeó og Júlía,"
hugsaði frú Lýðs og var rómantisk upp á
gamla móðinn.
Og kanske hefir það verið þetta, sem
kom henni til að skrifa brjefið.
Áhril' þess á Kobba voru ekki heinlínis
lík ])ví, sem brjefritarinn liafði búist við,
en Kobbi notaði það nú samt ekki á þann
hátt, sem lrr. Ríkharðs hafði óttast. Þegar
hann liafði lesið það, glaðnaði snöggvast
yfir honum, en það var ekki nema eitt
andartak. Hann þekti Sjönu nógu vel til
þess að vita, að auðvitað hefði brjefið ver-
ið ritað án hennar vitundar. Þetta var ekki
annað en ein vitleysan til, sem kerlingunni
gat dottið i hug. Og jafnvel þótt þetta væri
alt satt, sem i brjefinu stóð, gat liann ekki
vfirgefið föður sinn nú, og gengið í lið
með Sjönu, nú þegar gamli maðurinn varð
að taka á öllu sínu, til þess að verjast árás-
um, og var auk þess lieilsuveill og þrevtt-
ur. Nei, Kobbi sá fullvel, að eini mögu-
leikinn var sá, ef algjörlega var liætt við
herförina, og hann vissi einnig, og það bet-
ur en frú Lýðs og hr. Ríkharðs, að það
gat ekki komið lil nokkurra mála. Snjó-
kúlan var komin af staði og þá var ekki
fyrir fjandann sjálfan að stöðva liana,
allra sist þegar ofsafólk eins og prestur-
inn og Umhótafjelagskerlingin og svo fólk
eins og Gasa-María liöfðu veilt málinu
sitt, og átti sín í að liefna. Og svo síðast
en ekki sísl Bill Swan, ríkisstjórinn. sem
hafði árum sainan biðið eftir tækifæri til
])ess að ná sjer niðri á keppinaut sínum.
Það gat vel verið hugsanlegt að slöðva frú
Lýðs og meira að segja hr. Ríkharðs, sem
Kobbi leit svo til, að væri í rauninni hreint
ekki. svo bölvaður náungi. En liitt fólkið!!
Nei .... enginn vonarneisti Hann liefði
getað farið til föður síns og ítrekað uppá-
stungu sína, að hann ta>ki sig upp og flytti
úr borginni .... en nú kom það lieldur
ekki til greina. Það var sama sem að
ganga í íið með óvinunuin.
Og nú var hann orð'inn raunverulega
liræddur við hr. Ríkharðs. Ef Sjana væri
liætt að hugsa um sinn gamla elskhuga á
annað borð, lá ekkert nær en það, að Rik-
liarðs krækti í hana, þar sem þau unrlu
svona saman daglega.
Kohbi hvorki svaraði hrjefinu, né held-
ur sýndi það föður sínum eða neinum öðr-
um. Hann r.eif það bara i tætlur og kast-
aði þeim i brjefakörfuna og gekk síðan út
krána, til þess að fá sjer hressingu og
spila hilliard, til þess að glevma þessu
öllu. Hann sagði sjálfum sjer, að þetta
væri all búið að vera, og hans málagjöld
væru ef lil vill makleg, fyrir að fara að
verða skotinn í ahnennilégri stúlku, eins
og Sjönu Baldvins. „Kanske er jeg ekki
annað en kotungs-íri, og FHða Itatts rjetta
konan handa mjer,“ hugsaði hann þung-
húinn.
Gasa-María hjelt áfram áróðursferðum
sínum um nágrenni sitt á Árhakkanum,
og fór ef til vill full djarflega að. Bæði
sjómennirnir og fátæklingarnir í hreysun-
um, svertingjarnir og götukrakkarnir —
allir þektu Maríu. Ilvar sem hún fór,
glumdu við kveðjuorð, gamansemi og jafn-
vel fagnaðaróp. Því Gasa-María var áróð-
ursmaður af guðs náð — í fornum stíl.
Um jólaleytið sendi liún út fullar körfur
af mat um fátækrahverfin og hafði auk
þess „opið hús“ á daginn í danssalnum
sínum, þar sem allir gátu matast ókeypis,
sem þörf höfðu fyrir það. Hún hjálpaði
bágstöddum fjölskyidum með smá-lánum
og borið hafði það við, að hún hjálpaði
mönnum úr vargaklóm bankahna. Hún
hafði gert þctta af hreinum brjóstgæðum,
en hinsvegar hafði hún, alt fram að þessu,
haldið sig sem lengst frá stjórnmálastarf-
semi :—þangað til hr. Rikharðs og Gunn-
fáninn hófu herför sína. Þá stakk hún sjer
á kaf i hringiðuna, og' þá komu launin
fyrir margra ára góðgjörðasemi hennáf.