Fálkinn - 25.02.1944, Síða 10

10
F Á L K I N N
VNCS/Vtf
U/SNbURHIR
Sigvaldi smíðadrengur
Þegar smiðirnir söínuðust saman
'ið lokinni vinnu á kvöldin og fóru
að rabba saman, heyrði Sigvaldi
smíðadrengur sagt frá mörgu, sein
honum þótti skrítið. Meðal annars
voru þeir að segja frá unga kon-
ungssyninum, sem livarf fyrir mörg-
um árum.
■— En sem betur fer er þó fallega
konungsdóttirinn eftir! sagði einn
smiðurinn, — svo að þegar konung-
urinn deyr þá verður húi> drotning
hjerna í landinu.
— Veit enginn livað varð af kon-
ungssyninum? spurði Sigvaldi.
— Hann hlýtur að vera dauður
fyrir löngu, annars hefði hann víst
komið í Ieitirnar. Það voru ræningj-
ar, sem námu hann á brott, sagði
smiðurinn. — Hann mun vera eitt-
hvað á aldur við þig, Sigvaldi, svo
að ef hann verður á vegi þínum þá
þekkirðu hann líkast til.
Hinir smiðasveinarnir hlóu a 3
þessu, en þeir tóku ekki eftir göml-
um manni með tuslculegan hest,
sem kom fil þeirra.
— Mig langaði til að fá járn und-
ir hestinn minn, sagði maðurinn
óframfærinn, —■ en jeg hefi ekki
nema lítið af peningum til að borga
með.
— Við vinnum ekki eftir vinnu-
tímal sagði smiðurinn, —og úr því
að þú getur ekki borgað eins og upp
er sett, þá er þjer best að láta okkur
í friði.
Sigvalda fanst gamli maðurinn
svo raunamæddur og þreytulegur að
hann stóð upp og sagði: — Má jeg
járna hestinn fyrir hann, húsbóndi.
Jeg kæri mig ekkert um borgun fyrir
það.
— Þú ert sjálfráður um það, sagði
smiðurinn. — En þú verður aldre)
ríkur á því.
Sigvaldi fór með manninn og
hestinn hans út í smiðju, og nú
járnaði hann hestinn svo vel, að
gamli maðurinn sagði á eftir:
-—■ Mig langar til að gefa þjer dá-
Jítið i þakkiætisskyni. Líttu á, hjerna
er helmingurinn af gulllijarta; það
skaltu geyma vel, og þegar þú finnur
hinn helminginn þá liöndlar þú
hamingjuna.
Svo fór hann á burt, en Sigvaldi
geymdi vel hálfa gullhjartað.
Það var ekki löngu síðar, sem að
hann heyrði hörmungafrjettina um
prinsessuna. Hún var liorfinn —
hafði verið numin á brott alveg
eins og bróður hennar fyrir mörg-
um árum.
— Nú ættir jiú að finna prinsess-
una! sagði smiðurinn, — nú reyna
allir, ef þeir mögulega komast liönd-
um undir.
—• Það liefi jeg líka liugsað mjer!
svaraði Sigvaidi alveg óvænt,------
Jeg ætla að biðja þig um brynjuna,
sem jeg smíðaði — annað kaup
þarf jeg ekki!
Sigvaldi hafði sjálfur smíðað fall
ega brynju, sem var mátuleg hon-
um, og sverð líka. Hinir smiðirnir
hentu gaman að honum og spurðu
hvort hann ætlaði aö gerast ridd-
ari, en það ljet hann eins og vind
um eyrun þjóta. Svo lagði liann af
stað, en áður en hann hafði komist
Iangt mætti liann gamla manninum,
sem hafði gefið honum gullhjartað.
— Taktu þennan hest, Sigvaldi
smíðadrengur! sagði maðurinn og
kom með ljómandi fallegan, fann-
hvítan hest til hans, — og riddu
þangað sem hann fer með þig. Þá
muntu finna það sem þú leitar að.
Og nú reið Sigvaldi af stað i
steindri brynjunni á livíta hestinum
og kom bráðum í stóran skóg þar
sem villugjarnt var. Enginn rataði
leiðirnar úm skóginn, en hestur
Sigvalda hjelt áfram. Hann rataði.
Nú komu þeir að gamalli höll og
áður en sást til ferða Sigvalda það-
an, þar sem hann var inni i skógin-
um, sá hann gamla konu koma
gangandi og hún leiddi litla stúlku
við hönd sjer.
— Farðu þangað inn! sagði kon-
an skipandi og benti á stórt hlið
með járnslegnum hurðum, en litla
stúlkan maldaði i móinn og sagði:
— Þú hefir gabbað mig! Þú sagð-
ir að jeg mundi hitta hann bróðir
minn lijerna, en þú liefir farið með
mig út í skóg, sem ómögulegt er að
rata heim úr!
— Þú sjerð aldrei liann bróður
þinn eða föður þinn framar! sagði
kerlingin, en hún var galdranorn.
—■ Þú átt að verða hjerna og þræla
fyrir mig, þessvegna lokkaði jeg
þig hingað úl í skóginn.
Og þegar telpan reyndi að skjót-
ast undan þreif nornin til hennar
og liristi hana, þangað til Sigvaldi
heyrði glamra í einhverju, og sá
hálft gullhjarta detta niður á jörð-
ína.
— Vertu óhrædd, nú skal allt
ganga vel! kallaði hann og hljóp
til telpunnar, sem var farin að gráta.
— Þú ert vafalaust horfna konungs-
dóttirin, og nú skal jeg frelsa þig
frá vondu norninni.
Og áður en nornin gat sagt nokk-
uð hrinti hann henni inn úr hlið-
inu og skellli í lás á eftir henni
og aflæsti svo hurðinni, því að hann
var smiður og vissi hvernig átti að
opna hurð og læsa henni.
— Líltu á þetta hjerna! sagði Sig-
vahli og sýndi henni sinn liluta af
gullhjartanu, og svo sagði hann
lienni hvernig hann hefði fengið
það.
■—■ Þennan helming átti hann bróð-
ir minn, sem livarf fyrir mörgum ár-
um, þegar við bæði vorum börn,
sagði konungsdótíirin. — Bara að jeg
vissi hvar hann er niðurkominn!
— Hann er hjerna! sagði gamli
maðurinn, sem liafði geíið Sigvalda
gullhjartað, og nú stóð lijá þeim. —
Það er hann sem fólk heldur að sje
smíðadrengur, en hann er konungs-
sonurinn. Þú getur sjálf sjeð hvað
hann er líkur þjer!
Þessi gamli maður var góður galdra-
maður, s,em liafði lengi leitað að
konungssyninum, sem vonda norn-
in liafði stolið og gefið smiðnum,
svo að liann skyldi alast upp sem
fátæklingur. Nú hafði Sigvaldi borg-
að norninni fyrir sig, —■ hún gat
aldrei komist út úr galdrahöllinni
sinni framar. Og svo fóru þau syst-
kinin og gamli maðurinn heim i
höllina til konungsins, og hann gat
undir eins þekkt son sinn.
Nú varð mikil gleði um allt kon-
ungsríkið, bæði vegna þess að prins-
essan var kominn aftur og af því
að prinsinn var fundinn. Og eftir
þetta varð engnn var við gömlu
vondu nornina.
I--------------------------------
S k r í 11 u r.
_________________________________i
Ungur maður, nýútskrifaður af
verslunarskólanum fór á fund harð-
duglegs kaupsýslumanns og spurði
hann ráða: „Gerið þjer svo vel að
segja mjer hvað jeg á að gera til
þess að komast áfram í heiminUm?"
„Seljið jijer armbandsúrið yðar
og kaupið yður vekjaraklukku," —
svaraði sá harðduglegi.
Jón (í síma): — Ætlið þjer að
borga okkur þennan ’ reikning eða
ekki?
Ójón: — Nei, ekki núna.
Jón: — Ef þjer borgið ekki reikn-
inginn núna þá hringi jeg til allra
sem þjer skuldið, og segi að þjer
hafið borgað okkur!<l
Dómarinn: — Þessir tveir menn
börðust með stólum. Reynduð þjer
að stilla til friðar?
Vitnið: —- Nei, það voru ekki
nema tveir stólar í herberginu.
— Endurtakið þjer orðin, sem
verjandinn notaði, sagði lögfræðing-
urinn.
— Jeg vil lielst vera laus við það.
Þau eru ekki þannig, að hægt sje að
segja þau lieiðarlegum mönnum.
—- Jæja, sagði löfræðingurinn. —
Hvíslið þjer þeim þá að dómaran-
um.
Dómarinn liorfði alvarlega á litla,
rjóða manninn, sem hafði verið
stefnt fyrir liann. „Svo að þjer
hentuð húsbónda yðar ofan stigan?“
spurði dómarinn. „Haldið þjer að
þjer hafið rjett til þess, sem leigj-
andi?“
„Jeg skal sækja liúsaleigusamning-
inn minn,“ sagði litli maðurinn og
varð enn rauðari, „og jeg þori að
veðja um, að þjer verðið mjer sam-
mála um, að mjer sje leyfilegt að
gera alt, sem gleymst hefir að banna
i þeim samningi."
Ken.narinn: — Hver er besta leið-
in til að láta mjólk ekki súrna?
Dóra litla: — Að geyma hana í
beljunni.
Tveir kunningjar, sem ekki höfðu
sjest um hríð, mættust á götu. Ann-
ar þeirra gekk við hækjur. „Heyrðu,“
sagði liinn, „hvað gengur að þjer?“
„Jeg varð undir strætisvagni,"
sagði hækjumaðurinn.
„Hvenær gerðist það?“
„Fyrir sex vikum.“
„Og verður þú að ganga við hækj-
ur ennþá?“
„Já, að vísu segir læknirinn mjer
að jeg þurfi þess ekki, en lögfræð-
ingurinn minn heimtar að jeg geri
það þangað til skaðabótamálinu er
lokið.“
Gamall sverlingi var ákærður fyr-
ir að hafa stolið hænuungum, ■ og
dómarinn spurði hann hvort hann
hefði engan verjanda. Hinn kvað
nei við.
„Þjer verðið að hafa verjanda.
Jeg skal skipa yður verjanda.“
„Nei, fyrir alla muni gerið þjér
það ekki,“ sagði svertinginn. „Jeg
vil engan verjanda.“
„Hversvegna ekki? Það kostar
yður ekki neitt. Hversvegna ekki?“
„Það skal jeg segja yður,“ sagði
svertinginn og lækkaði róminn. ■—
„Vegna þess að jeg vil fá að jeta
kjúklingana einn.“
Lögfræðingur var • að verja mann
sem ákærður var fyrir innbrot, og
sagði: „Herra dómari, jeg staðhæfi,
að skjólstæðingur minn hafi alls ekki
brotist inn í húsið. Hann liom þar
að opnum glugga, rjetti inn handlegg-
inn og tók einhverja muni á borðinu
fyrir innan gluggann. Nú er hand-
leggur skjólstæðings míns ekki hann
sjálfur, og jeg get ekki sjeð, hvernig
þjer getið refsað öllum manninum
fyrir það, sem handleggurinn hans
hefir gert.“
Dómarinn hugsaði sig um nokk
ur augnablik og sagði svo: „Þjer
eruð rökfimur maður. Og rökrjettan
dóm skal jeg kveða upp. Jeg dæmi
handlegg skjólstæðings yðar í eins
árs fangelsi. Maðurinn ræður því
svo sjálfur, hvort hann vill verða
handleggnum samferða eða ekki.“
Verjandinn brosti, en ákærði
losaði af sjer gerfihandlegg, lagði
hann á borðið fyrir fraan dómar
ann og gekk út.
Kennari: — Hversvégna sagði Jósúa
sólinni að standa lcyrri?
Óli: — Jeg liugsa að hún hafi ekki
gengið rjett eftir klukkunni hans.