Fálkinn - 25.02.1944, Side 12

12
F Á L K I N N
5E0R5E5 SIHEnon
[wj
| Flæmska búðin
varpaði birtunni á lítinn tiring á miðju
gólfinu.
„Fyrst og fremst verð jeg að spyrja yður
einnar spurningar,“ sagði Maigret. „Hver
lagði til peningana? Þjer urðuð að útvega
þá í snatri og jeg geri ekki ráð fyrir að þjer
hafið mikla peninga liggjandi lieima.“
Maigret talaði hægt og lágt. Alger þögn
var kringum þau.
Hann tók málhvild og horfði enn lengi
kringum sig og setti á sig svipinn, sem rikti
yfir herberginu. Honum fanst meira að
segja þessa stundina, að liann skynjaði alt,
sem væri að gerast í stofunni niðri. Dr.
Van de W,eert mundi teygja stuttu fæturna
í áttina til arinsins, Jósep og Margueritc
mundu sitja steinþegjandi og horfast í augu;
Machére mundi vera á einlægu iði og vera
að furða sig á livað Maigret mundi vera að
gera allan þennan tíma, en frú Peeters að
taka upp lykkjuföll á prjónunum sínum eða
að fylla á glasið hjá Machére og mæla ein-
liver kurteysisorð um leið.
En í hvert skifti sem Maigret leit á Önnu
horfði hún jafn fast á hann og áður.
„Hað var Marguerite,“ sagði hún að
lokum.
„Átti hún peninganna sjálf ?“
„Já, hún átti peninga eftir iiana móð-
ur sína.“
„Og geymdi þá heima Jijá sjer?“
„Já, nokkur þúsund franka. En svo á
hún miklu meira í liandhafaskuldahrjef-
um.“
Og nú spurði Anna:
„Hvað ætlið þjer nú að gera'?“
Um leið og hún sagði þetta kom tár
fram í augun á henni. En þau hurfu svo
fljótt að Maigret var í vafa um hvort hon
um hefði sýnst rjett.
„Og þjer?“
Hversvegna voru þau að heyja þetia
einvígi? Hversvegna snjeru þau sjer ekki
umsvifalaust að málefninu? Voru þau
hrædd hvort við annað?
„Hvernig gáluð þjer komið Germaine
Piedbæuf upp á herbergið yðar?............
Biðið þjer snöggvast. .. . Hún kom inn í
búðina til þess að spyrja um Jósep og
sækja meðlagið með barninu fyrir síð-
asta mánuð? Móðir yðar hitti liana fyrst.
Svo fóruð þjer inn i búðina. Gerðuð þjer
yður ljóst þá að þjer ætluðuð að myrða
hana?“
„Já.“
Það var engin iðrunarsvipur á henni
núna, ekki einu sinni nein aðkenning af
liræðslutilfinningu. Röddin var skýr og
örugg.
„Ilvað lengi liöfðuð þjer ætlað að gera
út af við hana?“
„Nálægt einn mánuð.“
Maigret settist á rúniið, sem Anna og
Maria sváfu í. Hann tók hendinni mú enn-
ið og horfði á veggfóðrið, sem var um-
hverfis andstæðing hans.
Það var engum vafa hundið, stúlkan
var hreykin af því sem hún hafði gert.
Og liún tók á sig ábyrgðina af ódæði
sínu — skilmálalaust.
„Svo að yður þykir þá 'svona vænt um
hróður yðar?“
En hann vissi það fyrir — liann þurfti
ekki að spyrja. Og það var ekki Anna ein,
sem þólti vænt um Jósep. Það þótti þrem
konum vænt um Jósep — eða öllu lieldur
fjórum, þegar frú Peeters var með talinn.
Fjórar sem dáðu moldina, sem hann
gelck á.
Þó var hann enganveginn laglegur mað
ur. Þegar hann var atliugaður vel gat
engum dulist að liann var ólánlegur. Hann
var langur og slyttsíegur með óhæfi-
lega langt nef. Og augun frámunalega
leiðinleg.
Og þó var því svo varið, að hafi kven-
fólkið ekki talið liann goðum líkan, þá
elskaði það iiann meira.en nokkurn dauð-
legan mann, og átti engin orð til að dáðst
að honum.
„Jeg liafði einsett mjer að hann skyldi
ekki deyja fyrir eigin liendi,“ sagði Anna.
Rjett í svipinn fanst Maigret eins og
að hann yrði að lileypa í sig vonsku. IJann
spratt upp af rúmstokknum og fór að
æða fram og aftur um lierbergið.
„Hafði hann í liótunum um það?“
„Ef hann liefði gifst Germaine Pied-
hæuf mundi hann hafa ráðið sjer bana
samdægurs.“
Maigret vissi ekki Jivort hann átti að
Ulæja eða bölva. Lolcs var það úr að liann
ypti öxlum. Hann var að liugsa um við-
tölin, sem hann Jiafði ált við Jósep út
úr kvennamálum lians. Jósep liafði aldrei
getað gert sjer ljóst livora stúlkuna liann
liann eiginlega elslcaði. Og liann liafði á-
valt fyllst einslconar hryllingi við tilhugs-
unin um að giftast livorri þeirra sem var.
En samt Jiafði hann viljað þóluiast systr-
um um sínum með þvi að reyna að leika
það ldutverlcið, sem þær liöfðu ætlað hon-
um.
„Líf lians liefði orðið semfeld evmd, ef
. Vitanlega Jiefði það orðið það! Það er
að segja ef litið var á það frá því sjónar-
miði, sem segir í „Söng Sólveigar.“--------
Annarsvegar var skáldskapur, tónlist og
fagrar liugsjónir.
„Hinsvegar unnusti veildundaður og með
sídeplandi augu — og í fötum, sem fóru
lipnum slvelfing illa.
„Sögðuð þjer noklcrum frá fyrirætlun
yðar?“ spurði Maigret.
„Ekki nokkurri lifandi sál.“
„Elcki einu sinni bróður yðar?“
„Jeg liefði sagt honum það manna síð-
ustum.“
„Og þjer földuð hamarinn í lierbergi vð-
ar í lieilan mánuð?.... Jeg skil.... Nú
er jeg farinn að slcilj a.“
Enda var liann farinn að draga and-
ann dýpra en áður. Þvi að það var eitt-
livað svo sárlega þunghært í þessu ein-
kennilega samblandi liarmsögu og ódreng-
lyndis.
Hann fann lil þess að lionum var lítið
um það gefið að standa þarna og hórfa í
augun á Önnu, þar sem liún stóð eins og
stytta og liorfði án afláts á hann.
„Þjer ætluðuð að gera þetta á þann Iiáll
að það dygði og þjer yrðuð elclci grunuð,
því að þjer liafið þóst skilja, að ef Van de
Weert liefði komist að því sanna í málinu
mundi liann aldrei liafa leyft, að dótti:
lians giftist Jósep. Þjer liafið hugsað yður
öll möguleg úrræði og leiðir áður en þjer
tólcuð endanlegu ákvörðunina. Ef þjer
liefðuð notað skammbyssu mundi liún liafa
orsalcað liávaða. Germaine Piedhæuf liorð-
aði aldrei Jijerna, svo að yður Jiefir elclci
verið mögulegt að nota eitur til að ráða
liana af dögum. Ef þjer liefðuð liaft lcrafta
til þess þá þori jeg að fullyrðá, að þjer
Jiefðuð tekið það úrræði að lcirkja liana.“
„Já, mjer datt það lílca í liug . . . .“
„Talcið þjer elclci fram i! .... Þjer lcom-
ust yfir hamar einliversstaðar, því að þjer
voruð elclci svo vitlaus að nota liamar
Jijerna af lieimilinu...En livernig fóruð
þjer að því að ginna Germaine Piedhæuf
Iiingað uþp í lierliergið til yðar?“
Og Anna svaraði eins og elckert væri um
að vera:
„Hún liafði verið að orga niðri í liúðinni.
Hún var altaf sígrátandi .... Móðir mín
liafði aflient lienni fimtíu franka upp í
meðlagið. Jeg fór út með henni. Jeg sagði
lienni að liún skyldi fá afganginn lijá mér.“
„0g svo liafið þið háðar farið kringum
liúsið í myrlcrinu og upp balcdyrnar. María
var að leilca á liljóðfærið, svo að enginn
Jieyrði þegar þið fóruð upp stigann. Svo
Jcomust þið upp á loft. .. .“
Maigret leit fram til dyranna. Og þó að
liann reyndi að lala sem rólegast og eðli-
legast, þá var það lilcast urri er Jiann sagði
„Þjer opnuðuð dyrnar þarna og ýttuð
henni á undan yður. ,. . Og svo náðuð
þjer í hamarinn... .“
' „Nei.“
„Hvað eigið þjer nú við?“
„Jeg gerði það eldci undir eins. í raun
rjettri þá vissi jeg elcki að fullu livort jeg
mundi liafa djörfung til að framlcvæma