Fálkinn - 25.02.1944, Qupperneq 13

F Á L Ií 1 N N
13
KROSSGÁTA NR. 485
Lúrjett skýring:
1. ungviði, 5. styrkleiki, 10. sár, 12.
ílát, 13. líkamshl., 14. ílát, 16. felur,
18. afkvæmi, 20. beljakar, 22. manns-
nafn stytt, 24. á dýri, 25. æfð, 26.
sögn þátíð, 28. sjór, 29. ending, 30.
afkvæmi, 31. ástundunarsöm, 33. upp
hafsstafir, 34. 'lægðir, 36. gyðja.
38. forsetn., 39. fiskur, 40. deig, 42.
ræfill, 45. dýrs 48. bardagi 50. mælgi
52. dýr, 53. tími, 54. gælunafn,
56. vetrarmerki þolf. 57. styrkleiki,
58. í vötnum, 59. gera betra, 61.
skepna, 63. lyftu, 64. gangur, 66.
rödd, 67. rölt, 68. mannsnafn, 70.
úrþvætti, 71. lótinn, 72. mat.
Lúörjúett skýririg:
1. afturganga, 2. á líkama, 3. mikil-
læti, 4. forsetn., 6. hljóta, 7. liljóð, 8.
hljóð, 9. felum, 11. fugl, 13. stjórn,
14. á andliti, 15. bleyta, 17. mælitæki,
19. suð, 20. pipu, 21. litbrigði, 23.
hættumerki þolf., 25. kosning, 27.
ákvörðunarstaður, 30. býr til, 32..
smásálarskapur þáguf., 34. þol, 35.
konuheiti, 37. á ketti, 41. fagra, 43.
flýtir, 44. líkamslil., 45. dempa, 46.
styrkja hoðh., 47. matur, 49. dýr, 51.
meiða, 52. óþurt, 53. mannsnafn
fornt, 55. venja, 58. áhald, 60. fugla,
62. foræði, 63. sleipur, 65. smóki,
67. fótaferð, 69. ending, 70. tónn.
LAUSN KROSSGÁTU NR.484
Lúrjetl rúöning:
1. frama, 5. vökva, 10. græða 12.
grænt, 14. úrill, 15. liró, 17. endur, 19
Lýð, 20. Abraham, 23. aka, 24. flak,
26. auðan, 27. óttu, 28. aurar, 30. mig.
31. strit, 32. spik, 34. ótrú, 35. skemra
36. ótrúar, 38. ilma, 40. táar, 42.
tolla, 44. Áka, 46. aðför, 48. arma,
49. hrúga, 51. aura, 52. ská, 53.
nautaat, 55. Nes, 56. talda, 58. mar,
59. undna, 61. Narfa, 63. sleit, 64.
rónum, 65. sælir.
Lóörjett rúöning:
1. friðarskilmálar, 2. ræl, 3. aðla,
4. MA, 6. ÖG, 7. krem, 8. væn, 9.
andatrúarfundir, 10. grýlu, 11. traðir,
13. tukti, 14. úlfar, 15. hrum, 16. óliag
18. rautt, 21. BA, 22. an, 25. kapella,
27. ótrúaða, 29. riinma, 31. stráa,
33. krá, 34. ótt, 37. atast, 39. skútan,
41. hrasa, 43. orkan, 44. árum, 45.
agar, 47. örent, 49. ha, 50. a a, 53
nafn, 54. tull, 57. dró, 60. nei, 62
au, 63. sæ. *
fyrfrætlun mína, þegar á átti að lierða ....
Og jeg veit það ekki enn. . . . hyort jeg
hefði gert það. . . . ef hún hefði ekki sagt
dálítið ljótl . . . .“
Anna tók málhvíld rjett í svip, en svo
sagði hún:
„Hún Ieil á rúmið mitt og sagði um leið:
„Nú, svo að það var þarna sem þú og hann
bróðir minn voruð vön að .... Þú varst
sniðugri en jeg. Þú gættir þess vel að eign-
ast ekki harn . . . . “
En hvað þetta var all auðvirðilegt,
heimskulegt .... óhreint!
„Hvað voru höggin mörg?“
„Tvö .... Hún Imeig niður án þess að
gefa hljóð af sjer. Og jeg ýtti henni undir
rúmið.“
„Og svo fóruð þjer niður aftur og hittuð
móður yðar og Maríu og Marguerite —
jeg geri ráð fyrir að liún Iiafi komið um
þetta leyti? .....“
„Móðir mín var frammi í eldhúsi hjá
honum pabba. Hún var að mala kaffi til
morgundagsins.“-------
-----„Anna!“ kallaði nú frú Peeters á
nýjan leik. „Af bverju kemur þú ekki,
Anna? Hann herra Marchere er að fara>“
En nú varð Maigret fyrir svörunum.
Hann fór fram á stigagatið og kallaði uiður:
„Segið þjer lionum að bíða!“
Svo sneri hann aftur inn í herbergið og
sagði við Önnu:
„Sögðuð þjer Marguerite og Maríu frá
þessu ?“
„Nei. Jeg vissi að Jósep mundi koma. Jeg
gat ekki komið líkinu á burt ein. En jeg
kærði mig ekki um að neinn vissi þegar
Jósep kæmi. Þessvegna sendi jeg Maríu á
móti honum út á bryggju og bað hana að
segja honum að skilja eftir mótorhjólið sitt
þar einhversstaðar og koma heim eins
hljóðlega og honum væri mögulegt.“
„Þótti Maríu það ekki skrítið?"
„Það setti undir eins að henni einhvern
lcvíða,og hún varð hræddari en svo að hún
þyrði að spyrja mig nokkurs hlutar. Hún
gerði aðeins það sem jeg sagði henni. Jeg
fjekk Marguerite lil þess að setjast við
hljóðfærið og bað hana unr að syngja. Jeg
vissi sem sje, að annars mundi heyrast
umgangur til okkar.“
„Og þá höfðuð þjer afráðið að koma
líkinu fyrir í vatnskassanum uppi á þaki?“
„Já.
„Svo að Jósep laumaðist þá hingað upp.
Hvað sagði hann þegar hann sá likið ?“
„Ekkert. Hann botnaði ekkert í neinu.
Hann starði á líkið fullur skelfingar, og gat
ekkert annað gert en að lijálpa mjer að
koma því á burt.“
„Koma því á burt. Upp á þak! Gegnum
litinn glugga á loftinu. Yfir þakhelluna
og liola því niður í lítinn vatnskassa úr
galvaniseruðu járni.“
Svitinn spratt fram í stórum dropum á
enni Maigrets.
„Af öllum þeim morðmálum, sem jeg
hefi kynnst ....“ byrjaði hann.
En hún tók fram i fvrir honum með.
þessum orðum:
„Ef jeg hefði ekki drepið þessa stúlku
þá hefði bróðir minn hlolið að deyja.“
„Hvenær sögðuð þjer Mariu frá þessu?“
„Jeg hefi aldrei sagt henni það .... Hún
þorði ekki að spyrja mig neinna spurn-
inga .... Vitanlega hefir liana grunað ým
islegt, og þessvegna hefir hún orðið veik.“
„Og Marguerite?“
„Jeg veit ekki hvort hana grunar nokk
uð. Hafi hana gert það þá hefir henni tek-
ist að levna því. Þjer skiljið mig, er ekki
svo?“
Skildi liann liana? Já, lil fullnustu!
Hann skildi alla fjölskylduna að meðtal
inni frú Peeters, sem hafði lifað í sömu
hugsunum og áður og grunaði ekki neitt,
og gerði ekki annað en að láta sjer gremj-
ast og sárna bæjarslúðrið, sem orðið hafði
út af málinu og slettur fóllcsins.
Að ekki sje minnst á gamla manninn,
sem ýmist revkti eða blundaði í tágastóln-
um sínum og tók ekki einu sinni eftir
heimsóknum lögreglunnar.
Og'Jósep, sem kom lil Givet eins sjaldar
og hann gat og ljet systur sínar um að
laka þvi, sem. á móti bljes. Og Maríu, sem
kom heim kvöld eftir kvöld úr klauslur-
skólanum í sífeldum ótta um að nú hefði
hið verst hugsanlega skeð: að nú væri nafn
og mannorð fjölskvldunnar evðilagt iim
aldur og æfi.
„Hversvegna fluttuð þjer lík Germaine
Piedbæguf úr vatnskassanum?“
„Það liefði komið rotnunarlykt af því
fyrr eða síðar .... Jeg beið i þrjá daga.
Svo var það á laugardagskvöldið. þegar
Jósej) kom aftur, að við tókum það niður
af þakinu saman og fleygðum því í ána.“
Anna liafði svita í andlitinu líka. Ekki
á enninu heldur niðurandlitinu — á efri
vörinrii og kringum munnvikin.
Machére grunaði okkur þegar frá önd-
verðu. Og þegar mjer virtist hann vera
orðinn viss um hvaða spor liann ætti að
rekja, þá datt mjer í hug að nú væri ekki
í önnurs hús að venda en að fá leynilög-
reglumann, sem starfaði fvrir okkur ....
Hara að þeir hefðu aldrei fundið líkið.“
„Þá hefði hljóðnað um málið smátt og
smátt,“ urraði Maigret. „En auk þess vav
þó um eitt að gera og eitt að varast, þó að
líkið hefði ekki fundist. Og það var Cassin,
sem hafði sjeð ykkur flevgja likinu í ána,
og náði í hamarinn og yfirhöfnina."
Hann fór að þramma fram og aftur um
gólfið. Var Cassin jafnvel ekki kaldrifj
aðri en þaulvanur morðingi? Hann hafð.
verið málinu manna kunnugastur frá önd-
verðu, en samt hafði hann ekki sagt lög-