Fálkinn - 31.03.1944, Blaðsíða 12

12
F Á L K 1 N N
>♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦<♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦<
Tígrisdýrið
Stutt skáldsaga eftir PEARL BUCK
3
þessari gömlu skútu, svo að þær gætu ekki
sent skeyti til föður liennar fyrr en þau
kæmu til Sjanghai eftir tvo daga. Og eftir
tvo daga mundi hún verða komin heim
aftur, nema því aðeins að. .. .
Hvað langt er síðan þú hefir komið
liingað, kona? spurði bóndinn upp úr þurru.
— Það er orðið mjög langt síðan, svar-
aði hún.
— Mjer fannsl lika að jeg haíi ekki sjeð
þig áður. En jeg hefi ekki verið Iijerna
nema eitt ár. Gamli bóndinn dó í fyrra-
vor.
Hún sagði ekki neitt.
— Þú kemst að raun um, að jnargt er
breytt þarna efra siðan þu komst þar síð-
ast, iijelt hann áfram. — Mjer er spurn:
er það gamla eða unga Tígrisdýrið sem ])ú
þekkir ?
—Jeg þekki þá báða, svaraði hún.
— Ertu kanski skyld þeim? spurði liann
forvitinn.
— Já, laug hún mjög eðlilega.
Þau riðu yfir mjóa brú, klett sem lá yfir
lækinn. Bóndinn sagði eitthvað, en það
heyrðist eklci fyrir niðnum í læknum, því
að þarna voru fossaföll. Svo riðu þeir ein-
stigið áfram og nú heyrðist rödd bóndans
aftur:
— Unga Tígrisdýrið er i’jettlátur g'agn-
varl þeim, sem ex-u rjettlátir gagnvart hon-
um....
— Rjettlátur! Vai-ir hennar bæi'ðust og
það kom fyrii'litningarsvipur um munninn.
Hún minntist föðurs síns og bæjai-stjóranna
þi'iggja, sem höfðu setið og talið saman
Tígrisskattinn.
— Hjerna er hliðið, sagði bóndinn og
vatl sjer af baki og fór að berja járnslegn-
ar Jiurðir í liáu múrhliði. Hurð var opnuð
í liálfa gátt og maður stakk út stóru, Jubba-
legu höfði.
— Hver er þar?
— ?EtUngi Tígrisdýrsins, svaraði hónd-
inn.
— Ættingi. Enginn liefir sagt mjer að
neinn....
— Jeg lieí'i riðið langa leið, sagði Mollie
og liljóp af baki og stakk silfurpening í
lófann á bóndanum. — Þakka þjer fyrir
fylgdina hingað, bættii hún við. — Jeg skal
segja honum frænda mínum hve hjálplegur
þú hefir varið mjer. Og áður en þeir gerðu
sjer ljóst livað hún ætlaðist fyrir, hafði liún
smokrað sjer inn úr gættinni. — Segið
frænda mínum að jeg sje komin, sagði liún
svo og settist á bekk sem stóð innan við
múrvegginn.
— En hver er það eiginlega sem er frændi
þinn? spurði dyravörðurinn forviða.
Tígrisdýrið — auðvitað, sagði hún, en
hjarta hennar sló eins og það ætlaði að
sprengja brjóstið.
— Enginn hefir sagl mjer að þú værir
væntanleg, sagði dyravörðurinn og glápti
á hana.
— Það er heldur ekki neiiin, sem vissi
um það — en nú er jeg kominn, hvað sem
öðru líður.
Dyravörðurinn klóraði sjer í hnakkanum
og silaðist inn porlið hægt og með semingi.
Mollie varð ein eftir.
Hún beið lengi. Hún hafði farið grand-
gæfilega eftir áætlun sinni, og nú sat hún
þarna alein síns liðs uppi á Tigrisfjallinu.
Hún þrýsti hendinni að brjóstinu til þess
að fullvissa sig um að litia skammhyssan
væri á vísum stað. Faðir liennar liafði ein-
hverntíma keypt liana af ameríkönskum
umrenningi, sem vantaði fje. Hún hafði
laumast inn í bókastofuna í gærkvöldi og
tekið liana úr skrifborðsskúffunni.
Var það í raun og veru i gærkvöldi? —
Henni fanst þetta allt eins og draumur —
en það var raunvera, og á þessu augna--
bliki sat hún þarna á beklc í virkinu, sem
gainla Tigrisdýrið hafði byggt lianda sjer
áður en hún fæddist. Fyrir annara mauna
fje! hugsaði hún með sjer og reyndi að
gera sig reiða, en það eina, sem hún gat
skynjað þessa stundina var nístandi kvíði.
Svo marraði í innri porthurðinni og dyra-
vörðurinn kom aftur.
— Tígrisdýrið segir að hann eigi enga
frænku; sagði maðurinn og glotti. — En
liann spurði hvort þú værir snoppufrið. —
Jeg sagði að þú værir svona sæmileg, og
þá sagði hann að það væri liest að láta þig
koma inn.
Mollie þiýsti hendinni að skammbyssunni
og fór með lionum gegnum hvern forgarð-
inn af öðrum. Loks komu þau inn í stórl,
tómt anddyri; þau fóru í gegnum það og
vörðurin opaði ýjar dyr.
urinn opnaði nýjar dyr.
— Hjerna er hún; sagði hann þegar þau
komu inn í herbergið.
Hár, ungur maður sat við skrifborð og
var að skrifa á ritvjel. Hann leit upp og hún
tók eftir, að andlitið var fallegt og djarf-
mannlegt.
— Sestu sagði liann við liana. Svo snjeri
hann sjer að verðinum og sagði: — Þú
mátt fara.
Mollie settist og lagði pinkilinn sinn á
gólfið hjá sjer. Þegar hurðin hafði lokast
eftir verðinum, sagði maðurinn:
— Ilversvegna segist þú vera frænka
mín, úr því að jeg á enga frænku?
Mollie var ekki i neinum vafa um að
það var Tígrisdýrið sem hún var að tala
við. Hún brosti.
— Ekki hefði jeg búist við að sjá rit-
vjel hjerna.
— Það er víst eitthvað að henni, sagði
hann með ólundarsvip og hnyklaði brún-
irnar. — En mjer er ekki ljóst hvað það
er.
— Lofaðu mjer að líta á liana, sagði hún
i-ólega. — Jeg er alvön að skrifa á ritvjel
- jeg skrifaði alla mína stíla á ritvjel
þegar jeg var í skóla.
Hún færði sig nær skrifborðinu. Hann
var í dökkum einkennisbúningi úr ullardúk
og hún tók eftir að hendur hans voru
gerðarlegar og fallegar.
— Lofaðu mjer að líta á hana. Yiltu
gera sVo vel og standa upp.
Hann spratt upp úr stólnum og hún sett-
ist og fór að atliuga vjelina.
— Nú sje jeg livað að er, sagði hún eftir
dálitla stund. — Blekbandið er ekki rjett
sett 1 — það á að þræða það gegnum þessa
rifu. Hún lagfærði þetta í snatri og skrif-
aði svo setningu á ensku til þess að reyna
vjelina: „Nú er mál til komið, að allir góð-
ir meíiii berjist fyrir fósturjörð sína.“
— Þú skilur ensku? spurði bann með
furðusvip.
— Jeg hefi verið í heimavistarskóla í
Ameríku i fjögur ár, svaraði hún, og þar
notaði jeg alltaf ritvjel, livenær sem jeg
þurfti að skrifa eitthvað. Og nú liorfðusl
þau í augu í fyrsta sinn.
— Jeg á enska hók, sem jeg liefi verið
að reyna að lesa, en jeg skil ekki. Getur
þú skilið hana?
— Já, auðvitað.
Hann opnaði skúffu og tók upp hók. —
Segðu mjer livað stendur i þessari hók,
sagði liann skipandi. Þetta var ensk þýð-
ing á „Das Kapital“ eftir Karl Marx.
Hún reyndi að verjast brosi — hvers-
vegna i ósköpunum var fólk hrætt við
Tígrisdýrið?
— Jeg skil orðin livert út af fyrir sig,
en jeg skil ekki meininguna, sagði liann i
gremjutón.
— Það verður langt verk að skýra þjer
frá hvað stendur í þessari bók, sagði hún
— jeg get ekki orðið lijerna nógu lengi
til þess.
—Hver ert þú? Og livað viltu liingað?
— Jeg er hingað komin til þess að tala
við þig.
— Varstu ekki hrædd?
— Jú, jeg var hrædd, en jeg kom hingað
i ákveðnum tilgangi.
— Hvaða tilgangi? Þú þarft ekki að vera
hrædd núna.
— Jeg er svöng, sagði hún. — Jeg hefi
ekki smakkað votl nje þurrt síðan jeg fór
af skipsfjöl — nema eina skál af grautar-
lapi.
— Skipsfjöl? át hann eftir. Hver ert
þú?
— Það gildir einu. Dóttir þjóðarinnar
í bæ við sjóinn.
— Jeg hefi aldrei sjeð neina manneskju
þjer líka, sagði hann hægt. — KÍæði þín
eru grófgerð eins og sveitastúlku, en and-
lit þitt er frítt og hendur þínar fagrar eins
og á höfðingjadóttur. Þú ert engin sveita-