Fálkinn - 04.08.1944, Blaðsíða 13

F Á L K I N N
13
KROSSGATA NR. 507
Lárjett skýring:
1. Trúarflokkur, 12. bindi, 13.
aumra, 14. ófá, 16. Kyrr, 18. nart,
20. mánuður, 21. nabba. 22. tíndi,
24. kverk, 26. verslunarmál, 27.
pjatla, 29 áhaldið, 30. upphafsstafir
32. móti auðvaldinu, 34. utan, 35.
hrekkjar, 37. greinir, 38. tala, 39.
kona, 40. ormur, 41. líta, 42. hvað,
43. merki, 44. kjassa, 45. fljót í Evr.
47. einkennisstafir, 49. sjá, 50. tveir
eins, 51. land, 55. ryk, 56. ýfir,
57. stríða, 58. forsetning, 60. hluta,
62. egg, 63. tveir eins. 64. á höfði,
66. fugl, 68. hlje, 69. venda, 71.
skraut, 73. draugur, 74. stólpi.
LóÖrjett skýring:
1. Raun, 2. feður, 3. prestur, 4.
fjölnismaður, 5. sjór, 6. fjallgarður,
7. þras 8. frumefni 9. liljóm 10. verk
11. afkvæmi, 12. galdramannsins,
15. fjallkonungur, 17. eyja, 19. læsir,
22. götug, 23. hljóðið, 24. fræðarinn,
25. ílát, 28. leikur, 29. tveir eins,
31. mola, 33. forsetning, 34. kæra,
36. biti, 39. hófs, 45. höfuðborg, 46.
þröng, 48. slægjurnar, 51. gamalt
verfæri (þf) 52. fje, 53. á fæti, 54.
eiginleiki, 59. afla, 61. feiti, 63.
gabb, 65. skemd, 66. mjúk, 67. fæða,
68. fugls, 70. fleirtöluending, 71.
tónn, 72. kennari, 73. söngfjelag.
LAUSN KROSSSÁTU NR. 506
Lárjett ráöning:
1. Sæluhús, 5. skirnir, 10. tár 12.
ský, 13. æsl, 14. sút, 16. trú, 18. fisi,
20. milur, 22. tros, 24. esp, 25. fól,
26. Mör, 28. yrlc, 29. RA, 30. sóði,
31. isar, 33.tá, 34. gála, 36. trúi, 38.
þor, 39. fát, 40. nnn 42. snót, 45. grin
48. al, 50. alis, 52. blár, 53. FE, 54.
góa, 56. mal, 57. ræk, 58. mör, 59.
ausa, 61. nægur, 63. fork, 64. ill, 66.
gas, 67. búk, 68. Jón, 70. gil, 71.
Njörður, 72. skottur.
Láörjett ráöning:
1. Sjóferð, 2. ufsi, 3. liál, 4. úr, 6.
Ks, 7. ýkt, 8. rírt, 9. refskák, 11. lút,
13. ösp, 14. síli, 15. Tumi, 17. úri,
19. ist, 20. móða, 21. röst, 23. ört,
25. fót, 27. rar, 30. sárna, 32. rúnir,
34. gos, 35. mát, 37. inn, 41. Haga-
lín, 43. ólm, 44. tían, 45. glær, 46.
rak, 47. verkfær, 49. lóu, 51. slæg,
52. bras, 53. for, 55. asi, 58. mok, 60.
alir, 62. gal, 63. fúll, 65. lóð, 67. bió,
69. nú, 70. GK.
STJÖRNUSPÁ.
Frh. af bls. 11.
11. hús. —- Mars er í húsi þessu.
Bendir það á óánægju meðal þing-
manna og ágreining, því liann hef-
ur gæti komið til greina. En með því
ir slæmar afstöður. Flokkaklofning-
að Júpíter er einnig í húsi þessu
og hefir góðar afstöður, er liklegt
að það dragi eitthvað úr áhrifunum.
Sótmgrkvi 20. júli. —■ Felliir liann
i 12. hús. — Það sem birtist í þessu
sambandi kemur fyrirvaralaust. —
Dauðsföll gætu 'átt sjer stað meðal
bænda og landeigenda, frekar en í
öðrum stjettum.
unum. Það verður að ná í verkfæratöskuna
mína í skyndi.
Helen opnaði augun, en í sömu svifum
rak hún upp óp, eins og ljósið hefði komið
henni illa. Hún lokaði augunum strax aft-
ur. Köldum svita sló út um hana, tennurn-
ar glömruðu i munni hennar og kuldahroll-
ur fór um allan líkama hennar.
— Fanfan! Ramon! Jeg er saklaus.
Læknirinn byrjaði á blóðtökunni óðara
og hún var komin í rúmið.
Siðan sofnaði hún vært, liendurnar lágu
ofan á brjóstinu, andardrátturinn varð
rórri, en ennþá heyrðist hún livisla hálf-
opnum vörum.
— Fanfan! Vesalings Fanfan! Ramon,
elsku Ramon. Nú líður okkur öllum vel.
Elsku góða Carmen! Svona kystu Fanfan.
Teresa og Jósep grjetu.
— Herra Montlaur hlýtur að koma bráð-
um. Hann gerir þá þær ráðstafanir, sem
nauðsynlegar eru, en þangað til verður að
ríkja algjör þögn umhverfis sjúklinginn.
Annars kem jeg' aftur seinna í dag.
— Okkur þykir svo vænt um frúna, svo
að við skulum ekki vanrækja neitt, sem
hæ.gt er að gera, sagði Teresa. — Þjer get-
ið reitt yðúr á það, læknir.
— Það lilýtur að vera þetta brjef, sem
valdið hefir sjúkleikanum.
— Hvaða sjúkdómur haldið þjer þá að
þetta sje?
— Það er lieilahristingur, sem mikil geðs-
bræring hefir valdið. Leyfið engum að sjá
brjefið. í því er ef til vill leyndarmál, sem
enginn hefir rjett til að hnýsast í. Jeg tek
það því og set það inn í innsiglað umslag,
svo að frú Montlaur geti fengið það þegar
hún vaknar.
Læknirinn kom síðar um daginn eins
og hann lofaði. Líðan sjúklingsins hafði
versnað. Honum hafði ekki skjátlast í sjúk-
dómsgreiningunni. Frú de’Montlaur hafði
veikst af heilahristingi.
Þegar læknir var að fara í seinna skiftið
sá hann að vagn ók að dyrunum. 1 honum
sat málfærslumaður fjölskyldunnar.
— Þetta er mjög leiðinlegt, læknir góður,
sagði málflutningsmaðurinn, sem var meðal
hár og gildur á velli.
— Það er bágt til þess að vita, að heiðar-
leg fjölskylda skuli sundrast svona. Ojæja,
svona fer það oft. Maðurinn er farinn til
Panama aftur, og þar gengur honum eflaust
prýðilega. Hann skilur konuna eftir eina
hjer....
— Veslings frúin! Og hvað ætlið þjer nú
að gera?
— Jeg neyðist til að fara eftir þeim fyrir-
mælum, sem jeg hefi fengið, og það því
fremur sem jeg veit ekki livar umbjóðandi
niinn er niðurkominn. Hann vill ekki að
kona hans búi lengur í þessu húsi, sem jeg
á að selja strax á uppboði.
— En líðan frúarinnar er afleit.
— En þjer getið reitt yður á, að jeg tek
tillit til þess, kæri vinur.
Sjúkdómur frúarinnar hegðaði sjer eins
og ráð var fyrir gert næsta mánuðinn, en
en án þess, að læknirinn gæti sagt hvernig
fara mundi. Djúp ró kom á eftir köstunum.
Andlitið var náfölt. Sjúklingurinn svitnaði
stöðugt, slagæðin sló liægt og óreglulega.
Frúin talaði ekkert og andardrátturinn var
örðugur.
Dauðinn nálgaðist.
Læknirinn hafði sent tvær hjúkrunar-
konur. Þær vöktu yfir sjúklingnum, stóðu
við höfðalagið og þuldu bænir í sífeldu. —
Þjónustufólkinu var sagt upp og garðyrkju
maðurinn og kona hans hirtu iiúsið. Það
voru góð hjón og önnuðust frúna með mestu
alúð. Kvöld nokkurt sátu þau i garðinum
dauf í dálkinn. Læknirinn hafði sagt, að
ekkert nema kraftaverk gæti bjargað frúnni
og hún mundi tæplega lifa næstu nótt til
enda. Hún var nábleik, augun liálf lokuð
og andardi’áttarins varð vai’la vart.
Þegar svona stendur á, fer fram barátta
milli sálar og líkama, og ef sálin verður
yfirsterkari er sjúklingnum borgið. Visind-
in þekkja dásamleg umskifti af þessu tagi
en leikmönnum finnst þau vera furðuverk.
Svona stóð á fyrir frú Helenu.
Þegar læknirinn kom í sjúkravitjun dag'-
inn eftir, kom kona garðyrkjmnannsins
hlaupandi á móti honum.
Hvað gengur á? spurði læknirinn.
— Frúnni hefir liðið ágætlega í nótt, og
hún hefir breytst í útliti síðan í gær.
— Hvað segið þjer?
— Hún fjekk gífurlega ldóðnasir uni
miðnætti. Við vissum ekki hvað við áttum
að gera. Jafnframt kófsvitnaði hún og sagði
hún, sem ekki liefir sagt orð frá vörum
um langs skeið: — Eitthvað að drekka.
Við gáfum henni víndropa. Eftir það sofn-
aði hún og dró andann reglulega eins og
við hin.
Læknirinn lilustaði ekki á konuna, en
flýtti sjer upp tröppurnar. Sjúklingnum
hafði greinilega batnað. Það sá læknirinn
fljótt. Þettá var ekki lielfró, þetta var sann-
ur bati. Hættan var liðin hjá:
En batinn var hægfara. Laufið fölnaði og
haustið kom, og Helena hafði enn ekki
stigið fæti sínum fram yfir þröskuld her-
bei’gis síns.
Læknirinn var sómamaður, sem ekki
hafði efnast á starfi sínu, eh unnið sjer vin-
sældir fátæklinganna.