Fálkinn - 02.03.1945, Side 12

12
F Á L K 1 N M
Pierre Decourelli: 34
Litlu flakkararnir
Zephyrine hafði fengið peninga, þegar
vagninn var seldur, og var nú önnum
kafin við matartilbúning. Henn var samt
ekki rótt í skapi, þegar þcir komu loks-
ins.
Hvernig gekk, spurði hún þegar Gal-
gopinn kom inn.
Ágætlega, sagði Galgopinn. — Hvar
er kistan?
Hérna, svaraði Zephyrine. — Eg nota
hana sem nátthorð, þangað til við liöfum
efni á að kaupa okkur fleiri Jiúsgögn.
Galgopinn laut niður að Idstunni.
— Hún er læst, Jivar er lykillinn?
Lykillinn, það veit ég ekki, þú lilýtur
að liafa liann.
Það er alveg sama, sagði Sldpstjórinn.
— Láttu lásinn fara.
Galgopinn liugsaði sig ekki um tvisvar.
Kistan lnölvk upp. Hann stalek liendinni
niður í hana og byrjaði að leita.
Allt í einu rak liann upp undrunaróp.
Komið með ljósið liingað. Zepliyrine
flýtti sér að Idýða, en Galgopinn leitaði sem
óður væri o,g tók hvern hlutinn af öðrum
upp úr Idstunni.
Claudinet og Fanfan fylgdust skelfdir á
svip með hverri lireyfingu hans.
Það hafði komist upp um þá.
Hvað mundi nú gerast? Dauðaþögn rildi.
Finnur þú þau eklci, sagði Skipstjór-
inn ógnandi.
- Þessu hefir verið stolið, sagði Gal-
gopinn dauflega.
— Það getur ekki verið.
— Þau eru horfin. En hver hefir stolið
þeim? Ilver? Hver?
- Ilættu þessum leikaraskap, sagði Skip
stjórinn. — Þetta er ekki til neins. Þú
manst að við áttum að skifta jafnt!
Það erl þú, þorparinn þinn, ótuktin
þín, sem hefir slolið þeim frá mér, hróp-
aði Galgopinn trylltur af bræði. — En
þú skalt ekki hafa betra af því.
Skipstjórinn reyndi að malda í móinn.
— Hvernig dettur þér slíkt í hug......
Hann hafði ekki tíma til að segja meira.
Galgopinn réðist á hann hamslaus af
reiði. Þeir veltust á gólfinu, klóruðu og
bitu hvorn annan.
Claudinet og Fanfan földu sig dauð-
hræddir á bak við rúmið.
Þú lcom Zephyrine til skjalanna.
Reiðin margl'aldaði krafta hennar. Ilún
skyldi þá og hrópáði:
— Ertu genginn frá vitinu? Hvernig
geturðu trúað slíku um Skipstjórann?
Það hefir verið stolið frá mér, æpti
þorparinn, án þess að skilja eða heyra til
sjálfs sin.
— Þú hlýtur að skilja. . . .
— Já, það erl auðvitað þú! Já, það ert
þú, þú hefir ætlað að hlaupast á brott með
honum.
— Eg!
Þá eru það drengirnir! Hvar eru þeir,
það eru þeir.
Hann æddi að rúminu.
Þú snertir ekki drengina, sagði Skip-
stjórinn, — þú ert vili þínu fjær af reiði.
Þú hlýtur að geyma hréfin á einhverjum
öðrum stað, fyrst þú finnur þau ekki. Við
hljótum að finna þau. Hver ætli liafi farið
að stela þeim?
- Nei, nei, þeim hefir verið stolið.
Galgopinn og Skipstjórinn tóku aftur
að snúa öllu við í kistunni. Þeir leituðu
þar að minsta kosti tíu sinnum, en fundu
ekkert.
Fanfan var náfölur.
— Þarna mistum við aleigu okkar, og ég
sem hafði peningana næstum í hendi mér.
Bölbænir og ógnanir liófust á ný.
Fanfan og Claudinet skriðu skjálfandi
inn í litlu kytruna sína, án þess að fá nolck-
uð að horða og lögðust undir þunnu, slitnu
ábreiðuna.
Þeir heyrðu gauraganginn magnast.
Þá sagði Zephyrine: — Ilaltu þér saman
það er nógu illt að þetta skyldi fara út um
þúfur, en mér liefir dottið nokkuð miklu
snjallari í liug. . . .
Svo varð allt ldjótt.
IX. Á réttri lsið.
Fanfan hefði sennilega fyrir löpgu getað
strokið burl frá illþýðinu, þó að strangar
gætur væru Iiafðar á honum.
Ilann liafði ekki brjóst i sér til að yfir-.
gefa Claudnet. Sjúkdómur hans var nú á
síðasta stigi og öll lífsvon úti.
IJann hugsaði sorgmæddur til liinnar
góðhjörtuðu Helenu, en þorði ekki að
skrifa henni.
Fyrstu dagana liugsaði hann um að
strjúka og fara strax til hennar, en síðan
þorði Iiann varla að hugsa til hennar.
Ramon hélt stöðugt áfram leitinni.
Dag nokkurn var hann úti á gangi eins
og hann var vanur. Þá vakti handvagn,
hlaðinn húsgögnum, eftirtekt hans.
— Það nær ekki nokkurri átt, að svona
lilill drengur sé látinn draga þennan þunga
vagn, sagði maður nokkur.
Stórvaxin kona sagði rólega: Börnin
verða sjálf að vinna fyrir bi’auði sínu.
Nú á tímum er ekki gott að fá atvinnu,
og alltaf er krafist meiri afkasta.
Ramon leil við. Hann sá litinn og magr-
an þrettán ára dreng basla við að koma
vagninum af stað, en hann rann til í hverju
spori.
Ramon fann til innilegrar samúðar með
veslings drengnum.
Þessi drengur er á líkum aldri og
Fanfan, hugsaði hann með sér.
Þarna sat liann og lióstaði ákaft. Konan
var farin og gatan var auð. Ramon gekk
til drengsins, sem strax stóð á fætur.
— Þetta er ekkert. Eg er vanur að hósta
svona. Nú er það liðið hjá.
Hver lætur þig aka svona þungum
vagni? Er það húshóndi þinn
Nei, það eru foreldrar mínir. Það er
að segja frændi minn og' frænka. Við erum
að flytja og' allir verða að lijálpa til.
Hversvegna fengu þau ekki mann tii
að aka vagninum?
Eg veit elcki. Þau hafa ef til vill ekki
átt peninga.
Hann fékk aftur hóstakast og var næn'i
hniginn niður.
Það er skammarlegt að leggja svona
erfiði á barn, sagði hann.
Eg geri annars ekkert, sagði Claudi-
net. — Þetta er bara tilviljun.
Átt þú móður á lífi?
Nei, ég á enga foreldra. . . . En er
alinn upp hjá frænku og frænda og bý
nú hjá þeim.
Hversvegna ertu ekki á sjúkrahúsi?
Eg var þar, en læknarnir vissu ekki,
hvað þeir áttu að gera fyrir mig, og svo
tólui þau mig þaðan.
Hugsa þau ekkerl um þig?
Nei, en ég á vin sem gefur mér lyf.
— Vin?
Já, hann hefir alist upp með mér.
Við höfum þekkst frá blautu barnsbeini.
Hann kaupir lýsi lianda mér, fyrir pen-
ingana sína. Hann segir, að mér batni af
því.
Drengurinn þagnaði um stund. Hann
þrevttist við að tala, svo sagði liann hóst-
andi:
— En ég trúi því ekki. Læknarnir vita
víst hvað þeir segja, þegar þeir balda því
fram, að ég' deyi bráðum, en Fanfan græt-
ur alltaf ef ég segi það við hann.
Fanfan?
Já, það er vinur minn.
— Heitir hann Fanfan, spuxði Ramon
og rödd lians titraði af geðshræringu.
Já, ég hefi aldrei hevrt hann kallað-
an annað.
En livert er hið í’étta nafn lians-
skírnarnafn hans?
Skírnarnafn, það veit ég ekki. Eg
heiti Glaudinet, en frændi er kallaður Gal-
gopinn.
Ramon i’iðaði, eins og hann hefði verið
sleginn.
Galgopinn!
Hann hafði heyrt þetta viðurnefni áður.
Síðan voru liðin mörg ái', en hann mundi
ennþá gi'einilega, hve honum hafði brugð-
ið í brún, er hann heyrði það einkenni-
lega nafn, Galgopinn. Þorparinn, sem
hann hafði fengið harnið í lxendur lxafði
áreiðanlega heitið því nafni.
Hann varð i senn ofsalega glaður og
gagntekinn skelfingu.
En samt, lmgsaði hann með sér, —
jxessi drengur er ekki sonur minn.
Hann sefaðist og sagði við sjálfan sig:
- Eg' gei'i aðeins skyldu mína.
Ileyrðu drengur minn, sagði liann
við Claudinet. Foreldrar þínir liafa vist
ekki athugað að leiðin er löng og vagninn
þungur. Nú ætla ég að fá mann, til að aka
vagninum, en við getum gengið rólega á