Fálkinn - 09.03.1945, Blaðsíða 13

F Á L K I N N
13
KROSSGÁTA NR. 530
Lárétt skýring:
1. Leiks, 4. leikkona, 10. liás, 13.
vers, 15. sjúkdómur, 16. vellíðan, 17.
malla, 19. ungarnir, 21. loka, 22.
framkoma, 24. greinir, 26. sértrúar-
fiokkur, 28. liávaða, 30. nart, 31. leiða
33. tveir saman, 34. ósjaldan, 36.
drykkjustofa, 38. í geislanum, 39.
svik, 40. nagdýr, 41. bor, 42. kenn-
ing, 44. hið mesta í e-u., 45. fjórir,
46. i liorni, 48. hryllir, 50. straum-
kast, 51. húsakosturinn, 54. iýgna,
55. handlegg, 56. elska, 58. mjókka,
60. fægilögur, 62. peninga, 63. slúlka,
66. alúð, 67. ávarpað, 68. þjóðflokk,
69. slá (danska).
Lóðrétt skýring:
1. ílát, 2. vökva, 3. dæld, 5. forföð-
ur, 6. upphafsstafir, 7. ávextir, 8.
kennari, 9. keisari, 10. ferjumann,
11. spírir, 12. þræll, 14. gróður, 16.
gras, 18. lögsóknin, 20. liöggtennur,
22. skreytt, 23. þungi, 25. mynnast,
27. lest (útl), 29. jötu, 32. áskorunin,
34. mat, 35. kenning, 36. bar að, 37.
stefna, 43. þýðara, 47. heilt, 48. lengd
49. dæsi, 50. innhaf, 52. kona, 53.
greinir, 54. úði, 57. rusl, 58. kátur
(enska). 59. gælunafn, 60. afturhluti,
61. ýta, 64. eins (útl.) 65. upphafs-
stafir.
LAUSN KROSSGÁTU NR.529
Lárétt ráðning:
1. Álf, 4. draslar, 10. háa, 13. surg,
15. Áróra, 16. gert, 17. skerfs, 19.
hreina, 21. trúa, 22. Ara, 24. eima,
26. áflogaseggi, 28. mor, 30. ani, 31.
rós, 33. ár, 34. fen, 36. gum, 38. ræ,
39. skjágat, 40. fasanar, 41. Aa, 42.
raf, 44. TTT, 45. NÐ, 46. gró, 48.
sof, 50. ána, 51. bátaplankar, 54.
gæru, 55. átt, 56. Anna, 58. kænari,
60. endaði, 62. otir, 63. nennt, 66.
aðan, 67. inar, 68. ósannar, 69. aia.
Lóðrétt ráðning:
1. Áss, 2. lukt, 3. frerar, 5. rás, 6.
ar, 7. sóprans, 8. LR, 9. Aah, 10.
Heimir, 11. árna, 12. ata, 14. grúf,
16. geig, 18. fallegastur, 20. reglustik-
an, 22. aga, 23. asi, 25. smásaga, 27.
ósærður, 29. orkar, 32. órann, 34.
fár, 35. naf, 36. gat, 37. mat, 43.
boltann, 47. óbænir, 48. spá, 49. l'at,
50. árnaða, 52. árar, 53. anda, 54.
gæta, 57. aðal, 58. kom, 59. ins, 60.
eta, 61. ina 64. EA, 65. NN.
Hún var eldci fyrr komin út en dreng-
irnir spruttu á fætur.
Fanfan lagði eyrað við hurðina og benti
Claudinet að gera hið sama.
Zepliyrine talaði liljóðlega við mennina,
sem hlýddu gaumgæfilega á Iiana.
Fanfan gægðist gegnum skráargatið. —
Hann sá þorparana sitja kringum borð-
ið. Hrollur l'ór um liann, þegar hann heyrði
Skipstjórann segja liásri röddu, að nú
fengju þau byr undir háða vængi.
Fanfaii greip hönd Claudinets. Kaldur
sviti spratt fram á enni hans, þegar liann
sá svipinn á þrjótunum.
— Guð minn góður, livað er á seyði?
sagði hann. — Iivað seg'ja þeir?
— Eg er svo liræddur, ég lieyri ekkert
Þá hvíslaði Claudinet:
— Eg er alveg viss um að.......
— Ilvað segir þú?
— Þeir eru áreiðanlega að lala um mann-
inn sem.............
— Hvaða mann?
— Um lögregluþjóninn, sem Zephyrine
sagði þeim frá, en ég er viss um að það
var ekki lögregluþjónn.
— Lögregluþjónn?
— Já, það er alveg rétt, ég liefi ekki
ennþá liaft tima til að segja þér frá því. .
þú varst ekki heima. ... ég ætlaði að
segja þér frá því í kvöld, það snertir þig
ef til vill lika.
— Mig
— Já„ ég segi ef lil vill, því -að ég hefi
engar sannanir fyrir því.
— Hugsaðu þér hara, þegar ég lagði
af stað með vagninn í eftirdragi, hitti ég'
mann á leiðinni, sem vorkenndi mér, hve
mikið ég hóstaði. Maðurinn tók mig tali, og
fékk verkamann til að draga vagninn, svo
að ég gæti livílt mig dálítið.
Hvaða maður var þetta? Hvernig stóð
á þessu?
— Bíddu nú við, ég veit ekki hvaða mað-
ur það var. Hann var mjög vingjarnlegur
en raunamæddur á svip. Han var auðsjáan-
lega lieldri maður, sem hafði ánægju af að
gera góðverk. Yið töluðum lengi saman
og aðalleg-a um þig.
— Um mig.
— Já, einmitt. Eg minntist á þig og
sagði að þú værir vinur minn.
Manninum brá mjög í brún. Hann spurði
mig spjörunum úr, ,og hvort ég myndi,
hvenær við hefðum kynnst. — Eg sá, á
meðan ég leysti úr spurningum hans, að
tárin komu fram í augu lionum og rödd
hans titraði.
— Líklega liefir þér skjátlast. Maður-
inn hefir fundið, live fús þú varst að tala
um mig, og leyft þér að létta á hjarta þínu.
— Ertu nú viss um það? En hversvegna
fór hann þá inn lil frænku?
— Ivom hann liingað inn?
— Já, já,.
— Ifvað vildi hann hingað?
— Eg veit það ekki. Eg tók flutninginn af
vagninum á meðan þau ræddu saman. Eg
hevrði það eitt, að maðurinn ætlaði að
koma aftur.
— Eg kem hingað annað kvöld, sagði
hann um 'leið og hann kvaddi.
— Annað kvöld Ertu viss um það?
— Já, alveg liárviss. Svo veit ég líka að
nú er frænlca að segja þeim alla sólar-
söguna.
— Hér kemur auðugur, góðgerðasamur
og vingjarnlegur maður annað kvöld, sagði
Fanfan og hinar Iiræðilegustu hugsanir
ásóttu hann.
Hann gægðist aftur gegnum slcráargat-
ið. Grunur hans um að eitthvað hræðilegt
væri í vændum styrktist á'ný, er nann sá
livað fram fór í stofunni. Skipstjórinn glótti
djöfullega og lét sem liann tæki í öxlina
á fornarlamhi og styngi það á liol.
Zephyrine slarði á hann gagntekinn af
hrifningu, en Galgopinn brosti hógværlega
og kinkaði kolli til samþykkis liinu þaul-
liugsaða ódæðisvei’ki.
Svo slóðu þau öll á fætur.
Fanfan og Claudinet hentust i rúmið.
Fanfan reyndi árangurslaust að festa blund
Han gat ekki uin annað lnigsað en það
sem Claudinet hafði sagt lionum, um
manninn, sem liafði spurt svo mikið um
hann. Var þetta ef til vill lögregluþjónn
frá Moisselles, sem leilaði hans og átti
að flytja hann til baka
— Nei, lögrégluþjónn mundi áreiðan-
lega ekki gera sér ]xað ómak að koma
aftur daginn eftir. Hann liefði beðið og
tekið liann með sér.
Sennilega var það góðgerðasamur maður
sem vildi lijálpa þeim er bágt áttu.
Ef til vill væri ])að ókunni maðurinn,
sem Fanfan hafði alltaf dreymt urn að
kæmi og frelsaði sig.
Þessi maður var væntanlegur þangað
annað kvöld og Galgopinn, Skipstjórinn
og Zephyrine höfðu mikinn undirbúning.
Fanfan gleymdi ekki liinum óhugnan-
legu æfingum Skipstjórans.
— Var það ætlun þeirra að myrða
manninn? Hann var ákveðinn livað ,gera
skyldi.
Hann vildi ekki vei’ða meðsekur í nýj-
um glæp, ekki heldur vera hlutlaus á-
horfandi. Hann ætlaði að lirópa á hjálp.
Hann ætlaði að sækja lögregluna. Hann
skyldi hjai’ga þessum manni.
Loks sofnaði liann, en þá sótli að honum
martröð.
Morguninn eftir gerðist ekkert er styrkti
grun lxans.
Þau notuðu tímann til að koma öllu
í lag' á heimilinu.
En seinni hluta dagsins sá liann að
Zepliyrine tók fram hrein föt handa
karlmönnunum
Hann minntist þess nú, að þeir höfðu
ekki vei’ið í liversdagsfötunum nóttina
hræðilegu í Moisdon.
Litlu síðar kom hann að Skipstjóranum,
þar sem liann sat og brýndi lxnífinn siixn.