Fálkinn - 30.03.1945, Side 10

10
F Á L K I N N
VNGfW
Dóttir töframannsins
Einu sinni iangt aftur i fornöld
var ganiall og góc5ur töframaður, sem
alltaf var bo'ðinn og búinn til þess
að lijálpa öðrum og gera gott, þeg-
ar þess var þörf. Hann átti heima
í höllinni kongsins, og þar hafði
hann herbergi litaf fyrir sig, fullt
af allskonar kynlegum krukkum og
glösum. Og þar voru líka vísinda-
bækur hans, sem enginn gat lesið
nema Iiann og hún dóttur hans.
Því að töframaðurinn átti dóttur,
sem var jafn falleg og liún var góð
og vitur — og það var ekki lítið.
Hún hafði lært margt af föður sín-
um, en því miður var liún ekki alltaf
eins varfærin og liann þegar hún
var að leika töfralistir sínar.
Prinsinum þótti ofur vænt um
þessa fallegu stúlku — hún liét Flóra
og það þýðir blóm, og í rauninni
var hún falleg eins og blóm — og
þau voru mikið saman. Sérstaklega
höfðu þau gaman af að hlaupa um
úti í skógi, og það var einmitt þar,
sem Flóra sagði einu sinni:
„En hvað ég hefði gaman af að
vera orðin að hreindýri, því að þá
gæti ég hlaupið miklu liraðar en ég
get núna!
— Nei, það er gott að þú ert
stúlka en ekki lireindýr, sagði prins-
inn. — Annars kæmi kannske hund-
ur og færi að elta þig, eða að úlf-
arnir reyndu að granda þér.
En Flóra gat ekki varist að liugsa
um hve gaman væri að geta hlaupið
eins hratt og hreindýr, og þegar
liún kom heim fór hún upp í turn-
herbergið, þar sem öll töfralyfin hans
pabba hennar voru.
Og svo skeði það hræðilega —
Flóra fann leiðbeiningar í einni
töfrabókinni um hvernig hægt væri
að breyta sér í hreindýr, og áður
en hún vissi af var liún horfin, en
Ijómandi fallegt, Htið hreindýr stóð
þarna í staðinn hennar! En í sama
bili fór dragsúgur um herbergið svo
að blöðin flettust í töfrabókinni,
svo að ekki var hægt að sjá hvar
töfrauppskriftin stóð. Og nú tók
hreindýrið til fótanna og hljóp út
í skóg.
— Hvar skyldi hún dóttir mín
vera?. Hefir enginn séð hana Flóru?
sagði gamli töframaðurinn og leitaði
og spurði í allar áttir. En enginn
hafði séð hana og enginn hafði
tekið eftir hreindýrinu, sem hljóp
fram og aftur um skóginn.
Nú varð mikil sorg í konungshöll-
inni. Prinsinn varð svo sorgmæddur,
að það lá við að hann spryngi af
harmi, en töframaðurinn lokaði sig
inni i herberginu sínu og reyndi
alla þá töfra, sem honum gátu dottið
í liug, til þess að reyna að finna
dóttur sína aftur.
En hann varð einsleis visari um
þetta, og öll töfraspakmælin end-
uðu með þessum orðum: „Sá sein-
færasti finnur þann fljótasta. Ástin
sigrar óttann!“ En þetta skildi hann
vitanlega ekki.
Svo var það einn daginn þegar
hann sat inni í herberginu sinu, að
boðberi kemur inn með silfurlúður-
inn sinn og tilkynnir, að prinsinn
vilji tala við hann áður en hann
deyi. Töframðurinn varð mjög hrygg-
ur er hann heyrði, að prinsinn væri
svona veikur, og flýtti sér til hans,
eins og liann gat. Þá sagði prins-
inn:
— Hefirðu ekki komist að neinu
sem getur gefið okkur vísbendingu
um hvar Flóra er niðurkomin?
— Nei, svaraði töframaðurinn.
—Eg liefi ekki fundið neitt nema
nokkur einkennileg orð, sem ég ekki
skil: — Sá seinfærasti finnur þann
fljótasta. Ástinn sigrar óttann!" En
hvað þýðir þetta?
— Eg veit það ekki, sagði prins-
inn, — en hver veit nema ég geti
ráðið það-------ég lield að ég verði
að reyna að komast niður í garð-
inn!
Þó að hann væri veikur var hann
samt klæddur í fötin og leiddur
niður í garð, og þar settist hann
og fór að liorfa á snígil, sem skreið
yfir gangbrautina.
— Hvað fer jafn hægt og snígill-
inn? hugsaði hann — og hvað jafn
hratt og hreindýrið? Gæti ]jað hugs-
ast að......?
En nú fór snígillinn að stækka og
varð eins stór og liestur. Prinsinn
settist á snígilhúsið og nú fór sníg-
illinn að mjakast út í skóg. Ekki vissi
prinsinn hve lengi þeir voru á
leiðinni, en loks komu þeir að
gamalli höll, sem stóð mosavaxin
í skógarþykkninu. En út úr höllinni
kom hreindýr hlaupandi, og prinsinn
fann strax, að það lilaut að vera
Flóra.
— Flóra! Flóra! hrópaði liann.
— Komdu aftur heim til okkar, við
söknum þín svo mikið.
Og ást prinsins sigraði ótta hrein-
dýrsins; það kom til hans og hann
gat tekið það og sett það fyrir
framan sig á snígilinn. Og nú héldu
þau af stað heim í konungshöllina,
og þegar þangað kom varð snígillinn
lítill aftur, en hreindýrið hvarf og
prinsinn stóð eftir með Flóru i
fanginu. Hún var laus úr álögunum.
Og svo giftist prinsinn stúlkunni,
en hún varð að lofa lionum þvi,
að fást aldrei framar við galdra,
heldur skyldi liún láta hann föður
sinn um það.
Þeir höfðu ekki sést í noklcur ár,
kunningjarnir. „Er konan þín alltaf
eins falleg og hún var forðum? spyr
annar.
„Já, víst er hún það. En það tek-
ur liana miklu lengri tíma.“
Adamson þolir ekki hitann.
S k r í 11 u r.
— Sýnið þér okkur trúlofimar- — Það er öruffgara hérna inni
hringa, gullsmiður. Fljótt! Liónið er slonDÍð.
Samúðarfullur náganni kemur til
konu, sem var að missa manninn
sinn: „Mér er sagt að maðurinn
yðar sé dáinn. Hörmung er þetta?
„Já, víst er það ógaman. Því
maður veit alltaf hverju máður
sleppir, en ekki livað maður hrepp-
ir.“